Putting my denefenses up

Onderwerp: Putting my denefenses up vr 8 maa 2013 - 14:01

Haar gele blik gleed over het territoria van de Thunderclan. De natuur kwam eindelijk weer tot leven, en de bomen lieten hun groene kleur ook weer zien. Cherrypaw's gevlekte vacht werd beschenen door een felle zonneschijn en tegelijkertijd vernauwde ze haar ogen een beetje als bescherming tegen de stekende zon. De warmte mocht er best zijn naar haar smaak, maar niet zo warm zoals het nu was. Ze had wel vaker katten gezien met een lange vacht die simpelweg een duik namen in de rivier omdat ze het te warm hadden, Thunderclan katten! Een zucht rolde over haar lippen toen de geur van Shadowclan haar neusgaten binnensloop. Ze had er nog nooit eentje ontmoet, aangezien Cherry ze nooit tegenkwam, en ook naar de gatherings was ze nog niet geweest. De poes hoopte dat ze de komende volle maan mee mocht naar de grote vergadering, ze vond van haarzelf dat ze zich de laatste tijd goed inzette voor de Clan, dus waarom zou het niet mogen? Toen de struiken begonnen te ritselen, en de geur van de vijandige Clan genaamd Shadowclan sterker werd, draaide ze haar om en spitste ze haar oren in de richting van het geluid. "Is daar iemand?" Vroeg ze kalm zonder enige vijandelijkheid in haar stem, en richtte haar gele/amberkleurige blik op de struikgewassen.

Berrypaw

Zijn crème kleurige vacht glinsterde in de felle Greanleaf zonlicht. Zijn scherpe ogen stonden recht op een eekhoorn gericht. Hij had er nog nooit één gevangen, maar iets in zijn binnenste vertelde hem dat dit de dag was dat hij zijn eerste eekhoorn ging vangen. Normaal joegen Shadowclan katten niet op die dieren, maar als ze de kans kregen deden ze het gewoon. En Berrypaw had nu de kans. Hij grijnsde terwijl hij dichterbij sloop. Hij sloop weg uit de wind zodat de eekhoorn hem niet zou reuken. Hij sloop in de richting van een rots en klom er boven op. Daarna zette hij af met zijn achterpoten en schoot hij recht op de eekhoorn af. Mis. Gefrustreerd rende hij achter de eekhoorn aan die in de richting van een grote loofboom rende. Dit liet hij niet gebeuren. Hij zette nogmaals af met zijn achterpoten en sprong recht op de eekhoorn. Hij zette zijn tanden in de nek van het dier en brak het botje van de nek. Triomfantelijk hees hij zijn kop op en keek hij neer met zijn bessen gekleurde ogen op de eekhoorn. "Thank you Starclan for the life of this little squirrel," mompelde hij. Hij nam de eekhoorn in zijn bek en liep richting de rots waar hij vanaf gesprongen was. Die kon hij wel gebruiken om deze eekhoorn te verstoppen. Hij legde het dier neer en groef een gat onder de rots, toen het gat groot genoeg was schoof hij de eekhoorn er in en veegde er aarde over heen, waarna hij zijn lucht daar markeerde zodat andere prooi dieren er vanaf zouden blijven, of althans die plek zouden ontwijken
Onbewust liep hij in de richting van Fourtree's, hij was er nog nooit geweest, ook niet op Gatherings, want die had hij nog nooit gehad. Mocht dit wel? Wat maakte her ook uit. Hij liep dichterbij en toen zag hij in eens een apprentice van Thunderclan. Zijn hart begon sneller te bonzen. Hij had liever geen conflicten nu met een vijandige clan, straks bracht hij heel Shadowclan in de problemen, of juist andersom, en zin in problemen had hij niet. Berrypaw haalde even diep adem. Hij kon maar gewoon beter weg gaan. Hij draaide zich om maar stapte per ongeluk op een takje. Lekker is dat, nu was hij gesnapt, sowieso al, want hij besefte dat de wind richting de Thunderclan apprentice waaide, dat betekende dat die apprentice hem vast en zeker al geroken had. Berrypaw maakte zich wat groter en draaide zich om. "Is daar iemand?" Vroeg de poes. Berrypaw stapte tussen de bosjes door en keek naar de apprentice. Zijn blik stond neutraal. Er was geen vijandigheid te bekennen bij de poes. Good, good. "Eh ja, ik ben er, Berrypaw, apprentice van Shadowclan," bracht hij iet wat onzeker over. Hij wiebelde met zijn oren, wat was hij eigenlijk ook een lozer. De lozer en watje van Shadowclan.

