Ai no melody [&Highfive]

Stilletjes opende een knappe witte poes haar helderblauwe ogen terwijl de eerste stralen van het daglicht op haar gezicht schenen. Langzaam keek ze neer op haar kittens die allemaal naast haar lagen opgekruld. Allemaal sliepen ze nog terwijl er een glimlach op het gezicht van de jonge poes verscheen. Zij waren alles wat ze nog had van hem... De pijn van de herinneringen drong door tot haar en haar gezicht vertrok. Ze hadden hun vaarwel gezegd en ze wist dat ze hem nooit meer zou zien. Maar toch deed het haar meer dan pijn, om hem te moeten missen. Ze wist dat ze de aanraking van zijn zachte pels niet meer zou voelen tegen haar lijf. Maar ze zou haar kittens niet laten lijden onder haar verdriet, voor hen zou ze sterk staan. Hoewel ze waarschijnlijk nooit zouden weten wie hun vader was, zouden ze trots kunnen zijn op hun moeder. Zoals zij op haar beurt nu al trots op hen was. De enige binnen de Clan die wisten wie hun vader was was zij, Stormstar en haar overleden zus Dreamheart. En zo zou het blijven, tenzij zij alleen wensten dat het niet zo was. Maar dat zou nog heel lang duren en dat wist zij maar al te goed.

Langzaam rees de spierwitte poes op en trippelde de nursery uit. De andere Queens zouden wel voor haar kittens kunnen zorgen, zoals zij ook wel vuur hun kits deed. Stilletjes at ze een simpele muis op die ze van de prooistapel had genomen, terwijl ze om zich heen keek. Haar ogen stonden bijna strak op de warriors den, niet wetend of haar neefje al het kamp uit was of nog steeds lag te slapen. In een korte tijd was ze de zwartwitte zoon van Lionclaw en Dreamheart gaan vrezen. Door een paar simpele woorden van haar zus, stond haar leven op zijn kop. Ze on haar ogen nog nauwelijks sluiten voor slaap zonder de angst door haar lijf te voelen gieren. Maar toch moest ze het van zich afschudden, ze kon niet verraden dat ze dingen wist over hem. Ze mocht niet tonen dat zij wist dat hij het slechte pad op gestapt.

Stilletjes stond ze weer op en verliet het kamp, wetend dat ze een regel brak maar ze moest nu echt even weg hier. Eenmaal buiten begon ze te rennen, zo hard als haar lichaam haar toestond. Ze kon het niet meer aan voor even, ze wilde alle angst van zich afrennen en niet meer omkijken naar het verleden. haar poten droegen haar langzaam naar de Highlands waar ze makkelijk zichtbaar was door haar witte pels. Langzaam vertraagde ze haar passen en bleef staan terwijl haar helderblauwe ogen gericht stonden op de even blauwe lucht. Het was een mooie dag, maar voor haar was geen enkele dag meer mooi. Toch wilde ze opnieuw beginnen met haar leven, haar verleden achter zich zetten en een nieuwe start maken als trouwe Warrior van haar Clan. Langzaam dreef ze met haar gedachtes weg, weg van het heden en haar omgeving.

Voor Highfive (:

Een zachte bries tilde haar witte pels op terwijl ze naar de lucht staarde. In een korte tijd was er teveel veranderd in haar leven. Ze wilde dat haar zus er nog was om haar te steunen en ook wilde ze dat zij er zelf was voor hun jongere broertje. Ze kende Otterpaw nog niet zo heel goed maar ze had beloofd voor hem te zorgen en dat zou ze dan ook wel doen. Hoewel ze niet wist hoe ze dat nu correct moest aanpakken en of ze de tijd ervoor had. Ze had natuurlijk haar kittens om voor te zorgen en later weer haar Warrior taken om uit te voeren. Ze was vastbesloten zoveel mogelijk tijd met haar broertje door te brengen, hoe dan ook.
Maar toch was ze niet zo zeker meer van haar plek binnen de Clan. ze had keuzes gemaakt die niet juist waren maar ze wilde toch niet weg. Ze hoorde bij de RiverClan en dat zou altijd zo blijven. Ze voelde zich nog altijd thuis hier, ookal had ze niet veel anderen waar ze mee omging. Ze zuchtte even kort en liet haar kop weer zakken. Haar herinneringen deden pijn en ze had echt iemand nodig om haar overeind te slepen. Mar ze wist dat dat een onmogelijke taak was, niemand zou haar vertrouwen zodra ze erachter kwamen dat ze de clan twee keer had verraadden.
Een onverwachtse beweging in haar ooghoek deed haar half opschrikken. Ze had niet verwacht dat hier nu iemand zou zijn, ze had verwacht dat ze hier in haar uppie zou zitten tot het tijd werd om terug te gaan. Ze keek naar haar gezelschap en haar helderblauwe ogen herkende Highfive gemakkelijk. Ze had niet vaak met hem gepraat en ze vond hem soms maar een vreemde vogel. Maar een beetje gezelschap kon geen kwaad toch? De kater droeg een rat in zijn bek en de witte poes glimlachte even kort toen ze zeker wist dat hij op haar afkwam. ''Hallo Highfive,'' zei ze zacht en keek even naar de rat. ''Mooie vangst heb je daar te pakken.'' Vervolgde op dezelfde zachte toon, maar had niet het lef om hem aan te kijken.

