A shadow in the rain -- Moriarty

H_{ij danste over de met schraal gras begroeide velden. De dikke regendruppels sloegen zijn ritme terwijl hij zich gracieus door de begroeiing bewoog. Zijn lange, karamelkleurige haren absorbeerden het water dat uit de donkere wolken viel. De lucht had een zware, staalgrijze kleur gekregen. Moriarty sloeg hij ogen op zoekend naar de positie van de zon. Ze scheen daar, in het zuiden, en werd aangeduid als een iets lichtere cirkel in de enorme, schaduwrijke massa. De grond die hij bewandelde was hard en de grassprieten die er uit groeiden zagen er bleek uit. Tussen de groenbruine kruiden stonden struikjes heide, taaie bosjes die zich niets leken aan te trekken van hitte of droogte. Op andere plaatsen doken er grotere grassen op die een lichtbruine kleur hadden, als koren. In de verte rezen bomen op die eenzaam in de open vlaktes stonden. Moriarty opende zijn mond en proefde de klamme lucht, hij herkende verschillende overbodige geuren, oude luchtjes die zijn aandacht niet verdienden. Maar dat alles werd gedomineerd door één markering die steeds terug kwam, een kattengeur. Dit was geen geur die één dier kon veroorzaken, het was een mengeling van tientallen, misschien wel honderden kattengeuren verenigd met de lucht van heide en gras. Windclan. Moriarty kende, in tegen stelling tot veel andere rogues, elke woudclan bij geur en gebied. De clans interesseerden hem, hun manier van leven en hun normen en waarden waren totaal verschillend van Moriarty's gewoonten. Het was een welkome verandering in zijn ééntonige leven. Hij liet zijn gedachten even afdrijven en richtte zich terug op het pad. Terwijl de kater verder wandelde ontsnapte er een geeuw uit zijn bek. Aan de andere kant waren de clans ook wel dwaas, bedacht Jim terwijl hij de omgeving inspecteerde. Al hun kleine regeltjes en structuur, het leek hem zo saai, zo voorspelbaar, alsof je al wist wat er ging gebeuren nog voor je opstond. Hij brak zijn innerlijke discussie abrupt af en tuurde door het regengordijn heen. Enkele vossenlengtes van hem vandaan stond een zwak afgetekende figuur als een donkere vlek in het landschap. Clankat. Moriary hield kalm halt en stak zijn staart in de lucht, als een vaandel dat zijn aanwezigheid hoorde te markeren. Rustig ging hij zitten, zijn poten mooi tegen zijn lichaam aangedrukt en zijn staart uitnodigend zwaaiend.}  

V_{anuit een ooghoek inspecteerde hij de door regen omgeven schim. Jim was niet van plan om op te staan, de kat zou wel naar hem toe komen. Geen enkele clankat zou toestaan dat een rogue zich zo dicht bij de grens bevond. Zelfs de meest corrupt, eerloze warrior zou niet aan de verleiding kunnen weerstaan om hem af te blaffen en weg te jagen. Het was niet enkel een kwestie van code, vermoede Moriarty, het was een kwestie van trots en macht, van overheersing en onderdrukking. Zoals voorspeld bewoog de Windclanner zich in zijn richting, de stappen waren gemoedelijk en krachtig. Toen ze nog maar een vossenlengte of twee van hem verwijderd was, verscheen de poes, gehuld in een kleed van regen. Haar pels was redelijk lang en rossig met smaragden als ogen. De warrior was klein van stuk maar haar staalharde spieren glommen als ze zich bewoog. De rogue liet zijn blauwe ogen met jachtige precisie over de kat glijden; hij nam al haar kenmerken zorgvuldig in zich op. Met een korte, bevestigende knik die aan zichzelf was gericht spitste hij zijn oren luisterde naar haar pleidooi. "Wat doe jij hier zo dicht bij de grens", mauwde de poes scherp. Jim liet een hoorbaar geïrriteerde zucht over zijn lippen rollen. De clanners waren begiftigd met een bepaalde, unieke arrogantie die enkel aan groepen kon worden toegeschreven. Het was iets dat elke clankat deelde, zelfs de Bloodclanners. Ieder van hen leek zichzelf als een deel van een hoger en bevoorrecht ras te zien, alsof het een uitzonderlijk privilege was om geboren te worden in een clan. De vonden zich sterker dan kittypets en nobeler dan rogues, het was iets dat elke clankat, zonder enige uitzondering, kenmerkte. Bij wijze van antwoord klakte Moriarty afkeurend met zijn tong en schudde langzaam maar uitbundig zijn kop. "Kom, kom, kom... We starten opnieuw", mauwde hij met een teleurgestelde uitdrukking op zijn donkere gezicht:"Leren jullie dan echt geen manieren?" De kater rolde kort met zijn heldere ogen en gaf een oordelend zwiepje met zijn staart.}    

M<sub>et een kleine beweging draaide hij zijn kop schuin, nieuwsgierig naar haar voorgekauwde antwoord. De clankat leek haar woorden aan te kondigen door gesis te laten horen. Jim knipperde overdadig met zijn ogen, vissend naar een reactie. "Ik vroeg je iets", klonk het. Ze had een soort koude zelfbeheersing over zich heen, Moriarty vond het wel grappig. "Luister je wel? Mousebrain!", snauwde hij plots. Zijn blauwe ogen fonkelden terwijl de kater twee driegende passen naar voren zette, op het ritme van z'n woorden. Moriarty's staart zwiepte dreigend heen en weer. "Ik ken Bloodclanners die meer manieren hebben... We beginnen opnieuw...", mauwde de rogue. Jim sprak zijn woorden traag en zorgvuldig uit, als een mentor die zijn apprentice iets wou bij brengen. Clankatten! Ze waren zo vermoeiend in de omgang, begonnen meteen te grauwen en te dreigen en stelden zich steeds boven hun broeders en zusters die buiten de territoria leefden. Dombo's. Bedacht Moriarty kalm waarna hij met zijn tong langs zijn lippen streek. "Mijn naam is James 'Jim' Moriarty, wat is jouw naam?", miauwde de kater snel maar beleefd al verrieden zijn ogen dat hij het zo niet bedoelde. De eenling vormde geruisloos een woord, dat van zijn lippen af te lezen was. Manieren.

