The windmills of your mind.

_{Zijn hartslag was iets sneller geworden, maar nog steeds vrij rustig. Een conditie hield ergens ook in dat je jouw hart sterker maakte, de spier trainde om krachtiger en meer bloed door je aderen te pompen tijdens één enkele samentrekking ervan. Omdat zijn hart nog vrij rustig bonkte, was zijn ademhaling ook niet erg veranderd – zo hijgde hij ook niet. Er zat een simpele link tussen je ademhaling en je hartslag. Hoe sneller je hart klopte, hoe sneller je ademhaalde. En dit kwam weer door de simpele reden dat in je bloed zuurstof zat, dus hoe sneller de bloedcirculatie naar je longen, hoe meer adem je moet halen om deze goed te laten functioneren. Je lichaam zorgde hier automatisch voor.

Wanneer zijn pootkussentjes de vacht van de ander aanraakte wist hij dat zijn timing goed was geweest. Natuurlijk kwam het wel eens voor dat deze niet goed was en dat ging dan ten kosten van een prooi, het bleef zonde – maar iedereen maakt zo fouten. Hij was wat dat betreft maar een simpele kat, echter vond hij het wel fijn: dat fouten maken. Niemand was perfect en het gaf ergens zijn… Zijn echtheid weer, iets wat fijn was om aan herinnert te worden af en toe.
Hij kwam weer netjes op zijn vier poten terecht, zij op haar zij. Zijn blik zocht de omgeving af, spotte al snel hetgeen wat zijn aandacht vrijwel meteen had opgeëist zonder dat hij het had gezien. De vogel. Zonder verder na te denken liet hij de poes voor wat ze was en liep hij ernaar toe. Met zijn hoofd laag liep hij naar de prooi toe, draaide zijn oren naar achter bij het horen van haar woorden. ‘Wat had je anders verwacht?’ miauwde hij op een monotone toon, ‘Enkel mijn bouw moet al verraden dat ik het meer van mijn snelheid moet hebben dan van brute kracht.’
Langzaam ging hij boven de vogel staan, draaide zich zo dat hij weer naar Nightwing kon kijken – haar in de gaten kon houden. De vogel veilig onder zijn buik. Er kwam een scheve grijns op zijn gelaat bij het horen van haar woorden. ‘Niemand is perfect,’ merkte hij op, ‘Dus iedereen heeft zo zijn min en plus punten. Zo zitten wij in elkaar, zo zitten katten in elkaar – zo zit alles in mekaar.’ Een bepaalde twinkeling was in zijn ogen gekomen; geen uitdagende, geen trotse, geen blije… Wel deels blij, maar niet enkel en alleen om die emotie.

OOC; Halve zinloze biologieles in de eerste alinea. Say whut?}

The windmills of your mind. - Pagina 2 103vj8p

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

Nightwing keek toe hoe Quietwind haar prooi pakte en hem veilig onder zijn buik legde. Ze voelde zich verslagen omdat ze nu haar uiterste best moest doen om de prooi daar vandaan te krijgen. Het een hongerige blik staarde ze met haar azuurblauwe kijkers naar de vogel maar liet haar blik weer naar de kater gaan. Voor het eerst kwam er een vage blik van verslagenheid in haar ogen. Ze was er niet aan gewend niet te krijgen wat ze wilde. Alles wat ze deed werd gevolgd met succes. Alles met succes moest perfect zijn. ‘Dus iedereen heeft zo zijn min en plus punten. Zo zitten wij in elkaar, zo zitten katten in elkaar – zo zit alles in mekaar’ ”Je hoeft me niet de les te lezen over ons katten en deze verdomde rot wereld” Snauwde ze opeens vijandig en haar haren rezen omhoog. Ze voelde zich een jonge apprentice helemaal opnieuw. Die vreselijke blik waarmee Quietwind haar aankeek- alsof hij medelijden met haar had. Nightwing duwde zich omhoog en ze keek hem woedend aan. Met een ruk draaide ze zich om en deed een paar passen van hem vandaan. Haar klauwen waren ontbloot en haar tandvlees teruggetrokken in woede. Zo hoort het niet te gaan! Schoot er door haar hoofd. ”Ik hoor te krijgen wat ik wil-” Ze zuchtte en sloot haar ogen voor een tel. Afleiden. Ik moet hem afleiden. Zodra ik de kans heb- ”Vertel me, Quietwind, heb je verstand van vossen?” Grijp ik die verdoemde vogel. Ze draaide zich om, haar azuurblauwe ogen weer terug gevallen in hun oude blik. Ze liep langzaam op hem af met haar staart heen en weer wiegend als een diva. Haar kop laag en haar haren weer naar beneden. Ze moest nog maar één sprintje trekken,een sprint. Keihard rennen op je volste snelheid en dan de grens over rennen. Buiten de grens had hij geen zeggen. Punt was. Dit deel lag niet in enig territorium. Als zij hem over was zouden ze beide zonder regels staan. Mogelijk aanvallen .. Ik moet mijn klauwen gebruiken. Ze liep langs hem heen met een flauwe glimlach op haar gezucht. Zo zonde .. Ze bleef schuin achter hem staan met haar rug naar hem toe en haar ogen gericht op de horizon. Show time.

