You son of a Bitch!

Onderwerp: You son of a Bitch! wo 20 feb 2013 - 19:23

De kater gromde luid waarna hij zich van zijn vorige, nu overleden, mentor afduwde. Hij keek naar de uitgang van het kamp. Wanhoop was te zien in zijn ogen, woede was te zien aan zijn lichaamstaal. Eerst haalde hij diep adem, alsof hij zichzelf wilde kalmeren. Maar het lukte niet en woest sprong hij op. "Daar gaat die vuile kwijlbak niet mee wegkomen!" Gromde hij luid door het kamp, waarna hij weg beende. Niet omkijkend naar wat anderen er van vonden. Woede had zijn lichaam overgenomen, geen klein greintje angst zat op dit moment in zijn lichaam. Enkel woede, woede en nog eens woede. Hij ging wraak nemen, wraak voor Angelvoice! Met grote stappen volgde hij de geur van de hond. De geur leidde hem uiteindelijk tot het kittypet gebied. Woest stapte hij op de tuin af waar de geur vandaan kwam. Verbaasde geluiden van vreemde katten klonken om hem heen, maar de jonge kat negeerde alles. Daar stond het beest, een van de grootste vijanden van de kat, de hond. Hij vernauwde zijn groene ogen en ontblootte zijn voorste tandjes een beetje. De jonge kater zakte door zijn poten en spande zijn spieren aan. Verblind door woede dacht hij er niet eens over na dat hij deze hond nooit aan zou kunnen. Dat dit ook voor zijn dood kon zorgen. De kater sprong omhoog, over het lage hek een in de tuin waar de hond zich bevond. Snel ontweek hij het beest dat naar hem uithaalde met diens stevige poten. Gelukkig was hij wel snel genoeg om het dier zo goed mogelijk te ontwijken. Hij schoot naar voren, beet flink in de poot. Iets wat niet de beste tactiek was, want al snel werd hij met een stoot door de lucht geslingerd en belandde hij met zijn rug tegen het hek aan. "Hmpf," Kreunde hij toen hij tegen de grond aanviel. Hij hoorde hoe het zware geluid van voetstappen op hem af kwam en het beest met zijn tong uit zijn bek zo vrolijk mogelijk op de kater afrende. Zijn groene ogen werden groot en zo snel als hij kon maakte hij dat hij weg kwam van waar hij lag. Maar hij was te sloom, want het dier sloot zijn kaken nog net om een van zijn poten. Hij hoorde gekraak en pijn schoot door hem heen, net zoals tranen. Hij jankte zacht en wist uit de kaken van de hond te komen. Snel kroop hij weg van het beest, onder de struiken. Maar al snel werden zijn waterige ogen weer gevuld met woede. Hij ging toch niet opgeven?! Angelvoice had dit zo gewild! Vast en zeker! Hij sprong uit de struiken met een van zijn luidste strijdkreten ooit. Zijn nagels had hij voor zich uit geworpen en instinctief vloog hij op de rug van het beest. Zijn nagels haalde hij uit over diens schouders en hij hoorde hoe de hond begon te grommen. Gevaarlijk begon te springen en er alles aan deed om zijn vijand van hem af te krijgen. Wat natuurlijk lukte, aangezien hij geen enkel balans had op de rug van het beest en niet precies wist hoe hij zich vast zou moeten houden. Met een grote boog vloog hij door de lucht en kwam hij weer terecht op zijn poten. Al zakte hij wat door zijn achterpoot heen, zijn blik gleed kort naar de poot waar bloed uitstroomde. Zacht slikte hij toen hij ook de wond op zijn zij zag van de eerste aanval. Hij voelde zich zwakker worden en even leek alles om hem heen te draaien. Hij schudde met zijn hoofd en was even verward. De hond zag zijn kans om aan te vallen en vormde zijn kaken om zijn middel, waarna hij door de hond door de lucht werd gesmeten en onhandig op zijn rug terecht kwam. Een luide kreet van pijn schoot over het gebied, waar zelfs de hond van schrok. Door alle pijn die de apprentice niet kon uitstaan en door al het bloed dat hij al verloren had, had hij niet meer de puf om op te staan.

