it's just me, be calme.

Lightpaw wandelde op haar gemak, ze moest er even tussenuit. Na al die dagen geluk moest wel eens een mindere dag tussen steken, dit was er zo een. Na regen komt zonneschijn, na zonneschijn dan weer regen, en zo maar door. Ze zuchtte. De bruine poes wou zich het liefst gewoon oprollen en wachten op de volgende dag. Ze strekte haar rug en knipperde een paar keer met haar ogen het gevoel te verjagen. Even hielp het maar het kwam vrijwel direct terug. Ze speurde haar ogen af op zoek naar wat prooi, al wist ze dat ze haar best zou moeten doen om er een te vangen, ze was nog niet getreind. met een paar vriendelijke woorden en wat grapjes zou het wel lukken, dan zou het wel weggaan. Dat was ook weer zoiets raars, het was alleen als er niemand bij was, maar nu was niemand in buurt. Ze wou altijd sterk voorkomen, alleen bij katten die ze al goed kent liet ze het blijken. Even hoorde ze geritsel. Ze wou iets snauwen, het gevoel proberen weg te jagen door op iets anders boos te worden. Maar ach, tegen een struik met een vogeltje tieren zou niets uithalen. En Lightpaw wist van zichzelf dat ze het nooit zou doen tegen een onschuldige kat. Ze wist wel ook dat ze snel een reden kon verzinnen. De bruine poes ademde eens diep in en probeerde haarzelf voor te nemen dat ze zou vriendelijk tegen de eerste kat die ze tegenkwam. Dat was toch geen probleem, er was hier niemand. Toch?

Spottednose was op jacht in het woud dicht bij de grenzen. Het was een goeden vangst geweest. Ze kwam net uit de struiken met alweer een verse prooi, ze had al drie muisjes, een merel en zelfs een konijn. Dat word een feestmaal vanavond, dacht de gevlekte poes tevreden. Toen ze haar muis begroef bij de rest om straks op te halen, drong er een vreemde kattengeur in haar neus. 'Hm, dat ga ik maar eens onderzoeken.' fluisterde ze in zich zelf zodat de kat haar niet hoorde. Voorzichtig sloop ze dichterbij. De vreemde kattengeur werd zoeter en ze herkende die als die van Lightpaw. Spottednose sprong uit de struiken. 'Booee!' Riep ze plagerig. De poes besefte plots dat deze leerling haar vast niet herkende. 'Oh, het spijt me, waar zijn mijn manieren. Ik ben Spottednose, ik heb je al een paar keer op de grote vergadering gezien. Maar eh, zeg is, je ziet er niet al te enthousiast uit. Scheelt er iets?' Vroeg de donderclan poes nieuwsgierig. Ze ging zitten en krulde haar zwarte staart om haar witte poten. Het puntje van haar staart zwiepte heen en weer in afwachting. Ze waste met een paar harde halen haar witte borst en keek toen weer naar de gestreepte skyclan leerling. Ze priemde met haar gele ogen in die van Lightpaw. 'Je hoeft het me niet te vertellen als je niet wilt, maar eh, ik heb je eerlijk gezegd nog nooit zo, hoe zal ik het zeggen, down gezien.' Ze hield haar hoofd een beetje schuin in afwachting. Uiteindelijk, schudde ze haar zwarte witte kopje en zei tegen zichzelf dat ze niet zo mocht doordrammen, iedereen had zijn eigen leven.

