[SPT]Trainingstopic Timberpaw - The second one

_{De witte kattin was weer helemaal op krachten, verdergaan met haar leven, dat was het enige wat er te doen stond. De enige van haar nestje die ze nog wel eens sprak was Whisperpaw, en ze wist dat hun band erg sterk was. Ze glimlachte eventjes in gedachten toen ze aan het poesje dacht. Maar, haar apprentice, Timberpaw, had ze de laatste tijd niet kunnen trainen, en dat baarde haar zorgen, ze wilde geen slechte mentor zijn, want het was altijd haar grote droom geweest een mentor te worden, en die kans mocht ze gewoon niet verspillen nu. Ze trippelde door het kamp en stak haar hoofd door de apprentice den. ''Timberpaw?'' Zei ze iewat vragend en keek naar zijn gestalte. ''Vandaag heb je training, eet wat en dan zie ik je zo bij de uitgang van het kamp.'' Ze knikte nog even en trok zich terug.}

Natuurlijk. Die poes moest weer in zijn leven verschijnen. En nog verdomd vroeg ook. ''Timberpaw?'' Vroeg die vervelende stem van haar en Timberpaw liet niets van zich horen. ''Vandaag heb je training, eet wat en dan zie ik je zo bij de uitgang van het kamp.'' Pas toen ze weg was en vele minuten later stond hij relaxed op en trippelde langzaam naar de prooistapel. Daar pakte hij een vet muisje en trippelde weer langzaam naar een goed plekje om te eten. Zijn kaken ging langzaam op en neer bij het eten, hij had totaal geen haast. Na elke hap keek hij even een minuutje voor zich uit en dan at hij weer een klein beetje. Dit deed hij totdat de muis ook werkelijk weggewerkt was. Heel langzaam stond hij toen op en liet de restjes gewoon liggen. Pas toen hij het kamp ook na vele minuten had verlaten ging hij voor Leafstorm zitten en keek zijn Mentor niet eens aan.

_{Ze wist nu al dat dit niet de leukste trainingsdag zou worden die ze ooit mee zou gaan maken. Wat nerveus wachtte ze buiten het kamp op de kater, het duurde wel erg lang om iets te eten zeg. Waarom moest zei nu zo nodig z'n apprentice krijgen? Eentje wie het allemaal niks kon schelen wat ze hem probeerde te leren en haar niet begreep. Ze haalde diep adem en zag hoe de kater als een slak haar kant op kwam. De kater kwam voor zich zitten en Leafstorm dacht na. ''Omdat we de eerste training niet goed af hebben kunnen maken,'' begon ze en keek naar de gestalte voor haar, die haar niet aankeek. ''Zullen we vandaag beginnen met het territorium te verkennen, en de jaagtechnieken een beetje doornemen.'' Ze knikte eventjes en stond toen op, waar zouden ze eerst heengaan. ''Laten we naar de Outlook rock gaan, vanaf daar kunnen we makkelijk de prooien die we gaan gebruiken om te oefenen vinden.'' Ze stond op en begon de weg richting de Outlook rock, hopend dat de kater een beetje bij zou draaien, maar opgeven zou ze niet doen. Ze had tenslotte helemaal alleen een nest van drie kittens opgevoed, waarom zou ze deze apprentice niet aankunnen dan?}

''Omdat we de eerste training niet goed af hebben kunnen maken,'' Nog steeds had hij zijn blik ongeïnteresseerd van zich afgewend en keek wat naar zijn omgeving. Verderop stonden wat bomen en overal lagen wel plukjes struiken. Misschien leuk om ooit in te spelen ofzo. ''--verkennen, en de jaagtechnieken een beetje doornemen.'' Timberpaw weigerde om naar haar woorden te horen, maar af en toe ving hij wel wat op, ja. De poes voor hem was opgestaan, maar hij bleef nog even zitten. ''Laten we naar de Outlook rock gaan, vanaf daar kunnen we makkelijk de prooien die we gaan gebruiken om te oefenen vinden.'' En toen liep ze weg, een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Langzaam begon hij zijn vacht wat te wassen om de tijd te doden. Eerst moest er een grote afstand ontstaan tussen de twee en zodra de poes boos zou worden ging hij dat dubbel zo erg terug doen. Traag stond hij op en met muizenpasjes volgde hij Leafstorm, terwijl hij af en toe even bleef stilstaan om te genieten van het uitzicht. Heel veel minuten later kwam hij aan bij de plek waar hij moest zijn en ging vervolgens op het droge gras liggen. Zo, nu mocht Leafstorm dit weer opknappen.

