Bugging even more cats....

Hij genoot van het enthausiasme van een kitten, van die onschuldigheid. Zelf had hij het altijd jammer gevonden dat hij nooit zo'n fijne tijd had gehad toen. Nee, zijn leven begon eigenlijk meteen al verschrikkelijk. Een pleegmoeder die niet om hem gaf, hem uiteindelijk weigerde op te voeden, ouders die er niet waren. Ja, hij voelde zich alleen in zijn kitten periode, en dat was ook wel begrijpelijk. Hij had niemand, zelfs geen zusje. "Nou.. Ik... Euh..." Hij richtte zijn volle aandacht weer op de kit die zijn poten in beslag had genomen door erop te gaan liggen. "Oh, ja, de andere kittens die ik aardig vond, slapen nog." Rustig knikte hij, dat had hij al begrepen. "Mar euh... Wil je spelen?" Wilde de kit spelen met een warrior? Ach, waarom ook niet. Hij zou er vast geen spijt van krijgen. "Tuurlijk," Antwoordde hij na een korte stilte tussen de twee.

De kater fronste kort toen de kit opsprong en riep dat hij hem moest pakken. Hoe schattig, het beestje dacht er niet eens aan dat deze volwassen Warrior hem gemakkelijk in kon halen. Rustig stond hij op, maar al snel kwam een lichtelijk energieke blik in zijn ogen. "Pas maar op jij! Want hier kom ik!" Hij speelde het een beetje mee, alsof hij slomer was. Maar na een tijd haalde hij de kit in en bleef hij voor deze staan. Zodat de kit of heel snel moest remmen of tegen zijn poot aan zou knallen. Een brede grijns stond op zijn gezicht, terwijl zijn diepblauwe ogen de kitten vriendelijk aankeken. "En nu moet jij mij te pakken kregen." Miauwde hij, waarna hij langs de kit door wegrende. Niet al te hard, zodat de kit hem bij kon houden. Nieuwsgierig wat achter hem gebeurde en of de kit hem volgde draaide hij zijn hoofd wat naar achteren zodat hij de zwarte kit kon zien.

Hij keek lachend toe hoe de kitten hem volgde en verminderde kort wat vaart zodat de zwart met wit gekleurde Frostkit hem bij kon houden. Toch zorgde hij ervoor dat de kit hem nog niet kon aanraken, aangezien hij nog net genoeg ruimte tussen hem en de kit zelf hield. Zijn diepblauwe ogen richtte hij weer voor zich, zodat hij nergens tegen aan botste. Hij maakte één scherpe bocht. Zo scherp dat hij opeens langs de kit doorrende en deze de tijd kreeg om hem aan te tikken. De kater keek naar zijn zij en wachtte op Frostkit om hem aan te raken. Als de kit genoeg reactievermogen had zou deze zo snel mogelijk reageren en voelde hij straks waarschijnlijk een kleine tik tegen een van zijn poten of tegen zijn zij.

De kater voelde een voor hem zachte stoot tegen zijn zij en keek lachend naast hem. Waarom hij zag hoe Frostkit iets ongelukkig achteruit tuimelde. De kater draaide zich naar de zwarte kit. "Gaat het een beetje?" Vroeg hij lachend, zijn blik ietwat onserieus. "Je hebt je toch geen pijn gedaan, hé?" Eenmaal in een speelse mode kwam hij er niet zo snel meer uit. Hij vond het wel eens leuk om zijn jonge kant er weer eens uit te halen. Het was zolang geleden dat hij echt wat gespeeld had. Kittens waren zo onschuldig dat hij er zeker van hield om met ze om te gaan. Al waren ze niet bepaald van zijn leeftijd. Hij keek de jonge kit voor hem vragend aan. Had hij de kit pijn gedaan? Hopelijk niet. "Nou, je lijkt me wel een enorm taaie windclan kat! Je zult vast een goede jager worden met je vastberadenheid, Frostkit. De manier hoe hard je achter me aan rende, dat had ik niet verwacht van een kitten van jouw leeftijd." Grijnsde hij vriendelijk uit. Misschien dat hij de kit zou vrolijker kon krijgen en dat deze de eventuele pijn die hij had snel zou vergeten. Hij wist dat kits snel oversloegen van het een naar het ander, dus het zou vast wel lukken.