Open voor Windclan Warriors, die hem vinden en terug brengen naar het kamp. Of hij het zal overleven is nog niet zeker ~

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.

Onderwerp: Re: You son of a Bitch! zo 3 maa 2013 - 13:02

_{Met vlugge passen racete Daisysong het kamp uit. Was zij echt de enige geweest die Dapplepaw had zien vertrekken? Ze had hem iets over wraak horen zeggen en ja hoor: Nu ze zijn geurspoor volgde rook ze geen angstgeur, eerder agressiviteit. Eenmaal wat verder van het kamp vandaan kon ze harder gaan en ze merkte hoe de geur van Dapplepaw zich vermengden met een iets oudere geur van een hond. Waar dacht die Apprentice waar die mee bezig was? Het geurspoor leidde regelrecht naar de Twoleg Place. Ook dat nog. Ze dwong haar poten nog harder te gaan, totdat ze over de heide vloog. De wind raasde in haar gezicht en haar ogen begonnen ervan te tranen. Eenmaal bij Twoleg Place aangekomen merkte ze dat het nest van de hond - gelukkig - aan haar kant van het donderpad was. En nu merkte ze het. Nu rook ze die angstgeur, hoorde ze het geblaf van de hond, voelde ze grote poten over de aarde trommelen. Dit was niet goed, dit was zeker niet goed. Zonder aarzelen sprong ze op het hek en keek naar beneden. Daar lag Dapplepaw, bebloed en al op de grond. De hond was niet op hem, maar zag er duidelijk uit alsof hij nog niet klaar was. Zonder na te denken liet ze zich van het hek vallen en sprong ze op de rug van de hond, waarbij ze zijn oren met haar klauwen bewerkte. De hond gooide haar van zich af en Daisy kwam hard op de grond terecht. Vlug krabbelde ze overeind, uit ervaring wetend dat er in een gevecht geen tijd verloren mocht gaan. Ze hief zich op haar achterpoten en begon de snuit van de hond te bewerken met haar klauwen. Ze blies, miauwde, maakte zich twee keer zo groot als ze eigenlijk was, en na een paar momenten leek de snuit van de hond toch pijn te doen. Hij draaide zich om, waarbij Daisy nog een keer in zijn achterpoot beet, en jankend rende hij het nest binnen. Even moest Daisy op adem komen, maar daarna rende ze naar Dapplepaw toe. "Dapplepaw!" schreeuwde ze, "Wat in StarClan's naam dacht je dat je aan het doen was?"}

So tell me what to tell you when the world wont listen
The start to the finish, come on and let me hear it
Go on, go ahead and tell your story

Onderwerp: Re: You son of a Bitch! za 13 apr 2013 - 17:23

_{Zijn lichaam deed pijn, bloed stroomde uit zijn nieuwe en verse wonden. De ooit zo vrolijke, sparkelende ogen, werden dof. Niet van verdriet, niet van woede, maar van een levensmoe gevoel. Hij was er klaar voor. Starclan mocht hem komen halen, hij wilde niet meer leven. Angelvoice was dood, de clan respecteerde hem niet. Dat hadden ze nooit gedaan. De hond kwam op hem af rennen. Hij voelde het gewoon aankomen, zijn dood. En eigenlijk had hij er wel vrede mee. Het moest zo gebeuren. Het was nooit de bedoeling geweest dat hij Warrior zou worden, en dat zou ook nooit gebeuren. Hij was zwak. Jagen en vechten zou hij nooit leren. Zelfs niet met een hele goede warrior als mentor. De jonge kater sloot zijn ogen en wachtte zijn dood af. Maar niets gebeurde en toen hij de grond niet meer onder zijn buik voelde trillen keek hij verbaasd op. De hond was weg en een calico kattin stond voor hem. Ze keek kwaad, maar hij schaamde zich niet met wat hij zojuist gedaan had. De kater wilde opstaan, iets zeggen tegen de poes, maar hij had er geen kracht voor. Zijn wonden waren te groot, groter dan hij ze ooit had meegemaakt. "Dapplepaw!" Schreeuwde de poes. Hij keek haar met een strakke blik aan, op een manier waar katten niet gewend aan waren bij hem. Alle kalmte die hij ooit bezat, was weg. "Wat in StarClan's naam dacht je dat je aan het doen was?" Uit woedde dat ze hem gered had gromde hij naar haar, maar meer kon hij niet uitbrengen. "Laat me alleen! Ik wil niet meer leven!" Gromde hij uit. "Niemand heeft mij ooit gemogen, zelfs Starclan niet! Waarom heb je die hond weggejaagd?!" Zijn ogen keken de poes kwaad aan, maar al snel kon hij de pijn die hij had niet meer aan en sloot hij zijn ogen.

