{My time to say Goodbye...}

As my life flashes before my eyes
I'm wondering will I ever see another sunrise?
So many won't get the chance to say goodbye
But it's too late to think of the value of my life

Haar amberkleurige ogen spiedde door de struiken heen, terwijl haar lange pluizige staart in een onregelmatig ritme van links naar rechts zwiepte. Om de een of de andere redenen had ze al de hele dag een misselijk gevoel in haar maag, en het jaagde al haar eetlust weg als een kat die achter een prooidier jaagde. De poes zuchtte even, en zette nadien haar lichaam in beweging. Met ruime, sierlijke passen baande ze zich een weg naar de kamp uitgang toe, terwijl ze nog gauw een blik over haar schouder wierp om te zien of iemand haar volgde. Sinds dat ze die ruzie heeft gehad met Ashpaw kreeg ze altijd het gevoel dat ze bekeken werd, een redelijk akelig gevoel dus. De hete zonnestralen staken als wespen in haar ogen toen ze verder het territorium in liep, haar staart laag over de grond houdende. Toen er eenmaal een bekende plek in haar zicht verscheen wiebelde ze eventjes met haar oortjes, om daarna rustig tot stilstand te glijden. Burnt Scyamore... De plek waar ze wel eens eerder was geweest met Thrushpaw, de apprentice die ze momenteel trainde. Nét toen de poes zich wou omdraaien om verder te lopen, schoot een zwarte schim langs haar heen. Haar adem stokte even en het bloed suisde als een wilde rivier door haar aderen heen. Wie of wat was dát...?

And you can see my heart beating
Oh, you can see it through my chest
Said I'm terrified, but I'm not leaving, no
Know that I must pass this test

Nachtzwarte poten liepen woest over het gras in het kamp, Geiriteerd sloeg hij met zijn staart. Hij sloeg met zijn klauw tegen de grond. Zijn hatelijke ogen keken gefrustreerd uit hun kassen. Hij zuchtte, gromde en grauwde. De dag was te mooi en het weer was te perfect. Iedereen was in een opperbest humeur, hij vondt het hoogst irritand. Toen iemand hem glimlachend aankeek snoof hij hooghartig. Zijn kop trok hij weg en hij keek omhoog. Enkele witte wolkjes hadden zich verzameld. Hij voelde dat het voor de rest van de dag lekker weer zou blijven. Opeens zei iemand dat hij normaal moest doen, hij keek verwijtend om en zijn vurige ogen stoken in die van de ander. Hij sloeg met zijn staart. Abrupt sloot de kat zijn mond en keek hem schuldbewust aan met een flits van iets wat op angst leek. '' shut up you messy bloody coward '' Beet hij de kat toe. De kater liep weg. ''Hmpfh..'' Honend keek hij hem na. Toen anderen hem hooghartig aankeken was hij er klaar mee. Met een chagereinige blik verliet hij het kamp. Hij was dat sociale gedoe meer dan zat.

Even later liep hij vlak bij Burnt Scymore. De passen die hij maakte lieten sporen achter. Darkfire sprong lenig op een rots die in zijn weg stond. Simpel sprong hij er ook weer vanaf. Evenlater zag hij de half zwart geblakerde boom. De boom was ooit getroffen door de bliksem waardoor het nu helemaal zwart was en half afgebroken. De boom was dood en er onder was er een soort geheime holte ontstaan. Vaak had hij zich er schuil gehouden om even na te denken en alleen te zijn. Hij wilde er opnieuw lekker wegkruipen. Toen hij richting de boom liep, rook hij opeens een andere geur. Geririteerd keek hij op. Hij rook poes, geen goed teken. Hij liep in de richting van de geur, hij zag haar staan. Op zich was het best een mooie poes, maar Darkfire had een rot humeur. ''Wat moet je hier?!'' Snauwde hij tegen haar.

''Wat moet je hier?!'' Klonk het. Ivyleaf trok haar bovenlip op en toonde haar scherpe tanden. Nu kon ze goed zien wie het of wat het was. Darkfire, de ex- ThunderClan kater die zich bij de ShadowClan had gevoegd. Als ze eerlijk moest zijn was ze er nog altijd niet mee eens. Hij had zijn vorige Clan, zijn geboorte Clan genaamd ThunderClan verraden, dus wie zei er dat hij de ShadowClan niet ging verraden? Maar als hij dat echt deed, moest hij beseffen dat hij nergens meer welkom was behalve bij de BloodClan misschien. Terwijl haar oren in haar witte pluizige nek zonken keek ze de zwarte Warrior vijandelijk aan. "Dat kan ik evengoed aan jou vragen." Siste ze terug terwijl haar staart van links naar rechts sloeg. Niet van nerveusheid, maar van angst. Ze wist dat als de kater een slechte mood had, dat als het op een gevecht aankwam, ze geen schijn van kans maakte. Zijzelf was een kleine kattin, en hij een gespierde kater. Dat was alsof ze twee keer tegen haarzelf moest vechten. Maar aangezien ze zichzelf niet voor schut wou zetten bleef ze staan waar ze stond, met een dominante blik in haar amberkleurige ogen. Nee, ze zou zich niet laten dissen door hem.