{Thats WHY i'm on the top}

Deze kater genoot van zijn leven. Iedere seconde die hij beleefde, iedere beweging die hij maakte, hij genoot ervan. En dat was maar goed ook. Want een kit die in altijd droevig was en verlegen was genoot niet van zijn leven, iets wat deze kater maar al te graag deed. Later als hij ouder was zou hij genieten van andere dingen. Zoals vechten, jagen en misschien zelfs doden. Het was zijn doel om een machtige kat te worden, om te heersen over dit hele woud. Maar zijn doel zou hij enkel bereiken als hij telkens kleine, zorgvuldige stapjes maakte. Eerst moest hij het vertrouwen van deze clan winnen, iedereen leren kennen en alles over de clan te weten komen. Daarna moest hij deputy worden, misschien zelfs leider. En wanneer hij de clan in bezit had, en de katten hem eerden zat hij goed. Dan pas kon hij over gaan op de andere clans. Eerst windclan, dan riverclan en dan pas thunderclan. Stuk voor stuk zou hij ze te pakken krijgen. Stuk voor stuk zouden ze voor hem buigen! De bruine kater had zich gevestigd naast zijn moeder, tegen haar vacht aan om de warmte die hij de hele avond gehad had te behouden. Jammer genoeg werd het steeds kouder en hij wist ook waarom. Het sneeuwde buiten en het leek erop dat het niet snel ging stoppen. De kater opende een van zijn ogen en keek naar de vlokken die naar beneden vielen. Zou hij niet eens gaan kijken? Misschien was het wel iets nieuws, misschien vond hij de sneeuw dan wel wonderbaarlijk. Hij stond op en rekte zich uit, aangezien zijn spieren van de kou een beetje stijfjes waren geworden. Nadat hij alle stijve spieren nauwkeurig had gerekt en hij zich weer soepel voelde liep hij richting de uitgang. Net voordat hij naar buiten stapte bleef hij stil staan en stak hij enkel zijn hoofd naar buiten. Meteen vielen er enkele sneeuwvlokken op zijn kop. Snel trok hij deze door de kou weer terug en een koude rilling gleed even over zijn rug heen. Langer bleef hij daar niet staan, want al snel sprong hij in een soepele sprong naar buiten en belandde hij in het dikke pak sneeuw. Je kon hem amper zien, want de sneeuw had bijna de hoogte van de enorm jonge kit. Hij sprong in grote sprongetjes door de sneeuw heen, en maakte brede gaten in de sneeuw door iedere keer er weer bovenuit te springen en dan weer door de sneeuw te zakken wanneer hij erop landde. Waarom sneeuwde het eigenlijk zo hard? Iemand had hem verteld dat het bladkaal was, en tijdens bladkaal sneeuwde het gewoon. Wat raar, niet? Hij verkende het gebied dat hij eigenlijk al zo vaak gezien had, maar nooit op deze manier. Het was dan ook allemaal zo spannend, al die nieuwe dingen! Hij moest lachen toen hij weer door de sneeuw zakte en weer niets zag, waarna hij weer uit de kuil sprong en weer op een zacht stuk sneeuw landde. Zo ging de kit door, telkens zakte hij door de sneeuw. Na een tijdje was hij moe en ging hij zitten op een droog plekje, dat door een van de dens droog gehouden werd. Zijn blauwe oogjes gleden over het gebied heen. Sneeuw was toch wel leuk, een beetje dan.

Mood: Happy and playful º Company: Nightkit only! º Words: 553

He wore his scars as his best attire. A stunning suit made of hellfire.