Be yourself; everyone else is already taken.}}

De Heatherfields. Wat was het lang geleden dat ze daar gelopen had! Kitty had het gemist, het gras dat zachtjes langs haar poten en buik streek, dat in haar neus kriebelde. Hoewel het hier best droog en stoffig kon zijn door de hitte, bleef het een mooie plaats. De grassen beschermden haar kleine lichaampje ook tegen de hitte, omdat ze schaduw boden. Kitty was nog steeds klein en smal van bouw: ze kon nog steeds vergeleken worden met een sterk uit de klauw gegroeide kitten. Vandaar dat haar naam eigenlijk goed bij haar paste. Ze was een kleine, enthousiaste, jonge poes die nog helemaal niet zo lang Warrior was. Haar grijze vachtje begon al flink op te wachten, maar ze liep vrolijk door, zachtjes murmelend. Het was te lang geleden allemaal! Waarom was ze de laatste tijd zo moe geweest, waarom had ze zoveel geslapen dat ze alleen maar kon jagen voor de Clan en dat de zon dan alweer onderging? Nee, dit moest ze vaker doen. Over hun territorium lopen en alles nemen zoals het kwam. Was ze zoveel veranderd? Nee, ze moest alleen haar oude ritme terugvinden.
'Hallo?' Enigszins geschrokken keek ze op. Dit was ze niet meer gewend, stemmen die zomaar verschenen. Ze had echt niet goed opgelet, afgeleid als ze was door alle nieuwe geuren en beelden om haar heen: ze had de geur van Clangenoot helemaal gemist. Ze was vandaag in een verschrikkelijk goede bui, hoewel ze er eigenlijk al om bekend stond dat ze ontzettend vrolijk, optimistisch en naïef was. Je kon haar van alles vertelde en ze vertrouwde iedereen.
Ze keek vrolijk in de blauwe ogen van de Warrior tegenover haar. Lion.. Lion? Ze wist het niet meer precies, kon zich niet herinneren dat ze ooit echt met hem gepraat had. De laatste tijd, sinds ze Bluewave zo gemist had, had ze eigenlijk in een eigen wereldje geleefd. Natuurlijk had ze nieuwe namen meegeroepen en dergelijke, maar niets was echt blijven hangen. Ze was wakker geschud uit haar kleine depressie. De frisse lucht deed haar nu meer goed dan ze had durven dromen. 'Hey, Lion!' groette ze hem. 'Zo heette je, toch?' Ze bedoelde het niet slecht, wat te zien was aan de frons die ze trok toen ze nadacht over zijn naam. Ze deed serieus haar best het opnieuw te bedenken. 'Sorry, ik was de laatste tijd een beetje afwezig,' verontschuldigde ze zich, gemeend. Kitty was te eerlijk voor deze wereld, maar soms was het een goede eigenschap. 'Ik ben blij dat ik er eindelijk een beetje bovenop ben,' lachte ze. Het voelde alsof ze zoveel gemist had. Eigenlijk was ze wel nieuwsgierig naar deze kat.
Opeens spitste ze haar oren, keek naar links zonder haar kop te bewegen en gebaarde met haar staart naar het bewegende gras, wat op prooi duidde. Ze gebruikte geen woorden; dat kon de prooi wegjagen, maar de boodschap was duidelijk. Zin in teamhunt?

