Iʂ Tнιѕ A Nεw Cнαpҭεʀ? [& αppℓεpαw]

Als een klein bolletje lag ze opgerold in haar nest, het mos dat er op lag had ze gisteren nog verschoond en misschien was het de geur van het verse mos wel wat haar bij de eerste zonnestralen hielp op te staan. Slaapdronken opende de poes haar ogen en zag hoe in haar ooghoek weer een van die geesten tevoorschijn kwam. 'Goedemorgen Line' klonk het in haar hoofd en even knikte ze onopvallend, 'Ook goedemorgen' mompelde ze een beetje voor zich uit. Iedereen sliep nog, dus dat zou geen problemen veroorzaken. Even keek ze de Den rond en haar blik bleef even hangen op een rode tabby poes. Linepaw wende haar blik af en keek naar de grond, het hoorde haar zuster te zijn, het hoorde diegene te zijn met wie ze alles kon delen, maar op dit moment had ze het gevoel dat ze haar kwijt was, dat ze haar nooit meer terugkreeg. Een lichte steek trof haar hart, net zoals die vele andere keren dat ze aan de tijden van vroeger had gedacht, de tijden dat ze nog samen speelden, samen pijn leden, samen dezelfde dromen achterna gingen, samen verdrietig waren en samen vrolijk waren, maar die tijd leek zo ver achter haar te liggen.

Zuchtend stond ze op en liep de Den uit, opzoek naar wat rust, welke ze waarschijnlijk niet ging krijgen, maar dan nog. Ze kon altijd proberen haar gedachten van die geesten te krijgen? Met haar kop laag en haar oren een beetje verdrietig in haar nek liep ze de Den uit. Ze dacht de laatste tijd veel te veel aan het verleden. Alle herinneringen aan vroeger maakten haar verdrietig, maar vrolijk tegelijk. Ze bewaarde die herinneringen, alles over de goede tijd tussen haar en Applepaw bleven bewaard. Nee, die wou ze voor geen goud op deze wereld kwijt, het was de tijd geweest waar alles nog goed ging, de tijd waar ze zich goed had gevoeld! Immers sinds Applepaw was begonnen met zich tegen haar te keren, leek ze een kettingreactie in gang te hebben gezet. Na het een kwam het andere en als dat leek opgelost, kwam er weer een schepje bovenop. Nee, haar apprenticetijd begon rampzalig te lijken. Ze was ondertussen doorgelopen en aangekomen bij het meer. Lusteloos staarde ze in het water en kon zien hoe er een traan werd gevormd, langzaam van haar wang rolde, waarna het in het water plonsde. Kleine kringen waren zichtbaar in het compleet stroomloze meertje en een zachte zucht werd door de wind meegevoerd...

[& αppℓεpαw]

Oh lol, per toeval wel x'D

Na nog even naar het water te hebben gestaard, hoorde ze een ongelovige stem, "Lin... Linepaw?" De stem was zo vertrouwd, maar het kon even goed haar gedachten weer zijn die op hol sloegen... Echter bracht de stem ook een geur mee en van zodra deze haar neus bereikte, draaide ze haar kopje om. Applepaw... Ze was verandert, maar de stem en geur van de poes waren voor deze apprentice onmiskenbaar. De kattin leek wel vastgespijkerd aan de grond en met haar halfopen mond zag het er erg grappig uit. Linepaw keek even naar haar zus, ze wist niet goed of ze nu blij, bang of boos moest zijn. Wat kwam ze hier doen? Waarom was ze hier? Kwam ze haar weer irriteren? Rustig draaide ze haar hele lichaam om naar de poes, 'Kom je me weer aanvallen?' sprak ze zachtjes.

These wounds won't seem to heal,
This pain is just too real.
There's too much the time can not erase.

Aan haar hele lichaam kon je merken dat ze klappen had gekregen, niet fysiek, maar wel geestelijk. Haar ogen stonden niet meer zo vrolijk als vroeger, haar oren stonden niet meer vrolijk rechtop, haar pels zag er een beetje verwilderd uit en ze was vermagerd. De bruine apprentice wende haar blik even van de poes af en zuchtte. Ze was gewoon een zwak beest, bij een kleine tegenslag liet ze haar oren al hangen. Maar wat wou je ook? Welke kat werd er nu verstoten door de zus welke ze eerst zo lief had? Welke kat werd er nu verliefd op een Bloodclanner en begon toen te ruziën met zichzelf? Welke kat viel er nu uit een boom, waarna ze geesten begon te zien? Ze voelde hoe er weer tranen achter in haar ogen begonnen te prikken, maar ze duwde ze weg. Deze kattin bracht te veel herinneringen op, goede en slechte. Ze haatte deze tijd, ze wou niet verder, maar ze moest wel... Hopend dat ze van de toekomst iets beters kon maken.

De apprentice voor haar schudde wild haar hoofd en Linepaw keek even naar de grond. Vanbinnen glimlachte ze, maar op de een of andere manier, lukte het haar niet die glimlach te laten zien aan de rest van de wereld. De rode tabby zette een stap dichterbij, Line bleef zitten, maar keek op. "Nee... Dat nooit meer." klonk de stem van haar zus toen, bij deze woorden wist ze wel een lichte glimlach op haar gezicht te plaatsen. Ze kon niet boos op haar zus zijn, zelfs niet na al wat ze met haar gedaan had. Diep in haar hart was het haar zus, de poes die haar bloedverwant was, degene wie ze al haar hele leven, zelfs als ongeborene, al kende, het was de kat met wie ze zoveel had meegemaakt... Voorzichtig zette een stap naar voor en raakte het neusje van Applepaw aan. De kleine glimlach stond nog steeds op haar gezicht en haar ogen leken haar zus wel te bedanken. 'Oke, genoeg van dat aanstellerig gedoe!' klonk het plots naast haar oor, geschrokken keek ze opzij en zag daar weer eens voor de verandering een geest staan, 'Hmm dat moet mijn verbeelding zijn geweest' fluisterde Line zelf zachtjes, ze wou niet dat haar zus van de geesten die ze zag afwist! 'Kom op, ga je mij nou nog verbergen ook? Lafaard!' klonk het weer, maar Linepaw keek haar zus al weer aan. Proberend niet op de kater naast haar te letten.

Even keek de poes naar de grond, haar staart lag over haar poten heen en ze draaide maar een beetje nerveus met haar oren. Ze moest niet toegeven aan die dingen die niet bestonden, aan die stemmen die ze hoorden, maar dat was zo moeilijk... Even beet ze zacht op haar lip toen de geest weer begon te spreken, 'Oh zo, dus je negeert me? Wel, luister dan gewoon heel even. Vertrouw die kat voor je niet, ze is gemeen, ze viel je aan, weet je nog? Ze heeft een hele kettingreactie in gang gezet, wat maakt tot wat je nu bent. Waarom vergeef je dit zo makkelijk? Kom op, geef haar er van langs!' Het bloed van de kattin begon langzaam te koken door woede, niet tegenover Apple, maar tegenover die geest. Hoe durfde hij? Hoe durfde hij haar zusje zomaar te beledigen. Ondertussen had Line haar blik van haar zus afgewend en keek ze nu naar de grond naast zich. Ze voelde tranen prikken, maar hield ze tegen, ze voelde hoe ze de neiging kreeg de geest aan te vallen, maar onderdrukte het, omdat de geest er toch niks van zou merken. Even zuchtte ze en stopte alles wat de geest had gezegd snel ver weg in haar geheugen. Even niet nu.

- Don't ask me why, but I can't make small posts with this girl O.o -