{SPT & Staggeltop} Hey dude

Briarkit trippelde rusteloos heen en weer. Zijn kastanjebruine ogen sprongen van blad naar blad, van mosbal naar mosbal. Geen enkele prooi zou aan hem ontsnappen. Inééngedoken sloop hij op zijn plantaardige slachtoffers af, zijn achterwerk hoog in de lucht. Het katertje was al redelijk groot en gespierd tegenover zijn leeftijdsgenoten, z'n krachtige stappen zouden ieder dier hebben weggejaagd. Briar wierp een blik over zijn schouder en loerde naar mogelijke rivalen. Er waren niet veel andere katten in de buurt, enkel een sneeuwwitte warrior en een stelletje elders. Die zullen mijn mosballen niet wegjagen, bedacht het katertje. Hij joelde een blije strijdkreet waarna de kitten op zijn prooi af sprong. Met opgetrokken lip naderde ie de bollen, zijn poten ver vooruit gestoken en klauwen ontbloot. Briartkit kwam neer op een schraal stukje mos waar hij snel zijn tanden in zette. "Tadaa!", miauwde hij trots, luider dan de bedoeling was.  

Briarkit liet de pluk mos uit zijn bek ontsnappen. De bol werd meegedragen door de wind en opgeslokt door de wijde velden die ruw begroeid waren met grassen. Ietwat somber keek hij zijn speeltje na tot iets anders zijn aandacht trok. Het was een warme katerstem:"Hey kleine kitten" Het jong draaide zich met een ruk om, de sneeuwwitte krijger die hij daarnet had gezien kwam kalmpjes op hem afgestapt. De kater kwam bij Briar zitten en vriendelijk vervolgde hij:"En wat zou jouw naam mogen zijn?" De kitten veerde recht en maakte zich zo indrukwekkend mogelijk: z'n borst vooruit en zijn kop fier omhoog. "Mijn naam is Briarkit", mauwde het katertje trots:"En ik heb trouwens niet klein, ik ben bijna klaar om apprentice te worden!" Briarkit sprak de waarheid, met een leeftijd van zes manen was de leerlingentijd aangebroken. Spijtig genoeg had Hollystar nog steeds geen ceremonie afgekondigd maar de jongeling had geduld. "En hoe heet jij?", vroeg hij opgewonden.

Terwijl de witte krijger begon te spreken zette Briarkit zich neer en sloeg hij zijn staart netjes voor zijn poten. Hij knipperde lieflijke met z'n grote, bruine ogen.  "Mijn naam is Staggallop, dus met jouw leeftijd kan je al bijna in een ceremonie voorkomen, hm? Ik neem aan dat je ouders erg trots op je zullen zijn", snorde de kater, het jong leek iets van trots in zijn stem te horen. '"Wel euh....", prevelde Briar, opeens timide:"Mijn mama is wel trots." En mijn vader is wel dood, voegde hij er in stilte aan toe. Owlfrost was een jonge en beloftevolle warrior en een tedere vader geweest toen de starclan hem op wrede wijze van zijn geliefde en drie kittens weg had gerukt. Het katertje probeerde een waterige glimlach op zijn lippen te krijgen maar de uitkomst was niet echt overtuigend. Hij sprak niet graag over z'n papa, het deed hem raar en week voelen. "Hmmm, ben jij al lang een warrior, Staggallop?", mauwde Briarkit in poging om het gesprek in een andere richting te krijgen.

Staggallop mauwde kalm zijn repons:"Ik denk wel net iets langer dan jij op deze aard beloopt." Briarkit knikte, lichtjes onder de indruk; deze kater leek een groot warrior. Voor dat hij iets kon terug zeggen sprak de krijger nog een keer:"Maar als ik het vragen mag..." De kitten voelde welke kant dit uitging, zowat iedereen die hij tegenkwam vroeg naar zijn vader, zijn dode vader. Het was een soort routine geworden. Eerste vroegen ze hét en nadat Briar antwoordde begonnen ze zich opeens beschermend te gedragen, alsof dat Owlfrost terug zou brengen. "Waarom zou je vader niet trots op je zijn?", vroeg Staggal op de kat af, al bedoelde-ie het waarschijnlijk niet kwaad. De kitten draaide als in een reflex zijn kopje weg, hij haatte het om katten aan te kijken als hij zijn verhaal deed. Hun ogen zeiden steeds hetzelfde: jij arm jonkie, jij arm, klein jonkie. "Omdat hij....", begon Briarkit:"Omdat..." Niet huilen, dacht hij, níét huilen! De woorden stroomden met horten en stoten uit zijn mond, maar ze waren er tenminste:"Omdat hij dood is." De stem van het katertje was dof en veraf, alsof hij aan de andere kant van het kamp stond. Zijn lip trilde lichtjes en zijn ogen voelden onaangenaam warm aan, maar hij verzette zich tegen het naderende traanvocht. Ik ben nu al bijna een leerling, ik mag niet wenen!

OOC: Een beetje flut, ik weet het. Maar mijn volgende post zal 14 of 15 Juli komen (zie onderschrift) sorry D: