This is my camp, my Clan, my dream

Whispersong, of hoe ze zichzelf het liefst noemde, Whisperstar, zat op een rots en keek over de open plek die haar Clankamp was. Haar blauwgrijze ogen gleden tevreden over de dens terwijl ze op de rots zat die boven het kamp uitstak. Ze had geluk dat ze zo snel een kamp had kunnen vinden en dat er katten waren die zich bij haar Clan wilde voegen en hoewel deze katten nooit wat zeiden wist Whisperstar precies wat ze wilden en bedoelden. Na nog even wat rondgekeken te hebben over het kamp zag ze Fallenbird, haar deputy, het kamp in komen met het grootste konijn da Whisper ooit had gezien en haar bek. De Clan leader sprong van de rots af en liep naar haar deputy toe. "Goedemorgen, Fallenbird," begroette ze de zwartwitte poes. "Heb je even tijd?" Fallenbird knikte en liep snel naar de prooistapel en legde het reusachtige konijn er op. Daarna kwam ze terug naar Whisperstar. Alleen was de grijsachtige poes vergeten wat ze wilde zeggen tegen de LightClandeputy. Ze zuchtte. "Ik denk dat ik maar eens een rondje ga wandelen..." miauwde ze tegen Fallenbird en ze liep het kamp uit. Ze bedacht zich dat haar Clanleden wel rare katten waren, ze lieten geen geursporen achter en miauwden nooit. Plots rook ze een onbekende geur, een kattengeur, heel dicht bij. "Kom tevoorschijn! Je bent nu op LightClanterritorium!" miauwde ze luid terwijl ze keek waar de indringer kon zitten.

[NOTE: Whispersong leef nu al een tijdje eenzaam buiten de Clanterritoria en heeft hallucinaties waardoor ze denkt dat er bij haar Clan horen, maar eigenlijk is ze helemaal alleen want deze katten bestaan niet]

This is my camp, my Clan, my dream BzEFdhO

<3:

Vermoeid duwde de rossige kater zijn kop door de bosjes, wanhopig om een beetje voedsel te vinden. Vandaag was hij weer eens verjaagd van zijn slaapplek, dit keer door andere katten. Hij had ze niet echt gezien, maar hun geuren waren vers en hij had zelfs hun stemmen kunnen horen. Eriksen had de confrontatie niet aangedurfd, dus was hij maar gevlucht. Nu zat hij met een lege maag en een doodop gevoel. Gapend stak hij zijn neusje in de lucht en probeerde enige profiteren te vinden. Gelukkig kon hij de vage hint van muis vinden en maakte zijn maag een sprongetje van opluchting. Voorzichtig volgde hij het geurspoor en kwam uit bij een kleine open plek. Hij werd omringd door verscheidene gewassen en een paar bomen zorgden voor gestippelde schaduwen op de grond. Zijn prooi, een bosmuis met bijna dezelfde kleur als de bomen achter hem, knabbelde gulzig op een vers zaadje. Eriksen vernauwde zijn blik en hief zijn witte pootje op. Als hij zelfs maar één onbedoeld geluid maakte, was hij weer terug bij af. En dan moest hij ook nog eens energie verspillen door weer terug te lopen. Nee, daarom mocht hij het nu niet verknoeien. Traag kwam bij stukje bij beetje vooruit, zijn maag werd leger met de stap. En toen was hij bijna door zijn dekking heen en zat het muisje recht voor hem. Likkebaardend spande hij zijn achterpootspieren en maakte zich klaar om zich af te zetten. Nu! Met een enorme kracht vloog hij vooruit en sloeg zijn klauwen in het bruingrijze vachtje van zijn prooi. Een lichte piep ontsnapte uit zijn bekje, maar meer kon hij niet uitbrengen. Want Eriksen had zijn hekje doorgebeten. Trots pakte hij het diertje meteen op in zijn bek en trippelde weg van de open plek. Maar toen pas merkte hij de nieuwe geur op. Rogue! "Kom tevoorschijn! Je bent nu op LightClanterritorium!" De stem was vrouwelijk, maar luid. Met een licht vragende glans in zijn ogen afgebeeld kwam hij tevoorschijn. LightClan? Er waren toch maar zeker zes Clans in het bos? Toen hij de poes zag merkte hij hoe serieus ze was. Misschien was ze wel gek. Eriksen liet zijn prooi vielen, ook al wilde zijn maag zo graag dat hij het hier en nu zou verslinden, maar uit respect voor andere katten deed hij het niet. Ten slootte, als dit haar territorium zou zijn, was het fout om haar prooi te stelen. Maar al deze dingen kon hij niet weten, dus hield hij zijn voorpoot maar op het lijfje. "Gegroet," Zei hij en knikte met zijn kopje uit beleefdheid, iets wat hij altijd deed. "En wat bedoel je met de LightClan?" Vriendelijk en nieuwsgierig keek hij de grijze poes aan.

» The feels «
Spoiler: