{FOLLOW my lead}

De jonge en nog kleine kitten snoof de heerlijke ochtendgeuren in zich op. Het was nog vroeg, misschien zelfs veel te vroeg voor een kit om op te staan. Toch stond hij iedere morgen zo vroeg op, sinds dat hij kon lopen had hij nooit echt veel geslapen. Hij had veel energie, en dat was ook wel duidelijk met alle dingen die hij deed op een dag. Hij stelde vragen, probeerde zoveel mogelijk kennis te krijgen over starclan, maar ook wilde hij stiekem meer te weten komen over Dark forest. Want dat gebied leek pas echt voor hem, een echte duivelse en slechte plek. Waar katten pijn konden lijden wanneer ze wonden hadden, waar prooi zeldzaam was en waar het vrijwel altijd donker was. Ja, hij hield nu al van die plek. Later als hij dood ging wilde hij daar zeker weten naartoe. Het zou zo fantastisch zijn daar. Altijd vechten, altijd anderen pijn doen. Samen met de slechteriken rondhangen. Zacht gegrinnik verliet de mond van de kleine kit waarna hij opstond en met opgeheven hoofd en staart de sneeuw door liep. Dit witte spul kleefde aan zijn vacht. Waarom hielden kits van dit spul? Het was wit, je zag er alles en iedereen door en het kleefde de hele tijd vast aan je vacht. Zo leuk was het dus niet. Maar hij liet er niets van merken, want buiten de boot vallen wilde hij niet. Hij wilde hun vertrouwen krijgen, zodat hij hun vertrouwen ooit kon schenden. Of zodat hij hun ooit kon gebruiken wanneer hij ze nodig had. Iedere kat had namelijk iets speciaals, iedere kat blonk ergens wel in uit. En zo’n soort katten had hij later nodig. Hij had ze nodig om hem te volgen, en niemand anders. Hij liep op de prooistapel af, wetend dat hij nog te jong was om überhaupt vlees te eten. Kort snoof hij de geur van opgedroogd bloed in zich op, de geur van dode wezens. Zacht grinnikte hij. Wat hield hij toch van de dood, het was zo perfect, zo prachtig! Althans, zo dacht hij erover. Anderen zouden er wel anders over denken. Want wie wilde nou dood? Niemand natuurlijk. Zelfs hij niet. Hij hield enkel van de dood als anderen stierven, als hij het verdriet van anderen kon ruiken. Hij hield daarvan en het maakte hem niets uit wat anderen erover dachten. Opeens vingen zijn ogen het gestalte van zijn zusje op. Meteen rende de jonge kater naar haar toe en sprong hij speels tegen haar op. “Goedemorgen, zusje!” Weerklonk zijn stem over het kamp heen. Hij was een kitten, dus plezier mocht er wel zijn. Want zodra hij apprentice werd kwam het harde werk eraan en moest hij zichzelf gaan trainen. Natuurlijk had hij gehoord over een zogenaamde mentor. Maar de enige mentor die hij zou toevertrouwen om hem werkelijk te trainen was Brokenstar of een van zijn ouders. En aangezien Brokenstar niet op zijn best was en bijna nooit een apprentice leek te krijgen leek het hem logisch dat hij niet zijn zin zou krijgen van de oude leider. Maar ja, als hij zijn zin niet kreeg dan ging hij gewoon in zijn eentje trainen toch? Een mentor had hij helemaal niet nodig! Hij zou zijn eigen jaag en vecht technieken verzinnen, dat kon hij heus wel! “Liet ik je schrikken?” Vroeg hij aan zijn zusje waar hij tegenop was gesprongen. Natuurlijk had hij dat expres gedaan, ze zou daar toch niet kwaad over worden? En als ze dat wel werd dan kregen ze ruzie, dat was toch ook leuk?

Mood: Unknown º Company: Fawnkit only! º Words: 594

He wore his scars as his best attire. A stunning suit made of hellfire.

