Ask not the sun why she sets.

_{Eerst alleen Spottedleaf ^^

Ask not the sun why she sets
Why she shrouds her light away
Or why she hides her glowing gaze
When night turns crimson gold to grey
Twee helderblauwe ogen waren te zien in het donker van de nacht. Het maanlicht reflecteerde in de twee kijkers. Ook de gebroken witte vacht was te zien, want ook deze reflecteerde het maanlicht. Helaas hadden de koffiekleurige gedeeltes het moeilijker, deze kregen een vage glim – maar dat was ook alles. De ogen van de kater leken net licht te geven, maar dit kwam dus enkel door het effect van het maanlicht erop.
Het begon al langzaam weer af te koelen. De dagen werden steeds warmer, maar de nachten ook bleven koud. Dauw was nog steeds een bekend fenomeen en het zou ook nog wel een tijdje blijven. De zon was nog niet zo heel erg lang onder gegaan, vandaar dat de kater nog rondsloop in het gebied. Meestal was dit een goede tijd om nog snel wat prooi te vangen, gezien alles vermoeid was door de normale sleur van een dag. Zintuigen die niet meer zo sterk waren, maar de zijne daarin tegen waren juist op zijn scherpst. Zoals een kat betaamde.

Echter kon een pitstop geen kwaad, dus besloot de kat even nog snel langs de small lake te gaan: om wat te drinken. Geruisloos liep de warrior naar het kleine meertje, maar ging niet gelijk naar de oever ervan – bleef eerst eventjes staan om ernaar te kijken. Ook hier was een mooie weerkaatsing van het maanlicht te zien. Met een bescheiden glimlach rond zijn snoet liep de kater dichter naar het water toe en zakte door zijn poten. Het moment dat zijn tong het water aanraakte werd het egale oppervlak veranderd: ontstonden er ribbeltjes, die zich langzaam verspreidden en uiteindelijk weer verdwenen.
Hij keek op toen hij iets meende te horen aan de andere kant, had echter niet zoveel aandacht eraan besteed en kon enkel hopen dat hij iets zou zien: anders zou hij het als verbeelding bestempelen.}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{Haar amberkleurige ogen spiedde door de struiken heen, en zochten naar prooidieren die klaar waren om gevangen te worden. Ze fronste haar wenkbrauwen en krulde haar bovenlip omhoog, zodat haar bleke witte tanden zichtbaar werden en ze in het maanlicht begonnen te flikkeren. De calico Windclan poes begon met haar achterpoten zachtjes te trappelen, en besloot na enkele seconden dat het tijd was om haarzelf te laten tonen. In één flits schoot ze uit de struiken, en door een elegante sprong te maken kwam ze terecht op de rug van een konijn dat zich uit alle macht probeerde los te wringen uit Spottedleaf's greep. Echter mislukte de wanhopige verlos actie van het konijn, en zweefde zijn geest uit zijn lichaam toen de warrior het beest een beet gaf in zijn nek. Een straaltje bloed stroomde uit de nek van het konijn. Dood. Haar oren vouwden zich naar voren, en haar staart zweefde laag over de grond. Dat was dat. Ze vond van haarzelf dat ze vandaag genoeg had gejaagd, dus zou dit konijn hoogst waarschijnlijk het laatste diertje zijn dat ze op de prooistapel kon gooien. Een gaap verliet haar mond en tegelijkertijd schepte ze met één van haar voorpoten wat aarde over het nog warme lichaampje. Straks zou zijn temperatuur al gedaald zijn, en zou er niets meer overschieten van die warmte. Spottedleaf tilde haar kopje omhoog en snoof de vochtige lucht op. Als ze het goed had zouden er geen prooien meer in de buurt zijn, en dat kwam door twee redenen; Ze gingen zich waarschijnlijk klaar maken om te gaan slapen, en de actie van haar van daarnet ... Was niet echt wat je zacht en onopvallend kon noemen. De sprong en zo was geslaagd, maar de kreet die het konijn nog had geschreeuwd zou waarschijnlijk alle levende wezens rondom haar heen hebben gewaarschuwd. En dus zouden die al lang de veiligheid van hun nest zijn gaan zoeken.

Rustig zette de poes haar ledematen weer in beweging. Dat konijn kon ze straks evengoed even komen ophalen, ze had nu eerder zin om terug op rust te komen bij de Small lake. Zeker nu het nacht was zou het daar rustig zijn. Tenminste, dat hoopte ze toch. De vorige keer dat ze dat dacht stond Emberstorm, een van de oudere warriors daar. En ze konden alles behalve goed met elkaar overeen komen. Het laatste wat ze van de poes had gezien was dat ze haar had achtergelaten, en was weggegaan. Spottedleaf zou dat waarschijnlijk ook hebben gedaan zou er een kat zijn die jonger was dan haar, haar plots van alle beschuldigingen naar het hoofd gooien. Maar goed, ze had er spijt van, en zou hoe dan ook haar excuses eens aanbieden aan de poes. Eenmaal gearriveerd aan de Small lake, zag Spottedleaf dat ze niet alleen was. Een tweekleurige kater, die ouder was dan haar, stond voorover gebogen over het meer te drinken. Zacht benaderde ze de kater, en ging ze op een gerespecteerde afstand zitten, haar staart om haar poten heen geslagen. "Hallo." Begroette ze hem met een knik, maar wel op een zachte toon zodat hij niet op de een of de andere manier zou schrikken en in het water zou vallen. Dat zou niemand willen, toch?}

_{Hij had verwacht dat hij enkel vergezeld zou worden door een paar krekels, die de nacht zouden vullen met hun rustgevende getjilp. En dan ook nog af en toe een verdwaalde prooi die eindelijk zou weten waarom het zo gevaarlijk was om rond dat soort tijdstippen nog rond te dwalen, helemaal blootgesteld aan al de gevaren van de nacht. Niet alleen katten behoorden daarbij, ook uilen – maar hij had er nog nooit eentje gezien of tekenen ervan: dus konden die eigenlijk wel afgeschreven worden nu.
Echter had hij het mis gehad en was er nog een ander dier dat nog ronddwaalde buiten het kamp. Niet dat hij het erg vond, hoe kon hij het nou erg vinden? Er waren geen katten in de clan waar hij een hekel aan had, eigenlijk stond alles en iedereen een beetje neutraal bij hem. Oké, sommigen stonden iets meer naar de vriendschappelijke kant – maar daar bleef het ook bij.

Rustig spande hij de spieren in zijn voorpoten aan en kwam wat meer overeind: zodat hij gewoon zat. Hij draaide zijn kop richting de ander. Deze had zich weggegeven door naar hem toe te lopen, hij had het op een gegeven moment gewoon gehoord. ‘Goede avond, Spottedleaf,’ groette hij haar terug, was wel zo netjes. Hij keek eventjes naar haar, waarna er langzaam een frons ontstond op zijn gelaat. ‘Heb je zojuist iets gevangen?’ miauwde hij vragend. Waarom hij deze vraag stelde: haar snoet gaf het weg. Hijzelf had ook altijd een ware klus aan het weghalen van bloed bij zijn lippen, gewoon door zijn lichtgekleurde vacht – veel kon je er niet echt aan doen. Nu hoefde hij wel een andere vraag niet meer te stellen: wat ze hier nog deed rond dit late tijdstip, want dat was wel duidelijk nu.

OOC; Ja ik ben een troll. Sorry =w=...}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{‘Goede avond, Spottedleaf,’ Groette de kater haar terug, waardoor ze even knikte en zich nadien op het water concentreerde. Een flauwe weerkaatsing van de maan flikkerde in het water, maar toen ze even haar poot in de koude vloeistof dopte vervaagde de weerkaatsing en bleef er niks anders over dan enkele kringen die zich hadden gevormd toen Spottedleaf haar poot in het water stak. ‘Heb je zojuist iets gevangen?’ Ze zette haar voorpoot weer op het droge en keek de kater aan met haar amberkleurige blik. Een schraal lachje kwam tevoorschijn op haar gevlekte gelaat toen ze ja knikte, "Gewoon een konijn, die ging ik straks nog ophalen." Zei ze terug en vouwde haar oren in zijn richting. De witte aftekeningen in haar pels werden zilver beschilderd door de maan die hoog aan de hemel heerste. Spottedleaf hield eerder van de nacht, als ze eerlijk moest zijn. Het was rustiger, je had de mogelijkheid om alleen te jagen, ook al had je die ook overdag, in de nacht had je er meer kans op. Ze gleed even met haar lichtroze tong over haar lippen en gunde vervolgens haar pels ook een korte wasbeurt. Als Quietwind had gezien dat ze was gaan jagen, betekende dat dat er ergens nog resten van bloed waren, of nog iets anders. Of, hij moest helderziend zijn, maar dat zou zo goed als onmogelijk zijn. Helderziende bestonden niet, voor haar part. Het gene wat wel leek op helderziend zijn was dromen krijgen van de Starclan, want vaak gingen die over iets dat nog ging komen. Zelf zou ze niet erg graag in de Medicine cat haar schoenen staan, want als je een droom kreeg, mocht je die met niemand anders delen behalve de leader. Dat was toch wat Spottedleaf had gehoord. Maar als deputy en leader kon je ook dromen krijgen, zelfs een gewone warrior kon dat, al was dat héél onwaarschijnlijk. Ze schudde onopvallend haar hoofd, trok haar schouders op alsof ze er niets om gaf, en keek Quiet kalm aan.}

_{De blik van de poes stond op het water gericht, eventjes keek hij naar haar – alsof hij verwachtte dat ze nog iets ging zeggen. Echter deed ze dit niet en kon hij de verleiding niet weerstaan om haar blik te volgen. Het enige wat je kon zien in het water was een weerkaatsing, van jezelf of van iets anders. En ondanks het feit dat water krachtig kon zijn: was het tegelijkertijd ook erg fragiel. Zo was er ook niet veel voor nodig om het oppervlak aan te tasten. Wel was water instaat om zich snel weer te herstellen: je kon het nooit blijvende schade geven, leek het wel.
Zij het zo dat hij eventjes naar haar keek om een reactie te checken, op wat dan ook. Echter was er niet echt een doorslag gevende en nam hij het heft maar in zijn poten. Hij wist niet precies of het wel goed was om het te vragen: ze zou zich dan vast afvragen waarom hij het vroeg. En de vraag kwam ook gedeeltelijk retorisch over: hij wist het antwoord allang, maar dan kon zij zich dan alvast weer afvragen hoe hij dat dan wist. Hij had echter geen tijd om wat dingen uit te rekenen in zijn hoofd qua kansen over wat er ging gebeuren: want ze zei alweer iets.
‘Aha,’ miauwde hij, maar daar bleef het bij. Er was niet echt een emotie aan verbonden: maar gewoon om haar te laten weten dat hij haar wel had gehoord. Wie weet zou ze denken dat hij dat niet had gedaan en zou ze zich beledigd voelen. Of denken dat hij zo vol van zichzelf was dat hij gewoon al wist dat hij gelijk had en dan op de arrogante manier en dat had hij liever niet.

Ze was niet echt een prater, of ja zo kwam ze op het moment over. Hij kende Spottedleaf niet echt goed, alleen van gezicht en daar bleef het bij. Dat was met de meeste clan genoten: die had hij alleen eens een keer zien langslopen. En meer niet.
Hij richtte zijn blik naar boven, keek naar de maan. Het was onmogelijk om recht naar de zon te kijken, maar de maan had een minder fel licht dus ging het dan prima. ‘Zeg Spottedleaf,’ begon hij rustig, ‘Ik was van plan om nog wat te gaan jagen, maar ik weet niet zo zeker of er nog wel prooi rondloopt deze avond. Jij bent zojuist uit jagen geweest, dus mijn vraag luidt: is alles al weg en ben ik net te laat, of denk je dat er nog wat te vangen valt?’ Hij was niet de kat die een stilte snel als ongemakkelijk beschouwde, maar momenteel wilde hij er liever geen. Het was een kans om een mede clanlid wat beter te leren kennen en zo’n kans greep hij erg graag.}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{Ze gleed eerst even met haar amberkleurige blik nog een keertje over het water, maar kwam uit bij Quietwind die -naar haar smaak- een best rare reactie gaf op haar antwoord. ‘Aha,’ Miauwde hij, maar meer niet. Door het gene wat de kater zonet had gezegd fronste ze even, en dacht ze na over de betekenis van zijn reactie. Maar ze had maar slechts één conclusie: Hij bedoelde ermee dat hij haar had gehoord. Ze verstopte de frons op haar gelaat weer en sloeg haar warme blik neer op de grond, afwachtende op Quietwind die de stilte misschien zou verbreken.
De schildpad poes keek de kater pas weer aan toen hij begon te praten, waarmee hij tegelijkertijd, net zoals ze gehoopt had, een einde maakte aan de doodse stilte. ‘Zeg Spottedleaf,’ Begon hij, waardoor ze even knikte en haar oren in zijn richting spitste. "Dat ben ik." Miauwde ze, waarna ze haar mond weer hield en luisterde naar de vraag die Quiet aan haar stelde. ‘Ik was van plan om nog wat te gaan jagen, maar ik weet niet zo zeker of er nog wel prooi rondloopt deze avond. Jij bent zojuist uit jagen geweest, dus mijn vraag luidt: is alles al weg en ben ik net te laat, of denk je dat er nog wat te vangen valt?’ Ze liet de vraag nog een keer afspelen in haar hoofd en opende haar mond, klaar om een antwoord te geven op zijn vraag. "Ik denk... dat als je snel bent er nog wel prooi zal zijn." Sprak ze op een kalme toon en keek de tweekleurige warrior strak aan. "Ik denk ook dat er geen katten meer buiten het kamp zijn, behalve wij dan, dus de kans dat je gestoord zult worden is zeer klein." Een flauw lachje kwam tevoorschijn op haar gelaat en tegelijkertijd schudde de schildpad poes even met haar poot die ze zojuist nog in het water had gestoken, waardoor het water dan er nog aanhing alle katten opvloog. Ze had het gezegd omdat zijzelf er persoonlijk niet van hield gestoord te worden tijdens de jacht, of dat bij hem ook zo was, was nog een groot raadsel voor haar.}

_{Hij wist niet zo goed wat hij van de situatie moest vinden. Natuurlijk maakte hij graag een praatje met anderen, leerde ze graag wat beter kennen: maar hij was zo gewend aan het alleen zijn. Misschien dat hij daarom niet zo goed wist wat hij ervan moest vinden, want ergens was hij gesteld geraakt op die eenzaamheid. Het gaf hem de rust die hij nodig had om alles te overzien, want dat kon hij het beste als hij alleen was en op een plek waar het stil was. Op het geluid van scharrelende prooi na of het gezang van vogels, zelfs het gesjilp van krekels: het waren dingen die kalmerend op hem werkten dus was het ook welkom.
Helaas waren alle krekels nu wel stil: ze hadden teveel geluid gemaakt en de insecten waren bang geworden. Ze waren niet perse gevlucht, maar verstopten zich in de hoop niet gevonden te worden. Misschien dat als ze lang genoeg stil waren ze weer tevoorschijn durfden te komen, maar hij had momenteel andere dingen aan zijn hoofd dan het geluid van de krekels.

Het was wel zo beleefd om haar aan te kijken als hij haar wat vroeg en als zij dan de tijd nam om te antwoorden, maar waarom ze zo naar hem keek snapte hij niet. Was ze beledigd dat hij niet de hele tijd naar haar keek? Wilde ze soms weten waarom hij dat niet deed? Hij wist niet precies waar hij haar blik moest plaatsen, hij kwam deels aanvallend over – maar het kon ook een mogelijke staarwedstrijd uitlokken. Ach, hij zou er maar niet op ingaan: mogelijke conflicten konden beter vermeden worden, vooral als het ontstonden door een miscommunicatie.
Hij krulde zijn mondhoeken een beetje omhoog en schonk haar een knikje, waarna hij wegkeek en eventjes nadacht. ‘Zou je het heel erg vinden als ik me eventjes excuseer om te kijken of ik nog snel iets kan vangen?’ miauwde hij terwijl hij de poes zijdelings aankeek, ‘Ik heb nog niet echt het gevoel dat ik vandaag een bijdrage heb geleverd tegenover de clan: dus het zou mooi zijn als ik dat nog wel eventjes kon leveren.’ Met een afwachtende blik bleef hij naar haar kijken, maar hij draaide niet zijn hele kop naar haar toe: een zijdelingse blik was genoeg, toch?}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{Toen de kater haar vroeg of ze het erg vond dat hij nog even ging zien of er nog prooi rondliep, schudde ze haar kopje als teken dat het haar niet veel uitmaakte. Prooi was altijd goed voor de Clan, dus ze zou andere katten niet hinderen wouden die iets gaan vangen. "Ik zal hier wel eventjes blijven wachten." Miauwde er als antwoord, al hoopte ze zo half/half dat de kater nadien naar het kamp zou vertrekken. Spottedleaf wou het liefste momenteel eventjes alleen zijn, maar gezelschap kon nooit kwaad natuurlijk. Ze zou het dan ook niet luidop zeggen dat ze liever had dat hij even wegging, dat zou onbeleefd zijn naar haar smaak. Ze wou geen vijanden maken, niet zoals het gebeurd was met Emberstorm. Ze concentreerde zich eerst op de Silverpelt, maar vervolgens gleed haar blik automatisch terug naar de kater.}

Words; 499 || Tags; Spottedleaf || Notes; xx

Een van zijn mondhoeken krulde omhoog waardoor er een scheve grijns op zijn snoet kwam. ‘Oké,’ miauwde hij, wist niet zeker of hij er nog wat aan toe moest voegen. Ergens was het vreemd: wat ze zei. Nu voelde hij zich verplicht om terug te komen, want ze zei dat ze zou blijven wachten. Als iemand zou wachten was het onbeleefd om niet meer terug te komen, nietwaar? De ander offerde wat van zijn of haar tijd op voor jou, het minste wat je dan kon doen was je weer eventjes laten zien. Al was het maar om te zeggen dat je besloot om terug te gaan naar het kamp.
Bij het zien van haar handelingen kreeg hij nog meer last van de eerder genoemde tweestrijd: die tussen terugkomen en weggaan. Ze leek na te denken, misschien was ze wat dat betreft net zoals hem; vond ze het fijn om eventjes alles te zijn zodat ze rustig kon nadenken over bepaalde kwesties. Maar alsnog… Beleefdheid. Hij had weldegelijk manier, best veel. Hij zou wel kijken, misschien dat hij nog wel een teken onderweg kreeg of zo. Om eerlijk te zijn wilde hij nu eventjes gewoon iets vangen zodat hij daar vanaf was en dan zou hij wel zien.

Hij schonk de poes een knikje waarna hij zich omdraaide en wegliep. Zijn blik was op de waterkant gericht, kijkend of hij daar iets zag, maar zijn oren waren gericht op al het anderen – probeerden een geluid op te pikken. Op een gegeven moment bleef hij stilstaan, een voorpoot zwevend in de lucht en draaide hij zijn kop. Eventjes bleef hij verstijfd staan en staarde hij naar die ene plek waar hij iets had gehoord, waarna hij wat door zijn poten zakte en die kant opsloop.
Al snel kreeg hij de veldmuis in zijn vizier. Het was niet een grote prooi, maar liever iets dan niets. Zoals hem betaamde sloop hij geruisloos op het dier af, die niets vermoedend zijn ding deed. Zijn voorpoot plaatste hij maar anderhalve muizenlengte van het diertje af, bleef eventjes staan. Hij liet het puntje van zijn staart een beetje bewegen, raakte daarmee een grasspriet aan waardoor de muis eindelijk doorhad dat er iemand achter hem stond – maar het was al te laat. Hij klapte zijn nagels uit en haalde met zijn andere poot uit: drukte het beestje tegen de grond, waarna hij zijn kaken van elkaar haalde en er snel een einde aan maakte.
Hij liet zijn tong langs zijn lippen glijden en keek neer op de muis. Na eventjes na te denken besloot de kater de muis toch op te pakken en mee te nemen, hij verwachtte niet nog onnodig lang hier te blijven – maar hij kon het ook mis hebben. Eenmaal terug bij het meer legde hij de muis op de grond en keek vervolgens op, zocht met zijn ogen naar de lapjespoes. Wie weet was ze wel weggaan terwijl hij bezig was, was ze moe geworden of was ze het wachten beu.

