Alone

Onderwerp: Alone zo 3 feb 2013 - 13:27

Vermoeid opende Kestrelwing zijn gele ogen. De zon was nog niet eens op, waarom moest hij nu alweer wakker worden? Slaap was de enige manier om even te ontsnappen van alle zorgen die hij had. De wereld was wreed. Toch kon hij waarschijnlijk niet meer in slaap komen, en de stilte en rust van de nacht deed hem goed. Zonder geluid te maken, wandelde hij weg. De idioten van tegenwoordig vonden je al oud als je bijna 4 was. Nee, dat was eerder de leeftijd dat je verstandig begon te worden. Met een zucht dronk hij wat uit een plas water. Hij zag zijn spiegelbeeld even, maar het was wazig. Na het drinken besloot hij wat te wandelen, weg van al die gemene katten die hem uitlachten, alleen omdat hij de vader van Darkfire was. De wereld was niet alleen wreed, maar ook onrechtvaardig, bedacht hij. Soms had hij zin om iemand vreselijk pijn te doen, om diegene eens te laten voelen hoe het was om pijn te hebben. Elke dag werd er minstens een gemeen woord naar zijn kop geslingerd. Het was verschrikkelijk. Plotseling vroeg hij zich af waar hij was. Rotsen, met de maan erboven. Oja natuurlijk, de Sunningrocks. Voorzichtig ging hij op een steen zitten. Hier had hij Squirelflight voor het eerst ontmoet. Zijn lieveling die hem in de steek had gelaten. Al die gemene dingen staken in zijn hart. Kestrelwing staarde naar de maan. Hij werd zelfs al elder genoemd, en soms leek hij misschien wat oud. Ja, al die ellende zorgde er voor dat hij vaak vermoeid leek, en afwezig. Waarschijnlijk dachten ze dat hij niet alles meer op een rijtje had, en hij had al vaak gehoopt dat het ook zo was. Dan was hij zich tenminste niet zo bewust van alles wat hem overkwam. Krak.... iemand was op een takje gaan staan. Ook dat nog, bezoek, dacht Kestrelwing vermoeid.

Onderwerp: Re: Alone zo 3 feb 2013 - 14:56

_{Gewone kleur; #ffffff
Spraak; #edb65a

Levenloos lag Mapleleaf in de kraamkamer. Breezekit en Echokit waren naar buiten gesprongen en waren momenteel het kamp onveilig aan het maken. Nu lag hun moeder er een beetje doods bij. Haar vacht was dof en ze was nu nog meer in haar schulp gekropen dan ooit tevoren. Ze nam de moeite gewoon niet meer om haar vacht te verzorgen en steeds vaker bleef ze hier hele dagen liggen, alleen om af en toe op te staan voor haar behoeftes of een hapje om te eten. Nu leaf bare over was en new leaf begonnen was leek de hele clan opgewekt maar zij was verre van. Zuchtend kwam ze overeind en keek levenloos om zich heen. De andere queens lagen te slapen, waren de kraamkamer uit, of keken vertedert naar hun pasgeborene. De gevlekte poes kwam omhoog en wrong zich naar buiten. Omdat ze niet meteen gezien wilde worden ging ze direct naar de uitgang, alsof ze alles helemaal geplant had. Ze negeerde de eventuele blikken en ging de uitgang door. Een beetje zonder doel liep ze het territorium in, zonder richting of doel. Ze zag wel waar ze uit kwam. Onbewust ging ze naar de zonnerotsen. Het was nog vroeg maar dat werkte nu in haar voordeel. Ze zou niemand tegen komen die ze niet tegen wilde komen. Het was dus ook te laat dat ze de grote kat opmerkte die met zijn rug naar haar toe bij de zonnerotsen zat. Toen ze op een takje trapte gingen haar oren meteen naar achteren en slikte ze. Mousedung! Ze was ontdekt. Ze kon nu niet nonchalant weglopen, dat zag er heel dom uit.. dan maar doen alsof ze hier de hele tijd al heen wilde. Een beetje awkward ging ze naar de kater toe, niet meteen opmerkend met wie ze te maken had. "Goedemorgen" Zei ze alsof ze het echt meende. Als hij haar op dit moment recht aangekeken had zag hij dat ze loog.}

♪ Sandpaper kisses, papercut bliss.
Don't know what this is, but it all leads to this:
You're gonna leave her. You have deceived her. ♫

Onderwerp: Re: Alone ma 4 feb 2013 - 17:41

_{Kestrelwing keek naar de maan die langzaam verdween. 'Goedemorgen.' hoorde hij iemand zeggen. Het klonk niet alsof de poes het helemaal meende. 'Hallo.' antwoordde hij, en perste er een glimlach uit. De poes zag er trouwens ook niet uit alsof ze dit een geweldige morgen vond. Haar vacht was dof, en de blik in haar ogen verried het ook al. Ach, hij kon het andere niet kwalijk nemen, zelf was hij vanbinnen ingestort en viel het van buiten mee. 'En met wie heb ik de eer te mogen spreken?' vroeg hij langs zijn neus weg. Hij probeerde het zo vrolijk mogelijk te laten klinken, maar Kestrelwing had geen flauw idee of het gelukt was. Waarschijnlijk niet. Hij stond op en ging haar kant op zitten, nog steeds proberend zo blij mogelijk te kijken. Hij mocht andere niet laten lijden onder zijn problemen, al zat dat met bepaalde katten anders. Afwachtend, en oprecht nieuwsgierig, keek hij haar aan met zijn gele ogen.}