>> Worn out, fell asleep, true story || Voleleap

De zon stond hoog aan de hemel en door haar warme straling, leek het alsof het gehele Thunderclan kamp loom aan 't worden was. Tenminste, zo zag een bepaalde wit/zwarte kater het. Zijn amberkleurige ogen keken statig rond, maar hij wist niet echt waar 'ie naar opzoek was. Ook hij voelde de warmte door zijn vacht, zijn botten verwarmen, maar hij schonk er geen aandacht aan. Met een zucht besloot Voleleap dat het tijd werd om aan de jacht te gaan, de voedselstapel begon laag te worden, tè laag in zijn ogen.

Voor zijn neus knabbelde een muisje aan iets wat leek op een nootje. Het kleine diertje had blijkbaar niet door dat er een kat achter hem zat. Voleleap had het goed geroken, de wind was op de muis, maar van hem af, waardoor het diertje niet door kon hebben dat hij er was. Met een krachtige sprong, had hij het diertje te pakken en maakte het snel dood. Hij trippelde een paar vossenlengtes verder om 't te begraven, toen hij een bekende geur rook.
Een glimlach kwam op zijn gezicht, terwijl hij in de richting van de Sunningrocks liep. Daar, op de stenen, lag een poes te slapen. Een poes die hij herkende als Strawberry. "Hey, sweet Strawberry. Why are you here so alone? Why are you here asleep? Straks overkomt je nog wat," miauwde hij met een zoete stem. De dames verleiden? Daar was hij baas in.

Een vriendelijke, warme glimlach gleed over het gelaat van de zwart/witte kater. Hij ging zitten en sloeg zijn tweekleurige staart over zijn voorpootjes heen. Het zag er naar uit dat Strawberry iets wat verlegen was geworden van zijn woorden, en hij moest bekennen, het zag er verdomd schattig uit. Hij glimlachte eventjes en keek op haar neer, wat zou ze zeggen op zijn vleiende woorden? "Euh... Hallo Voleleap" Ah, dat is een bummer, zo spectaculair was dat nou ook weer niet. Ach ja, misschien kwam dat nog wel en was ze nu gewoon uit het veld geslagen door zijn verschijning. "Niks aan de hand, was gewoon moe." Ja, dat had hij kunnen zien. Anders was ze niet zo in slaap gevallen op de rotsen, daar zag hij nog wel de logica van in. "Ik kan trouwens prima voor mezelf zorgen." De waarschuwende toon in haar stem verbaasde hem lichtelijk. Hij glimlachte en richtte zijn blik even op de grond, terwijl hij een goed geordend verhaal probeerde op te zetten. Niet dat dat veel zou helpen, meestal verzon hij zijn woorden terplekke, maar goed. "Oeh, sweetheart heeft een scherp randje. I like that," miauwde hij met een vrolijke, bijna lachende ondertoon in zijn stem. "Maar, vertel eens, sweet Strawberry. Waarom lig je op klaarlichte dag te slapen hier, zo dicht bij de Riverclan border?" vroeg hij daarna, met wat meer interesse in zijn stem.

Voleleap genoot ervan om te zien dat Strawberry nerveus was, al deed hij natuurlijk zijn best om haar zich op d'r gemak te laten voelen. Er stond nog steeds een glimlach op zijn gezicht en de zon zorgde ervoordat hij zich uitermate op z'n gemak voelde. Het leek een heerlijke dag, een warme zon, een volle maag, het gezelschap van een schattige kattin. Kon weinig misgaan toch?
"Vind maar leuk wat je leuk vind..." Voleleap's oren gingen iets naar achter toe. Auwts, that one hurts. De meeste dames reageerde niet zo op z'n geflirt. Maar Strawberry was anders, lastiger om zijn vinger te winden. "De zonnen rotsen zijn de laatste tijd rustig, dus het is vast wel veilig.." De zwart/witte kater dacht eventjes na. "Je klinkt onzeker, Strawberry. Je bent er niet volledig van overtuigt dat het veilig is hier." Hij stopte, zoekend naar betere woorden. "Is er nog iets? Iets waar ik je misschien mee kan helpen?" vroeg hij daarna, met een zorgelijke, maar warme, toon in zijn stem. Voleleap was misschien een flirt eerste klas, maar hij kon best aardig en behulpzaam zijn, soms.