Een zacht gefluister drong door in haar mijmering. Haar oor draaide direct die kant op. Misschien was het gewoon het gefluister van wind, en beeldde ze zichzelf alleen maar iets in. Ergens riep een duif in de verte. Lightpaw ontspande zich weer, niets aan de hand, ze had het zichzelf zeker ingebeeld, ja, dat was het. 'Booee!klonk het plots. De bruine poes verstijfde en in een opwelling rezen haar haren naar omhoog en siste ze naar de kat, het gebeurde allemaal zo snel. Het was gewoon een reflex, meer niet. 'Oh, het spijt me, waar zijn mijn manieren. Ik ben Spottednose, ik heb je al een paar keer op de grote vergadering gezien. Maar eh, zeg is, je ziet er niet al te enthousiast uit. Scheelt er iets?'vroeg de poes die net geroepen had. Lightpaw was verbaasd,zagen ze het dan zo goed? Of had de kat haar gewoon al de hele tijd in de gaten gehouden? De duif was opgehouden met roepen en veel stiller ergens anders klonk er een zacht antwoord. Een fris briesje streelde haar vacht, haar goudgele streepjes waaiden op. Al die tijd hielt ze de poes in de gaten. De gele blik van de onbekende kat leek proberen in haar te dringen. Lightpaw keek stevig terug, haar bruine ogen keken recht terug, ze kon dit wel even volhouden, maar ze wist dat ze toch iets moest zeggen. 'Tja, ik heb jou nog niet echt ontmoet het spijt me.'zei ze rustig. De andere vraag liet ze maar achterwege. Ze kon moeilijk haar gedachtestroom even gaan uitleggen tegen een onbekende! Ze zag er misschien vriendelijk uit, maar zo snel moest je niet iemand vertrouwen, dat had ze wel geleerd. Het drong haar te binnen dat ze haar nog niet had voorgesteld. 'Lightpaw, ik ben Lightpaw'zei ze vlug erachter met een kort knikje. 'Je hoeft het me niet te vertellen als je niet wilt, maar eh, ik heb je eerlijk gezegd nog nooit zo, hoe zal ik het zeggen, down gezien.'zei de poes nu. Lightpaw liet een schuin lachje zien. 'Hou je me dan altijd zo goed in de gaten?'grapte ze. Ze wist dat het er grappig uitkwam, maar als ze antwoord op haar vraag kreeg zou ze toch wat te weten komen. Het was een perfecte mix, geen vijandigheid, maar ze kwam iets te weten. Nieuwsgierig keek ze dat kan nog eens aan. Haar humeur zou nog eens kunnen opklaren, zie je wel, dat het helpt. Dacht ze tevreden.

Het poesje lachte een beetje schuin toen ze grappend vroeg of ze haar altijd in zo goed in de gaten hield. Spottednose voelde zich ietwat betrapt omdat het een deel van de waarheid was. De donderclan poes hield deze leerling al een tijdje in de gaten op de grot vergaderingen, maar niet om haar te bespieden ofzo iets. 'Nee, ik vind het gewoon leuk om te zien hoe je altijd zo vrolijk loopt en speelt met je vrienden das alles.' legde ze snel uit. 'Ik durf te wedden dat je binnenkort een geweldige krijger word.' Voegde ze eraan toe. Ze sprong op toen ze een geniaal idee had, alsof het recht van de starclan kwam. 'Hé, jij kent mij nog niet zo goed. Laten we jagen? Dan leer je me zo kennen.' Ze lachte breed toen ze al voor zich zag hoe ze het zouden doen zonder prooi van elkaars territorium te stelen. 'We kunnen het zo doen dat elke prooi dat van bij jou bij mij komt ik dood voor jou en elke prooi dat van bij mij naar jouw kant van de grens loopt jij dood voor mij.' Haar ogen fonkelden van speelsheid alsof ze zelf nog een leerling was. Ze draaide een paar rondjes van opwinding. Het was lang geleden dat ze zich nog zo actief had gevoeld. Het kwam vast doordat er vandaag zoveel prooi rondscharrelt en de zon hoog boven hun kattenkopjes scheen die hen lichtjes verwarmde, dan kan geen enkele kat lopen mopperen. Ook deze gestreepte leerling niet. 'Doen we dat of blijf je hier liever alleen zitten?' kon ze niet laten om plagerig te vragen.