The windmills of your mind. - Pagina 2 TKuWqs8A

Thanks Babs<3:

_{Waarom liet hij dit zo lang doorgaan? Hij kon gewoon de vogel oppakken en weggaan, dan was alles klaar. Hoewel: ze kon wel gewoon in het territorium rond blijven zwerven en iets nieuws vangen en dan alsnog prooi stelen die toe behoorde tot de katten van Windclan. Misschien dat als hij toch zijn nagels had gebruikt ze nu allang aanstalten had gemaakt om weg te gaan. Dat was ook altijd wel zijn grootste valkuil geweest: het feit dat hij anderen zo min mogelijk pijn wilde doen, altijd probeerde om iedereen een of andere profijt te geven – dat ten kostte ging van zijn eigen.
O, wat gebeurde er nou. Of hij had een gevoelige snaar geraakt, of de poes haar geduld was op. Aan zijn gezichtsexpressie liet hij niet zien dat hij ietwat verbaasd was door haar reactie – of ja de manier waarop ze deze gaf. Enkel zijn oren zakten een beetje naar beneden, vond maar dat ze hard praatte. Het was snauwen, maar zo wilde hij het niet bestempelen omdat hij niet kon afleidden waarom ze het deed. Er waren niet veel dingen waar hij zich aan irriteerde en meestal liet hij het ook niet blijken: maar hij kon er dus slecht tegen als hij iets geen reden kon geven, iets niet kon plaatsen.
‘Je komt anders wel over als iemand die nog veel moet leren,’ miauwde hij, zijn stem een tikje lager dan normaal. Bedrukt kon je zeggen. Opnieuw wilde hij niet dat hij uitdagend overkwam, hij wilde dingen niet langer uitstellen dan nodig. Uitrekken kon je ook wel zeggen. Hoe bozer hij haar zou maken: hoe langer ze hier zou blijven. Katten die boos waren konden niet goed denken, hun gedachtes werden dan vertroebeld en ze zouden niet eens meer weten dat ze nog steeds in verboden territorium waren.
Er was een punt waarop hij dacht dat ze echt wegging, tot zijn irritatie was dat dus niet zo. Hij had het mis en hij zat er niet graag naast met dat soort dingen. Een antwoord gaf hij niet op haar vraag, volgde haar enkel met zijn ogen. De felle glim in zijn ogen verraadde dat ook hij kleine scheurtjes begon te vertonen, hij was niet meer zo kalm toen dit alles begon.
Uiteindelijk haalde hij diep adem en liet zijn mond open zodat hij nog één woord kon zeggen: ‘Nee.’ Het was een leugen, dat was overduidelijk – maar hij was niet dom. Hij liet zijn kop naar beneden zakken en pakte de vogel op vanonder zijn buik, hij draaide zich om – liep een soort van om haar heen en vervolgens ook gewoon langs haar. Zijn kop was niet omhoog geheven, hij straalde geen trots uit. Waarom zou hij trots zijn? Hij wilde gewoon terug naar het kamp, of gewoon een plek waar hij wat rust had. Dat zieke spel van Nightwing was hij zat, al een tijdje terug eigenlijk al.

