~ It's Over, It's Done // Twirlfang

Dagenlang al verbleef hij in het territorium, zich verstoppend voor alles en iedereen en levend van maar weinig prooi. Hij durfde zijn clangenoten niet meer onder ogen te komen. Hij durfde het niet... De lafaard die hij ook was. Waarom was een vraag die hij zich niet stelde. Het was nou eenmaal zo, en hij ging er niets aan veranderen. Hij had er geen zin meer in. Kittens, een mate, het werd hem allemaal te veel. Hij had het niet voor niks uitgemaakt met Leafstorm. Hij hield nog van haar! Met heel zijn hart! Maar hij kon het niet meer. Het werd hem allemaal te veel, het was zo snel gegaan!

"Life is a dream walking.
Death is going home."

Een krop kwam in zijn keel toen hij de grens bereikte en deze volgde, helemaal tot aan de fourtrees, om daar de grens van Shadowclan en Thunderclan te volgen op weg naar zijn eigen dood. Misschien had het ook geen zin meer. Misschien kon hij beter rogue worden of kittypet! Zelfs de Bloodclan leek hem op dit moment aanlokkelijk, alhoewel... Al dat gemoord... Nee, Kittypet, dat leek hem het beste. Daar had je niks om te vrezen, enkel een paar liefhebbende twolegs die je verzorgden. Tenminste, zo had hij het altijd gehoord. Zo lopend langs the Thunderpath was hij eigenlijk aan het vragen naar een gevecht. En hoewel ze hem waarschijnlijk niet zouden geloven, moest hij zeggen dat hij naar de Twolegs aan het lopen was, toch had hij daar nu geen zin in.

// Twirlfang

_{Een woest gebrul raasde langs hem heen en deed zijn bruine tabby vacht opwaaien. Zijn ogen behielden dezelfde emotie als voorheen; Woedend. Hij wist niet waarom, maar hij was deze ochtend al vroeg op pad vertrokken omdat hij niet wist hoelang het nog zou duren voordat hij Strawberry voor begon te bedreigen. Hij wist heus wel dat de poes niet loog, en dat ze haar mond zou houden als hij stopte met haar te bedreigen, maar de woede begon zich weer op te stapelen. Hij reageerde zich vroeger gewoon af op de gevlekte poes, maar nu hij dat niet meer kon doen, werd het hem nogmaals een keer te veel.
Toen een duidelijke WindClan geur zijn neusklieren reikte, keek hij even geïnteresseerd op. Toen hij een kater zag wiens houding er helemaal uitzag alsof hij in de stemming was vermoord te worden, schoot er iets van nieuwsgierigheid door zijn gele ogen heen. Nee, hij kon het niet maken. Hij mocht niet wéér iemands leven afnemen, niet weer... Had hij zijn lesje dan al niet geleerd met Strawberry? Dat zijn leven in de Clan er van af hing? Twirlfang schudde wild zijn kop, en boorde zijn klauwen in de grond in de hoop meer grip te krijgen. Maar net zoals bij de tante van de gevlekte kattin, wist hij zichzelf niet meer in bedwang te houden, rende hij de het donderpad over wanneer er geen monsters in aankomst waren, en besprong hij de vijandelijke kater met ontblootte klauwen en tanden.}

Plots voelde hij een stekende pijn in zijn zij en in een flits zag hij een gespierde, bruine tabby kater met een sterke Thunderclan geur. Fear blies luid en verloste zich snel uit de greep van de kater, 'Wat ben jij aan het doen!' riep hij luid en overweldigd. Dingen schoten door zijn kop, aan de ene kant de pijn in zijn buik en schouder, maar aan de andere kant wie was dit? Wat was dit voor een gek? Werd dit zijn einde? Veel had hij niet gegeten de laatste dagen en sowieso was hij al niet echt een held in vechten. Een lafaard, dat was hij! Even deinsde hij een beetje achteruit, maar schoot toen weer snel vooruit toen er plots een monster kwam aangereden. Hij rende Thunderclan territory op, ach ja, niet ver in ieder geval en dat was toch te begrijpen met een monster? Toch...