'Nee, ik vind het gewoon leuk om te zien hoe je altijd zo vrolijk loopt en speelt met je vrienden das alles.'was het slimme antwoord van de kat. Lightpaw knikte tevreden, dat was een mooi antwoord. dus ze hielt haar in gaten, dat was goed om te weten. Niet dat ze het zo erg vond. De bruine poes vond het een soort compliment. 'Ik durf te wedden dat je binnenkort een geweldige krijger word'volgde de poes nog aan toe. Er gloeide iets warms vanbinnen, zo'n mooi compliment had ze nog nooit gehoord. Even spinde ze, een zacht brommetje dat van diep vanbinnen kwam. Maar...Hoe wist die poes dat? Of was het gewoon om vriendelijk te doen? Dat zou ze ook wel nog leuk vinden, zolang het maar niet was dat Spottednose haar om de tuin leed, nee, zo erg zag ze er niet uit, helemaal niet zelf. Ze wist niet goed wat terug te zeggen dus schonk ze haar een grote glimlach. De pretlichtjes in haar ogen begonnen weer te schijnen. Lightpaw was blij dat ze niet verder vroeg naar haar humeur. 'Hé, jij kent mij nog niet zo goed. Laten we jagen? Dan leer je me zo kennen'zei Spottednose nadat ze was recht gesprongen. Lightpaw twijfelde. De poes was misschien wel heel eerlijk, dat dacht ze tenminste. Maar zomaar gaan jagen met een andere poes van een andere clan...'We kunnen het zo doen dat elke prooi dat van bij jou bij mij komt ik dood voor jou en elke prooi dat van bij mij naar jouw kant van de grens loopt jij dood voor mij.'ratelde de poes verder. Lightpaw nam toch een besluit. 'Goed, al ben je mijn mentor niet, maar...Ga je me niet commanderen ofzo?'vroeg ze heel voorzichtig. De bruine leerling kromp al ineen, verwachtend dat er een stortbui van woorden ging komen. Natuurlijk had ze het niet slecht bedoelt. Ze wou alleen niet dat de poes de plaats van haar toekomstige mentor zou innemen. Ze wou haar meer als een vriendin zien. Lightpaw hoopte dat ze dat begreep. 'Doen we dat of blijf je hier liever alleen zitten?' vroeg de witte met zwarte poes haar. Lightpaw sprong op. 'Natuurlijk doen we dat! Het is een fantastisch idee!'riep het katje enthousiast uit.Ze zag al voor haar wanneer ze zou terugkeren naar het kamp, met zo veel prooi! Als het zou lukken, maar daar twijfelde ze niet aan. Als ze zich zou inzetten zou het wel een keertje lukken, dat wist ze gewoon.

'Natuurlijk doen we dat! Het is een fantastisch idee!' Riep de leerling zo enthousiast als Spottednose haar kende van de grote vergaderingen. 'Ok dan gaan we!.' Riep Spottednose over haar schouder terwijl ze al het woud inliep. Na een eindje stopte ze en stak haar zalmkleurige neus in de lucht. Al snel kwam er een mussengeur in haar neus. Ze zakte ineen en sloop voorzichtig dichterbij. Toen ze er niet meer dan een staartlengte van zat, spande ze haar spieren en sprong op haar prooi. Ze gaf het kleine beestje snel de genade klap voor het alarm kon slaan. Ze deed er snel wat aarde over met haar poot. 'Lightpaw, heb jij al iets? Ik heb net een mus gevangen.' Riep ze, maar ze besefte dat ze wat de ver van de grens was gedwaald om de mus te vangen. Lightpaw kon haar helemaal niet horen. Ze kon wel voor haar kop slaan, zo luid roepen, zo joeg ze elke prooi van hier tot vierboom weg. Ze liep wat dichter naar de grens toen ze een konijntje zag scharrelen tussen het gras. Automatisch zakte ze in sluiphouding. Ze was zo dichtbij het konijn dat ze niet dichter hoefde te sluipen. Ze wilde net springen toen het konijn haar had opgemerkt en weg liep. De krijgspoes liep snel in de achtervolging. Het domme ding liep regelrecht naar Lightpaw. Dit keer was het de bedoeling dat ze riep, het konijn wist toch al dat ze hier was. 'Lightpaw, er komt een konijn op je af!' Ze liep nog een tijdje achter het konijn aan om hem regelrecht in de klauwen van de leerling aan de andere kant van de grens te doen lopen. Het konijn hupte zo snel als het kon in skyclan territorium. Spottedose stopte aan de grens, het konijn minderde vaart toen hij besefte dat ze hem niet meer volgde. Doordat het bruine dier te veel had gelet op de gevlekte krijger, botste hij zo tegen de skyclan leerling. Spottednose moest een geamuseerd lachje inhouden bij de onhandigheid van dit beestje.

