Just... Standing.. <Pebblepaw>

Verveeld lag ze voor de Apprentice den. Het was nog heel vroeg. De zon had zich nog niet eens laten zien. Er waren twee Warriors die het kamp bewaakten. Voor de rest sliep iedereen nog. Dandelionpaw sloeg verveel naar een blaadje voor haar. bijna zal ze leerling worden. Nu zou ze de Elders niet gaan storen, nu ze zeker nog sliepen. Haar blauwe oogjes keken strak vooruit. Ze wou eigenlijk een stukje het kamp uit, even naar het gras kijken, naar de vissen. Ze was nog nooit het kamp écht uitgeweest. Ze had er wel over gedroomd. Hoe ze naar de paardenbloemen keek... Ze tilde haar kopje op en keek rond. Niemand, behalve de twee Warriors die de den in trokken voor wat slaap. Ze ging zitten, en gaapte. Ze had geen idee wat te doen op zo'n ochtend.

-kort, had weinig inspiratie ><

Pebblepaw werd al vroeg in de ochtend wakker en besloot om meteen de den uit te gaan. Het katertje schudde zich eens uit en keek even rond om te kijken of er al iemand wakker was en vond alleen een zandkleurig poesje die hij kende als Dandelionpaw. Snel liep hij erop af. 'Hallo, ook vroeg wakker?' Vroeg hij een beetje overbodig. De lapjeskat ging rustig zitten en waste zijn borstje een beetje. Hij keek nog eens rond, nog steeds niemand anders wakker. Hij had best zin om even naar buiten te gaan, had altijd eens een vis willen zien zwemmen. Ze lagen altijd zo glimmend op de hoop verse prooi, zo glibberig zonder veren of vacht. 'Heb je misschien zin om mee te gaan naar buiten?' Vroeg hij het poesje smekend. Alleen zou hij niet durven en met twee is het altijd leuker. Zijn staartje zwiepte heen en weer van opwinding voor het mogelijke avontuur die ze straks zouden beleven. Het enthousiaste katertje kon niet langer rustig blijven zitten en sprong vrolijk op. Hij hupste van zijn ene poot op zijn andere. Hij deed een schietgebedje naar de Sterrenclan dat Dandelionpaw mee wou gaan.

'Hallo, ook vroeg wakker?' Dandelionpaw schrok een beetje en sprong op. Ze zag Pebblepaw naar haar toe lopen. Ze knikte hevig ja. Pebblepaw ging zitten en waste zijn borstje een beetje. Ze ging naast hem zitten en waste haar poten. Het was leuk om Pebblepaw te zien. Het was een goede vriend voor haar. 'Heb je misschien zin om mee te gaan naar buiten?' Vroeg hij zo plotseling als eerst. Ze keek verbaasd en keek hem aan. Hij vroeg het op een smekende toon. Zei ze zacht. Zei ze met wat meer interesse. Hij sprong al vrolijk op. "Aah, weet niet..." Ze keek naar de vrolijke leerling. "Ok, lijkt me wel leuk! Maar mag dat, zo maar?" Vroeg ze opwindend, met een zachte twijfel. Ze wou niet gepakt worden. Maar ze wou graag weten wat er buiten het kamp was. Met Pebblepaw zou tenminste veel leuker zijn. Ze sprong op en ging naast hem staan. Het zou leuk worden, hoopte ze. Haar staartje in de lucht van opwinding, liep ze naar de kamp ingang. Zou ze het wagen er een poot in zetten?

"Aah, weet niet..." twijfelde het poesje in het begin nog. "Ok, lijkt me wel leuk! Maar mag dat, zo maar?" Gaf ze daarna toe. "We zijn toch bijna leerlingen? We kunnen toch zeggen dat we gaan jagen voor het kamp?" Stelde hij Dandelionpaw gerust. Daarna schoot hij het kamp uit terwijl hij haar wenkte met zijn staartje. Eenmaal buiten hield hij halt om het prachtige uitzicht even te laten bezinken. Wat was het groot! Hij keek achter zich naar Dandelionpaw. 'Laten we een riviertje zoeken om vis te vangen!' Stelde hij enthousiast voor. Hij kon niet wachten om er een te vangen, of om te kunnen zwemmen! Het leek hem zo'n leuk idee om te zwemmen in je drinken. Dat moest toch wel grappig zijn? Dacht de lapjeskater vrolijk.

sorry nogal kort had totaal geen inspi meer ;s

"We zijn toch bijna leerlingen? We kunnen toch zeggen dat we gaan jagen voor het kamp?" Zachtjes knikte Dandelionpaw. Pebblepaw schoot vooruit. Hij wenkte met zijn staartje. Dandelionpaw liep er rustig naartoe. Ze stak haar kop naar buiten en keek met grote ogen toe. 'Laten we een riviertje zoeken om vis te vangen!' Stelde Pebblepaw voor. Dat was nou net het gene waar ze zo bang voor was. Dadelijk verdronk een van hun, of ging zelf meteen dood! Dadelijk was de vis veel groter dan hun en at hun op! Snel dacht ze aan de kleine visjes op de voedselhoop. Daar kalmeerde ze iets meer van. "Maar... Waar is het riviertje?" Vroeg ze snel. Geen van hen zou dat echt kunnen weten. Ze wachtte niet echt op antwoord en liep een stuk flink door. Tot ze bij een heuveltje kwam. Rechts van haar zag ze grote bossen. Haar ogen werden groot. Daar wil ik heen! Dacht ze. Ze keek links. Grote weilanden vormden zich daar. Achter haar lag het kamp. Toen ze voor haar keek, zag ver in de verte, de rivier. "Daar is het!" Mauwde ze. Hopelijk was zwemmen net zo makkelijk als lopen, dacht ze.

