This the day that my new life begins... [snowdrop]

Ookal waren de koude dagen al over... Toch kon je nog steeds de sneeuwvlokken zien. De breekbare kristallen die door de wind overal en nergens werden gebracht. Maar alles is niks, overal zal nergens zijn, maar hoe? Hoe kan het dat winter zich in de lente vertroefd? Well my dear, it's simple. Er is 1 bloem die tegen alle regels van moeder natuur gaat. Hij bloeit in de winter en zomer, hij is altijd prachtig, ookal bedeken de kristallen zijn hangende blaadjes niet. Net zoals de lucht heeft deze bloem een natuurlijke schoonheid. Hij tekent zijn eigen kleuren, zijn eigen weg, net zoals de hemel. Met of zonder de prachtige deken van ijs.

De witte kat kroop langzaam het kamp uit. Ze slikte en zette langzaam voetje voor voetje, bang voor wat komen zal. Krampachtig keek ze rond, ze hield niet zo van het camp verlaten, straks kwam ze Bloodeyes tegen en dan, dan... Ze kon er niet aan denken en kroop verder. Iedere voetstap leek een kilometer te zijn, het was echt zwaar voor haar. Maar nu had ze eigenlijk helemaal geen tijd om aan haar gebroken familie te denken, dat was voor later... Ze schudde haar kop en ging over in een drafje om daarna vooluit de gang 'galop' uit te voeren. Ze voelde hoe de wind haar omarmde en haar gerustgenvende woordjes influisterde. Het kalmeerde de poes en genietend sloot ze haar ogen. Toen ze terug overging naar de gang 'draf', hoorde ze een duif wild klaperen. Ze duwde haar buik tegen de grond en ze keek onrustig rond. Daar op de grond! Daar lagen gewonde duiven! Maar hoe kwamen ze hier? Rustig, op een afstandje telde ze de dieren... 'Vijf...' dacht ze en langzaam sloop ze dichter. Eén van de dieren merkte de witte poes op en vloog weg, ah, er waren er nog genoeg. Ze sprong op en greep meteen één van de gewonde dieren vast. Het stribbelde erg tegen en Snodrop kreeg een paar flinke klappen van de vleugels van het dier. De poes be*indigde het gevecht door een beet toe dienen in de nek van de vogel en als een lappenpop bleef hij bungelen in haar bek. Ondertussen lagen er nog een doodsbange duif te spartelen op de grond. Snowdrop gooide de lappenpop weg en sprong nu op het arme duifje. Deze was zwakker en was al meteen dood door de klap waarmee Snowdrop op de vogel landde. Ze snoof en pakte ook dit dier mee. Ze gooide het bij haar andere prooi. Ze keek rond, opzoek naar een goede verstopplek voor haar eten. Ze spotte een gat in een eide wilg en gretig greep ze de vogels vast en klom ze in de boom. Daar verstopte ze het eten en bedekte ze de geur door droge planten op de vogels te leggen. Daarna sprong ze uit het hol en keek ze teverden naar haar werk. Maar opeens hoorde ze een hels gekrijs van een dier. Ze draaide haar om en ze zag de grote klauwen van arend.

Ze rende zo snel ze kon, maar blijkbaar was de vogel sneller en hij dook recht naast Snowdrop. Ze sprong paniekerig weg van het dier. Wat was ie' groot! Opnieuw hoorde ze zijn roep en ze keek even achterom. Het beest was terug opgestegen en bereide zich voor op een nieuwe aanval. Ze slikte en bedacht een plan om het dier beet te nemen of af te schudden. Ah ja! Ze moest hem verwarren. De poes begon als een bezetene te zigzaggen. De arend dook naar beneden en greep weer mis. Deze keer was zijn landing ongeplant en storte het neer op een rots. Snowdrop draaide haar om en sprong snel op het grijze voorwerp. Versufd bleef het beest liggen. 'Nu is m'n kans!' bedacht Snowdrop en snel vloog ze naar de vogel toe. Het dier had dit niet zien aankomen toen hij bijkwam en probeerde nog weg te komen. De poes sprong op en beet recht in zijn kop. Ze loste niet en als nel viel hij dood op de grond. Oef! Dat was echt close! Ze zuchtte en begon van het dier te eten, ze schrokte het snel naar binnen, want honger dommineerde haar maag als een leeuw zijn hol.

Ze had de vogel nog maar net binnen of een stem zei; "wie is daar?" Bang dook ze in elkaar en ze liep onderdanig langs de haar prooi om daarna langs de doorenstruik te gaan. Daar zag ze een wit/zwarte kater, hij rook naar een ThunderClanner, maar nog steeds bleef ze in elkaar gedoken naar de grond kijken. "N-n...ie-ie-mand..." piepte ze. "Ik ben gewoon niemand," vervolgde de zacht trillende stem. Ze slikte en keek op, maar ze vermeed oogcontact te maken met de kater. Het liefst van al wou ze nu wegzakken in de aarde en nooit meer boven komen.