Lightpaw keek de poes na terwijl ze in de struiken verdween. Pas als ze niets meer kon zien draaide ze zich om en verdween in het dichte struikgewas. De bladeren filterden het zonlicht. het woud was in een frisse schaduw gelegd. Lightpaw spitste haar oortjes. Ze probeerde zich zo goed als het maar kon te consenteren. al dwaalden haar gedachten de hele tijd af naar Spottednose. Even leek ze haar stem te horen, maar nee, dat was maar inbeelding. Na wat een maan leek te duren hoorde en zag ze een kleine pitsmuis. De bruine poes kon met moeite een klein vreugdekreetje onderdrukken. Ze probeerde zich in een onhandige jachthouding te laten zakken. De leerling probeerde het na te doen van alle katten waar ze naar opkeek. Knullig sloop ze naar voren, haar ogen op het slachtoffer gericht. Toen ze maar een paar konijnenlengtes van het dier af was spande ze al haar spieren. Ze sprong. De muis slaakte een kreet en vluchtte net voorbij de klauwen vandaan. Lighpaw mompelde iets niet erg netjes en zwiepte gefrustreerd met haar staart. Goed, de volgende keer beter, dacht ze. Even rilde ze, al scheen de zon volop, het was nog fris in de schaduw, een beetje te koud. Ze trippelde weer terug naar de grens. Misschien vond ze daar wat beters. Even bleef ze staan om de geuren op te snuiven. ja, een konijn, dat rook ze. De muis van daarnet was ze al vergeten. Ze speurde het landschap af op zoek naar zo'n huppelend ding. Lightpaw dacht hoe ze het zou vangen, hoe de katten naar haar zouden kijken als ze terug was! Maar nu moest ze het nog vinden ook. Ze vertrouwde op haar neus en liet zich leiden naar de richten waar de geur het sterkst was. Ineens hielt ze op, Teleurgesteld keek ze naar de grens, de geur kwam van verder, over de grens in een ander gebied. Dan niet, dacht ze beteuterd. Ze ging een paar stapjes achteruit om de verleiding te weerstaan. De bruine poes keek verder en knipperde verbaasd met haar ogen, kwam er nu een konijn op haar afgestormd? En was die poes daarachter niet Spottednose? Ze moest wel lachen bij het tafereel dat voor haar afspeelde. Spottednose jaagde het konijn toch niet expres haar kant op? Nee, dat zou ze nooit doen de kat die Lightpaw nu kende toch niet.'Lightpaw, er komt een konijn op je af!riep ze naar haar. 'Echt? Ik dacht dat het een uil was!'grapte Lightpaw naar haar. Ze stelde zich op voor als het konijn de grens zou oversteken. En daar kwam het aan. De pootjes onder het lijfje gingen zo snel dat het een bruine waas werd. Lightpaw kreeg bijna medelijden, zo achter jaagt worden, dat moet eng zijn. Maar ach, het was zo van zijn lijden verlost, al het wat zou meewerken natuurlijk. En daar kwam het recht op de poes af. Vanuit haar ooghoek zag ze Spottednose staan. Ze was even afgeleid en voelde een schok door haar kleine lijfje gaan. Ze slikte en staart beduusd naar een zeker even geschrokken konijn. Pas toen hadden ze het allebei door, het konijn dat hij binnenkort dood zou zijn, en Lightpaw dat ze bijna prooi liet ontsnappen, en haar eerst konijn dan nog! Het was eigenlijk allemaal zeer simpel. Ze boog zich voorover het hopeloos beestje en gaf een beet in zijn nek. Warm vocht sijpelde over haar vacht. En dan was het gedaan, ze likte het bloed van haar vacht en keek tevreden naar haar buit, daar zouden ze nog eens van opkijken! Een golf van vreugde ging door haar heen, het was haar gelukt! Ze had echt iets gevangen dat leefde! Een beerde grijns kwam op haar gezicht. De bruine poes deed een paar gekke sprongen in het rond en keek toen de poes aan die daar een deel voor gezorgd had. 'Bedankt, en he, ik heb nog voor een deel gewonnen ook!'zei ze. 'Echt bedankt, ik meen het.'zei ze daarna ietsje serieuzer tegen Spottednose. Ze bleef maar glimlachen, en ze wou dat het nooit meer zou verdwijnen.