_{OOC; Ik heb het gevoel dat mijn posts steeds onbruikbaarder worden, dus mijn excuses bij deze ^^'}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{'Oké,' Miauwde hij, waarna hij niet veel later de plek verliet. Eenmaal Quietwind uit haar zicht was verdwenen slaakte ze een zucht en liet ze haazelf zakken totdat ze in een lighouding terecht kwam. Haar voorpoten rekte ze even uit, eveneens als haar achterpoten. De maan bescheen haar gevlekte vacht nog altijd, maar deze keer met iets meer licht. Aangezien het nu echt laat was, zou de maan op haar sterkste moeten zijn. Ergens borrelde er onrust in haar omhoog, aangezien de sterrenhemel haar deed denken aan Inkmask. Sinds dat hij de Windclan had verlaten om zich bij de Starclan te voegen, leek hun leader Hollystar niet meer op haar gemak te zijn. Er waren nu al enkele nachten voorbij geslopen, en ze had nog steeds hun nieuwe deputy niet bekend gemaakt... Ze schudde die gedachte van haar af door haar weer overeind te hijsen, en ging weer zitten zodra de geur van Quietwind sterker werd. Hij liet de prooi die hij zonet had gevangen op de grond vallen. Spottedleaf herkende het prooidier als een veldmuis en keek nadien naar de kater die het had gevangen. "Goede vangst," Miauwde ze uiteindelijk om de stilte weer te verbreken. Ze mocht zich dan misschien wel meer op haar gemak voelen wanneer ze alleen was, de poes wou niet asociaal overkomen. Ze wou nou eenmaal niet dat de kater het verkeerde beeld van haar kreeg, dat ze bang en verlegen was. Want zo zat Spotted niet in elkaar. Ze hield ervan om te praten met andere, en meerdere katten te leren kennen, maar af en toe was ze daar gewoon te moe voor, of had ze zin om even alleen te zijn. Dat laatste was het probleem dat ze nu had: Ze wou voor een paar minuten alleen zijn. Maar ze wou het gewoonweg niet zeggen tegen de kater, bang dat hij haar raar zou aanstaren. "Het spijt me dat ik nog niet de kans heb gekregen me goed voor te stellen," Zei ze nadat ze zich had bedacht het weer goed te maken met hem. "Maar ik ben dus Spottedleaf, warrior van de Windclan." Ze grijnsde eventjes, waarna ze verder ging. "Maar dat wist je waarschijnlijk al."}

Words; 556 || Tags; Spottedleaf || Notes; xx

Toen hij weer recht stond, met de veldmuis tussen zijn kaken, keek hij eventjes voor zich uit. Het was al donker, zo donker als maar kon. Het was een heldere nacht, zo helder dat de maan de kans kreeg om iets te doen wat normaal alleen de zon kon: dingen een schaduw geven. Natuurlijk was het niet zo duidelijk als bij de zon, maar ze waren er wel en dat gaf aan hoe fel het licht van de maan wel niet was deze nacht. Eerst liet hij zijn blik even afdwalen naar de maan, keek even naar de natuurlijke satelliet en kwam toen weer in beweging.

Hij wist niet of dat de poes haar woorden nou meende of niet. Natuurlijk: iedere prooi was een bijdrage, maar een veldmuis bleef maar een klein diertje en zou voor slechtst één gevulde maag zorgen, of nog niet eens. Hij zou er prima de dag mee aankunnen, maar er waren katten met een bouw die meer eiste dan enkel een klein muisje. ‘Dank je,’ grijnsde hij tot slot, nam het maar aan voor wat het was. Gemeend of niet gemeend: hij zou het beschouwen als een compliment, iets anders was niet echt mogelijk om eerlijk te zijn.
Langzaam sloeg hij zijn ogen op wanneer de poes weer wat zei. Haar manier van verwoording vond hij af en toe wat vreemd, maar hij was er ook geen held in dus kon hij er moeilijk over gaan zeuren. Na het aanhoren van haar woorden kon hij het niet helpen dat hij eventjes zachtjes moest lachen en daarbij ook wegkeek. ‘Anders was je wel een hele goede infiltrant geweest, nietwaar?’ merkte hij op, gaf weer eens vage komische wending aan alles en humor was niet eens zijn sterkste punt.
‘Echter hoef je je nergens voor te verontschuldigen, Spottedleaf,’ miauwde hij, terwijl hij opkeek naar de poes, ‘Er is een verschil tussen de kans krijgen en deze nemen. Als je deze nog niet hebt gekregen, kun je er weinig aan doen: dus is het ook niet echt jouw schuld.’ Hij liet het feit maar even achterwege dat ze misschien wel een kans had kunnen nemen, een tijdje terug, want dat lag nu toch al in het verleden en er kon weinig aan veranderd worden.
Hij zweeg voor een paar seconde, waarna hij eenmaal naar adem hapte om wat te gaan zeggen: ‘Nou, dan bij deze: mijn naam is Quietwind en net zoals jij ben ik ook een warrior van Windclan, wat al algemeen bekend is. Vooral als ik naar mijn leeftijd kijk.’ Ja, hij ging al een tijdje mee; dus de meesten zouden hem vast wel kennen van… Gezicht of horen, maar waarschijnlijk niet echt persoonlijk.

Zijn blik bleef al een paar tellen bij de veldmuis hangen en zelfs toen hij zijn lippen van elkaar haalde om wat te zeggen keek hij niet weg. ‘Misschien moet ik me niet met andermans zaken bemoeien,’ begon hij langzaam, ‘En als je ook liever hebt dat ik dat dus ook niet doe, moet je dat gelijk zeggen – maar… Ik heb het gevoel dat je ergens mee zit, of ben je van nature zo stil? Je wekt een beetje de indruk op dat je afwezig bent, ergens anders zit met je gedachtes.’ Rustig hief hij zijn kin op, zodat hij haar aan kon kijken met een afwachtende blik.

