ωhα† διδ ι δø ωƦøπĝ﹖

_{» De afgelopen paar manen waren zwaar. Ze had haar leven op het spel gezet, ze wilde geen contact met andere hebben, ze wilde niet eten, niet drinken, ze verzorgde zichzelf niet meer. Silverfeather was volledig ingestort na het overleden van haar beste vriend, Stormvoice. Dit had haar aan het denken gezet, of ze wel de juiste keuze had gemaakt. Was haar liefde voor Splashwater wel groter geweest dan die voor Stormvoice? Ze had immers met Stormvoice de nacht gedeeld, wat ook de reden was waarom ze nu in de nursery lag, met een buik vol kittens.

Silverfeather had haar leven op de rails gelegd. Ze at al manen slecht, wat je duidelijk kon zien. Ondanks dat haar buik opgezwollen was, was haar vacht dof en zat onder de klitten, je kon d'r ribben tellen en haar ooit zo glanzende ogen waren dof en levenloos. Zelfs de regelmatige bezoeken van Splashwater konden haar niet meer opvrolijken. Alleen de kittens, die in een rap tempo in haar buik leken te groeien, waren nog een klein licht puntje. Een klein iets, waardoor ze zich vast hielt op aarde.

De zon scheen de Nursery binnen, maar was niet sterk genoeg om de jonge kattin wakker te maken. Ze voelde zich de laatste paar dagen niet echt lekker, maar was nog niet bij de Medicine Cat geweest voor een goede check.
Opeens schoten haar amberkleurige ogen en kwam er een klagende mrauw uit haar bek, toen ze opeens iets voelde breken in haar buik. Ze haalde onregelmatig adem en hapte naar lucht, langzaam drong het tot haar door dat de kittens kwamen. "Splashwater!" kermde ze moeizaam, terwijl ze haar ogen sloot toen een volgende pijngolf over haar heel kwam. «

Spoken~}

[Splashwater//Smokebreath//Birchpaw//Later de kittens.

Volgorde maakt niet uit, maar Stormkit zal als eerste worden geboren!

Silverfeather is trouwens uitgehongerd, zwak en heeft een beginnende griep ~ Voor de Medicine cat mensjes xD]

"Hold me in your arms and tell me that you love me"

_Splashwater

Zijn ambergele blik gloeide ongelukkig, al manenlang. Silverfeather was erg ongelukkig en had zichzelf verwaarloosd sinds de dood van Stormvoice. Alsof het niet erger kon twijfelde Splashwater er zelfs aan, of Silverfeather wel genoeg om hem gaf, maar Silver had Stormvoice alleen gezien als een soort broer, toch? De kater schudde de gedachten zijn hoofd uit, hij twijfelde zelf niet aan zijn liefde voor Silverfeather. Hoe erg zij er ook voor stond, hij bleef haar toch bezoeken en probeerde haar te verzorgen, omdat hij om haar gaf. En Stormvoice zou ook zeker op haar neerkijken, maar of hij trots zou zijn of teleurgesteld, wist hij niet.

Hij slaakte een zucht en liep het kamp binnen, hij kon aan niks anders denken dan aan Silverfeather en haar kittens. En als zij te zwak was ze te verzorgen, zou hij, ondanks dat hij niet de vader was, toch voor ze zorgen. Hij zou alles voor ze geven, zelfs zijn leven, als het moet. Splashwater legde zijn gevangen muis op de prooistapel en knipperde zijn ongelukkigheid weg. Hij zou Silverfeather maar eens gaan bezoeken, en haar vacht eens goed verzorgen. Hij pakte de muis weer van de stapel en wandelde richting de Nursery. "Splashwater!" Klonk er plotseling. Splashwater liet zijn muis vallen en rende zijn route verder. "Siverfeather!" Hij stormde de Nursery binnen en zocht Silverfeather op. Tot zijn schrik zag hij dat Silverfeather op het punt stond te bevallen, was ze wel sterk genoeg om de bevalling te overleven, stel nou dat ze het niet haalde? Paniekerig ging hij tegen Silverfeather aanliggen en gaf haar likken om haar te kalmeren. "Rustig, rustig, het komt goed." Hij hield even op met likken en keek om zich heen. "Help, iemand!" Riep hij. Hij begon weer met Silver sussen, maar bleef toch steeds om zich heen kijken voor hulp.