'Echt? Ik dacht dat het een uil was!' grapte de gestreepte leerling. Spottednose vond de humor van deze kat perfect bij het hare passen. Het konijn was zo goed als verstijfd van angst blijven zitten, waardoor lightpaw hem gemakkelijk kon dood bijten. Ze zag de leerling het bloed van haar gestreepte pels wassen terwijl ze trots op haar prooi neerkeek. Ze Spottednose moest geamuseerd snorren toen ze de leerling vrolijk zag rondhuppelen, ze moest zich inhouden om niet mee te doen. Zag je dat al voor je, een warrior die rond springt als een kitten? Ze schudde lachend haar gevlekte hoofdje. Naar haar vreugde dansje zag de krijgspoes de bruin gestreepte leerling haar kant op komen. 'Bedankt, en hé, ik heb nog voor een deel gewonnen ook!' pochte de leerling. 'Echt bedankt, ik meen het.' Vervolgde het poesje iets serieuzer, maar de lach op het snoetje van de poes verdween niet. 'Nou, je zou nooit gewonnen zijn zonder mijn achtervolging kunsten.' knipoogde de krijger met al net zo'n grijns op haar gezicht. 'En, en, en, ik heb al een mus te pakken gekregen.' vervolgde ze stoefend. Daarna kon ze zich niet langer inhouden van het lachen. Het was gewoon zo'n geweldige dag en ze had er een geweldige vriendin bij. Hoe kon je je lach nou inhouden terwijl je zo'n goed humeur had? Vroeg de zwart witte poes zich af. 'Ik zal die mus halen, dan kunnen we hem samen opsmikkelen.' Stelde ze voor. Ze wachtte niet op antwoord en liep het woud in, nam de mus mee en keerde ermee terug naar Lightpaw. 'Bon appetit.' Zei ze met overdreven Frans accent en schoof de mus richting de gestreepte poes. Ze schoof hem dan weer terug en nam er eerst zelf een hap van. 'Sorry ik kon het niet laten, hij smeekte erom om eerst door mij gegeten te worden.' Snorde Spottednose. Daarna schoof ze de mus terug naar Lightpaw en liet hem dit keer liggen. Ze likte haar snorharen schoon en rekte zich eens goed uit, terwijl de leerling de mus verorberde. De schoon scheen prachtig en het woud herleefde van de heisa met het konijn. De vogels begonnen weer te fluiten en de vlindertjes vlogen ook weer over.