_{OOC; Ik dacht: laat ik eens een soort van progres proberen te maken. 'Cause I dunno o3o...}

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{De kater bedankte haar omdat ze hem een compliment had gegeven, maar hij zag eruit alsof hij er een paar keer over had nagedacht of haar compliment wel menens was. Maar ja, dat was het. ‘Anders was je wel een hele goede infiltrant geweest, nietwaar?’ Ze kon het niet laten even te grinniken toen de kater nog dat zei, het antwoord op haar excuses. "Ja, dat wel." Ze grijnsde even, waarna ze haar mond weer hield om verder naar de woorden te luisteren die de kater ging gebruiken. ‘Echter hoef je je nergens voor te verontschuldigen, Spottedleaf,’ Ze wiebelde even met haar oren, ‘Er is een verschil tussen de kans krijgen en deze nemen. Als je deze nog niet hebt gekregen, kun je er weinig aan doen: dus is het ook niet echt jouw schuld.’ Ze knikte even kortaf, en keek nadien weer naar haar spiegelbeeld dat in het water te zien was. Misschien had ze toch beter kunnen zwijgen, net zoals bij Emberstorm. Als ze toen niet in zo'n mood zat, had ze de poes waarschijnlijk nooit uitgescholden als verrader. Maar goed, ze kon helaas de tijd niet terugdraaien, dus zou ze er mee moeten leren leven. ‘Nou, dan bij deze: mijn naam is Quietwind en net zoals jij ben ik ook een warrior van Windclan, wat al algemeen bekend is. Vooral als ik naar mijn leeftijd kijk.’ Ze wierp even een zijdelingse blik op de kater en tikte met haar staart op de grond als teken dat ze het gehoord had. Ze zou het toch niet meer kunnen veranderen: De kater dacht dat Spotted asociaal was, en aangezien ze het tegendeel wou bewijzen had ze zonet nog iets tegen hem gezegd. Maar dat bleek de kater al vergeten te zijn, kon ze toch afleiden van de manier waarop hij tegen haar sprak. ‘Misschien moet ik me niet met andermans zaken bemoeien,’ Ze keek even op, en met een vragende blik in haar ogen staarde ze Quietwind aan. Wat bedoelde hij daar mee? ‘En als je ook liever hebt dat ik dat dus ook niet doe, moet je dat gelijk zeggen – maar… Ik heb het gevoel dat je ergens mee zit, of ben je van nature zo stil? Je wekt een beetje de indruk op dat je afwezig bent, ergens anders zit met je gedachtes.’ Ze slikte even en keek nadien weer gauw naar het meertje, niet meer willende hem aan te kijken. Was ze dan zo'n open boek? Kon hij haar gedachten zomaar aflezen van haar gezicht uitdrukkingen? Of meende hij wat hij zonet had gezegd, dat ze zich gedroeg alsof er iets mis was? Nou, dat was er ook, maar of de kater de moeite zou nemen om te luisteren, en ook nog eens begrip te tonen...? Ze zuchtte en kneedde even met haar voeten de grond samen. "Nou... Ik heb een tijdje geleden Emberstorm uitgescholden, en nu haat ze me een soort van." Meer uitleg wou ze niet geven, en daarom draaide ze zich zo om zodat ze kater het wel zou merken dat ze niet meer wou zeggen.}

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Ergens deed het hem deugd haar te horen grinniken, zo wist hij tenminste zeker dat ze zijn opmerking goed opvatte. Hij had wel vaker dat zijn grapjes niet echt in de smaak vielen en dan kreeg je altijd zo’n gênant moment. Vandaar dat hij er liever vanaf zag, want het was gewoon niet fijn en hij had uiteindelijk ook gewoon geaccepteerd dat humor niet zijn ding was en waarschijnlijk ook nooit zou worden. Hij kon natuurlijk wel lachen om de grappen van anderen, maar zelf moest hij er maar niet aan beginnen. Natuurlijk kon hij het soms niet laten, maar iedereen maakte zo af en toe toch wel eens een grappige opmerking? Dus het moest wel kunnen.
Als je zolang met niemand praat, dan ga je op andere dingen letten. Of ja dat nou wilde of niet, hij was op andere dingen gaan letten – om toch dingen van gesprekken op te vangen. Een van die dingen waren de houdingen van anderen. Nu kon hij niet letterlijk aflezen wat iemand dacht en had hij het soms ook nog wel eens mis qua zijn conclusies: maar soms had hij het ook goed. Het kon ook heel goed dat Spottedleaf gewoon stil was van zichzelf. Echter was er iets aan de manier waarop ze iedere keer weer terugkeek naar het water waardoor hij de conclusie had getrokken dat ze ergens over dacht. Gewoon kleine details, details waar men normaal overheen zou kijken. Net zoals de kleine lettertjes, helemaal onderaan: daar keek ook altijd iedereen overheen.

Nou, ze gaf eerder toe dan verwacht. Niet dat hij van plan was om ook echt wat los te peuteren bij de poes, hij was enkel nieuwsgierig. Echter was er nu wel één ding opgehelderd: de reden waarom Emberstorm wellicht zo boos was de laatste keer dat hij haar zag. Nu had hij dat puzzelstukje ook weer gevonden: de poes voor hem was de druppel geweest die de emmer had doen overlopen. En toch… Hij kon de woorden die ze sprak niet accepteren, niet omdat hij zich beledigd voelde jegens Emberstorm, maar om een andere reden.
‘Je trekt te snel conclusies,’ miauwde hij enkel, zweeg daarna. Er waren vele dingen geweest die ervoor hadden kunnen zorgen dat die tikkende tijdbom in Emberstorm afging, Spottedleaf had enkel het ongeluk getroffen dat zij die reden bij toeval had moeten zijn. Natuurlijk bleef het fout, maar het was ook fout als de poes alle schuld op zichzelf schoof – want zo kwam het nu over. ‘Als je je nu blijft verstoppen, ja dan – dan kan het uitgroeien tot een gevoel zoals dat. Maar je moet weten dat een katin zoals Emberstorm het niet gemakkelijk heeft, ze moet dagelijks vele dingen verdragen en het kan heel goed dat het soms net iets teveel wordt en ze dan uitvalt tegen iemand,’ hij stopte eventjes om weer snel eenmaal naar adem te happen, ‘Je moet het niet te persoonlijk nemen. Als je je er echt rot over voelt en je er een verandering in wilt maken: denk ik dat een excuses al wonderen kan verrichten.’ Ze hoefde niet meer te zeggen; ze had ook al aangegeven dat ze dat niet liever niet wilde. Maar hij had zich verplicht gevoeld om er iets over te zeggen en dat hij dan ook gedaan, bij deze.