_Brokenkit
De donkere koepel waar hij al zolang in had gezeten, begon te schudden en te bewegen. Hij voelde dat hij naar beneden zakte, maar waar kon hij zich aan vastklampen? Hij viel! Maar waar viel hij heen? Was zijn einde nu al in zicht, was hij dan zo hopeloos? Er scheurde en brak van alles, en op het volgende moment kreeg hij geen lucht meer. Een aantal seconden daarna voelde hij de kou in zijn natte vacht. Maar de kou was niet zijn grootste probleem, honger bekroop hem. Hij begon luid te piepen en krabbelde onhandig rond. Ondanks dat hij nu ergens anders was, zag hij nog steeds niks. Where the hell was he?

_{-Dit is uiteraard na Stormkit.}

_{Zwijgend sorteerde Smokebreath de kruiden die hij in zijn den had uitgestald. Allemaal kende hij ze ondertussen bij naam. Allemaal moesten ze goed bewaard blijven. Maar zijn concentratie was al vlug gebroken. Een schreeuw om hulp echode door het kamp en de kater wist al meteen wat er mis was. Vlug graaide hij wat Jeneverbessen, feverfew en een aantal bladeren borage bijeen en haastte hij zijn den uit. Ondanks dat hij zo chagrijnig als de pest was, wist hij precies wat er in het kamp gaande was en was hij wel kundig. Hij snauwde nog een paar dingen naar zijn apprentice in zijn haast en was toen weg uit de medicine cat den

Hij wrong zich de nursery binnen en legde zijn kruiden voor Silverfeather heen. "Waarom doe je jezelf dit toch aan Silverfeather..." Mompelde de kater terwijl hij voorzichtig zijn poot op haar buik legde om de weeën te voelen. "De eerste kitten komt er zo aan, probeer nu de jeneverbessen te eten en de borage, het zal je extra kracht geven en je melk laten komen. Als laatste Feverfew, om je koorts te laten zakken. Je moet alles opeten." Hij zonk weg in een professionele 'trance'. Geen afleiding meer, geen angst. "Splashwater, kun je een stapje achteruit doen?" Vroeg hij vervolgens, "Geef haar wat lucht," Het was niet eens onaardig bedoeld, maar zo kwam het er niet uit. Hij had geen tijd om vriendelijk te zijn. Wat zou Splashwater liever willen? Dat hij haar mate zou helpen of de tijd zou nemen om hem vriendelijke woordjes toe te stoppen? Smokebreath zou het wel weten. "De eerste kitten komt er zo aan" Herhaalde hij.

{Over dat laatste, denk ik?D: }}

Fun stuff:

_Splashwater

Smokebreath kwam met haast de Nursery in stormen, net op tijd. Splashwater zuchtte opgelucht en luisterde naar wat Smokebreath te zeggen had. "Splashwater, kun je een stapje achteruit doen?" Vroeg hij uiteindelijk. Splashwater knikte en ging zwijgend op een klein afstandje zitten. Hij keek toe hoe Smokebreath Silverfeather verder hielp en de volgende woorden uitsprak. "De eerste kitten komt er zo aan." De eerste kitten! Het ging zo snel, blijkbaar was het nog niet echt tot de kater doorgedrongen dat de kittens nu écht kwamen. Hopelijk ging Silverfeather het halen en waren alle kittens gezond, gezond en wel. Splashwater werd er zelf helemaal zenuwachtig van, omdat hij zich al sinds de zwangerschap van Silver zich enorm druk zat te maken. Oh my gosh, ze kwamen echt. Hij moest straks echt voor vader gaan spelen, kon hij dat wel? Hij was immers nog niet zo heel lang Warrior...