'Nou, je zou nooit gewonnen zijn zonder mijn achtervolging kunsten.'zei de zwart-witte poes. Lighpaw knikte, dat was waar. 'En, en, en, ik heb al een mus te pakken gekregen.' zei ze er nog achteraan, een beetje stoefend. Ze lachte. Lightpaw hielt haar kopje scheef. 'Oh, leuk!'antwoordde ze opgewekt. 'Ik zal die mus halen, dan kunnen we hem samen opsmikkelen.'stelde Spottednose voor. Lightpaw wou protesteren, maar voor ze iets kon zeggen was de poes al verdwenen, de varens ritselden nog na. Lightpaw zuchtte en ging zitten. Haar bruine staart met lichte goudgele streepjes krulde langs haar poten. De zon begon harder te schijnen en verwarmde de pels van de poes. De duif was nog steeds in gesprek gewikkeld, de klanken galmden nog na in haar oren. Spottednose kwam weer terug. Maar nu had ze een mus meegenomen. 'Bon appetit.'zei ze met een raar accent. Lgihtpaw trok haar ene wenkbrauw op voor die rare woorden. Wat betekende dat nu weer? Ze schudde haar hoofdje en keek weer naar de mus. Ze zuchtte, er zat haar toch iets dwars. De warrior schoof de mus weer terug naar haarzelf. Lightpaw moest toch lachen van dat gebaar. 'Sorry ik kon het niet laten, hij smeekte erom om eerst door mij gegeten te worden.'grapte ze. Lightpaw moest nog breeder lachen. Maar opeens bevroor die glimlach. Spottednose had haar prooi weer terug naar Lighpaw geschoven. haar konijn lag een eindje verderop, nog geen konijnenlengte ver. De poes deinsde achteruit of ze door een adder was gebeten. 'Nee, eerst de clan, ik kan er niet van eten, ik mag gewoon niet.'fluisterde ze lichtjes geschokt. 'Dat snap je toch wel?'vroeg ze ongerust, hopend dat de vriendschap niet verbroken was door die woorden, maar wat moest ze anders? Misschien had haar al gegeten, ja, dat zal het wel zijn, hoe kon ze zo denken? Een aarzelend glimlachje kwam terug. Ze zou niet van de mus eten, maar een gesprek konden ze nog altijd hebben natuurlijk. Ze hoopte dat haar gedachten waar waren. De bruine poes schaamde zich een beetje voor de overhaaste reactie, ze had beter het voorzichtiger gedaan, maar ach, het is nu te laat.Ze kon er niets meer aan veranderen. Lighpaw kon nu alleen maar afwachten.

'Nee, eerst de clan, ik kan er niet van eten, ik mag gewoon niet. Dat snap je toch wel?' Vroeg de gestreepte poes bezorgt. Spottednose begreep haar reactie niet helemaal tot ze besefte dat de leerling dacht dat ze de krijgscode zou verbreken als ze nu die muis opat. Haar hart brak toen ze de twijfels in de ogen van de leerling zag. 'Hé, je hoeft niet bang te zijn eet hem maar gerust op. Trouwens het is toch een donderclan prooi, en jij hebt zelf een gigantisch konijn voor je clan gevangen. Ze zullen heus geen honger lijden omdat je een halve mus hebt gegeten.' Probeerde de gevlekte poes de leerling gerust te stellen. Ze streelde het poesje troostend met haar staart. 'Maar als je niet overtuigd bent, is dat heus niet erg hoor. Je vangt er straks gewoon nog een.' Voegde de donderclan poes eraan toe. Ze wreef met haar neus in de flank van de leerling om aan te tonen dat ze door dit niemendalletje heus nog vrienden zullen blijven. Ze likte over de leerling haar oor alsof het een zielige kitten was en keek met meelevende ogen in de bruine kijkers van de gestreepte poes voor haar. Daarna gaf ze haar een por tussen haar ribben met haar speelse blik terug in haar ogen. 'In de plaats van hier te zitten treuren, zou je beter je konijn begraven, domme haarbal.' Er verscheen een lach van haar ene oor tot haar andere. 'Straks pakken die laffe, luie aaseters hem nog. Dan zal je clan pas echt boos worden. Zo'n heerlijk sappig konijn laten wegglippen.' Ze knipoogde schaterend naar de gestreepte leerling. Het was een veel te mooie en leuke dag om te blijven treuren om ene halve mus. 'Je krijgt nog een laatste kans anders eet ik je deel op.' Stelde ze plagerig voor.

