The wind is blowing into our faces~

_{Ze luisterde keurig naar wat Honeyblossom allemaal zei, en knikte nadien als teken dat ze het wel gehoord had en het begreep. Ze had ergens wel een punt, maar als het aan Spottedleaf lag dan mocht het toch iets minder warm zijn. Haar amberkleurige ogen weerkaatste de stralen van de zon en voor heel even kneep ze ze samen als bescherming. "Drie muizen." Verklaarde ze. "Dat is een goede vangst dan." beaamde ze terwijl ze even knipoogde naar de witte poes. Maar toen ze de volgende vraag helemaal in haar opnam, keek ze even verbaasd op. "Heb jij in de laatste ceremonie een apprentice gekregen?" vroeg ze, waardoor ze even wiebelde met haar oortjes. "Ehm, ja. Crowkit, die nu Crowpaw heet. daarvoor heb ik Silverpaw getraind, maar die is spoorloos." zei ze terwijl ze even naar de grond staarde. Ze vond het nog altijd akelig dat haar eerste apprentice, de eerste kat die ze ooit in haar leven had getraind zo plots verdwenen was. Maar daar kon ze nou eenmaal niets aan doen. "Jij hebt er twee gekregen, niet?" vroeg ze. Een glimlachje kwam tevoorschijn op haar gezicht toen ze dat miauwde tegen Honeyblossom. "Gefeliciteerd!" spon ze nadien.}

Ze was best nieuwsgierig, ze vroeg zich zelfs af wanneer Hollystar hun nieuwe deputy zou bekend maken. Ergens voelde het slecht aan aangezien het veel te lang duurde, en dat betekende dus ook dat ze momenteel de code aan het overtreden waren. Spottedleaf liet eventjes een zucht varen en keek Honeyblossom nadien aan. "Dapplepaw en Whisperpaw." De calico poes keek haar trots aan en tikte even met haar staartpunt tegen Honey's schouder. "Geweldig! Je zult vast en zeker een goede Mentor voor ze zijn." snorde de poes complimenterend. Hierna krulde ze haar staart weer rondom haar lichaam, en wiebelde ze even met haar oren. Een zachte, warme Greenleaf wind woei tegen haar gezicht en deed haar pels even golven. Ze hield best wel van de warmte, maar zoals de poes voor haar al had gezegd was het af en toe redelijk lastig om in de nacht in slaap te geraken. Aangezien de warmte had gewoon lastig maakte. "Hoe gaat het met Crowpaw, let hij goed op, is hij snel of sterk?" Een grimas kwam tevoorschijn op haar voorhoofd en nadien sprak ze de volgende woorden: "Het is een zij." grinnikte ze even. Maar daarna keek ze haar weer vriendelijk aan en besloot ze maar een deftig antwoord te geven op haar vraag. "Maar ja, Crowpaw heeft zeker weten veel potentie. Ze is alleen een beetje onzeker over haarzelf maar ik zie wel dat ze zich steeds meer thuis voelt in de apprentice's den." Ze haalde even adem. "En met jouw apprentice's? Hoe gaat het met hen? Dapplepaw was toch vroeger Medicine cat apprentice, hoe doet hij het?" Lichte nieuwsgierigheid borrelde in haar omhoog. Natuurlijk toonde ze ook interesse in Whisperpaw, maar Dapplepaw had nou eenmaal al enkele interessante training sessies achter de rug, wat maakte dat Spottedleaf zeer geïnteresseerd was in hem. Hoe hij omging met het worden van een Warrior in plaats van een medicine cat. Want al zei ze het zelf, de trainingen van Medicine cat's en Warriors verschilden veel...

Nieuwsgierig luisterde ze naar de woorden die uit Honeyblossom's mond rolden. Ze was eerlijk gezegd verbaasd dat de poes twee apprentice's had gekregen. Niet dat ze het niet waard was, maar aangezien Honey nog nooit eerder een leerling toegewezen had gekregen. Met haar staart tikte ze tegen de aardbodem en haar oren wiebelde even toen ze een hap zuurstof naar binnen slokte. "Het zal je heus wel lukken, en als je tips nodig hebt, ik sta altijd voor je klaar." sprak ze met twinkelende amberkleurige ogen. De witte poes met meer kleurige vlekken op haar lichaam keek de krijger die voor haar stond even glimlachend aan, maar hierna schraapte ze haar keel en keek ze weer even naar haar voeten. "Maar ik moet nu even doorgaan met wat ik bezig was, ik hoop dat je dat niet erg vind?" vroeg ze waarna ze haar blik weer in de hare boorde. Het was niet beleefd om tegen iemand iets te zeggen zonder dat je die bepaalde persoon aankeek. Haar beide ouders mochten dan wel dood zijn, vroeger had ze toch goed opgelet toen ze het over beleefde manieren hadden. Een schrale lach kwam te staan op haar gezicht toen ze terug dacht aan haar herinneringen met haar ouders. Dat waren pas goede tijden... Dat ze nog samen met haar siblings kon spelen, en dat haar ouders toekeken. Maar helaas was er niets wat ze terug tot leven kon wekken... Helaas...