One day when my light is glowing ~

Ze gunde haar halflange, gladde bevlekte vacht enkele ruwe likken totdat ze vond dat deze weer helemaal in de plooi lag, en baande zich nadien een weg naar de uitgang van het kamp toe. In de maanden dat Cherrypaw groter en volwassener werd, toonden de katers plots meer interesse in haar. Ze wist niet eens waarom, maar helaas voelde ze niks voor geen één van hen. Er was maar één iemand die haar wereld telkens helemaal op z'n kop kon zetten, en dat was Maskpaw. Dat zou ook voor altijd zo blijven. Sierlijk bracht de poes haar ledematen iets sneller in beweging, en kuierde ze verder over het Thunderclan gebied. Totdat een bekende geur haar neusvleugels binnendrong. Lostpath.

Voorzichtig plantte de poes haar achterwerk op de koude aardbodem en keek ze ietwat nieuwsgierig naar de rode kater voor haar. "Hey Cherrypaw," Sprak hij haar vriendelijk aan. Cherry glimlachte eventjes terug als begroeting en sloeg nadien haar staart om haar lichaam heen. "Hoe gaat 't ermee?" Vroeg hij. "Best goed, met jou?" Beantwoorde ze zijn vraag, welke steeds terug leek te komen in elk gesprek. 'T was waarschijnlijk een vaste routine, welke steeds terug voorkwam wanneer katten elkaar aanspraken.

_{De kater knikte eventjes. Cherrypaw had het verdiend om warrior te worden, zijn trainingen zaten erop. Hij had haar alles geleerd wat hij haar kon leren en nu was het tijd dat ze deze trainingen door zou geven aan haar eigen apprentice. Waarschijnlijk zou ze niet direct een apprentice onder haar hoede krijgen, maar wel snel genoeg. Dat had ze gewoon verdiend. "Je zult het vast goed doen als warrior," spon hij en hij gaf zijn apprentice een kopje. Hij had het heerlijk gevonden om met d'r samen te werken. "Misschien, als we ooit samen een apprentice hebben, kunnen we samen gaan trainen?" stelde hij daarna voor, met een glimlach op zijn gezicht.}

"Je zult het vast goed doen als warrior," Spon hij waarna de rode kater wiens ogen groen kleurde haar een kopje gaf. Door de plotse warme aanraking begon ze onbewust te spinnen. Ze was blij dat ze tenminste een warmhartige Mentor had. Sommige van haar vrienden konden niet zo over hun Mentor praten zoals zij... "Dank je," Miauwde ze vriendelijk terug. Ze was er zeker van dat ze aan het blozen was onder zijn hartelijke complimentjes. "Misschien, als we ooit samen een apprentice hebben, kunnen we samen gaan trainen?" Dat moest hij geen twee keer vragen! Meteen knikte de gevlekte poes en gaf ze hem deze keer een rustig kopje. "Dan kunnen we zien wie van ons het beste kan jagen!" Spon ze terwijl ze de kater speels en plagend aankeek.