'Hé, je hoeft niet bang te zijn eet hem maar gerust op. Trouwens het is toch een donderclan prooi, en jij hebt zelf een gigantisch konijn voor je clan gevangen. Ze zullen heus geen honger lijden omdat je een halve mus hebt gegeten.'zei Spottednose. Lightpaw snoof afkeurend. Nee hoor, dat niet. 'Maar als je niet overtuigd bent, is dat heus niet erg hoor. Je vangt er straks gewoon nog een.'ging ze verder. Lighpaw draaide haar hoofd de andere kant op, ze staarde in de verte. De bruine poes zuchtte eens en haalde toen haar schouders op. Ze schrok op van een harde por tussen haar ribben, ze wou een boze blik naar de zwart-witte poes gooien tot ze de speelsheid in haar ogen zag. 'In de plaats van hier te zitten treuren, zou je beter je konijn begraven, domme haarbal'zei de poes nog. Lightpaw snoof. 'Ik dom? Terwijl daarnet een konijn sneller liep dan jij?'zei ze plageriger. 'Straks pakken die laffe, luie aaseters hem nog. Dan zal je clan pas echt boos worden. Zo'n heerlijk sappig konijn laten wegglippen'ze ging maar door en door, al dat getater, maar Lightpaw wist dat het goed bedoeld was, ze wou haar opvrolijken. Ze probeerde haar beste glimlach op te zetten en trippelde naar het konijn, snel schepte ze wat aarde erover, zo, dat was al weer gebeurd. 'Je krijgt nog een laatste kans anders eet ik je deel op.''stelde de kat voor. Even liet Lightpaw haar blik over het karkas van de volgel gaan, haar honger was verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze haalde haar schouder op. 'Nee, liever niet, doe jij maar.'zei ze met een klein glimlachje, dat zou de poes niet snel verwachten, dat ze zomaar een prooi liet liggen. Lightpaw zou haar woord houden, geen hap zou ze ervan eten. De zon begon af te nemen, een paar wolken kwamen tevoorschijn, nog even en ze zou terug moeten, maar nu zou ze van de tijd die ze nog had gebruik maken, het zou en moest een goeie dag worden.

'Nee, liever niet, doe jij maar.' Dat verwonderde Spottednose een beetje. Er had nog nooit iemand een prooi laten liggen waar zij bij was. Maar hé voor alles een eerste keer. Dacht ze bij zichzelf. Ze haalde haar schouders op en smulde van het laatste beetje vogel. Toen ze klaar was ging ze rechtzitten en likte de restjes prooi van haar snorharen. Daarna opende ze haar kaken in een gigantische, geluidloze geeuw. 'Nou, het word maar eens tijd om terug naar het kamp te keren. Ze kunnen niet elke warrior missen omdat die plezier maakt. Zie ik je op de volgende grote vergadering?' Vroeg de gevlekte poes terwijl ze achter haar oor krapte. Daarna hief ze zich op. Ze wuifde even met haar zwarte staart en sprong weg in de varens. Richting het kamp pikte ze de gevangen prooi mee. Ze kwam tot de conclusie dat ze wel twee keer heen en weer ging moeten om het allemaal op de prooihoop te leggen en daar was ze veel te moe voor. In de plaats kreeg ze een geniaal idee. Ze koos tussen haar gevangen prooi een mus uit en keerde terug naar de plaats waar ze Lightpaw had achtergelaten. Ze was nog niet lang weg dus zou het gestreepte poesje er nog moeten zitten. Toen ze bij lightpaw kwam gaf ze haar de mus. 'Hier, mag je hebben, maar nu ben ik echt weg doei!' Ze legde de mus snel voor de leerling neer, raakte met haar neus de flank van de leerling aan en vertrok weer. Nu kon ze niet wachten om haar op te krullen in haar warme mosnestje.