Fawnkit werd die morgen vroeg wakker. Ze bleef nog een tijdje liggen bij haar moeder en hoorde dat er beweging kwam in een van haar broertjes, Brokenkit. Hij stond de laatste tijd steeds vroeg op. De zwarte pluizige kitten besloot om naar buiten te gaan, eigenlijk was ze nog nooit buiten de nursery geweest. Ze verheugde zich er steeds op, maar besloot het steeds op het laatste moment, maar haakte dan toch weer af. Fawnkit had een besluit genomen en volgde haar broertje, die net uit het zicht verdween. De zwarte poes kroop van haar moeder weg en ging rechtop staan om zich uit te rekken. Ze strekte haar pootjes en kromde haar rug, even bewegen. Op een klein drafje ging ze richting de uitgang van de den, daar lag dat witte spul, waarvan ze de naam niet wist. Voorzichting sloeg ze ertegen met haar poot, maar trok deze geschrokken alweer snel terug, het voelde koud aan. Met een kleine glimlach tikte ze het nog eens aan. Ze besloot door te zetten en zette een paar stappen in het koude spul. Het voelde koud onder haar pootjes en het kraakte een beetje. Er bleef een beetje wit spul aan haar zwarte vacht plakken en het zag er best grappig uit. Ze trippelde vedder door het witte spul. Ze keek rond in het kamp, er liepen een aantal warriors rond. Opeens voelde ze dat er iemand op haar sprong en ze viel in het witte spul. Het voelde koud en drong haar vacht binnen. Een kreetje van schrik verliet haar mond toen ze een stem hoorde van de kat die op haar lag. ''Goedemorgen zusje!'' Klonk de stem en ze keek de kater aan, het was haar broertje Brokenkit. ''Liet ik je schrikken?'' Vroeg hij en ze hoorde de plagerige ondertoon in zijn stem. ''Nee!'' Zei ze en kroop onder hem uit. Ze keek naar hem en kon het niet laten dit keer op hem te springen. ''Ook goedemorgen broertje.'' Zei ze met een kleine glimlach en ging van hem af.

Words; 340

Spoiler:

Met een stevige kracht was hij op zijn zusje gesprongen en had hij haar tegen de grond aan weten te duwen. De lach die zijn mond verliet klonk alles behalve vriendelijk. Het leek meer alsof hij haar uit aan het lachen was. Dat ze zo hard tegen de vlakte aan was gevallen. Ze leek wel een zwakkeling zo! De zwarte poes onder haar droeg de naam Fawnkit met haar mee, zijn zusje. Ze zou vast verbaasd zijn van zijn kracht en vooral hoe koud en duivels hij kon zijn. Hij hield niet zoveel van al die spelletjes die kits normaal speelden, daarom deed hij altijd alsof het echt was. The real deal. Hij vocht met zijn nagels uitgeslagen, met alle kracht die hij in zich had. Zo zou hij respect krijgen van zijn generatie en misschien zelfs de oudere generaties. ''Nee!'' Schreewde de poes, nadat hij gevraagd had of hij haar had laten schrikken. Ondertussen was hij van haar afgestapt. Arrogant grinnikte hij. “Nee, natuurlijk niet zusje. Jij die niet schrikt? Dat geloof ik niet.” Een plagende lach verliet zijn mond, waarna hij zijn dikke staart voor zijn poten sloeg en de poes met een arrogante blik aankeek. De poes sprong ditmaal op hem af, en duwde hem tegen de vlakte aan. Dat maakte hem eigenlijk een tikkeltje kwaad. Een poes, een kitten zelfs, die hem tegen de grond aan had geduwd? Een poes die enkele minuten jonger dan hem was en hem toch tegen de grond had weten te duwen? Nee, dat ging hij niet toelaten! Luid gegrom verliet zijn mond, waarna hij uithaalde naar het gezicht van zijn zusje en haar een flinke klap gaf tegen haar gezicht aan. “Laat dat!” Bromde hij, waarna hij zichzelf onder haar uit wurmde en zijn haren rechtop zette. Die poezen ook. Ze dachten dat ze hem zomaar om konden duwen! “Denk maar niet dat je sterker dan mij bent zusje, want dat zul je nooit worden!” Terwijl hij langs de poes doorliep gaf hij haar een flinke stoot met zijn schouders en liep hij van haar weg. Ver weg kon hij niet, want het kamp mocht hij nog niet uit. Wanneer hij wat ouder was ging hij dat zeker wel doen, maar nu nog even niet. Hij moest slim handelen. Eerst de katten in het kamp bang maken, dan de katten uit het kamp!

Mood: Angry º Company: Topic uit º Words: 393
Note; Ik wil even al mijn topics afronden, vandaar dat ik nu al het topic uit ga ^^

He wore his scars as his best attire. A stunning suit made of hellfire.