OOC; Rage quit.
Quiet dan eh, ik niet =w=}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

Nightwing voelde hoe haar masker nog meer begon af te brokkelen toen ze geur van de vogel dichterbij kwam en Quietwind langs haar heen liep met haar prooi in zijn bek. Misschien was ze te ver gegaan met haar zieke spelletje. Misschien moest ze zich er bij neerleggen dat ze niet altijd kon winnen. Nooit! Dacht ze verhit. Toen ze haar azuur blauwe blik naar hem wendde meende ze voor een tel iets te zien in die ogen. Die eens zo kalme ogen. ”Vossen zijn slim en sluw. Ze zijn vastberaden en krijgen altijd wat ze willen” Nightwing liep weer langs hem heen en haalde diep adem. ”en geen levende kat kan een vos verslaan” Fluisterde ze mysterieus. Ze sloot haar ogen voor een tel en zweeg. Het enige waar ze naar luisterde was haar omgeving. Ik moet hem krijgen en rennen. Gewoon keihard rennen Met een soort pijnlijke expressie op haar gelaat opende ze haar ogen. Dit zou moeilijk worden maar ze zou slagen. Al was het het laatste wat ze deed. Zonder enige waarschuwing draaide ze zich om en sprong op hem, nagels niet bewust ingetrokken zoals Quietwind had gedaan eerder maar vol uitgestoken. Ze slaagde er in tegen hem aan te botsen met haar volle gewicht en in dat moment krabbelde ze overeind en griste de vogel weg van hem in het moment nog even snel met haar nagels langs zijn snoet te krassen. Ze draaide zich meteen om en sprong vooruit. Een wolkje zand vloog op toen haar achterpoten met veel geweld zich afzette. Sneller dan ze voorheen gerend had of ooit wat dat betrof rende ze voor zich uit. Nightwing zette haar nagels in de grond om meer snelheid te krijgen en kwam steeds dichter bij de grens. Ik ga het halen! Ik ga het halen! Dacht ze triomfantelijk. Ik heb me toch een mooi verhaal om te vertellen als ik thuis kom! De loper had haar zet gezet en hervatte haar kinderlijk schaakspel opnieuw.

Thanks Babs<3:

_{Een jongere kat zou het haar waarschijnlijk hebben ingewreven: een staart omhoog en neus in de lucht, trots die gewoon afdroop van die houding. Hij werkte zo niet. Waarom zou hij er trots over moeten zijn dat hij die vogel had? Oké, hij was ergens blij dat hij zijn clan had kunnen verdedigen – een soort van – maar trots kon je het niet noemen. Je hoorde je trots te voelen als die prooi ook daadwerkelijk door jouzelf gevangen was en niet door een ander die eigenlijk helemaal niks te zoeken had op dit territoria.
Zijn blik bleef recht voor hem uit en veel aandacht schonk hij niet meer aan de poes. Een antwoord gaf hij ook niet. Hij wist wel wat vossen waren, hoe ze ongeveer in elkaar zaten enzovoorts: maar hij was er gewoon even klaar mee. Hij had nu wat hij moest hebben en zij moest gewoon weer terug naar Shadowclan territorium. Klaar, punt uit. Dus bleef hij gewoon doorlopen en het zou vast overkomen alsof hij haar straal negeerde. Was ook wel gedeeltelijk zo, maar hij hoorde weldegelijk wat ze zei: echter kon het hem niks schelen.

