Yes, more problems!

<sub>Met langzame, sjokkige pasjes bewoog Rose zich voort. Het was vreemd om te zeggen, maar ze vond dat ze het moeilijk had. Sinds tijden gaf ze haar gevoelens toe, maar ze was niet veranderd. Ze was nog steeds de harde en gevoelloze poes, met de twijfels over gevoelloos. Ze had gezien hoe haar grote liefde iemand anders nam en haar had laten stikken, nouja, dat vond zij natuurlijk. Rose volgde het pad van weg gestampt gras richting de Snakerocks en loerde in de verte. Ze dacht aan de dag dat ze Graystripe ontmoette, hij had vastgezeten in een doornstruik en samen hadden ze het erg gezellig gehad. De zandkleurige tabby poes zuchtte, ze miste die tijden, de leuke tijden. Nu was het alleen maar moeizaam, voor eigenlijk iedereen. Ze was lang de zielige niet en ze zou het nooit toegeven dat ze aan liefdesverdriet leed.

'Graystripe...' Murmelde de poes, terwijl ze haar staart opzij zwiepte. Ze miste de kater en wilde hem graag iets vertellen, maar hij had het veel te druk voor haar. Natuurlijk...


-Kort
-Weinig tijd in gestoken.
-Open</sub>

<sub>Nogmaals keek Swiftheart voor de laatste keer het kamp rond, voordat ze vertrok. Opeengekropte gevoelens bleven haar telkens weer achtervolgen, ondanks dat ze zo hard probeerde ze uit haar gedachtes te drukken. Dit lukte voor een paar tellen, maar hierna kwamen ze weer net zo hard terug. Ze drongen telkens weer binnen, en ze kon er niet veel aan veranderen.

Geïrriteerd zwiepte ze haar haar witte, pluizige staart tegen de zijkant van haar flank. Ze probeerde hiermee de kriebel te stoppen, al had het niet erg veel nut. Met lome bewegingen nam ze een zithouding aan en begon haar linkerkant rustig schoon te maken. Swiftheart liet haar roze tong over haar vacht glijden, meerdere keren. Na een tijdje vond ze het wel goed, en stond weer op. Tegelijkerteid hief ze haar hoofd ook mee, met haar ogen strak naar voren gericht. Niet veel vederop zat een klein bosmuisje aan een gevallen blaadje te knabbelen, al had Swiftheart de kracht er niet voor achter het diertje aan te gaan. Ze was gesloopt, zowel van buiten als van binnen. Maar bij wie kon ze haar gevoelens uiten? Niet dat als ze de kans zou krijgen het ook zou gaan doen, ze wilde absoluut geen aansteller lijken. Geen enkele kat had daar überhaupt de tijd voor. Futloos vervolgde ze haar pad, met als einddoel de Snakerocks.

Het geraas van het Thunderpath was al te horen, haar doel kon niet ver meer zijn. Met met een iets sneller tempo trippelde Swiftheart het bos rond, terwijl ze haar ogen over het terriotorium liet glijden. De middelgrote keien kwamen inzicht, bedekt met een dun laagje groen mos. Maar het bleek al snel duidelijk dat Swiftheart niet alleen was. Rosescent, een van de warrios van de Thunderclan, bevond zich ook bij de Snakerocks. Beheerste passen vervolgde van Swiftheart, maar met een schok bleef ze weer staan. Zou de poes haar gehoord hebben?

- Dit kan nog eens leuk gaan worden</sub>

<sub>Een verveelde blik sierde zijn grijze gelaat toen hij het kamp rondkeek, zoekend naar enkele katten waarmee hij zou kunnen gaan jagen of praten. Echter wist hij maar al te goed dat zo goed als iedereen te druk bezig was dat ze niet eens opmerkte dat Graystripe er was. Maar zo dacht hij over zichzelf, natuurlijk kon hij het nog altijd fout hebben. Het was een gewoonte geworden dat hij altijd slecht over zichzelf dacht, maar beetje bij beetje begon hij zijn oude karakter weer terug te krijgen. De langharige grijze kater stond op en schudde onopvallend zijn kop. Zijn poten droegen hem richting de kampuitgang, waar hij voor de zoveelste keer alleen door zou moeten gaan. Erg vond hij het ook weer niet, want net zoals het slechte denken over hemzelf was het een gewoonte geworden. Met ruime, gecontroleerde passen begon hij rustig te lopen. De verse Newleaf geuren vulden zijn neusgaten, en deden hem even huiveren. De Thunderclan had deze winter véél geluk gehad. Zo goed als niemand was gestorven door Greencough, en er waren ook niet veel katten die last hadden van een andere ziekte, gelukkig maar... Een zucht ontsnapte uit zijn bek bij het zien van de verlate Snakerocks. Geen enkele kat was er te bekennen, één seconde geleden toch niet, want er kwam een zandkleurige poes aangelopen, eentje die hij herkende als Rosescent. Zij had hem ooit eens gered toen hij vast zat in een doornstruik, en Graystripe was haar nog steeds dankbaar. De brede Thunderclan warrior had gewoon niet altijd te tijd om haar op te zoeken, en daarbij, de laatste tijd had hij haar ook niet meer vaak gezien in het kamp. Niet veel later drong er nog een bekende geur zijn neusgaten binnen. Swiftheart! De spierwitte poes, de poes waarop hij verliefd was. In een fractie van een seconde draaide hij zich om en gaf hij de prachtige kattin een vriendelijk knikje, Rosescent tijdelijk vergeten.

>Omg, very funny. :')</sub>