{Niet dood en ook niet flauwgevallen ofzoiets. Van mijn part breng je hem met Daisy naar het kamp :')}}

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.

Onderwerp: Re: You son of a Bitch! za 13 apr 2013 - 17:51

_{Haar blik verstrakte terwijl ze Dapple's geklaag aanhoorde. "Doe alsjeblieft normaal, wil je? Houd op met jezelf zo zielig te vinden! Denk je dat iemand daar wat aan heeft? Denk je dat Angelvoice zo trots op je zal zijn?" Ze zwaaide even geïrriteerd met haar staart en keek naar de bloedende Apprentice voor haar. Hij zag er zo.. Mistroostig uit. Zielig, op meerdere manieren. Bloed stroomde uit zijn wonden, maar de manier waarop hij daar lag stond haar helemaal niet aan. Als een soort prinsje die wel gediend zou worden. Hij zag er bijna lui uit, als wist Daisy dat hij niet echt lui was. Het zag er meer uit alsof hij had opgegeven, maar ook dat vond ze helemaal geen goed plan. Toch werd haar blik zacht. "Laten we teruggaan naar het kamp, iemand die wonden van je laten verzorgen. Het komt wel goed hoor, echt." De gevlekte poes gaf Dapple even een aanmoedigend duwtje met haar neus. Ze draaide zich langzaam om, deels erop vertrouwend dat hij haar wel zou volgen, deels om het zijn eigen keuze te laten zijn. Echt veel had ze immers niet met hem te maken.

Sorry, kort :')}

So tell me what to tell you when the world wont listen
The start to the finish, come on and let me hear it
Go on, go ahead and tell your story

Onderwerp: Re: You son of a Bitch! za 13 apr 2013 - 18:01

_{"Doe alsjeblieft normaal, wil je? Houd op met jezelf zo zielig te vinden! Denk je dat iemand daar wat aan heeft? Denk je dat Angelvoice zo trots op je zal zijn?" De kater vernauwde zijn blik. "Hou mijn mentor hierbuiten," Mompelde hij naar haar. Hij hief zijn hoofd op en keek weg van haar. Op een misschien arrogante manier, maar het maakte hem totaal niets meer uit. "Ik krijg die hond ooit nog wel te pakken, niemand vermoord haar zonder daar zo makkelijk mee weg te komen." Mompelde hij weer, bijna onhoorbaar voor de poes. "Laten we teruggaan naar het kamp, iemand die wonden van je laten verzorgen. Het komt wel goed hoor, echt." Hij hield zijn kaken stijf op elkaar, terwijl hij toekeek hoe de poes zich omdraaide. Hij had geen keuze, ze zou hem hier zomaar achter laten als hij niet meeging. Gewoon dood laten bloeden. 'Fijn, eerst jaag je de hond weg die mijn leven van me af kan nemen, en dan geef je me ook nog eens de keuze om hier te blijven liggen." Bromde hij, waarna hij zijn spieren aanspande en zichzelf omhoog duwde. Nu pas merkte hij hoeveel pijn zijn wonden deden. Een zachte kreun, proberend te verbergen dat hij pijn had, verliet zijn mond. De wond op zijn schouder zorgde ervoor dat hij niet op zijn rechter voorpoot kon leunen. Een beetje hinkend besloot hij om toch naast de poes te gaan staan. Zijn wonden prikten enorm, waardoor zijn ogen nu lichtelijk gepijnigd stonden. Hij keek weg van de poes, waarna hij verder begon met lopen. Als hij op tijd bij het kamp wilde zijn, dan zou hij maar beter nu meteen kunnen beginnen. Niets verwachtend van de poes hinkte hij stug door.}

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.