En ondanks alles gaf ze nog steeds niet op. Ze leek net een konijn, een konijn dat gevangen was door een kat en die zijn kaken om zijn nek had gesloten. Het vlees ervan doorboorde met zijn tanden en toch bleef het beest stampen met zijn poten, wist niet van opgeven. Het ging tegen regels in, zoveel regels. Het mocht niet, het was onacceptabel: maar hij kon er niks aan doen, hij kon haar niet sturen – iets wat hij al een paar tellen geleden had gerealiseerd tot zijn grote ergernis.
Zijn kaken verloren hun grip op de vogel wanneer hij één keer naar adem hapte als reactie op haar tegen aanval, wist zijn wel nog zijn evenwicht te behouden na wat gewankel – want zo zwaar was de poes nou ook weer niet. Zijn blik schoot over de omgeving, waar was die vogel? Veel tijd om de prooi te spotten kreeg hij niet, slaagde er ook niet in – omdat deze al was weggegrist. Klauwen die langs zijn wang schuurde – gelukkig had hij zijn kop een beetje gedraaid, anders was zijn neus misschien wel geraakt.
De zwarte schim maakte zich zo snel uit te voeten als ze een aanval had gedaan. Even bleef hij staan, ontblootte zijn tanden. Zij gaf hem klappen, dan gaf hij klappen terug – zo simpel was het. De grens was overschreden en daar zou ze spijt van gaan krijgen. Hij zette zich af, klapte – in die paar tellen dat hij zweefde in de lucht – zijn nagels uit en zette de achtervolging in. Zijn oren zaten in zijn nek en hij bewoog zich lager over de grond dan voorheen: gestroomlijnder.
Wanneer hij haar weer in zijn vizier kreeg werd zijn tempo nog sneller. Zijn ogen vernauwden zich en er kon geen lachje meer vanaf. Schuin achter haar zette hij zich af, probeerde haar te raken bij haar achterhand: raakte je die eenmaal dan was alles klaar – het evenwicht zou haar ontnomen worden en dan sprak de rest voor zich. Ditmaal waren zijn nagels wel uitgeklapt en ze waren alles behalve kort of stomp.}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

Nightwing had zich nog nooit zo opgewonden gevoeld. Het gevoel van de jacht, de uitkomst die alles kon bepalen. Haar aderen zaten vol adrenaline! Als ze dit zou halen zou ze nooit meer moeten aanhoren hoe erg iedereen haar haatte. Als dit lukte, zou ze vaker terug komen. Dat stond vast. Zo gegrepen in het moment waagde ze het niet achterom te kijken en haar focus te verliezen. Of Quietwind nu achter haar aan kwam of niet ze zou het halen –ze was er bijna! Ze kon het gejoel praktisch al horen. Dit was haar moment. Van haar en haar alleen. Net toen ze haar nagels over de grens wilde gooien voelde ze iets tegen haar aan knallen met zo’n geweld dat ze opzij gestoten werd. Ze rolde onaangenaam opzij en voelde hoe haar zij een pijnlijk, schurend gevoel voortbracht. Waarschijnlijk ligt verwond. Maar ze had de vogel nog in haar bek. Toen ze haar kop in zijn richting draaide en op wilde staan voelde ze plots een stekende pijn tegen haar linker achterhand. Ze wierp een blik naar achteren en staarde met stomheid geslagen naar drie, dunne, bloedende streepjes. De vuile schoft heeft me geraakt! Haar neus rimpelde en een diep gegrom steek op uit haar keel. Met de vogel nog steeds in haar bek besloot ze dat het beter was om aan te vallen met haar klauwen. Niemand zou haar spreeuw krijgen. Al zou haar hele vacht er af gekrabd worden ze zou niet loslaten. Waarschuwend grommend schoot ze op hem af met haar klauwen ook weer ontbloot en een ongeremde, hongerige woede in haar azuur blauwe ogen.

Thanks Babs<3:

_{Geen volledig uitgedachte technieken meer: daar had hij geen tijd voor en daarbij was hij altijd wat slomer en slordiger met die stappen als hij niet meer kalm was. Dat was hij al een tijdje niet meer als je goed had opgelet. Zij het zo dat hij ermee zat dat hij alweer gestoord werd toen hij probeerde na te denken en dan niet eens door een goedgezinde clangenoot – nee. Een Shadowclan kat, die zo nodig spelletjes moest spelen en haar poten niet van andermans eigendommen kon afhouden. Iemand moest die katten eens de regels opnieuw uitleggen, want die waren er niet voor niets.
De zachte en vriendelijke aanpak had niet gewerkt, dat was nu wel duidelijk. Ze liet hem geen andere keus: hij moest haar wel met harde hand aanpakken, haar weer eens laten herinneren aan het feit waarom je je niet op ander clan territorium moest wagen – wat voor prooi je daar ook zag, hoeveel water je er ook van in jouw mond kreeg: het mocht niet. Overtrad je de regels dan volgde er een straf en die zou hij haar geven als dat nodig was. Het leek net alsof Starclan wilde dat hij haar eraan herinnerde, want tot nu toe hadden ze het nog niet zelf gedaan.

