[SPT] Friendship is all you need ~ Breezekit

Ze duwde haar neus tegen een van de wortels van de bomen aan. Ze schudde haar hoofdje even en liep verder. Soms was het zo eenzaam hier, maar soms ook niet. De stilte was oorverdovend maar ook geruststellend. Vergif maar ook het tegengif. Ze plofte neer en keek naar alle katten die rondliepen in het kamp. Ze bleef in de schaduwen zitten, waarin ze niet veel opviel door haar zwarte vacht. Langzaam sloot ze haar groene ogen en wachtte af.

[SPT] Friendship is all you need ~ Breezekit 07e64a2a0dc778a17b9a0228ab7b8bb8

_{Verveeld keken de blauwe oogjes van Breezekit rond het kamp. Ze begon het wel een beetje zat te worden dat ze alleen maar in het kamp kon zitten. Ze wilde naar buiten, het territorium ontdekken en gaan jagen! Maar dat zat er blijkbaar niet in. Ze haatte het, het was saai hier, veel te saai.
Geïrriteerd had Breezekit een stuk prooi van de prooistapel af gehaald en zat deze nu op te eten, terwijl haar blauwe ogen de rest in de gate hielden. Opeens merkte ze een zwarte kitten op, die ze vaag herkende als Poisonkit. Omdat ze zich toch verveelde, besloot ze maar naar haar toe te gaan. Dus stond Breezekit op en liep in de richting van de kitten. "Hey," miauwde ze op een verveelde toon. "Vind jij het ook zo saai in het kamp?" vroeg ze daarna, terwijl ze zich naast de kitten neerplanten.}

νσιcє

[SPT] Friendship is all you need ~ Breezekit Xddzpl

Rustig bleef ze in de schaduwen liggen. dat was het enige wat ze op dit moment kon doen. Honger had ze niet, en verder was er niks te doen. "hey" de woorden haalde haar uit haar gedachten. Ze opende haar groene ogen en zag een wit zwarte kitten met blauwe ogen. "Vind jij het ook zo saai in het kamp?" hoorde ze de kitten vragen. het duurde even voordat ze herinnerde wie het was. Breezekit. Heel even gaapte ze. "ja, er is niks te doen" zei ze terug. Ze had haar staart naast haar achterpoten neer gelegd. Ze keek naar de kitten die naast haar ging liggen.

_{"Ja, er is niks te doen" Breezekit knikte. "Echt hè, ik kan niet wachten totdat Echokit en ik apprentice zijn. Dan kunnen we tenminste samen het kamp uit," haar blauwe oogjes waren gericht op de ingang van het kamp. Zo graag wilde ze daaruit kruipen en gewoon de weide wereld gaan verkenen. Breezekit zuchtte, maar dat kon helaas niet. "Wie zijn jouw ouders eigenlijk?" vroeg ze daarna nieuwsgierig. In haar kopje was ze er echter helemaal niet bij, ze was een plan aan het verzinnen om uit het kamp te glippen, alweer.}

νσιcє

Ze bleef liggen op de koele grond en keek even naar de kitten die naast haar lag. "Echt hè, ik kan niet wachten totdat Echokit en ik apprentice zijn. Dan kunnen we tenminste samen het kamp uit," hoorde ze de kitten naast zich zeggen. Ze gaf de kitten naast zich groot gelijk. Ze wou dat ze wat ouder was, dan kon je het kamp uit, weg van hier. Zelf op avontuur gaan, dat was eigenlijk wat ze wou. "Wie zijn jouw ouders eigenlijk?" De woorden hakten direct al haar gedachten in stukken. Dat was een gevoelig onderwerp. Ze wist het niet. Ze wist alleen dat haar ouders overleden waren. "Die heb ik niet" zei ze toen, haar stem klonk normaal. Niks leek erop dat de vraag haar iets had gedaan. Ze staarde met haar ogen naar de uitgang van het kamp. Erop uit gaan, dat was eigenlijk iets wat ze wel wou doen, gewoon ontsnappen.