Open up your eyes.

De kittens groeide voor haar gevoel snel. Ze zagen er sterk en gezond uit, en ze mankeerde dus ook helemaal niks. Ravenkit was de grootste van het nest, maar dat was logisch, hij was de grote broer. Aurykit en Russetkit verschilde daar in tegen niet zo veel van elkaar, enkel verschilde hun karakters wel een hoop. Ze vond het een mooi plaatje. Één kater, de grote broer, zwart van kleur, en twee rode poesjes, een stukje kleiner.
Innerghost lag lekker om haar kittens heen gekruld terwijl ze lag te slapen. Het voelde vertrouwd aan met haar drie kittens. En dan te beseffen dat deze kittens van nog maar een half moon al bij hun drie moons jong apprentices zullen worden. Nog lang niet volgroeid, nog klein zelfs, nog pluizige kitten haartjes, en dan al de kei harde trainingen aan gaan. En dan te beseffen dat de methode van de leader was; wie de trainingen overleven zijn sterk en het waard om Shadowclan katten te zijn, en wie sterven of zwaar gewond raken, zijn dat dus niet waard! Innerghost kon het zich niet in beelden dat één van haar kittens, of misschien wel twee of alle drie zo zullen eindigen. Innerghost opende haar ogen en keek naar haar drie kitten. Nee, ze zou hun beschermen, hun mochten niks over komen. Innerghost sloot weer haar ogen, die vrijwel meteen weer open gingen toen één van haar kittens wakker werden.

OOC: Ravenkit, Aurykit, Russetkit, Flamepath en eventueel de kittens van het eerste nestje.

Rustig lag hij daar. Het was wel goed zo. Hij had eten en drinken, eigenlijk een combinatie van die twee, nog beter! En nu lag hij bij zijn moeder te slapen. Het was wel lekker. Hij hoefde niks te doen. Maar hij wou wel! Langzaam wiebelde hij wat heen en weer en 'keek' hij rond. Zijn ogen wouden nog niet echt open, al had hij wel het idee dat het hem snel ging lukken. Hij wou dingen zien en echt kijken wie zijn moeder was en wie zijn vader was. Hij had alleen hun stemmen gehoord. En die hadden heel rustgevend geklonken. De zachte stem van zijn moeder die hun drieën verhaaltjes vertelde over gebeurtenissen in de Clan. Ravenkit kon zo wel een hele dag liggen bij zijn moeder die hem dingen vertelde. Hij luisterde graag naar haar. Rustig probeerde hij weer zijn ogen te openen. Er klonk een zacht miauwtje toen het hem lukte. Zijn blauwe oogjes gingen open en meteen weer dicht, en weer open en dicht. Het was een beetje wennen en hij vond het raar. Maar toen zijn zich niet meer wazig was en hij kon zien, keek hij naar zijn moeder. Die altijd bij hun lag en hun warm hield. En hij miauwde weer. Want hij kon zien.

Haar buikje ging langzaam op en neer terwijl ze ademhaalde. Ze snurkte een beetje, maar ze lag lekker. Het was warm, zo tegen haar moeder aan. Haar buikje was gevult en ze genoot van alle aandacht van haar ouders. Ze had hun stemmen al gehoord. Ze waren altijd kalm en vol met liefde. Door wat gewiebel naast haar, waarschijnlijk was haar broertje of zusje wakker geworden, werd zij ook wakker. Ze strekte haar kleine pootjes uit en er kwam een gaap uit haar bekje. Ze tilde haar kop op en miauwde zacht. Ze voelde anders vandaag, alsof ze vandaag weer iets nieuws ou bereiken. Zo voelde ze zich ook toen ze voor het eerst goed kon horen. Haar ogen voelde wat losser dan normaal en ze hoorde haar broertje naast haar miauwen, dat hij wat kon zien. Zien? Als hij dat kon, kon zij dat dan ook? Langzaam probeerde ze haar oogjes op te doen. Er kwam een klein streepje licht door haar oogleden heen en ze kneep ze weer dicht. Snel daarna probeerde ze ze weer open te doen, maar deze keer sneller. Ze zag wazige beelden, allemaal kleurvlekken, maar na een paar keer knipperen kon ze al vormen en details zien. Ze keek wat verbaasd om zich heen. Ze zag haar broertje, die haar met zijn blauwe ogen aankeek. Toen schoten haar ogen richting haar moeder. Ook zij miauwde, maar een stuk zachter.