_{Een zucht rolde over haar lippen toen ze zag hoe sloom de apprentice liep, alleen maar om haar te zieken. Toen ze eenmaal bij de Outlook Rock kwamen, ging hij liggen, en keek nog al verveeld. Ze liep naar hem toe en ging voor hem staan. ''Timberpaw,'' begon ze en keek hem ietwat scherp aan. ''Ben je nog steeds boos?'' Ze keek hem aan, met een kalme blik in haar ogen. Dit moest gewoon uitgepraat worden, want ze was tenslotte al een moon zijn mentor, en van trainen was nog bijna niks gekomen. Hij had al die tijd lui in het kamp rondgehangen, en nu zou hij toch zeker wel oud genoeg zijn om dit volwassen op te kunnen vangen? Ze ging zitten en sloeg haar witte staart om haar voorpoten heen, waarna ze haar blik weer op de apprentice hield, hij had totaal geen respect, en al zeker niet voor haar.}

Nee, hè! De poes kwam ook nog eens naar hem toegelopen. Voor een moment keek hij haar walgelijk aan, maar toen ze stil bleef staan verwijderde hij deze blik van zijn netvlies. ''Timberpaw,'' Zijn naam, over haar lippen gerold. ''Ben je nog steeds boos?'' De kalme blik die ze op hem gericht hield, liet woede in zijn maag opborrelen. "Ha!" Gromde hij en rolde op zijn andere zij en keek in de verte. "Ik denk dat je het antwoord wel weet." Snauwde hij vervolgens zonder nog oogcontact te zoeken met de poes die zijn leven had vergald. Door háár was zijn hele leven naar de maan gelopen.

_{Ze keek de kater vragend aan, en deze rolde zich om en staarde in de verte. "Ha!" gromde hij naar haar. "Ik denk dat je het antwoord wel weet." Snauwde hij haar vervolgens toe. ''Timberpaw, ik heb hier geen zin meer in, ja? En jij ook niet denk ik.'' Zei ze kalm en draaide zich nu met haar rug naar de kater toe. ''Heb jij een zus? Een broer misschien? Ik had er een.'' Sprak ze uit en keek naar het gras. ''Spottedleaf, je kent haar vast wel van naam.'' Ze hield even een adempauze. ''Ze is deze moon vermoord door een onbekend beest.'' Het was weer even stil. ''Ik ben net Queen af, heb alleen drie kittens opgevoed, en ik moest gewoon weer even in het ritme van het warrior zijn komen. Dáárom was ik er niet, Timberpaw. Ik heb liefdesverdriet, mijn partner heeft mij en de kittens achtergelaten, ik stond overal alleen voor. De enige steun die ik had is er niet meer, en die zal nooit meer terugkomen. En nu is hij ook weg, ook deze maan vermoord.'' Ze klonk wel emotieloos zo, maar ze moest het hem uitleggen.}