Na een tijdje gespeurd te hebben naar het gestalte van de Shadowclan kat, kwam de kater die ze had geroken uit de struiken tevoorschijn met een antwoord op haar vraag die ze zonet had gesteld. "Eh ja, ik ben er, Berrypaw, apprentice van Shadowclan," Miauwde hij. Verbaasd door de vriendelijkheid die ze niet had verwacht van een Shadowclanner, knikte ze en bleef Cherrypaw hem even aanstaren. Hij was totaal niet zoals de elders haar hadden verteld. Niet angstaanjagend, niet vijandelijk en al helemaal niet bedreigend. Ze glimlachte even flauw naar de kater en besloot daarna om iets terug te zeggen. "Ik ben Cherrypaw, een apprentice van de Thunderclan die acht manen oud is." Miauwde ze aardig terug en liet haarzelf zakken totdat ze in een zithouding terecht kwam. Misschien waren er dan toch nog goede katten in de Shadowclan, en was die Clan niet zo verzuurt zoals ze altijd hadden gezegd tegen haar. Ze liet haar gele/amberkleurige blik even glijden over het lichaam van de kater, maar kwam nadien weer uit bij zijn ogen. Toen wist ze meteen waardoor hij de naam Berrypaw had. De ogen hadden een bessen kleur. Zijzelf had haar naam Cherrypaw te danken aan de meerdere vlekken die verspreid waren over haar lichaam, waarvan er enkele de vorm hadden van een kers.

Toen Berrypaw zich zelf voor gesteld had merkte hij de verbaasde blik van de apprentice, hij kon meteen al raden waar om. Hij was niet vijandig en gevaarlijk over gekomen zoals de meeste Shadowclan katten zouden doen. Berrypaw was lief, aardig, en begripvol van aard. Dat laatste was zo slecht nog niet. Maar hij was niet goed in voor zich op komen, en stoer zijn? Dat was hij ook niet. Gevaarlijk over komen kwam hij enkel in zijn dromen. Hij was niet zoals Shadowclan wou dat hij was. Hij leek meer op een Kittypet zeiden andere apprentices. En de enige katten die echt aardig tegen hem waren was zijn zusje Silentpaw, en zijn beste vriendin Honeypaw. Ravensong, zijn mentor was een pure slechte Shadowclan kater zoals iedereen verwachte dat een Shadowclan kat was. En deze Thunderclan poes waar hij nu tegen over stond? Die verwachtte ook van hem zo te zijn, maar zo was hij niet, dus had hij haar verbaasd. Maar tot zijn verbazing ging ze niet spottend en honend doen, nee, ze bleef vriendelijk. "Ik ben Cherrypaw, een apprentice van de Thunderclan die acht manen oud is." Stelde ze zich zelf voor. Berrypaw kon het niet laten een vriendelijke glimlach op te zetten. "Aangenaam kennis te maken, Cherrypaw," miauwde hij beschaafd. Hij zwiepte met zijn staart en liet een warme Greenleaf windvlaag door zijn crème kleurige vacht heen waaien. "Rent de prooi ook goed in Thunderclan?" Vroeg hij. "Bij ons barst het van de prooi," miauwde hij trots. Dat had hij dan wel weer van een de Shadowclan, hij was trots op wat ze hadden, en uitte graag de kracht die Shadowclan had. Maar sowieso was hem duidelijk gemaakt om altijd de sterke punten te uiten van Shadowclan, nooit de slechte, zelfs als er niks goed was, desnoods ging he liegen om sterk te lijken, al was Berrypaw niet het type om te liegen.

Cherrypaw zelf was er trots op om een Thunderclanner te zijn. Het was een sterke, goed gevoede, en grote Clan. Het maakte haar niet eens uit dat Fireheart deputy was, ook al was hij ooit een kittypet geweest. Ze had al ondervonden dat alle pesters die hem nog altijd poesiepoes noemde, zelf zo zielig waren dat ze niet anders konden iemand uit te schelden. Ze zuchtte even en dacht verder na. Zijzelf werd nooit gepest, omdat iedereen wist hoe depressief ze ooit is geweest toen Darkpaw haar verlaatte, net toen haar beide ouders vermoord werden door een rogue groepje. Echter wist niemand van de Clan af dat ze bijna een relatie heeft gehad met een Riverclanner, ze wisten alleen maar dat haar ouders dood waren, en dus had Cherrypaw een reden waarom ze zo droevig was in die tijden, de dood van haar ouders. Aangezien ze niet wou dat iemand er achter kwam dat ze liefdes verdriet had. Nu had ze zichzelf er al overheen gezet, maar toen Darkpaw haar was komen bezoeken die ene dag, toen stortte ze mentaal half in elkaar. Ze had tegen hem gezegd dat ze hem nooit meer wou zien, en gelukkig had hij naar haar geluisterd en was de zwarte kater weggelopen. Ze had iemand nodig waarop ze kon rekenen, en die iemand was Maskpaw. Hij stond altijd voor haar klaar, en luisterde naar haar. Iets wat ze zeer lief vond van hem.