Het leek net alsof hij haar terug had getrokken, ze was zo dichtbij geweest en hij had haar weer een paar stappen terug getrokken. Zij wilde kostte wat kost die vogel hebben, hij wilde kostte wat kost dat ze hier bleef – weigerde haar over die grens te laten gaan, niet zolang ze die vogel had en dacht dat ze er echt zomaar mee weg kon komen. En ook gewoon ergens omdat hij het niet pikte wat ze met zijn wang had gedaan. Brindlepool kon er vast wel iets aan doen, maar het prikte en irriteerde gewoon.
Hij stond rechtop, keek op haar neer. Zijn blik was neutraal, maar in zijn ogen was toch een felle glim te zien. Haar gegrom liet hem koud: grommende katten bijten niet. Zelfs toen ze op hem afschoot was hij nog niet bang. Ze ging nog steeds niet bijten, enkel krabben. Als je als kat echte serieuze wonden aan iemand wilde geven was je verplicht om je kaken te gebruiken – of ja, hij kende geen kat die het zonder kon. Misschien was het wel degelijk mogelijk, maar hij had het nog nooit gehoord of gezien.
Als natuurlijke reflex bukte hij, schoot eigenlijk vlak over de grond naar voren zodat hij niet geraakt zou worden. Hij had het zien aankomen: ze stribbelde al de hele tijd zo hevig tegen, maar wist nu wel dat hij die vogel van haar af zou pakken zo gauw hij de kans kreeg. Dus ze zou nog wel twee keer nadenken voordat ze haar kaken wat minder stevig op die vogel klemde.

De neigingen waren groot om zijn klauw omhoog te halen: haar buik met zijn nagels te betasten – maar hij deed het niet. Zo ver weg was hij nog niet afgedwaald: het was niet zijn bedoeling om haar in zo’n mate te verwonden dat er niks meer aan gedaan kon worden. Zodra zijn poten de grond weer raakten draaide hij zich om en sprong hij op zijn beurt in haar richting: maar eigenlijk sprong hij gewoon over haar, wel met zijn nagels uitgeklapt – de mogelijke illusie opwekkend dat hij haar wilde bespringen.
Dit trucje bleef hij zo herhalen: gebruikte het hoge gras in zijn voordeel. Zodra hij erin verdween wist ze niet meer waar hij was en had hij de kans om in welke richting hij ook wilde te springen. Soms waagde hij het om zijn poot wat meer uit te strekken: kon haar misschien wel raken, maar het was enkel om haar gedesoriënteerd te krijgen. Als dat eenmaal lukte: dan had hij de prijs voor het oprapen…

OOC; Als je mijn post niet snapt stuur dan maar een pb hoor x')
Een van de redenen waarom ik vecht scenes etc haat, omdat ik slecht ben in dingen verwoorden.}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