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{‘Je trekt te snel conclusies,’ Miauwde hij. Ze draaide zich meteen weer om, maar zette haar nu in een positie dat ze hem recht kon aankijken. ‘Als je je nu blijft verstoppen, ja dan – dan kan het uitgroeien tot een gevoel zoals dat. Maar je moet weten dat een katin zoals Emberstorm het niet gemakkelijk heeft, ze moet dagelijks vele dingen verdragen en het kan heel goed dat het soms net iets teveel wordt en ze dan uitvalt tegen iemand,’ Na die zin borrelde er iets van woede in haar op. Zijzelf maakte ook vele dingen mee, maar daar leek de kater niks om te geven. ‘Je moet het niet te persoonlijk nemen. Als je je er echt rot over voelt en je er een verandering in wilt maken: denk ik dat een excuses al wonderen kan verrichten.’ Nog steeds was de woede in haar ogen niet verdwenen, en hoogst waarschijnlijk kon Quietwind dat wel zien. Haar amberkleurige ogen leken wel vuur te spuwen, en haar nekharen waren overeind gaan staan. Hij praatte alleen maar over hoe erg Ember het wel niet had, terwijl Spotted het nu dubbel zo erg had. De kater waar ze een tijdje op verliefd was geweest, zat in een andere Clan, en dus zag ze die nooit meer. En Blowsoul, de kater waar ze veel om gaf, had een tijdje haar proberen te ontwijken. Daar had ze zich zo'n lange tijd slecht om gevoeld, en toen ze hem eens per toeval tegen kwam in het kamp zei hij dat hij dat had gedaan voor haar eigen bestwil. Ze had zich toen zo zwak opgesteld, dat heel de Windclan, of toch bijna helemaal, Blowsoul raar aankeek. Ze dachten dat hij haar had pijn gedaan, van binnen én van buiten. En daar voelde ze zich ook schuldig voor. En dan had je nog zulke dingen: Haar ouders die ze verloren had, haar siblings was ze verloren, en ook Inkmask kende ze redelijk goed. Nu die allemaal weg waren, net zoals Hawkscrean, haar crush, voelde ze zich alleen. Ook al was het weer goed gekomen met Blowsoul, één iemand die haar al eens had gekwetst kon haar gat dat ze had in haar leven niet meer vullen, dat was onmogelijk. "Nee, bedankt. Ze zal zelf met excuses moeten afkomen." Miauwde ze op een sissende toon en keek de kater aan met een woedende blik. Eens zien of de kater haar nog altijd zo stil vond.}

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Misschien had hij toch wat beter moeten nadenken over zijn woorden, want het beviel de ander dus overduidelijk niet. Nu was het wel zo dat hij vrijwel niks over haar wist, alleen haar naam en dat was het wel zo’n beetje. Hoe ze eruit zag natuurlijk ook en nu ook dat ze Emberstorm had uitgescholden. Over Emberstorm wist hij meer, maar dat was ook niet moeilijk geweest – dus misschien had hij daar wat meer rekening mee moeten houden. Ook had hij niet verwacht dat Spottedleaf zo snel zou omslaan, want in het begin leek ze gewillig te zijn en dan kwam er nu toch weer een stribbeling. Ach, je was nooit te oud om iets nieuws te leren: zo leerde hij nu dus ook dat je vrijwel altijd enige tegenwerking zou krijgen.
Ergens was het wel apart. Beide poezen, Emberstorm en Spottedleaf, hadden een wisselend vachtpatroon en hun eigen persoonlijkheden waren ook erg wisselend. In het begin had Spottedleaf er bijna kwetsbaar uitgezien, maar nu begon ze een tikje dreigend over te komen en bij Emberstorm was het juist weer een soort van andersom. Misschien lag dat aan het soort? Of kwam het gewoon door het feit dat het poezen waren… Nee, Risingvoice was niet zo geweest. Eigenlijk wel, nadat ze haar geheugen op een mysterieuze wijze was verloren – het grootste gedeelte dan, helaas alle herinneringen van hem. Hij had nog nooit een kater zo zien doen, maar hij sprak ook nooit zo vaak met katers. Misschien moest daar maar eens wat verandering in komen – maar het was nu niet de tijd om over dat soort dingen na te denken. Spottedleaf, met haar moest hij zich nu bezig houden.

Het was logisch dat ze haar frustratie en eventuele woede nu op hem zou afreageren, dat deden negen van de tien gevallen tot nu toe. ‘Het spijt me, Spottedleaf,’ begon hij rustig, leek haar sissende toon niet eens gehoord te hebben, ‘Ik had rekening moeten houden met jouw situatie – maar helaas ben ik daar niet bekend mee. Echter wil ik wel zeggen dat één van jullie moet beginnen, de eerste stap moet zetten.’ Ergens vroeg hij zich af hoe zij zou reageren op zijn kalmte – Emberstorm leek erdoor gefrustreerd te raken, misschien zij ook wel?
‘Het gaat nu niet om wie het oudste is, maar om wie het meest volwassen is op mentaal gebied. Ik wil je niet beledigen – nee, alles behalve – maar weet wel dat de slimste zet nu is om je excuses aan te bieden. Ik denk dat het ook een kwestie van tijd is voordat Emberstorm zich dat realiseert, maar ik durf niet te zeggen hoelang dat duurt.’ Waarom hij probeerde alles weer goed te maken? Omdat onderlinge ruzies binnen een clan slecht waren, het kon in beslissende momenten zelfs gevaarlijk zijn. Hevige veranderingen in gedrag duiden op mentale instabiliteit, dat had hijzelf ervaren – wist er dus alles van. En mentale instabiliteit was alles behalve gunstig.
Natuurlijk moest hij ook rekening houden met de trots van beide katten, dat was waarschijnlijk hetgeen wat er momenteel voor zorgde dat alles nog steeds zo was als momenteel. Er geen vooruitgang of achteruitgang was geboekt, maar als het zo bleef zou het zeker achterwaarts gaan. ‘Ik snap ook wel dat ik de laatste ben die je om kan praten,’ merkte hij opeens op, ‘We kennen elkaar amper, maar ik wil enkel het beste voor iedereen. Dat betekent niet dat ik wil dat jij je verlaagt, want dat zal je juist niet doen door je excuses aan te bieden. Je toont daar juist mee aan hoe volwassen je eigenlijk bent.’ En hij wilde haar ook gewoon aan het denken zetten. Het was niet een kwestie van iemand echt ompraten, maar meer de gedachtestromen beïnvloedden zodat er de mogelijke uitkomst uitkwam die je wenste. Nee, hij deed dit niet in eigen belang: maar voor de clan. En natuurlijk ook voor Spottedleaf zelf, het was overduidelijk dat ze ermee zat en als ze het kon afsluiten zou er vast al een last van haar schouders kunnen afvallen.