Ze focuste zich weer op de Shadowclanner die begon te praten, en spitste zo ook haar oortjes in zijn richting. "Aangenaam kennis te maken, Cherrypaw," Sprak hij, waardoor ze even grijnsde. "Ook aangenaam kennis te maken met jou, Berrypaw." Miauwde ze terug. "Rent de prooi ook goed in Thunderclan?" Vroeg hij vervolgens, een vraag waar ze even over na dacht. Het leek nu wel op informatie van elkaars Clans uitwisselen, iets wat ze liever niet deed. Maar het kon ook een gewone vraag uit nieuwsgierigheid zijn, en dat de kater het echt niet slecht bedoelde. "Bij ons barst het van de prooi," Ze stopte met nadenken en keek de kater aan met haar gele/amberkleurige blik. "Euhm, ja. Bij ons ook." Gaf ze als antwoord en slikte de krop die zich had gevormd in haar keel even door. Als hij straks nog meer vragen stelde zoals die, zou ze sowieso weigeren te antwoorden. Het leek naar haar eigen smaak teveel op verraad, en daarbij: Wat als de kater zich gewoon aardig voordeed? En wat als hij eigenlijk bar slecht was? Nee, dat risico wou ze het liefste niet nemen. Dat zou Berrypaw toch snappen, right? Of was hij wél iemand die er niets mee inzat zijn eigen geboorte Clan te verraden?

Eigenlijk wist Berrypaw niet precies wat hij moest doen. Zo onzeker als hij was. Was het niet beter als hij gewoon terug ging naar zijn clan om daar nuttig te zijn? Eigenlijk had hij daar geen zin in, hij was toch het watje van de clan. En iedereen deed nu heel anders nu Brokenstar dood was even als Raindrop. De grijns op Cherrypaw's gezicht liet hem een tikkeltje ontspannen, maar nog steeds voelde hij zich ongemakkelijk, wat als er een warrior kwam, zou hij melden dat hij de clan verraadde? "Ook aangenaam kennis te maken met jou, Berrypaw." Schudde Cherrypaw hem uit zijn gedachten. "Oh eh,... ghehehe," kwam er stotterend uit. Hij haalde zijn poot over zijn kopje en haalde een keer adem. Zijn mentor had hem wel meteen duidelijk gemaakt dat hij geen sléchte informatie over de clan mocht delen, ze mochten wel degelijk vertellen dat ze sterk en gezond waren. Daarom begon Berrypaw over de hoeveelheid prooi ze hadden. "Euhm, ja. Bij ons ook." Berrypaw glimlachte onzeker. "Mooi... toch?" Miauwde hij terwijl hij nerveus met zijn poten in de grond kneedde. "W-wat doe je eigenlijk zo ver van het kamp... als ik vragen mag?" Murmelde hij terwijl hij haar half aan keek. Hij wist dat Cherrypaw hem het zelfde kon vragen, maar dat maakte hem niks uit. Hij wist eigenlijk ook niet wat hij met die informatie moest. Ag ja, wat was er verkeerd aan om een gesprekje te hebben met een kat uit een andere clan? Zo slecht was het toch niet.

Ze hoorde de kater wat zeggen, maar ging er niet op in. "Mooi... toch?" Pas na die zin haalde ze weer even adem, en opende ze haar mond, klaar om iets te zeggen. "Ja, heel mooi. Het is minder lastig om prooi te vinden dan tijdens Leaf-fall of Leafbare." Miauwde ze met vriendelijkheid in haar stem. Hij zag er naar haar smaak écht niet uit als iemand die kwade bedoelingen had, ze zou dus maar op haar voorgevoel moeten vertrouwen. "W-wat doe je eigenlijk zo ver van het kamp... als ik vragen mag?" Ze keek even op, en wiebelde ietwat nerveus met haar oortjes. Op die vraag had ze niet gerekend, dus duurde het ook iets langer voordat ze een antwoord klaar had liggen. "Ik verveelde me, en dacht dat er hier wel iemand zou zijn..." Miauwde ze tenslotte na een tijdje na gedacht te hebben, en keek de lichtrode kater kalm en warm aan.

Onderwerp: Re: Putting my denefenses up