Onderwerp: Re: You son of a Bitch! za 13 apr 2013 - 21:32

_{Tot haar grote tevredenheid stond hij inderdaad op om met haar mee te gaan. "Wat wilde je dan dat ik deed?" Vroeg ze hem. Dapplepaw liep al voor haar uit, of beter gezegd, hinkte. Ze rolde even met haar ogen, waarna ze toch maar achter en vervolgens naast Dapple liep. De ijzerachtige geur van bloed overviel haar, waardoor ze even haar hoofd moest afwenden om weer helder te kunnen denken. Ze had nooit tegen wonden en andere lichamelijke letsels gekund, dit was zeker geen uitzondering. Ze snoof nog eens goed en dwong zichzelf iets anders te ruiken - wat dan ook. Vaag in de verte was de rokerige stank van een donderpad, iets dichterbij de natte windlucht van een hond. Zo hard als ze kon concentreerde ze zich op de geur van de hond, om de vieze bloedlucht maar weg te krijgen. Na een tijdje lukte het wel weer. Ze draaide zich weer naar Dapple toe en begon iets dichter naast hem te lopen. Wie weet dat ze als steun kon dienen, al vroeg ze zich af of Dapplepaw dat wel wilde. Met een schok besefte ze zich dat dit helemaal niet de Dapplepaw was die ze kende. Wat was er met hem aan de hand? Ze liepen zwijgend voort, Daisy in gedachten verzonken. Op haar gezicht stond een duidelijke frons getekend, haar hoofd was ietwat naar beneden gedraaid. Het moment dat ze weer voor zich uit keek merkte ze dat ze bijna bij WindClan territorium waren; ze kon de paarse plukjes heide al zien liggen. De hondengeur was echter wel weer een stuk verder, waardoor het bloed weer de overmacht aan het krijgen was. Even kneep ze haar ogen dicht, maar opende ze vlug weer. "We zijn er bijna." zei ze aanmoedigend tegen Dapplepaw. Niet dat ze iets van positieve reactie van hem verwachtte, maar toch.}

So tell me what to tell you when the world wont listen
The start to the finish, come on and let me hear it
Go on, go ahead and tell your story

Onderwerp: Re: You son of a Bitch! za 13 apr 2013 - 21:58

_{Stug liep, of beter gezegd hinkte, de kater door. Zijn blik hield hij voor zich uit gericht, niet op of om kijkend van alle geluiden om hem heen. Hij wilde terug naar het kamp, maar aan de andere kant ook weer niet. In het kamp lag Angelvoice, bebloed en levenloos. Toch deden zijn wonden verschrikkelijke pijn, en als hij kruiden tegenkwam zou hij ze zeker gebruiken. Jammer genoeg lagen er geen kruiden in de buurt, althans, als zijn gevoel van richting een beetje goed was. Hij vernauwde zijn ogen door de zon die er fel in scheen, maar ook een beetje door de pijn. Ook zijn kaken hield hij stijf op elkaar gedrukt. Spreken wilde hij niet, vooral niet tegen de poes die zojuist zijn leven had 'gered'. "We zijn er bijna." Miauwde Daisysong, maar ze kreeg geen antwoord van hem terug. Zelfs geen knikje dat hij haar gehoord had, of een beweging met zijn staart. Niets. Stug stapte hij voort. Woede en verdriet, het was nooit een goede combinatie geweest. Van de oude Dapplepaw was in ieder geval niets meer over. Hij was veranderd, heel erg veranderd.}

It feels like everyone else is moving on with their lives
while I am stuck here in this hole that I can't climb out of.