Killing, isn't it? {JUICEPAW}

_{Eigenlijk had hij wel zin in deze training. Nu hij wist dat Juicepaw geen enkel teken van meewerking zou vertonen, kon hij nu doen en laten wat hij wilde. Als katten hem zouden beschuldigen van de verhalen die de Apprentice zou verspreiden kon hij ze er simpel op wijzen dat de poes zelf ook bijna nergens naar luisterde en een Mentor mocht altijd streng optreden. De kater zou echter nooit té ver gaan. Want zelfs voor Juicepaw zou hij een klein beetje begrip toen. Een héél klein beetje dan. Gapend hief hij zich op uit zijn nest. Expres had hij zo'n vroeg tijdstip gekozen, zodat de twee niemand tegen zouden komen waarbij Juicepaw tijd kon rekken én dat de poes zelf gewoon vroeg er uit moest komen. Met grote passen baande hij zich een weg naar de Apprentice Den. Voor de tweede keer zocht zijn ambere blik naar de poes en al snel vond zijn blik haar. "Juicepaw?" Vroeg hij, zijn stem nam meteen weer die strenge toon aan. "Het wordt weer eens tijd voor een training, niet?" Een grijns bekleedde zijn gelaat en hij trok zich weer terug. En nu eens kijken of de poes zo verstandig was om niet op zijn geduld te werken. Want anders zou dit een hele lange dag voor haar worden. Dat zeker.}

_{Het duurde wel lang voordat de poes eindelijk op het toneel verscheen, maar wat had hij anders kunnen verwachten. Eigenwijs kind dat ze was, later zou ze er nog wel van leren. Welke gevolgen het bijvoorbeeld kon hebben voor haar toekomst en natuurlijk de manier waarop ze behandeld zou worden. Nou, Hawkscream was van plan haar ook wat sociale lesjes te geven. "Nou, we slaan vandaag het ontbijt over." Zei de tabby strikt en keek de poes even uitdagend aan. "Of wil je liever heel laat terugkomen? Volgens mij wil jij liever vroeg in je nest liggen, of niet? Maar goed, je vraagt je waarschijnlijk niet eens af wat we gaan doen, aangezien elke training vast even erg klinkt. Nou, deze keer wordt hij langer omdat we de vorige training niet geheel hebben afgemaakt." Hawkscream deed een paar passen naar de uitgang van het kamp, maar draaide zijn kop toen om. Hij zou de poes zeker niet zomaar uit het oog verliezen. "Voor vandaag zullen we alle grenzen van het RiverClan gebied langsgaan en wees blij dat we niet het hele territorium doorgaan. Nou, laten we maar gaan, hoe eerder we terug komen, niet?" Met een kleine glimlach op zijn lippen keek hij Juicepaw aan, wachtend tot zij haar eerste stap zou zetten.}

_{’’Elke training is een hel, dat hoef je me niet meer wijs te maken,’’ Hij hoorde nog net de woorden uit haar mond komen, ach, ze mocht vinden wat ze vond, een Apprentice moest getraind worden, hoe vervelend zij ook deed. Met een versmalde koude blik keek ze de poes aan en wachtte tot zij eens in beweging kwam. ’’Wauw, nu ben ik blij. Echt, geweldig nieuws. Kan niet beter.’’ Met een trage pas kwam de poes vooruit en Hawkscream liet een frons verschijnen op zijn voorhoofd. "Moet ik de prinses misschien ook nog even dragen?" Vroeg hij, toch zat er een wat serieuze toon in zijn stem. Zodra de poes Warrior zou worden kon ze niet zonder haar territorium leven. Dit was een van de belangrijkste lessen van haar leertijd, dus zou hij haar zelfs het hele stuk slepen als het moest.}

_{’’Het is maar wat je voor me over hebt...’’ Zei de Apprentice met een glimlach op haar gezicht geprent. Natuurlijk zou ze dit willen, deze luie poes. Maar Hawkscream liet de poes haar pas niet meer voltooien en griste de jonge Apprentice op, zoals hij bij de vorige trainingen ook al eens gedaan had. Dit keer was het bijna onmogelijk om te denken dat ze zou tegenstribbelen, anders was ze gewoon werkelijk dom. De kater zette zijn eerste paar passen, het gewicht van de poes was nog niet echt zo groot om hem nekpijn te bezorgen, maar het was wel degelijk een soort last voor hem. Hopelijk zou de poes een beetje gaan meewerken in de toekomst, anders moest hij weer eens de vervelende Mentor spelen.}