Nightwing liet een woedend geluid horen toen ze hem miste. Zo vlug als water bukte Quietwind en ontweek haar. Met haar azuur blauwe ogen vlammend van woede haalde ze nogmaals uit maar het gaf niet mee. Ze moest haar vogel wel loslaten. Nooit. Toen hij op haar af kwam dook ze vlug op zij en miste hem op een haar na. Haar ogen volgde hem als een stelletje vervelende vliegen. Ze lieten zich niet los van hem. Voor ze kon ontwijken kwam hij weer op haar af en voor ze ook maar iets kon onderhandelen was hij weer verdwenen. Gedesoriënteerd en lichtelijk verschrikt zette ze haar haren overeind. Telkens dook hij op uit het niets, om haar vervolgens niet eens te raken, en dan te verdwijnen in het lange gras. Als- als wind. Dit is gekke werk! Ik moet hier weg, nu! Schoot er door haar hoofd. De woede van eerst had plaats gemaakt voor regelrechte angst. Tot nu toe was ze nog nooit een obstakel tegen gekomen dat ze niet kon overwinnen. Tot nu toe was ze nog nooit verslagen naar haar mening. Altijd kon ze het aan en kon ze winnen maar het enige wat ze nu in principe kon doen was rennen. Heel hard rennen. Haar klauwen waren nutteloos bij zo’n water vlugge kat als dit. Ze had nog meer kans om een windvlaag te raken dan hem. Nightwing dook opnieuw in elkaar toen nog een klauw op haar afkwam en haar niet raakte. Ze legde haar oren plat en keek heel benauwd. Haar haren rezen verder omhoog en haar staart dikte uit tot het twee keer zijn normale afmeting had. Het is net als een donderslag .. Realiseerde ze zich opeens. Je ziet het niet tot het toeslaat.. Niet erg enthousiast kwam ze weer overeind en haalde ze diep adem- en sloot ze haar ogen. Misschien wel het stomste wat ze kon doen maar ze had toch niets aan ze als haar tegenstander telkens weer verdween. Ze spitste haar horen en focuste zich op het geluid van een snelle ademhaling en poten die om haar heen danste als een sadistisch vuur. En toen hoorde ze het. Het was moeilijk te onderscheiden aangezien het overal leek te zijn. Maar nu signaleerde ze het. Hij dook overal op en kwam dan weer neer. Een soort spel. Nightwing opende haar ogen plots en op het moment dat ze meende iets haar kant op te zien komen liet ze de vogel los en wierp ze zich met alle mogelijk kracht die ze maar in haar achterpoten kon zetten naar voren. Ze wist dat ze hem had toen ze vol op tegen iets warms opknalde en ze de smaak van bloed proefde. Ze beet zich met al haar kracht vast in zijn voorpoot en zette zo vlug mogelijk en zo snel mogelijk zo veel kracht als maar kon. Ze liet vlug los om haar vogel weer te pakken. Ze draaide zich om en greep het onhandig vast. Opnieuw zo snel als ze kon zette de slanke, nacht zwarte poes het op een lopen. Nu was er geen ontkomen meer aan. Ze had hem verwond en zij was praktisch nog ongedeerd. Misschien had haar greep op zijn poot hem wat gedaan- op zijn minst was hij nu slomer- of toch..?

OOC: Geen zorgen, ik faal daar ook heel hard in. Hopelijk begrijp je hier wat van :3

Thanks Babs<3:

_{Zijn spieren die zich licht ontspanden wanneer hij in de lucht zweefde, zich weer aanspanden – zodanig dat je ze kon zien rimpelen met het blote oog – omdat hij zich weer moest afzetten van de grond. Ergens leek het net alsof hij probeerde te vliegen, maar hij wist wel beter. Als hij kon vliegen dan had hij die vogel nu allang gehad, daarbij probeerde hij iets heel anders. Ergens vroeg hij zich in zijn achterhoofd nog steeds af waarom hij zo ver ging voor een simpele vogel. Ja, hij wilde zijn clan niet teleurstellen: maar als hij met veel wonden en zonder vogel terug zou komen was dat ook een beetje sneu. Vooral als men erachter kwam dat de ander jonger was dan hem en dan ook een flink stuk.
Had het ergens dan ook te maken met zijn trots? Normaliter kon hem die gestolen worden en zijn ego was daarom ook erg klein, heel erg klein. Natuurlijk waren er dingen die hij niet pikte, maar die geen enkele kat pikken. Was dit dan zoiets? Misschien waren er wel katten die het niets kon uitmaken – nee, waarschijnlijk waren die er niet. Iedereen moest zich er wel wat van aantrekken, toch? In hoeverre lag dan weer aan de kat zelf.