Ergens had ze de neiging om opnieuw alles even te laten gaan, zoals ze de laatste dagen veel gedaan had, en alle herinneringen die ze in haar korte leventje verzameld had over haar netvlies te laten sluipen, zich afvragend wat ze ervan moest denken. Was zij het wel? Diegene in haar herinneringen? De poes die heen en weer sprong, in bomen klom om er naar drie seconden weer uit te vallen? Ze kon zich herinneren dat ze mentor geweest was, dat ze van iemand gehouden had, dat ze getraind was door Emberstorm..
Die herinnering bracht haar terug in de Heatherfields, waar ze zo vaak met haar oude mentor gelopen had. Emberstorm had haar gewezen op de bewegende grasjes, op geuren, op geluiden.. 'Lionroar, ja,' onderbrak de kater haar. In haar ogen flikkerde de glans van herkenning zodra ze die naam hoorde, iets wat ze niet onder controle had. Haar emoties waren iets wat ze altijd liet gaan; ze stond dan ook bekend als goudeerlijk. 'Ik weet zeker dat ik het nu niet zal vergeten,' meldde ze vrolijk. Gelukkig vond Lion het niet erg, lachte hij er zelf een beetje om. De meeste leden van Windclan waren wel zo, zagen overal de humor wel van in. Of in ieder geval, als ze bij haar waren, maar ze kon zich niets anders voorstellen. Windclan kon heel serieus zijn, maar als er echt iets moest gebeuren werkte iedereen ook mee. Net als toen die enorme storm was geweest en zelfs zij met haar kleine lichaam mee had kunnen en mogen helpen.. Windclan was een geweldige Clan, ze had nooit het verlangen gevoeld ergens anders bij te horen. Zijn korte knik kwam ook door, evenals zijn omtrekkende beweging, en zonder meer te doen dan een knik terug te geven kwam Kittyheart in beweging. Poot voor poot, zacht zoals ze het geleerd had: de spanning was iedere keer weer dezelfde. De euforie na een vangst zou ook altijd hetzelfde zijn. Natuurlijk hield ze niet van doden, daarom had ze ervoor gezorgd dat ze blij was als ze iets gevangen was. Het verdreef de schuld.
De wind blies in een gunstige richting, terwijl ze zich verschoof zodat ze tegenover Lionroar zat en eindelijk zicht kreeg op de konijntjes die in het gras zaten, angstig om zich heen kijkend. Ze hadden nog niets door, maar op hun hoede moesten ze altijd zijn. Bijna stapte ze op een takje. Haar adem hield ze even geschrokken in, waarna ze weer verder liep om op gelijke hoogte te komen met Lion. Hij links, zij rechts. Het was nu de timing: samen zouden ze waarschijnlijk beide konijnen kunnen pakken, alleen zou één of misschien wel allebei de beestjes hen te snel af zijn. Ze zocht met haar grijze ogen zijn helderblauwe, wachtte een seconde en sprong nadat ze dacht in zijn ogen het antwoord gelezen te hebben/
Het moment werd onderstreept toen zij haar staart bewoog en meteen de reactie van Lionroar ontving. Gesprekken vielen stil, woorden waren overbodig en zelfs gevaarlijk. Er kon nooit genoeg prooi gevangen worden, toch?

De geuren vermengden zich met de kleuren, met het beeld van de nog onwetende levende lijfjes voor haar. Haar stappen werden kleiner, sneller, gerichter. Haar blik focuste, al haar zintuigen richtten zich op dit ene moment, om er in één explosie een eind aan te maken. Het was een moment van zinderende stilte, een moment dat in de lucht hing en wachtte.. wachtte..
Het was als een bom die ontplofte. De ene seconde was er niets, de volgende seconde vlogen acht poten door de lucht, sloegen nagels uit en zaten haar tanden in een zacht nekje. Een einde, te lezen in angstige oogjes. Een kleine beet maakte het af.
Zachtjes sleepte Kitty het lijkje naar Lionroar toe, die ook een geslaagde vangst had gehad. Ze legde het erbij en keek hem aan, alsof ze wilde overbrengen dat ze blij was met hun prestatie. 'Zo, dat ging goed!' merkte ze vrolijk op. Niet met veel katten had ze zo'n goede timing. Vaak zat er miscommunicatie in, vielen ze hetzelfde beestje aan of ging het gewoon compleet mis. Kitty kon het over het algemeen goed vinden met anderen, daar niet van, maar het was die ene seconde verschil die bepaalde of het wel of niet goed zou komen. Één ademhaling bepaalde alles.
Kitty voelde de adrenalinestoot weer wegebben, voelde zich rustiger worden. Even diep ademhalen, de laatste onbewuste spanning weg laten stromen uit haar spieren. 'Zou er nog meer prooi dichtbij zitten?' vroeg ze zich hardop af. Oh, met Emberstorm hier lopen.. er kwamen zoveel herinneringen terug, het was allemaal zo geïdealiseerd. Uiteindelijk vertekende alles, daar had ze zich maar bij neer gelegd.
Kitty begon, lichtjes afwezig, een kuil te graven waarin ze de prooi tijdelijk konden bewaren, tot ze terug zouden komen. 'Moeten we wel kunnen onthouden, toch?' Kitty keek blij op, had het idee dat ze nu weer vol energie zat. 'Kom! Er is vast meer, deze Greenleaf!'