{Korte post :3}</sub>   

D_{e rogue trok schamper zijn wenkbrauw op terwijl z'n gesprekspartner grommend een stap in zijn richting deed. Haar haren rezen op en in haar ogen brandde groen vuur. "Het kan me niks schelen hoe je heet en het gaat je niks aan hoe ik heet", grauwde kwaad. "En nu: maak dat je hier wegkomt." Moriarty was nog maar een stapje van de krijger verwijderd, hun neuzen raakten elkaar bijna. Hij krulde zijn mondhoeken op tot een scherpe glimlach terwijl zijn fonkelende ogen de hare zochten. De kater liet een kleine zucht ontsnappen. "Wat is er?", mauwde hij met een betuttelende stem:"Is de kleine Clankat kwaad omdat de Grote Boze Rogue over de grens van haar territorium is gestapt?" Jim eindigde zijn vraag in een kleine grinnik. Zijn staart begon sneller heen en weer te zwiepen en de kater sloeg zijn klauwen uit, net als de Windclan poes had gedaan. Moriarty voelde hoe de adrelaline door hem heen stroomde, hoe haar kwaadheid hem voedde en opfokte. De verveling loste op in het vuur van dit moment. Hij negeerde de regendruppels die neervielen op zijn snuit en vacht en proefde van zijn energie. Nu leef ik echt. Jim deed een dramatische, trage pas naar voren zodat hun wangen elkaar raakten. Zijn stem was zwaar en zacht maar tegelijkertijd krachtig. Hij beheerst vormde hij zijn woorden:"Probeer me maar van je territorium af te krijgen. Make me!" Moriarty gaf haar een knipoog, waarna hij zijn kop terugtrok en haar reactie afwachtte.}  

A_{an haar bouw te zien vocht de poes niet met brute kracht, al kon hij natuurlijk fout zijn. Moriarty wiegde lichtjes heen en weer op zijn karamel kleurige tenen. Zijn spieren spanden zich op onder de adrenalinestoten die door zijn lichaam bulderden. Jim had nog enkele hartslagen de tijd om een laatste blik op de clankat te werpen voor de strijd los barstte. De rossige kat spande haar achterpoten en sprong met dodelijke snelheid op hem af. De rogue wist zich te verplaatsen maar de poes miste haar doel niet. Hij voelde een brandende pijn door zijn schouder heen vlammen en hoe de grond onder zijn poten weg glipte. De kater kwam neer op z'n zij, het bloed dat uit de wonde sijpelde maakte een afdruk op de schrale grond. Instinctief rolde hij om en veerde recht, zijn blauwe ogen stonden wild. Mijn beurt. De poes zou veel te snel zijn om neer te gooien met een sprong maar misschien niet sterk genoeg om... Moriarty waagde het er op. De kater kromde zijn rug en liet een grauw over zijn lippen rollen. Met krachtige passen draaide hij rond z'n vijand, de rogue hield zijn blik op haar schouders gericht en... In een razende beweging dook Jim op haar flank af, hij sloeg zijn klauwen uit en boorde ze in haar huid. Snel trok de eenling zich terug en liet grom horen. Hij siste met een donkere glimlach op zijn lippen:"Wat. Is. Jouw. Naam?"}      

E<sub>indelijk deed ze mee. De poes was duidelijk niet vies van een spottende opmerking of schampere ondertoon. "Als dat intimiderend moest zijn deed je iets fout", mauwde ze giftig. Moriarty lachte honend, nu werd het pas interessant. "Zoals wat, met jou praten?", kaatste hij zelfverzekerd terug. De kater straalde, zijn gezicht was één slagveld van emoties: opluchting, verlangen, vermaak, afleiding. Toch zwakten zijn concentratie en kracht niet af, Jim bleef licht op zijn tenen en bewoog snel maar beheerst rond de clanner heen. Zij riep weer iets, iets dat Moriarty niet had verwacht:"Maar ach, ik ben zo welgemanierd: mijn naam is Evergreen." De rogue bood meteen weerwoord, hij deed geen moeite meer om te maskeren dat dit alles voor hem gelde als vermaak. "Je leert snel bij!", mauwde hij krachtig, al verbeterde de kater zichzelf vlug:"Maar niet snel genoeg natuurlijk, want anders zouden we nu niet aan het vechten zijn." Jim knipperde even met zijn ogen en richtte zich terug op het gevecht. Met een maniakale glimlach op zijn lippen zocht hij naar een nieuwe zwakke plek, iets om te verwonden. Zijn helblauwe ogen vonden wat ze zochten en Moriarty kwam in actie. Als een pijl schoot hij naar de poes toe, de regen en gure wind maakten hem enkel alerter, sterker. De rogue zette zijn klauwen in Evergreen's voorpoten en haalde haar onderuit. "Wist je trouwens dat ik single was", miauwde hij met een gloeiende stem.

OOC: Mijn volgende post komt op 14 of 15 juli (zie onderschrift) sorry D:</sub>