_{'Wat ben jij aan het doen!' Hoorde hij de kater zeggen toen hij zich had weten te verlossen uit Twirlfang's greep. Maar hij zei niks, rende alleen achter de kater aan en negeerde het monster dat er aan kwam. Al blazend wierp hij zich weer op de rug van de kater en beet hij stevig door in zijn nek, hopende dat dat genoeg zou zijn om het leven van de warrior af te nemen. "Sterf, kittypet!" siste hij luid, waarna hij ook zijn klauwen even van toepassing maakte. Met ruwe, lange halen haalde hij de rug open van de kater.}

Hij zag hoe de kater naar hem toe rende en voelde zijn tanden in zijn nek zinken, waarna ook zijn rug er nog aan ging. Pijn schoot door hem heen en hij voelde hoe hij zwakker werd. "Sterf, kittypet!" waren de woorden die nog lang door zijn gedachten zouden spelen. 'Was ik dat maar' was wat de kater nog wist te brommen. Nog een laatste slag en het zou met hem afgelopen zijn. Langzaam hief hij een klauw op en wist nog wat over de buik van de kater te krassen. Niet veel, maar voldoende voor hem. Dit zou waarschijnlijk het laatste zijn wat hij deed, voor Starclan zijn pad zou verlichten. 'Psychopath' siste hij alleen nog maar.

_{'Was ik dat maar' zei de kater, maar Twirlfang reageerde niet meer op hem. Hij was verblind door het bloed dat voor zijn ogen rond spatte, en door de woede die voor een dikke laag mist in zijn hoofd zorgde. Gevoelloos voelde hij hoe een nagel over zijn buik kraste, maar het deerde hem niet. Hij voelde de pijn niet eens; gevoelloos was hij. 'Psychopath' siste 'ie, maar hij hoorde aan de toon waarop hij sprak dat hij niet meer lang zou volhouden. Verwilderd beet hij door totdat hij iets hoorde knappen. Verbaasd sprong hij van de kater weg, niet gelovende wat hij zonet had gedaan.}

Nog even voelde hij een helse pijn door zijn aderen suizen, maar al snel voelde hij niks meer. Helemaal niks, hij kon naar zijn eigen lichaam kijken en beet even zacht op zijn lip, toen hij zag wat hij zichzelf had aangedaan. Zo uitgehongerd als hij daar lag, maar ook zo verwoest door de kater die verwonderd naast zijn lichaam stond. De ooit zo heldere ogen stonden dof en donker. De poten die hem naar de Twoleg Place zouden leiden, lagen te rusten naast zijn lichaam. Zijn staart lag er maar wat nutteloos te wezen. Een ding wist hij zeker, hij zou zich bij Starclan voegen. Hij zou zich bij zijn voorouders voegen en zou wel zien waar dit toe zou leiden. 'Adios Amigos' Fluisterde hij zacht, waarna hij zijn lichaam achterliet en zich begaf naar Starclan.

~ Fearlightning Uit

<sub>De witte kattin voelde zich nog altijd verward over wat er een paar manen geleden was voorgevallen met haar partner, of tenminste, ex-partner. Hij had haar verlaten, en haar had was gebroken geweest. Maar ze was er overheen aan het komen. De lafaard had zich niet meer laten zien in de Clan, en was ook niet bij de ceremonie van hun kittens geweest. Ze mochten dan wel geen stel meer zijn, maar hij had ook zijn drie kittens, nu apprentices, achtergelaten. Een gemengd gevoel van woede en verdriet nam de macht over in haar lichaam. Met regelmatige passen liep ze langs het Thunderpath. De monsters raceten voorbij en ze dook ineen toen een enorm monster op niet eens een halve meter van haar vandaan toeterde. Haar haren stonden nog omhoog toen ze een geur rook. Deze geur herkende ze uit duizenden, het was Fearlightning, de kater die haar hart een paar manen geleden had gebroken, door het uit te maken. Was hij hier? De lafaard? Ze dook ineen en sloop langs de kant van het Thunderpath verder, op haar hoedde. Haar witte gedaante was dicht tegen het gras aangedrukt. Haar ogen stonden op scherp, en een wantrouwende blik was er ook wel in te vinden. De geur van bloed, de kater en ThunderClan drong nu haar neusgaten binnen. Ze bleef staan en zag opeens wat voor schouwspel zich afspeelde, een paar honderd meter verder. Ze zag Fearlightning, maar ook nog een andere kater, van ThunderClan. Het gesprek was niet echt fijn, dat zag ze zo al. Ze sloop de bosjes in en kwam zo dichterbij, net zo ver totdat ze alles goed kon volgen. De ThunderClan kater gaf Fearlightning een klap, en zo werd het een kort gevecht. Ze zag hoe haar ex-partner onder de kater lag, zijn laatste krachten verspillend aan een kras op zijn buik. De sneeuwwitte poes had al die tijd versteend toegekeken. De kater deelde de genade klap uit, en Fearlightning viel neer, levenloos, dood. Het drong een paar seconden later pas tot haar door dat ze uit de bosjes was gekomen, en recht tegenover de moordenaar van de kater stond. Nu pas voelde ze het, haar gevoel voor hem was niet over, nog nooit geweest ook. ''Jij..'' Zei ze, met haar stem die opliep van geschrokken, naar woedend. ''Hoe durf je!'' Snauwde ze en deed een stap dichterbij. Ze nam de kater goed in zich op, deze zou ze nooit meer vergeten. Dit schouwspel zou voor eeuwig in haar gedachten zijn geprent. Ze deed een paar passen dichterbij, en was niet bang om te vechten. Leafstorm voelde zich sterker en woester dan ooit. Ze keek de kater aan met ogen die brandde van woede.

-- Ik vond het wel zo passend om Leaf erbij te laten komen --</sub>

_{Hij bleef versteend, aan de grond vast gespijkerd staan en voelde hoe de mist in zijn hoofd weggeblazen werd. Een leegte vulde de plek waar de mist voorheen was. Toen de kater dood op de grond neer viel zuchtte hij opgelucht, maar tegelijkertijd raasde het schuldgevoel door zijn brede lichaam. ''Jij..'' hoorde hij plots een vrouwelijke stem zeggen. Verbaasd draaide hij zijn hoofd om zodat hij in staat was te zien van wie de stem afkomstig was. Een witte poes wiens ogen een lichte groene kleur hadden, keek hem woedend aan. Gewaagd nam ze enkele passen in zijn richting. Hij stelde zich weer dreigend op en legde zijn oren diep in zijn nek neer. ''Hoe durf je!'' Nu pas zag hij hoe klein ze wel niet was, als ze een gevecht aanging met hem, stapte ze simpelweg haar eigen dood in. "Blijf uit m'n buurt." siste hij, in zijn gele ogen reflecteerde een serieuze, en gevaarlijke glans. Zijn spieren rimpelden onder zijn pels toen hij enkele stappen naar haar toe zette, en een duidelijk litteken dat zijn neusbrug doorgroef werd beschenen door een schrale zonnestraal.}

_{De witte poes gloeide van woede. Ze stond op het punt om de kater aan te vliegen, al zijn botten te breken en zijn ogen eruit te krabben. Ergens schrok ze van zichzelf, niet wetend dat er z'n monster in haar schuil hing. Maar dit werd haar te veel. "Blijf uit m'n buurt.'' Siste de kater en een paar seconden lang keken ze elkaar in de ogen. De kater zette een stap naar voren, dreigend, terwijl een zonnestraal op een litteken scheen. Ze was niet bang, absoluut niet. "Hoe durf je je op WindClan territorium te wagen, afschuwelijk mormel!" Sprak ze, woedend was ze nu. Als ze de kans kreeg zou ze hem helemaal afmaken, vergeten zou ze hem nooit doen. Het voelde alsof ze een officiële vijand had gemaakt. Ze was jonger dan deze kater, ruim 6 moons. Maar het kon haar niet schelen, ze werd vaak onderschat omdat ze kleiner was dan de normale kat. Maar, onderschatten was fout in haar geval, wat de meeste niet wisten en zijzelf ook niet echt, was dat ze kon vechten als de beste. Ze was snel, redelijk scherpe klauwen en het belangrijkste, doorzettingsvermogen en dapperheid. Haar groene ogen straalden pure woede, haat en lust om te moorden uit, hoewel dat laatste niet echt van haar aard was.}