Het duurde even voordat er een tegenaanval kwam. Hij kreeg het zelfs voor elkaar om af te dwalen in zijn gedachtes tijdens het aanvallen, liet maar eens blijken in hoeverre hij vertrouwd was met zijn technieken en bewegingen. Vrijwel elk spiertje had hij onder controle, zonder het ook maar te proberen. In het begin was dat wel anders geweest, als apprentice was hij een handvol geweest. Niet omdat hij zo vervelend was, maar hij had gewoon nogal veel moeite met het ontdekken van zijn talent – om het zo maar te noemen.
Rustig ging hij verder, liet zijn voorpoten steeds lager gaan – in pogingen om haar te raken. Echter komt aan alles een einde en ook aan dit dansje. Tijdens een van zijn zoveelste vluchten werd hij neergehaald, net zoals die vogel waarschijnlijk omlaag was gehaald. Kaken die zich om een van zijn voorpoten sloten, tanden die zich in zijn vlees boorden. Zijn kaken kwamen van elkaar af, een ingehouden kreet steeg op uit zijn keel – deels gevuld met pijn en deels met frustratie. Zonder er verder bij na te denken schoot zijn vrije poot met uitgeklapte nagels richting haar kop – haar gezicht, in een poging om haar daar weg te halen.
Ietwat wankel – omdat hij zijn gewonde poot niet durfde te gebruiken – stond hij weer op de grond. Hij zag nog net hoe haar zwarte gestalte het alweer op een rennen zette. Zwaar ademend door zijn neus zette de kater zijn voorpoot op de grond, voelde hoe het ledemaat licht trilde onder de druk. Ogen dicht, adem in en al zijn gewicht erop. Het deed pijn, maar hij voerde de pijn zo op dat er een verdovend gevoel voor in de plaats kwam: dwong zijn lichaam om dat natuurlijke stofje aan te maken dat werkte als morfine. Maar dan wel lichter en ook alleen maar bij zijn voorpoot.
Drie, twee – en hij zette de achtervolging weer in. Zij wist niet van opgeven, dan wist hij dat ook niet. Klaar, het mocht dan kinderachtig overkomen: maar zo werkte het nou eenmaal. Daarbij stonden ze in zijn ogen ook nog niet quitte. Hoe vreemd dat dan mocht klinken en of het ook echt kon maakte hem niet uit. Hij vond het nou eenmaal.
Ja, hij was iets slomer: maar hij was snel. Dus dat compenseerde. Wellicht kon hij haar nog steeds inhalen. Ondanks dat alles in zijn voorpoot protesteerde trok hij een sprintje om zijn achterstand weg te werken, haar zelfs gewoon in te halen. Echter was hij ver genoeg naast haar dat ze hem waarschijnlijk niet eens zou zien door het gras. Ver voor haar maakte hij een bocht, rende weer terug. Zijn ogen vernauwden zich, niet omdat hij probeerde haar al te zien, maar vanwege de pijn. Net toen hij meende een zwart iets te zien voelde hij hoe zijn voorpoot het begaf onder de druk, hapte geschrokken één keer naar adem en verloor vervolgens de controle over zijn lichaam. Hij viel. Ja, dat was correct: meneer viel gewoon, naar voren. Maakte een soort van koprol.

OOC; Ja ik probeer topics altijd uit te rekken ;D
Maar aan jou de beslissing of je een vage en waarschijnlijk komische botsing wilt of niet c:}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

Nightwing had een onnatuurlijk snelle ademhaling en wist dat ze van al dit vreemde gedoe met haar lichaam morgen spierpijn zou krijgen. Ze was niet gewend om zo snel en zo vaak achter elkaar te bewegen zoals ze nu deed. Azuur blauwe ogen gevestigd op haar bestemming meende ze wat te horen maar toen ze naar links keek zag ze niets. Ze voelde paniek opborrelen in haar keel omdat ze wellicht opnieuw overmeesterd werd door Quietwind. Ze versnelde tot haar uiterste en voelde hoe ze uitgeput begon te raken. En toen- uit het niets voelde ze hoe ze in volle vaart tegen iets aanknalde waardoor ze er overheen vloog en een paar koprollen maakte. In haar val liet ze de vogel los en kwam ze met een luide kreet tot stilstand een meter verder. Duizelig van de harde klap, zwaar ademend en doodop dwong ze zichzelf om overeind te komen. Moeizaam kwam ze tot een zittende houding en liep ze moeizaam richting haar vogel. Ze voelde dat haar voorpoot zeer deed, veel zeer. Met een paar vluchtige likken wierp ze haar azuurblauwe blik op haar omgeving maar zag nog geen Quietwind. Wat was dat? Het was te zacht om een steen te zijn. Stelde ze vast. Ze pakte moeizaam de vogel en draaide zich om. Aangezien Quietwind nog steeds nergens te bekennen was greep ze haar kans en ging ze er vandoor. Moe en met pijnlijke spieren door de klap waggelde ze door het lange gras. Dat zal die verrotte appel leren om mijn vogel mee te willen nemen. Dacht ze bitter en ze legde haar oren in haar nek. Rennen ging ze zeker niet meer doen, voor minstens drie dagen. Nightwing voelde zich zo moe en verslagen op dit moment, maar de reden kon ze niet vast stellen. Quietwind had haar mentaal ook enorm uitgeput, en dat betekende dat ze prikkelbaarder werd. Dat was niet goed voor niemand.