-Sorry, het moest gewoon Dx

Met een soort dwang matige handeling van zijn poten zat hij aan zijn mosnest te plukken om hem goed te krijgen. Birchpaw had nauwelijks geslapen vannacht omdat hij wakker werd gehouden door vervelende, stekende gevoelens wat later kleine dorentjes bleken te zijn. Als hij er achter kwam welke kleine vervelende kit dat gedaan had zou hij er van lusten. Hij had zo snel mogelijk in de ochtend nieuw mos gehaald en had als resultaat nu dus een vrij moe aangezicht. Hij sprong uiteindelijk in zijn nest en draaide een aantal keren rond om daarna door zijn poten te zakken en zich op te krullen. Het mos voelde heerlijk en zacht aan, hij voelde al hoe zijn oogleden dicht gleden en hij wegdommelde toen- Een luide kreet deed hem opspringen uit zijn nest met een uitgedikte staart en zijn ogen groot. Hij zakte bijna door zijn scheve poot heen in zijn haast om naar de uitgang te komen om onder gelopen te worden door zijn langharige mentor. "Uit de weg" Gooide Smokebreath om zijn oren met een gevaarlijke snauw. "Maak jezelf nuttig, vlug!" Haastig hinkte hij uit de weg van zijn mentor zodat hij niet alle irritatie over hem heen kreeg en hij zuchtte. Hij kon zijn mentor niet alleen over laten met wat het ook was dat er aan de hand was. Hij hinkte dus maar ongelukkig achter hem aan naar de kraamkamer. Meteen liep hij tegen een muur aan van lawaai en de sterke geur van bloed die hij nog niet zo lang geleden ook geroken had. Hij wilde zijn mentor dolgraag helpen en laten zien dat hij het prima kon, hij had tenslotte in zijn eentje Innerghost geholpen al was Innerghost niet zo uitgemergeld en doodziek als Silverfeather. Er was niets meer van de fragiele poes over! Hij wendde zich vlug tot Splashwater en schraapte zijn keel. Hij had de blik gezien in de ogen van de jonge krijger. "Het zal wel goed komen, Splashwater. Maak je geen zorgen. Smokebreath is een geweldige medicijn kat" Hij perste zich toen langs hem en ging op een veilige afstand van zijn mentor staan. "Wat moet ik doen, meneer?" Miauwde hij luid om zijn aandacht te krijgen een beetje bezorgd dat hij misschien weer tegen Birchpaw uit ging vallen. Hij wist dat zijn persoonlijke emoties nu van geen nut moesten zijn, tenslotte ging het hier om leven en dood maar hij kon het niet helpen. Hij kreeg altijd het gevoel dat Smokebreath hem af en toe waardeloos vond vanwege zijn scheve achterpoot die hem heel erg afremde. Hij kon niet rennen, en als hij dat deed struikelde hij half, tot groot plezier van sommige kits. Hij knipperde even met zijn goudgele ogen en schudde zijn vacht uit. Focus, Birch, focus!.

ID RATHER EAT RANDEH:

De warmte, dat was het fijnste. De heerlijke warmte die haar omringde. Ze had helemaal nog geen behoefte om die warmte achter te laten, maar ze voelde dat de ruimte ruimer werd. Ze had andere lichamen tegen haar aangevoeld, maar maar één daarvan had ook bewogen net als zij. Daar had ze het zachte kloppen van een hartje bij gevoeld, bij de andere niet. Alleen zij maakte zich alleen nog maar zorgen om haarzelf, zover waren haar hersens pas ontwikkeld. Overleven, dat was de hoofdzaak. Ze voelde dat ook zij naar buiten geperst werd en de warmte langzaam verdween. Dat wilde ze helemaal niet, ze wilde terug. Alleen ze was te glibberig om er iets tegen te doen. Ze kon niks doen ze werd er gewoon uitgeduwd. Waarom mocht ze niet in de warme ruimte blijven? Toen ze met een plof op iets hard terecht kwam, piepte ze. Ooh, wat was het toch vreselijk koud. Zo koud had ze het nog nooit gehad. Haar instinct zei haar dat ze nou voor haar eigen eten moest zorgen, dat dit het moment was om onafhankelijk te gaan worden. Meteen bewoog ze haar snorharen en taste de omgeving af. Ze moest naar de warmte toe, daar was eten. Ze bewoog zichzelf voort zonder verder nog een krimp te geven. Met moeite kreeg ze zichzelf vooruit, maar het lukte uiteindelijk. Ze bewoog zich naar de buik van haar moeder. De kattin die haar op de wereld gezet had, waar ze alles van meegekregen had zo snel haar hersenen waren gaan groeien. In de buik had ze haar moeder al leren kennen en wist ze wie ze was, dat was heel belangrijk. Op die manier kon een kitten zijn moeder altijd herkennen. Ze zocht met haar neusje tussen de haren van haar moeder, naar een tepel. Toen ze die gevonden had begon ze er aan te sabbelen. De warme melk verwarmde haar lichaam en stilde de honger. Misschien was het niet de meest voedzame melk, alleen dat wist de pasgeboren kitten niet. Voor haar was alles goed.