"Hi !" Zei de kater met een glimlach en voorzichtig glimlachte ze terug en keek naar haar witte voeten. Ze was best wel blij met zijn gezelschap maar wist niet zo goed hoe ze het nu moest aanpakken. Ze had zich de laatste tijd teveel afgezonderd van de rest. Ze schoof met haar witte poot even over de grond en zweeg verder. Ze wist niet zo goed waar ze over moest praten op dit moment. "Dankje. Maar nu is het jou vangst" Ze keek verbaasd naar hem op en toen naar de rat. Ze schudde haar kop. ''Ben je gek? Ik heb helemaal niks gedaan.'' sputterde ze tegen en keek hem toen recht aan. ''Bovendien, hoeft het niet hoor.'' Ze keek weer weg naar de lucht en sloot haar ogen. Ze begreep niet waarom hij vriendelijk tegen haar deed. Als hij toch eens wist hoe verdraaid haar familie was dan zou hij haar de ogen uit krabben.

Ze had zich te lang afgezonderd van de rest en haar sociale vaardigheden hadden eronder geleden. Ze had het eerder niet beseft omdat ze niet met iemand had gepraat. Maar nu Highfive zo vriendelijk tegen haar was, wist ze zich geen houding te geven. Hoewel hij bleef lachen had zij zo haar twijfels, maar dat had ze bij iedereen. Ze sliep slecht de laatste tijd en ze wist dondersgoed dat haar neefje daar de schuldige van was. Ze was bang dat hij erachter zou komen dat zij het wist. Bang dat hij zou weten dat zij wist dat hij het verkeerde pad afging. Ze keek weer even naar highfive en schrok van de verdrietige blik. Een schuldgevoel begon meteen te duwen op haar geest. "Toe nou, alsjeblieft?" Vroeg hij lief en de witte poes staarde even neer op haar witte pootjes. ''Oke dan,'' gaf ze zachtjes in maar keek hem toen doordringend aan. ''Maar kom je dan niet half in de problemen omdat je alleen maar een prooi binnenbrengt?'' Vroeg ze zacht en wiebelde onzeker met haar oren. Ze was zeker veranderd sinds de tijd dat ze nog een jonge, zorgeloze apprentice was.

Ze zag hem weer lachen en ze raakte alleen maar verward van hem. Waarom was hij zo vriendelijk tegen haar, ze begreep het niet. Ze was niet sociaal geweest tegen anderen en er zouden vast wel geruchten rondgaan over haar. "Voor jou heb ik dat wel over" Lachte hij naar haar maar ze begon met haar witte kop te schudden. Hij wist niet waar hij het over had, niemand moest zoiets voor haar overhebben. ''Waarom?'' Vroeg ze zacht en keek neer op haar witte voetjes. Als je haar zo zou zien zitten zou je niet zeggen dat ze een Queen was en een volwassen warrior. Ze leek nu net weer een apprentice die niet begreep waarom iets moest. ''Waarom heb je dat voor mij over?'' Vroeg ze nu en bleef staren naar haar voetjes. Haar staart begon zachtjes te tikken en ze sloot haar ogen. ''Dat verdien ik niet.'' Fluisterde ze, nog nauwelijks hoorbaar. Ze wist dat dat de waarheid was, ze verdiende geen vriendelijkheid van anderen. Ze was niks meer dan een verraadster van haar Clan, zelfs nu ze bereid was alles te doen om te tonen dat ze loyaal was.

Ze zag hem weer lachen en begon er steeds minder van te snappen. Waarom was hij zou zo aardig tegen haar. "Snow, dit verdien jij wel. Laat mij nou maar, ik red me wel" Ze keek hem aan met haar helderblauwe ogen en schudde met haar kop. ''Ik geloof je niet, waarom zou ik dit verdienen?'' Mompelde ze zacht en keek weer naar haar witte voetjes voor ze naar de lucht keek. ''Maar ik zal een nieuwe prooi vangen die je kunt meenemen, ik heb toch niks anders te doen.'' Vervolgde ze zacht, maar bleef toch nog even zitten. Diep van binnen mocht ze de kater wel. hij was aardig en gewoon heel vriendleijk. Niet alleen in zijn woorden, hij straalde het ook uit en dat was iets wat ze lang niet had meegemaakt.

Ze zag hem wegkijken, had ze hem gekwetst? Ze begon zich half zorgen te maken nu, het was nooit haar bedoeling geweest anderen pijn te doen. Ze zwiepte even nerveus met haar staart en keek naar de kater. "Als dat is wat je wil" Hoorde ze hem zeggen en ze keek weg. Ze had het echt weer eens verkloot. Kon ze nou nooit eens iets goed doen in haar leven? Voorzichtig keek ze weer op en keek hem aan. ''Heb je anders zin om...'' Ze viel even stil en keek toch weer weg. Ze durfde het gewoon bijna niet te vragen, maar waar moest ze bang voor zijn? ''Heb je zin om samen te gaan jagen?'' Vroeg ze toen en schuifdelde nerveus wat met haar witte pootjes. Hopend dat ze het hiermee een beetje goed kon maken.

Ze zag hem al gauw weer glimlachen en ze kreeg zelf ook wel een vrolijk gevoel. Maar zodra ze haar vraag had afgemaakt werd zijn glimlach breder en ze kreeg een warm gevoel. misschien hoefde het niet zo erg te zijn dat ze fouten had gemaakt. Iedereen maakte wel eens fouten en Highfive was echt aardig tegen haar, iets wat ze in een lange tijd niet had meegemaakt. "Lijkt me leuk!" Was zijn antwoord en ze keek op met een glimlach. Ze zwaaide licht met haar staart en stond langzaam op. ''Waar zullen we heengaan?'' Vroeg ze en haar ogen begonnen iets te glinsteren. Ze had er best wel zin in, vooral omdat hij het niet opgaf op haar. Meestal als ze zo tegen anderen begon dropen ze af, maar hij, hij had het niet opgegeven. Haar gimlach werd iets breder en ze rekte zich iets uit. Het was lang geleden dat ze er met iemand op uit was gegaan en eigenlijk had ze er best zin in.