Zijn amberkleurige ogen twinkelden even toen hij naar de warme Nursery keek, de den die gevuld was met jonge, gezonde geesten. Maar ook lieftallige Queens sliepen daar, zorgende voor hun kittens. Zijn eigen kittens waren daar ook, samen met zijn partner, de nachtzwarte poes genaamd Innerghost. Het leek met de dag raarder te worden, aangezien hij steeds meer van haar hield. Elke keer als hij haar zag kriebelde er iets in zijn buik. Alsof één simpele blik van haar, in een fractie van een seconde alles terug goed maakte. Ook al was zijn dag verpest, zodra hij haar zag werd alles stukken beter. Hij slaakte even een zuchtje, en vervolgde zijn passen. Terwijl hij op een rustig tempo naar de prooistapel toe liep, sloeg zijn lange staart even van links naar rechts. Hij had vandaag best veel gevangen, al zei hij het zelf. In zijn bek hingen er twee muizen, en één kraai. Net genoeg om twee katten hun maag te vullen. Hierna trippelde hij naar de zoet ruikende den toe, en stak hij zijn kop even door de ingang toen hij beweging hoorde. "Hallo," Snorde hij toen hij de Nursery betrad. Zijn lichtrode oren stonden naar voren gespitst, en zijn amberkleurige ogen vertoonden een warme blik. Het was fijn om hier te zijn, samen met zijn gezin. Helaas was zijn gezin niet helemaal compleet, aangezien ze nog een nestje hadden. Nog andere kittens, maar die waren al apprentice's en dus lagen die hier niet meer. "Heeft er iemand honger?" Eigenlijk was de vraag voor Innerghost bedoeld, aangezien zij de enigste was die vast voedsel kon eten. De kittens zelf waren daar nog te jong voor. Ook al wist hij niet veel af van kittens, dat was nou nét iets wat hij wél wist.

<sub>Het leven was rustig, of om eerlijk te zijn, het leven was saai. Ze kon immers helemaal niets, buiten slapen, eten [wat eigenlijk niet zo heel erg was] en een beetje rondkruipen. Maar door het gebrek aan zicht en gehoor, ging het allemaal niet zo soepeltjes. Daarom had Russetkit maar besloten om het op te geven en lag nu eigenlijk alleen nog maar tegen Innerghost aan, waar het overigens lekker warm was. Dat was weer lekker meegenomen.
Haar broer en zus waren gelukkig ook lekker rustig, waardoor het eigenlijk niet veel uitmaakte dat ze niets te doen hadden in de Nursery. Het enige waar Russetkit niet tegen kon, was als Innerghost opeens weg ging, meestal om wat te gaan eten ofzo, waardoor er opeens een kille windvlaag langs haar rood gestreepte vachtje kwam en ze licht begon te trillen. Ze liet dit dan ook duidelijk merken door het op een piepen te zetten, wat weer tot ergernis van Flamepath, aka Papa, leiden.

Vandaag lekker er verandering te komen, Russetkit had zo'n idee dat er iets groots op de planning stond, ofzo. Ze wist het niet, het was maar een gevoel en een gevoel kon waar zijn, toch? Het duurde dan ook niet lang, alles leek kort als je lag te pitten; fact, voordat ze opeens zowel haar broer als zus hoorde miauwen. Al snel had ze door waar het om ging. Het was haar siblings gelukt om te kijken! Of, nou ja, om hun ogen open te doen. Kijken was een groot woord natuurlijk. Zou ze het zelf ook kunnen? Ze probeerde het, maar het ging lastig. Jammer genoeg was Russetkit gewoon hartstikke koppig ingesteld en probeerde ze het gewoon nog een keer.
Deze keer gelukkig wel met succes, wat er voor zorgde dat ze van pure verbazing een schel miauwtje liet klinken. Meteen daarop was het stil en keken de twee helder blauwe kijkers van het jongste poesje nieuwsgierig rond. Sommige dingen waren nog wat blurry, maar dat kon ze met een paar keer knipperen aardig weg werken. Russetkit richtte haar kijkers op haar broer en zus, die ook hun oogjes open hadden. Spontaan, van blijdschap, liet ze nog een miauwtje horen.