Thanks Babs<3:

_{Hij had de klap nog redelijk kunnen opvangen, kwam op zijn flank terecht – maar een koprol had er toch ingezet. Gelukkig had hij niet op zijn tong gebeten door dit alles, anders was het nog erger geweest – nog gênanter. Drie jaar, ongeveer drie jaar lang had hij voor situaties zoals dit geoefend en toch wist hij het voor elkaar te krijgen om te struikelen. Op juist het moment waar hij dat alles behalve mocht doen. Misschien was het een straf geweest: omdat hij te zeker was geweest van zijn zaak – zeker wist dat hij die vogel na zijn geplande actie zou afpakken en er dan vandoor zou gaan, geen tijd meer zou rekken.
Echter had het niet zo mogen zijn, werd de overwinning net uit zijn poten gerukt. Net toen hij deze bijna vast kon pakken, een haarlengte ervan verwijderd was – het bijna aanraakte. Het was zonde, maar het was nou eenmaal zo. Er was niets meer wat hij eraan kon doen: zijn voorpoot kon niet meer, deze had het gewoon begeven, weigerde alles.

De kater zat. Ietwat apart, maar zo was hij tot stilstand gekomen. Nja, dan viel het – Een klap. Nee, niet echt een klap… Meer een harde duw. Gegeven door een zachte bokshandschoen. De duw had wel genoeg kracht om hem toch omver te duwen, zorgde ervoor dat hij op zijn flank terecht kwam – op de grond lag. Dat kreeg je ervan als je dacht dat het niet erger kon, want het leek net alsof het lot het zag als een uitdaging en het ook daadwerkelijk erger probeerde te maken en hier meestal in slaagde.
Hij draaide zijn kop, zijn wang die over de grond schuurde en zag hoe het zwarte gestalte steeds kleiner werd. Even bleven zijn ijsblauwe ogen ernaar staren, waarna hij ze langzaam sloot – diep adem haalde en vervolgens een zachte zucht slaakte. Verloren. Een soort van. Natuurlijk had hij er geen vrede mee, hij had zijn clan ten schande gemaakt en daarbij had hij ook niet echt het gevoel dat hij haar had geleerd om nooit meer op Windclan territorium te komen. Ze was er nog redelijk vanaf gekomen als je het aan hem vroeg. Terwijl hij nu met een poot zat die… Die even zijn werk niet meer kon uitvoeren en een paar krassen op zijn wang.
Met veel moeite kwam hij overeind, probeerde wat druk op zijn voorpoot te zetten maar merkte dat het niet meer ging. Ietwat onhandig schudde hij zijn vacht uit. Nog een keer wierp hij een blik in de richting waar de poes was verdwenen. Dit verhaal zou nog een staartje krijgen en dat zou hij eraan vastmaken, maar niet nu. Een andere keer, wanneer zijn lichaam weer goed functioneerde. Rustig draaide hij zich om en begon zich langzaam een weg terug te banen naar het kamp. Het was het beste als hij zo snel mogelijk langs Brindlepool ging, als je je gaat focussen op je pijntjes worden ze alleen maar erger en dat geldt ook voor dat tintelende gevoel.

-> En Quiet is weg. *rookbom*}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."