OOC; Sorry, maar ik heb al dat gebeuren niet meegekregen. Dat heeft allemaal plaats gevonden toen ik hier niet was, voor mijn come back ^^'

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{Spottedleaf zei niks meer, hield haar mond, en luisterde naar hetgeen dat de kater wou zeggen. Nadat hij uitgesproken was, bedacht de poes zich dat hij gelijk had. Ze had zich zonet gedragen als een kitten, iets wat je niet mocht doen wanneer je een warrior was. De poes zuchtte even, en haalde haar schouders op. "Je hebt gelijk, mijn excuses." Miauwde ze terwijl de woedende blik in haar amberkleurige ogen iets vervaagde, en een kalmere blik die plaats innam. "Ik had niet zo tegen je moeten uitvliegen, je wilt tenslotte alleen maar helpen," Vervolgde ze met een alles behalve vrolijke uitdrukking op haar gevlekte gelaat. "Wanneer ik Emberstorm weer zie, zal ik proberen mijn excuses aan te bieden, maar ik kan je niet beloven dat het probleemloos zal verlopen." Zei ze nadien tegen de kater. Spottedleaf schudde even onopvallend haar kopje en keek naar haar voeten. Quietwind wist niets af van haar verleden, het was dus normaal dat hij niet wist dat Spotted zelf ook met dingen vastzat. En daarbij: Hij wilde werkelijk alleen maar helpen door Spottedleaf proberen over te halen haar excuses aan te bieden. Niks van zijn woorden wezen erop dat hij haar eer wilde afnemen, dus zou ze moeten beginnen met de kater op dezelfde manier te bezien zoals hij haar bezag.}

Words; 367 || Tags; Spottedleaf || Notes; xx

Het viel allemaal nog wel mee: ze liet hem tenminste rustig uitpraten. Er waren ook katten die dat niet toelieten wanneer ze boos waren, de ander dan maar bleven onderbreken en niet meer voor reden vatbaar waren. Meestal zweeg hij dan en liet hij ze zoveel razen als ze wilden, want hij zou er toch niet tussen komen en als hem dat al lukte kwamen de woorden niet goed aan. Verdraaiden ze ze altijd zo dat ze slecht overkwamen – je kon ze dan maar beter hun gang laten gaan, want alles acties van jouw kant zouden dingen dan alleen nog maar erger maken.
Een excuses kwam er van haar kant, waarna ze ook leek te bedaren. Dat was snel gegaan. Hij trok zijn mondhoeken een beetje op tot een bescheiden glimlach. Het maakte hem niet zo heel veel uit of ze zich verontschuldigde of niet: zolang ze maar luisterde, dat was genoeg voor hem. Het feit dat ze zei dat hij gelijk had toonde aan dat ze naar hem had geluisterd, om meer kon hij niet vragen. Haar excuses was dan nog iets speciaals, wat hij erg waardeerde.
Hij zweeg een paar tellen wanneer Spottedleaf klaar was met praten en keek bedenkelijk naar haar. ‘Ik weet niet of het voor veel verschil zal zorgen: maar ik zal best met je meewillen, als je jouw excuses gaan aanbieden – als een soort van mentale steun, want ik snap dat het waarschijnlijk zwaar voor je is.’ Het is altijd moeilijk: om je als de volwassene op te stellen. Hijzelf had het ook niet gekund toen Risingvoice haar geheugen was verloren, dus iedereen die het wel kon verdiende automatisch zijn respect. Niet dat hij geen respect had om mee te beginnen maar het werd… Meer… Ja, een betere manier om het te omschrijven was er niet echt.
Zijn blik dwaalde af naar boven, naar de maan. ‘Het is al erg laat, vind je niet?’ merkte hij op. Hij had niet echt de bedoeling om haar aan te sporen om terug te gaan naar het kamp, maar zelf… Tja, die muis lag er nu maar zo zielig bij. Dat was eigenlijk de enige reden die hij had om eventueel terug te gaan.

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{Spottedleaf was eerder een poes die problemen of andere dingen wijs aanpakte, het liefste wou ze het probleem niet erger maken dan dat het al was. Maar af en toe werkte haar koppigheid in haar nadeel, want wanneer ze haar eer of reputatie op het spel zette, kon ze zeer venijnig of aanvallend overkomen. Soms deed ze het dan zelfs onbewust, zoals daarnet was gebeurd toen ze Quietwind een soort van afsnauwde. Het was helemaal niet haar bedoeling geweest dat te doen, maar ze had er nog niet over na gedacht toen, over hetgeen wat hij zei. Pas nadien, toen hij reageerde op haar kwade reatcie, begonnen de woorden die hij had gezegd tot haar door te dringen. Hoogst waarschijnlijk lag die koppigheid en zo aan haar leeftijd, aangezien de schildpad poes nog redelijk jong was en ze nog vreselijk veel te leren had, en dus was het wel mogelijk dat ze zich niet altijd even netjes gedroeg. ‘Ik weet niet of het voor veel verschil zal zorgen: maar ik zal best met je meewillen, als je jouw excuses gaan aanbieden – als een soort van mentale steun, want ik snap dat het waarschijnlijk zwaar voor je is.’ Niet veel later, nadat hij dat had gezegd tegen haar, begon ze haar hoofd te schudden als teken dat dat niet nodig was. Ze wou écht tot Emberstorm doordringen, en dat kon ze beter alleen doen. Quietwind had dan ook weer niets met de ruzie te maken, en als ze eerlijk moest zijn was ze niet helemaal zeker of Ember haar excuses wel zou accepteren, én of het haar juist kwader zou maken, iets wat ze wel in twijfel trok, aangezien dat zo goed als nooit gebeurde. Maar als dat toch het geval was, dan had ze liever dat de kater er niet bij betrokken zou geraken. Dan zou het wel eens kunnen zijn dat de kattin met de naam Emberstorm haar woede ook zou afreageren op Quiet, iets wat ze hélemaal niet zou willen. Hij had haar geholpen door haar aan te raden d'r excuses aan te bieden, en dus zou het nogal gemeen zijn, naar haar smaak dan toch. "Dat hoeft niet, ik zou je er het liefste niet bij willen betrekken. Je hebt me geholpen, en daar ben ik je dankbaar voor, maar het word eens tijd dat ik mijn eigen boontjes leer doppen." Miauwde ze op een kalme toon, terwijl er lichte wijsheid te lezen was in haar amberkleurige ogen. "Toch bedankt, ik apprecieer het echt dat je me hebt geholpen met mijn probleem." Vervolgde ze nog, waarna ze één keer met haar staart op de zandbodem sloeg.