[Ik heb niets gehad mensen, echt niet xD Geen idee wat ik met deze post heb gedaan, maar alles klonk zo leuk xD]</sub>

Net toen Innerghost nog even dacht nog wat te slapen, begonnen haar kittens hevig te miauwen. Innerghost liet een tikkeltje geërgerde brom horen en ging langzaam overeind. Ze keek naar haar kittens, die haar aankeken. Wacht eens, ze keken haar aan. Innerghost kreeg een glimlach op haar kop en staarde naar de oogjes van de kittens. Allemaal zo mooi. Net toen ze Flamepath wou roepen kwam de kater de den al binnen lopen. "Hallo," begroette Flamepath hen snorrend. "Heeft er iemand honger?" Hoorde ze Flamepath vragen. Innerghost keek met een grijns naar Flamepath. "Hun ogen zijn open," miauwde ze trots waarna haar blik weer naar de drie kittens gingen, en haar ogen stonden warm en blij. Stuk voor stuk gaf ze hun een lik. "Wie van jullie willen er naar buiten?" Vroeg ze aan de drie, ze verwachtte natuurlijk vele enthousiaste piepjes, en miauwtjes. Ze kon zich haar eerste dag buiten de nursery nog goed herinneren, samen met Fallentear - toen Fallenkit. Innerghost kreeg een warm gevoel van binnen. Ze stond langzaam op en gaf Flamepath een liefdevol kopje. "En wat eten klinkt goed," snorde ze. Ze keerde zich terug naar haar kittens die ze stuk voor stuk een duwtje gaf onder hun billetjes zodat ze makkelijker op konden staan. "Laten we maar naar de buiten wereld gaan," snorde ze terwijl ze haar kittens hielp om naar buiten te gaan. Het was warm buiten, dus het kon helemaal niet kwaad, ze was ook blij dat de kittens geboren waren in Greenleaf.

Ravenkit zag al snel dat ook zijn zusjes hun ogen opende en rond konden kijken. Ravenkit was blij met het feit dat hij kon zien, want het was wel makkelijker dan alles aftasten naar waar je heen ging. "Hun ogen zijn open," miauwde hun moeder. Er klonk trots in haar stem, iets wat Ravenkit stiekem wel blij maakte. Ze was trots op hun. "Wie van jullie willen er naar buiten?" Vroeg ze. Ravenkit's ogen werden iets groter. Nu al naar buiten? Wow. "Ik!" miauwde hij. "Laten we maar naar de buiten wereld gaan," zei hun moeder en Ravenkit kreeg een duwtje en stond op. Ja snel lopen en doen. Hij was enthousiast en wou het doen. Dus hij waggelde voorop. Hij kon hun wel leiden. Het was gewoon warm buiten. En de zon op zijn vacht maakte het nog net iets aangenamer dan normaal. Ravenkit keek wat rond. Wowie. Ravenkit ging in stilte net buiten de den zitten en keek wat rond. Ja, dat was wel mooi allemaal. Hij vond buiten zijn wel oké.

Vlak nadat zij haar oogjes open had gedaan, hoorde ze haar zusje ook wakker worden. Aurykit draaide haar kleine kopje om en keek met grote ogen naar haar zusje die ook probeerde om haar ogen op te doen. Na een paar keer proberen lukte het haar ook en klonk er een schelle mauw van die kant. Al snel begon Aurykit weer te miauwen, maar ze stopte toen haar moeder weer wakker werd. Ze bleef hun aanstaren en Aurykit keek terug. Toen hoorde ze haar moeder wat zeggen.
'Hun ogen zijn open.' Ze klonk trots, en dat maakte de kitten ook trots. Haar moeder vond dit blijkbaar heel belangrijkt, en dus was het ook belangrijk voor haar. Ze zag een andere kat die ze niet gelijk herkende, met haar moeder praten. Maar toen ze de stem hoorde, herkende ze haar vader. Ze miauwde naar hem als teken dat zij hem had gezien. Toen zei haar moeder nog wat en ging haar kopje weer haar kant op.
'Wie van jullie wil er naar buiten?' De ogen van Aurykit begonnen te schitteren. Naar buiten? Ze had er andere kittens over horen praten, maar ze vond het geweldig dat ze het nu zelf mocht zien. Snel probeerde ze op te staan, maar ze viel nog een keer om. Met wat gepuf en gesteun kwam ze toch weer overeind. Ze hoorde haar broertje al 'Ik!' roepen.'Ik ook!' Ze waggelde zo snel als ze kon achter hem aan. De zon was fel en ze kneep haar oogjes wat dicht. Maar toen pas zag ze alle mooie dingen buiten. Ze keek achterom om te kijken of de anderen er nog aankwamen, dit moesten ze zien!