''Timberpaw, ik heb hier geen zin meer in, ja? En jij ook niet denk ik.'' Zei de poes en Timberpaw grinnikte slechts, oh, hij had nog volop energie om deze poes het leven zuur te maken, hoor. Het geluid van gras gaf aan dat de poes haar houding verzette en plots was het brandende gevoel van haar blik weg. ''Heb jij een zus? Een broer misschien? Ik had er een.'' De kater zei niets, probeerde ook niet eens naar haar woorden te luisteren. Flauwekul. Ze probeerde hem gewoon haar zielig te laten vinden. ''Spottedleaf, je kent haar vast wel van naam.'' Ondertussen was de kater met zijn voorpoten met het gras aan het spelen, maar ving af en toe nog wat woorden op. ''Ze is deze moon vermoord door een onbekend beest.'' Ja hij kende de calico wel, van naam, had haar eigenlijk nog nooit gesproken. ''Ik ben net Queen af, heb alleen drie kittens opgevoed, en ik moest gewoon weer even in het ritme van het warrior zijn komen. Dáárom was ik er niet, Timberpaw. Ik heb liefdesverdriet, mijn partner heeft mij en de kittens achtergelaten, ik stond overal alleen voor. De enige steun die ik had is er niet meer, en die zal nooit meer terugkomen. En nu is hij ook weg, ook deze maan vermoord.'' Zonder haar een moment te geven draaide de tabby zich plots om, woede vlamde op in zijn ogen. "Oh, dus nu ook nog zielig gaan lopen doen!" Gromde hij en deed snel een pas achteruit, zijn nekharen begonnen te prikkelen. "Ze zijn deze Moon inderdaad weg gegaan, niet toen je mij als Apprentice kreeg. Je hebt me gewoon laten vallen, of om in andere woorden te spreken, je hoefde me niet eens als Apprentice. Ik was blijkbaar niet goed genoeg voor mevrouw die kittens had en een gelukkig leven. Was ik dan hetgeen dat alles verpestte, nou dan spijt het me niet." Siste hij en sloeg zijn klauwen in de aarde, nog een verkeerde beweging en de witte poes zou deze klauwtjes in háár vacht voelen.

_{Leafstorm hoorde het geraas van de kater aan. "Oh, dus nu ook nog zielig gaan lopen doen!" Hoorde ze hem grommen, maar ze bleef naar hem toe zitten. "Ze zijn deze Moon inderdaad weg gegaan, niet toen je mij als Apprentice kreeg. Je hebt me gewoon laten vallen, of om in andere woorden te spreken, je hoefde me niet eens als Apprentice. Ik was blijkbaar niet goed genoeg voor mevrouw die kittens had en een gelukkig leven. Was ik dan hetgeen dat alles verpestte, nou dan spijt het me niet." Siste hij vervolgens, waarna ze zich omdraaide. ''Timberpaw, jij hebt niks verpest. Jij hebt mijn leven beter gemaakt, dacht ik.'' Sprak de witte poes en haar nekharen rezen ook een beetje overeind. ''Waarom zo kinderachtig doen? Wil je geen warrior worden, dan zal ik dat doorgeven aan Hollystar en maakt ze je elder.'' Sprak ze en keek hem indringend aan.}

De poes draaide zich om naar hem, maar hij deed geen passen meer naar achteren. Hij was niet bang voor deze laffe poes. ''Timberpaw, jij hebt niks verpest. Jij hebt mijn leven beter gemaakt, dacht ik.'' Hij liet zijn tanden zien in een snarl en drukte zijn pootjes nog wat dichter tegen de grond aan. ''Waarom zo kinderachtig doen? Wil je geen warrior worden, dan zal ik dat doorgeven aan Hollystar en maakt ze je elder.'' Nu had hij haar. "Ha!" Gromde hij naar de poes die zich een Warrior noemde. "Dat doet ze niet, WindClan kan geen nutteloze Elders aannemen als dit kerngezonde Apprentices zijn. Dus je plannetje werkt niet, maar misschien werken al je plannetjes niet, toch? Want ja, je leven is toch 'o zo' triest." Snauwde hij naar Leafstorm en zwiepte een keer woest met zijn staart.

<sub>Ze vernauwde haar blik en haar haren rezen nog verder omhoog.  "Dat doet ze niet, WindClan kan geen nutteloze Elders aannemen als dit kerngezonde Apprentices zijn. Dus je plannetje werkt niet, maar misschien werken al je plannetjes niet, toch? Want ja, je leven is toch 'o zo' triest." Snauwde hij haar toe en zwiepte boos met zijn staart. ''Oke, goed, als jij niet getraind wilt worden door mij ga ik naar Hollystar om te zeggen dat jij de volgende ceremonie een nieuwe mentor moet krijgen.'' Het deed haar pijn wat ze nu zei, maar zo kwam er ook niks van trainen. Ze stond op, zwiepte nog een keer met haar staart en verdween toen, richting het kamp om Hollystar in te lichten over haar probleem. Wat een tegenvaller was dit zeg, ze schaamde zich nu al kapot omdat ze echt niks voor elkaar kreeg, ze was gewoon een mislukkeling.

- Leafstorm uit, nu moet dat ene topicje van Sunnykit erbij eigenlijk komen.</sub>