_{Woede en angst stond de lezen in zijn pure gouden ogen. Angst voor zichzelf, bang dat hij zichzelf niet meer onder controle zou kunnen houden wanneer het op een gevecht aankwam. De poes zou gegarandeerd verliezen, hoe sterk of sluw ze ook mocht zijn. Twirlfang trainde zijn vechttechnieken al van kits af aan, gezien hij toen niet beter wist. Ook toen hij een apprentice was deed hij niks anders dan in zijn vrije tijd trainen. Ook de WindClan kater was geen partij voor hem, zelfs niet al was hij goed doorvoed. Zijn lange, scherpe tanden flikkerden op in het zonlicht dat erop scheen en dreigend zette hij nog een stap naar voren. De kattin was zekerst twee koppen kleiner dan hem. "Hoe durf je je op WindClan territorium te wagen, afschuwelijk mormel!" Even kwam er een hese, lage lach uit zijn keel. "Hoe durf jij je op Thunderclan gebied te wagen, kittypet." Siste hij tussen zijn tanden door. Hij wist perfect hoe hij iemand de stuipen op het lijf kon jagen, gezien hij dat al zo'n twee moons deed bij Strawberry. "Gaf je om dat stuk vossenstront? Had je dan niet eerder gezien dat hij opweg was naar kittypet gebied? Waarom anders zou hij zo dicht bij onze grens gekomen zijn? De Windclan zit blijkbaar vol met vuile verraders, katten die niet kunnen vechten noch nagen." Woede vlamde op in zijn ogen. "Maak dat je wegkomt verbleekte rat, ren naar je achterlijke vriendjes toe, vertel jullie leider maar hoe zwak jullie wel niet zijn. Zo zwak dat jullie jezelf niet eens kunnen verdedigen." Dreigend haalde hij uit met één van zijn poten, waarvan iedere nagel zichtbaar was. Maar hij mistte, wel degelijk expres natuurlijk. "Scheer je weg! En neem dat stuk kraaienvoer van je mee, anders beland hij op het donderpad."}

 _{"Hoe durf jij je op Thunderclan gebied te wagen, kittypet." Siste de kater tussen zijn tanden door. "Gaf je om dat stuk vossenstront? Had je dan niet eerder gezien dat hij opweg was naar kittypet gebied? Waarom anders zou hij zo dicht bij onze grens gekomen zijn? De Windclan zit blijkbaar vol met vuile verraders, katten die niet kunnen vechten noch jagen." Haar ogen stonden op onweer, hoe durfde deze kater hun Clan te beledigen. De kater wist vast wel dat dit alles niet waar was, hij verzon het gewoon ter plekke om haar bang te maken. De kater haalde uit met zijn poot, maar miste. "Scheer je weg! En neem dat stuk kraaienvoer van je mee, anders beland hij op het donderpad." De poes ging voor het levenloze lichaam van de kater staan. "Jij bent echt laf." Spuwde ze hem toe. "Laf dat je een poes bedreigd, erg laf!" Zei ze, met een stem die steeds harder werd. "En volgens mij ben jij degene die op WindClan territorium komt, toevallig." Sprak ze brutaal, zonder enige angst. "En ja, ik heb van deze kater gehouden, en ja hij heeft fouten gemaakt, en ja hij heeft ons gezin in de steek gelaten. Maar jij hebt het recht niet om iemand van zijn leven te beroven, alleen maar omdat je dénkt dat je zo moet zijn!" Ze spuwde al deze worden zowat in zijn gezicht, bang voor een klap was ze niet, bang voor deze kater was ze niet. Leafstorm was niet het type wat snel bang was, van verre weg niet! De witte poes voelde hoe alle woede weer omhoog vloeide. Met een krijs haalde ze uit naar de kater, haar klauwen raakten zijn nek en doorboorden zijn korte vacht. Ze trok haar poot terug en bloed kleurde haar witte poten. Was ze dan echt zo geworden? Maar hoe durfde deze kater dan ook op hun territorium te komen, een van hun katten te doden en dan nog zeggen dat zij op moest rotten? Dacht het even niet!}

_{Behendig ontweek hij alle aanvallen van de witte poes. Ze was niks, het nog niet eens waardig een tegenstander van Twirlfang te zijn. Maar hetgeen dat hem echt wel dwarszat was dat ze zei, dat hij nu op WindClan gebied stond. Maakte woede haar dan echt blind? Die kater van d'r was het donderpad overgestoken, wat dus betekende dat ze zich eigenlijk op ThunderClan gebied bevonden. Als er nu iemand kwam van zijn Clan, dan zat ze echt wel in de problemen. Een sluwe lach sierde zijn gezicht. "Hoe ben jij ooit in je leven krijger geworden, je kent de grenzen nog niet eens goed." siste hij. Plezier vonkte op in zijn gele ogen. Dit spelletje zou nog wel eens leuk kunnen worden.}