‘Het is al erg laat, vind je niet?’ Pas nu viel het haar op dat de maan al haar hoogste punt aan de hemel had bereikt. Een tikkeltje afwezig -omdat ze naar boven staarde- knikte ze, en liet de poes haar blik nadien weer rusten op de kater zijn tweekleurige vacht. "Het zou beter zijn dat we al terug naar het kamp zouden gaan, vooraleer ze zich zorgen zouden maken over ons." Sprak ze tegen hem. Over haar zouden ze zich niet echt zo snel zorgen beginnen te maken, aangezien de meeste wel wisten dat Spottedleaf graag nog eerst een ommetje in het territorium maakte om te checken of alles wel veilig was, voordat ze terug keerde naar het kamp. En af en toe nam dat ommetje nogal veel tijd in beslag, dus kon het wel eens zijn dat ze pas vroeg in de ochtend ging slapen. Ze namen het haar natuurlijk niet kwalijk, aangezien het meetelde als nachtwaak, iets wat toch sowieso gebeurd zou moeten worden. "Zou je even mee het konijn willen gaan halen dat ik daarnet nog had gevangen?" Vroeg de vrouwelijke warrior toen ze zich overeind hees, en de bijna niet voelbare koude van haar lichaam afschudde. "Je moet niet, als je niet wilt." Zei ze er nog snel achterna, terwijl ze een glimlach op haar gelaat tevoorschijn liet komen.}

Words; xx || Tags; xx || Notes; xx

Natuurlijk was het fijn dat de poes snel weer bedaarde, hoefde hij minder klappen op te vangen. Het mocht dan lijken alsof hij niks hoorde, maar hij ving weldegelijk alle woorden op die er werden gezegd. Ook wist hij wel dat ze het niet zo bedoelde, dat nam echter niet weg dat het niet fijn was. Hij zat alles wel braaf uit, liet het over zich heen komen – wat dat betreft was zijn uithoudingsvermogen erg hoog – maar het was altijd wel fijn als het snel voorbij was.
Stiekem had hij er nooit goed tegen gekund: katten die hun stem verhieven tegenover hem en dan niet omdat ze dachten dat hij doof was, of het de eerste keer niet had gehoord. Hij was vroeger altijd bang geweest om een boze reactie van iemand te krijgen, vandaar dat hij zich altijd maar stilhield. Later had hij toch het gevoel bij anderen gekregen dat deze nooit boos konden worden op hem – had hij het toch eventjes mis gehad. Ze waren weldegelijk in staat – één voor één – om echt kwaad op hem te worden. Oké, er was maar een boze kat voor nodig om hem daarvan te overtuigen: maar daardoor had hij wel geleerd dat hij zich er beter voor moest leren weren. Dus had hij dat gedaan en dit was het resultaat: de toon waarop dingen gezegd werden liet hem meestal koud als de kat in kwestie boos was en de woorden? Sommige dingen waren gemeend, maar meestal was niets echt persoonlijk tegen hem bedoeld.

Er kwam een bescheiden glimlach, maar ook een frons op zijn gelaat bij het zien van Spottedleaf haar gebaar dat het niet hoefde. Deze vage combinatie van seinen van zijn kant bleven op zijn gelaat staan na het horen van haar woorden. Natuurlijk waardeerde hij het dat ze inzag dat hij haar wilde helpen, maar hij vond dat het nu slechts een klein vriendelijk gebaar was geweest. Helpen was een term, in zijn ogen, die om meer vroeg dan enkel… Hetgeen wat hij nu had gedaan.
Bij het zien van haar blik sloot hij zijn ogen en liet de spieren in zijn gezicht ontspannen, zodat hij weer een neutrale uitdrukking kreeg. Langzaam opende hij zijn ogen weer, keek dus ook langzaam op, en trok tegelijkertijd een mondhoek omhoog zodat hij een scheve grijns op zijn snoet kreeg. ‘Geen dank,’ miauwde hij, ‘Ik waardeer het dat jij me jou hebt laten helpen, ervoor openstond. Dat vergt meer dan wat ik heb gedaan, geloof me.’ Hij had haar enkel aan het denken gezet. Dat kan iedereen doen, maar niet iedereen is instaat om ervoor open te staan.

Hij knikte als reactie op haar opmerking. Niet dat hij echt veel opviel in het kamp, waarschijnlijk zou alleen Brindlepool hem missen: maar die wist ook wel dat hij wel vaker buiten het kamp rondhing, dag en nacht. Gewoon om eventjes te ontsnappen uit de dagelijkse sleur, want die werd hem soms toch wat teveel.
Rustig bracht hij zijn kop naar beneden en haalde hij zijn kaken van elkaar af, zodat hij de muis op kon pakken. Terwijl hij dit deed hoorde hij de poes aan, sloeg zijn ogen op en keek naar haar. Hij hief zijn kop weer op en leek eventjes na te denken – niet zo zeer over een antwoord, maar… Hij had nu die muis in zijn bek en als hij dan praatte wist hij niet of ze hem wel zou verstaan. Echter was het ook zo vreemd om hem gelijk weer neer te leggen, nietwaar? Nja, hij probeerde het gewoon. ‘Ik ga wel met je mee,’ miauwde hij, zijn stem gedempt door de muis, ‘Het is een kleine moeite.’ En dan kon hij zijn terugkeer ook nog eventjes uitstellen. Niet dat hij er echt tegenop keek, maar hij voelde zich altijd meer op zijn gemak buiten de muren van het kamp.
Afwachtend keek hij naar de poes. Zij wist waar het konijn lag, niet hij. Beter gezegd: zij zou leiden en hij zou volgen.

"You never know what you have until its gone... gone...gone..."

_{Toen de kater bevestigde dat hij even samen met Spottedleaf haar konijn zou gaan halen, draaide ze zich om en sloeg ze even met haar staart in de wind. Haar witte vlekken waren goed zichtbaar in de nacht, het maakte haar een makkelijker prooi dan een zwarte kat bijvoorbeeld. Het goede was dat ze niet echt zo zeer groot was, dus ze zich makkelijk kon verstoppen, of dat sommige roofdieren haar zouden verwarren met iets anders. Ook was het alleen maar haar buik en voetjes die een witte kleur hadden, voor de rest werd haar lichaam bedekt met vlekken van verschillende kleuren: Roestbruin, donkerbruin en zandkleurig. Natuurlijk was de kans klein dat er een vos of das in de buurt was, maar alsnog was die kans er wel. Soms waren die dieren even moeilijk te vinden als een speld in een hooiberg. En soms daagden die nét op het verkeerde moment op. Dus nee, die dieren waren alles behalve handig.

Toen de plek waar ze het konijn had gelegd in zicht verscheen, versnelde ze een beetje en hield ze halt zodra er vlak voor stond. Neutraal haalde ze de aarde van het dier af, en pakte ze het beet met haar kaken. Met haar staartpunt maakte ze duidelijk dat ze verder konden, aangezien met een mond vol konijn niet echt handig was om mee te praten.

//excuseer me voor de inspiratieloze post}