{Staggallop&SPT} Strayed..

Ze was die middag erop uitgestuurd om te gaan jagen. En Winterhare had het kamp ook verlaten met de intentie om te gaan jagen. Maar het was er nooit van gekomen. Nadat ze een haas het donderpad overgevolgd was in de adrenaline van de jacht, zat ze in de nesten... Ze durfde namelijk het pad niet meer over. Nu was de nacht gevallen en nog steeds stond ze aan de rand van het donderpad, te staren naar het Windclan territorium aan de andere kant.

{Moet er nog inkomen met Winterhare :C}

De nacht was al gevallen, maar de kater kon maar niet in slaap vallen, zijn witte vacht prikkelde wat in het koude briesje en zijn ogen keken wat doelloos voor zich uit. Mompelend besloot hij dan maar een kleine wandeling te maken om wat slaap te krijgen, misschien dat een frisse neus zijn probleem wel kon verhelpen. Toch had de witte kater niet verwacht dat zijn poten hem nog zo ver konden dragen. Staggallop voelde zich totaal niet moe toen hij ergens bij een grens aankwam en zijn energie wilde maar niet opraken. Met een zucht ging hij zitten en liet zijn blik omhoog gaan. De sterrenhemel was weer zo helder als wat, alle sterren twinkelden vrolijk, waarschijnlijk was StarClan weer blij. Wat verveeld keek de witte Warrior om zich heen en toen vestigde zijn blik zich op iets.. vreemds. Aan de andere kant van het Thunderpath bevond zich een poes, die wat vreemd naar zijn territorium staarde. Nieuwsgierig stond hij op en trippelde naar de rand, wist nog net naar achteren te duiken toen een monster voorbij raasde en versmalde zijn blik naar de poes. Vervolgens keek hij snel naar beide kanten en racete naar de overkant. Toen hij de WindClan geur rook werd hij wat gerust gesteld. "En wat doe jij hier nog zo laat?" Vroeg hij met een klein glimlachje op zijn gezicht.

It's been a while since the two of us talked
About a week since the day that you walked
Knowing things would never be the same
With your empty heart and mine full of pain

Een witte verschijning, bijna zoals een geest, verscheen aan de rand van het donderpad. Winterhare zette onwillekeurig een stapje achteruit met een lichte angst een lichte frons op haar gelaat. Het kwam van de Windclan zijde van het territorium, maar wie zei dat het vriendelijk wat? Hell, wie weet was het zelfs een Starclan kat, zo dicht bij de Highstones dat ze was. Ze deinsde al helemaal terug toen de kat het donderpad overstak, tot de ietwat geruststellende geur van Windclan over haar heen spoelde. "En wat doe jij hier nog zo laat?" Miauwde de kat zoetjes, het was een witte kater en als ze het goed had, heette hij Staggallop. Maar helemaal zeker was ze niet. Winterhare legde haar oren beschaamd plat in haar nek en keek ietsjes weg. "Wachtende tot ik het donderpad kon oversteken..." Haar stem haperde eventjes, "Tot ik de moed had.. tenminste." Voegde ze eraan toe, terwijl ze even wat verstarde toen er weer een monster voorbij raasde.

De poes had eerst was angstig geleken. Tja als je plots een kat zag opdoemen vanuit het niets schrok elke kat er wel van. "Wachtende tot ik het donderpad kon oversteken..." Staggallop fronste even, maar dat had hij toch zojuist gedaan? En er waren al zeer veel kansen voor haar voorbij gekomen. Dus er moest nog iets aan de hand zijn. "Tot ik de moed had.. tenminste." Achter hem raasde nog een monster voorbij en Staggallop deed wat kalmpjes een pas naar voren zodat hij niet door die rukwinden meegenomen kon worden. "Hoe ben je er dan in StarClans naam de eerste keer overgestoken?"

It's been a while since the two of us talked
About a week since the day that you walked
Knowing things would never be the same
With your empty heart and mine full of pain

Met ietwat vernauwde ogen keek Wnterhare weg toen de volgende vraag kwam. Om eerlijk te zijn, was deze ook wel te verwachten. Maar toch, ze had gehoopt dat hij het niet zou vragen. "Hoe ben je er dan in StarClans naam de eerste keer overgestoken?" Vroeg de sneeuwwitte kater. Winterhare draaide even wat nerveus met haar oren. "Ik zat een haas achterna en had geen idee tot 't te laat was..." Mompelde de poes, bijna onverstaanbaar door het geraas van de monsters. Ze had er een hekel aan zwakte of iets dergelijks te tonen. Maar ze had op dit moment geen keus, want alleen zou ze over 3 nachten nog aan dit donderpad staan. Niet de meest strategische positie, al zei ze het zelf.

De poes zag er niet echt heel erg blij mee om zijn vraag te beantwoorden, maar als hij eenmaal de woorden over zijn lippen had gekregen kon hij het niet meer terugdraaien. "Ik zat een haas achterna en had geen idee tot 't te laat was..." Staggallop knikte zonder nog iets te zeggen waardoor hij er verder op in ging. "Nou, wil je hier nog blijven staan of zullen we maar eens proberen om aan de andere kant te komen?" Besloot de witte kater te zeggen na een tijdje stil te zijn geweest.

It's been a while since the two of us talked
About a week since the day that you walked
Knowing things would never be the same
With your empty heart and mine full of pain

Winterhare schuifelde ietsjes nerveus met haar voorpoten, terwijl ze naar Staggallop's stem luisterde. "Nou, wil je hier nog blijven staan of zullen we maar eens proberen om aan de andere kant te komen?" Miauwde de kater. Winterhare bleef eventjes ietsjes nukkig naar haar voorpoten staren, duidelijk niet blij met haar eigen zwakte. Maar uiteindelijk knikte ze zachtjes en keek ze op met haar grote, ambergekleurde naar de kater op. "Is goed.." Miauwde ze zachtjes, nog steeds met een lichte weifeling in haar toon, alsof ze Staggallop niet helemaal vertrouwde. Om eerlijk te zijn, klopte dat ook wel. Winterhare vertrouwde niemand.