_{De poes slikte even omdat ze nu wat fout had gezegd. Diep in zich schaamde ze zich, maar niets uit haar lichaamstaal liet daar iets van merken.  "Hoe ben jij ooit in je leven krijger geworden, je kent de grenzen nog niet eens goed." Siste de kater naar haar. Ze slikte moeizaam, maar bleef staan. ''Alsnog! Een Clankat hoort niet zomaar iemand te vermoorden!'' Schreeuwde ze hem toe en zwiepte met haar staart heen en weer, nu begon ze zenuwachtig te worden. Ze wist niet hoe, en waarom plots die omslag, maar ze voelde iets, diep in haar. Het leek wel alsof ze betoverd werd, hetzelfde gevoel dat ze had toen ze Fearlightning voor het eerst ontmoette. Ze slikte een brok door haar keel heen en keek toen naar haar poten. ''Het spijt me dat ik op jullie territorium ben, maar ik volgde alleen de geur van mijn medeclanner, die in gevaar was.'' De witte kattin zocht zijn ogen op, alle woede was aan het zakken. Het was de eigen schuld geweest van de kater. Leafstorm dacht dat ze nog van de kater hield, die onderweg was naar StarClan, maar haar gevoel zei nu dat het niet meer kon. Fear was dood en ze moest verder met haar leven.}

Twirlfang behield zijn kwade en uitdagende uitdrukking op zijn gezicht, en nam nog één stapje naar voren. Zijn staart zwiepte wild heen en weer, en zijn oren lagen helemaal tegen zijn nek geplakt. ''Alsnog! Een Clankat hoort niet zomaar iemand te vermoorden!'' Hij lachte even schraal. "Ik ben heus niet de enige hoor." Kwam er laag, grommend uit. Maar door de plotse omkeer van de poes haar gedrag, moest hij toch wel even geschrokken opkijken. ''Het spijt me dat ik op jullie territorium ben, maar ik volgde alleen de geur van mijn medeclanner, die in gevaar was.'' De bruine tabby kater knikte kort en vernauwde zijn ogen. Was de poes nu met z'n voeten aan het spelen of zo? "Verlaat dit territorium dan onmiddellijk." Beval hij haar, het dode lijk dat naast hem lag al helemaal vergeten.

<sub>Leafstorm zag dat hij schrok, hij had haar plotse omslag gemerkt."Verlaat dit territorium dan onmiddellijk." Beval hij haar en ze knikte toen. Ze deed een paar passen naar hem toe, en schoof haar lichaam onder het doodde van haar medeclanner. Ze wist dat de kater hier voor haar in de grootste problemen zou komen als ze dit hele verhaal vertelde in haar Clan. De witte kattin besloot een smoes te bedenken, dat was beter voor hen allemaal. Haar grasgroene ogen kruisten de ambere van de kater, waarna ze een paar passen zette, het was zwaar, maar ze was sterk. Straks moest ze dit tegen Whisperpaw, Rhythmpaw en Summerpaw vertellen. Een zucht rolde over haar lippen. Ze keek nog even naar de kater, en verdween toen richting het RiverClan territorium, want dat lag naast die van WindClan. Ze liep langs het donderpad, in de schaduw.


- Leafstorm uit, maybe kan jij eindigen? -</sub>

Toen de poes knikte, en het lichaam van de overleden kater op haar rug liet glijden, verliet ze gelijk het gebied van de Thunderclan. Triomfantelijk bekeek hij hen na, zijn overeind staande vacht van daarnet was ondertussen alweer gaan liggen. Het was beter dat hij nu even zijn vacht schoon maakte, en dat Strawberry hier niks van te weten zou komen. Twirlfang schudde lichtjes zijn brede kop en begon met hem schoon maken van zijn geklitte vacht. De haren hadden zich verdeeld in overeind staande pieken door de bloeddruppels die erop waren gevlogen. En misschien was het ook beter dat hij straks ergens ging inrollen, om de ijzerachtige bloed geur te camoufleren. Ja, hij was er zeker van dat hij dit aan niemand mocht laten weten. Wie weet wat voor problemen stonden hem dan wel niet te wachten...

Topic uit~