[Ik hoop dat ik wel al mocht reageren]

_{Nog een keer liep Smokebreath een rondje rond de bevallende poes. Hij had het zelf natuurlijk nog nooit mee gemaakt, en zou het als het goed is ook nooit mee maken, maar aan de spasmes die door het lichaam van de poes trokken wanneer ze beviel, wist hij zeker dat het flink zeer moest doen. Zijn apprentice kwam ondertussen ook de den binnen en begon Silverfeather gerust te stellen. Mooi zo, want Smokebreath was daar toch niet zo goed in. Nu was het afwachten tot de eerste kitten geboren werd. Maar nu Birchpaw het toch vroeg... Er was wel iets wat nog kon gebeuren. "Birchpaw, haast je en haal een dikke stok naar binnen, eentje waar Silverfeather op kan bijten als de echte pijn komt." Zijn stem was ruw, maar hij had geen tijd om te verdoen. Silverfeather was zwak en de geboorte moest zo snel mogelijk gaan. Als een kitten dwars ging liggen of als het te lang zou duren, zou het fataal kunnen zijn.

{Omdat Silverfeather niet post, weet ik echt niet zo ver we in de bevalling zitten D:}}

Fun stuff:

[quote="Silverfeather"]

_{» Een sprankje hoop kwam toen ze al snel Splashwater zag aankomen, maar door de opkomende griep barstte ze al snel uit in een akelige hoest en snotterde ze rustig verder. Het was wel duidelijk dat het leven van de poes op het spel stond. Ze huiverde eventjes toen een kille windvlaag over haar lichaam gleed en ze legde net haar kop neer toen ze opeens het bekende figuur van Smokebreath zag aankomen. De Medicine Cat had haar roep om hulp dus blijkbaar opgevangen, wat alleen maar handig was, aangezien Splashwater hem dan niet hoefde te gaan halen. "Waarom doe je jezelf dit toch aan Silverfeather..." hoorde ze de zwarte kater zachtjes mompelen. Vermoeid als dat ze was, gaf de zilverkleurige poes er maar geen antwoord op. Ze had geen zin om nog meer vragen te gaan krijgen. "De eerste kitten komt er zo aan, probeer nu de jeneverbessen te eten en de borage, het zal je extra kracht geven en je melk laten komen. Als laatste Feverfew, om je koorts te laten zakken. Je moet alles opeten." Gedwee, alsof ze in een soort van trance wegzakte, at ze de medicatie op. Ze moest haar vertrouwen nou wel in Smokebreath, en Birchpaw die later aankwam, leggen, aangezien er niemand anders was die haar kon helpen momenteel.

Haar goud/gele ogen werden van schrik groter toen ze de eerste kitten eraan voelde komen. Instinctief begon ze te persen, maar haar lichaam leek niet sterk genoeg te zijn om iets te doen. Hoe hard ze het ook probeerde, het lukte niet en ze voelde zichzelf steeds verder wegzakken in een bui van totale overgaven. Toch zorgde iets door dat ze doorging met persen. Steken door haar lichaam hielden haar geprikkeld en de aanwezigheid van de katten zorgde ervoor dat ze zichzelf wilde bewijzen, bewijzen dat ze het aankon.
Eindelijk was ze klaar en voelde ze hoe de kitten geboren werd. Ze hijgde zwaar en voelde een stekende koppijn opkomen. Eventjes sloot ze haar ogen in vermoeidheid, maar toen ze ze weer open deed, spinde de wereld om z'n as. Ze zetten haar nagels uit om stevigheid te krijgen, maar uiteindelijk sloeg ze toch tegen de grond, voor zover dat kon want ze lag al op haar zij.
Toen de wereld stopte met spinnen, bekeek ze haar kitten, likte hem schoon en probeerde het hartje aan 't werk te krijgen. Na een paar likken was er nog geen verandering en Silverfeather begon steeds wanhopiger te worden. Ondertussen begonnen er weer zwarte vlekken voor haar ogen te dansen. Ze hapte naar lucht toen het tot haar doordrong dat de kitten dood geboren was. Tranen vloeide over haar gezicht heen, terwijl ze probeerde recht op de wereld te blijven. Maar uiteindelijk tolde het zo erg om haar heen dat ze voelde hoe haar slaap haar bedding raakte en ze buiten bewustzijn raakte.

Silverfeather opende haar goud/gele ogen en keek om zich heen. Ze stond, ergens, een prachtig landschap met de sterren boven zich. Was dit ... Starclan? Ze wist het niet zeker, maar ze voelde lichtelijk paniek opborrelen. Ze kon niet dood zijn, dat was niet mogelijk. Ze mocht niet dood zijn! Ze draaide zich om toen ze opeens een bekende geur rook. "Stormvoice?" miauwde ze, met een angstige toon in haar stem. Opeens zag ze de kater, haar beste vriend. Met een kitten aan zijn zijde. Wat was hier aan de hand? Waarom was ze in Starclan? Was ze echt ... dood? «

Spoken~}

[Jullie hebben mijn planning in de war geschopt D: Well, eigen schuld.
Anywayz, nu zal eerst Stormvoice posten, daarna Silverfeather nog een keertje waarbij ze weer "wakker" word en direct zal Sharplykit geboren worden, in die post. Daarna kunnen we verder gaan.

Sorry dat het zo rommelig is, is mijn fout, sorry <'3]

"Hold me in your arms and tell me that you love me"

Hij stond bij Silverfeather. Ze was aan het bevallen. Hij kon haar zien, zij hem niet. Alles ging zo slecht. Ze was er zo slecht bij. Hoe kon ze dit zich zelf aan doen? Hij voelde zich teleurgesteld. Hoe kon ze zo met zich zelf om gaan, terwijl zij hém zo'n pijn had gedaan. Haar was niks kwaad gedaan. Aan de ene kant maakte dat hem kwaad, aan de andere kant bedroefd, en vond hij het jamer dat hij haar niet helpen kon. De bevalling ging heel slecht... En ... I've to do something! Bedacht hij zich, hij liep naar Silverfeather toe en ruste zijn neus op haar schouder, puur om haar wat meer wil en kracht te geven, kracht om door te vechten voor dit. "Let them come, let our kits come..." Murmelde hij in haar oor. Hij stapte naar achteren en wist dat hij niet meer kon doen, hij hoopte dat het hielp, dat hij haar wat sterker had weten te maken. De kitten die geboren werd... die was dood, het lichaampje was bij Silverfeather, de kitten zelf was bij hem. En toen besefte hij dat Silverfeather hem zag. "Stormvoice?" Vroeg Silverfeather. Stormvoice stapte naar voren en keek naar de poes waar hij zo veel van had gehouden. "Silverfeather," murmelde hij. Zijn stem klonk helder en hemels. Hij zag er gezonder en sterker uit dan ooit. "Wat doe je je zelf aan? Je weet dat je kittens verwachtte! En dan... En dan ging je zo met je zelf om? Hoe heb je ... Silverfeather, luister. Ik wil dat je hier mee stopt. Jij bent niet klaar om je bij Starclan te voegen... Silverfeather, zorg voor onze kittens, zorg voor ze, en wees een goede moeder. Ik ben bij je, misschien kan je me niet zien, maar ik ben er wel, en ook deze kitten zal bij je zijn...Onze zoon, Stormkit zal bij je zijn," sprak hij terwijl hij naar Stormkit keek, en toen naar Silverfeather. "Ik zal goed voor hem zorgen," vervolgde hij terwijl hij naar Silverfeather toe liep en haar neus aan raakte. Hij stapte naar achteren naast de jonge kitten die de naam Stormkit droeg. "Beloof me goed voor ze te zorgen, en ook voor je zelf," fluisterde hij Silverfeather terwijl hij haar smekend aan keek.

OOC: Sorry, ik hoop dat deze post wat klopt x3