'Maar... Waar is het riviertje?' Vroeg Dandelionpaw snel, ze wachtte niet echt op een antwoord en ging op een heuveltje staan. Na een tijdje hoorde Pebblepaw haar iets miauwen, maar had het niet verstaan. Hij kwam snel aangewandeld en kwam naast haar staan op het heuveltje. 'Wat zei je? Wow...' Hij had het bos in de gaten gekregen. Het zag er zo betoverend uit! Het leek zich wel oneindig ver uit te strekken. Daar ging hij binnenkort kunnen jagen. Hoe moest hij ooit heel dat woud vanbuiten kennen? Dacht hij even in paniek dat hij nooit krijger zou kunnen worden, maar kalmeerde toen een warrior hem eens had verteld dat ook hij dat dacht en die was nu toch ook krijger geworden? Toen het avontuurlijke katertje beter keek zag hij dat een eindje verder in het bos een riviertje stroomde. Hij keek Dandelionpaw even aan. 'Wie het eerst in het bos is!' Riep hij enthousiast terwijl hij het heuveltje af stormde.

Pebblepaw kwam naast hem staan. 'Wat zei je? Wow...' Dandelionpaw lachte. Zo kende ze Pebblepaw. 'Wie het eerst in het bos is!' Riep Pebblepaw, toen hij het heuveltje afstormde. Dandelionpaw kwam meteen in beweging. Ze rende uit volle vaart. Ze haalde Pebblepaw bijna in, tot ze ontdekte dat ze het bos bijna hadden bereikt. Met schrok stopte ze voordat ze voor een boom knalde. Ze was er al een stukje in. Ze was nog nooit in een bos geweest. Ze keek zittend rond. Allerlei geluiden, die ze niet kende. "Pebblepaw?" riep ze. Nog geen antwoord. Waar was hij? Ze stond op en liep een eindje door. Ze ging over naar rennen. Hoe verder ze kwam, hoe donkerder het werd. De bladeren bedekten de hemel. Ze hield haar oren en staart laag. Weinig ervaring, en dus ook weinig moed. Opeens viel ze. Water kwam over haar heen. De rivier! Dacht ze snel. Maar ze zat erin vast! "Help!" Schreeuwde ze. Water kwam over haar heen, waardoor haar woorden minder verstaanbaar waren. "He.." Een steen raakte haar hoofd, en ze raakte bewusteloos. Ze dacht nog snel aan Pebblepaw voordat ze kopje onder ging.

{Ze is niet dood, alleen bewusteloos}

Pebblepaw rende een eindje verder het bos in en verstopte zich achter een boom om Dandelionpaw te laten schrikken. Al snel kwam ze ook aangerend en keek om zich heen. 'Pebblepaw?' Riep ze. De lapjeskater antwoorde niet en sloop achter haar aan. Tot zijn grote schrik viel de zandkleurige kitten in de rivier. Ze spartelde in het water in een poging boven water te blijven. 'Help!' Schreeuwde ze. Pebblepaw stond als versteend te kijken. 'He..' Het poesje werd geraakt op haar hoofd door een steen en viel bewusteloos onder water. Eindelijk kwam de kater in actie en liep geschrokken naar Dandelionpaw. "Dandelionpaw! Dandelionpaw!!" Riep hij geschrokken. Een paar meters stroomafwaarts zag hij haar zandkleurige vachtje wat boven water komen, maar viel meteen weer naar beneden. Snel sprintte hij naar de plek waar hij Dandelionpaw voor het laatst had gezien en sprong zonder twijfelen het water in. Hij schrok van het koude water dat hem meetrok naar onder. Met al zijn macht peddelde hij door het water richting Dandelionpaw. Het verbaasde hem dat hij al kon zwemmen, hij was best trots op zichzelf, maar toen hij Dandelionpaw onder zich zag drijven, maakte zijn trots plaats voor angst. Hij moest duiken om haar te redden! Hij nam een snelle hap lucht en dook onderwater. Hij hapte met zijn ogen tot spleetjes geknepen in het water tot hij de nek van Dandelionpaw in zijn mond voelde. Met al zijn kracht probeerde hij de oppervlakte te bereiken. Hij moest snel adem halen of hij verdronk ook nog! Hij zou haar niet achterlaten, wist Pebblepaw. Met nog enkele krachtige slagen bereikte hij gelukkig de oppervlakte en zwom met zijn laatste krachten naar de oever. Hij legde Dandelionpaw wat verder op de oever en liet zich naast haar vallen, te vermoeid om nog een poot uit te steken.

Silte. En dan. Een ademhaling. Een schurend zacht geluidje. Ze kuchte. Water kwam uit haar mond. Vermoeid probeerde ze te staan. Waar was ze? Ze opende langzaam haar glazige oogjes. Ze knipperde flink. Het beeld werd beter. Ze gin zitten. Haar vacht was druipnat. Ze keek naast zich. Een kat? Wie was die kat? Snel probeerde ze zich alles te herinneren. Snel sloeg ze haar poten om hem heen. Wel zachtjes. Ze wist niet hoe het hem gelukt was, maar hij had haar weten te redden. "Dankjewel.." Fluisterde ze. Zijn natte lijfje kleefde tegen het hare. Ze liet los, en keek hem aan. Hij zou vast nog rust nodig hebben. Met moet liep ze naar wat mos. Ze plukte wat en legde het neer. Toen liep ze naar een struik, die nog grote bladeren had. Ze knaagde de stengels af, en legde ze naast het mos. Ze rolde Pebblepaw op het mos, ging bij hem liggen, en legde de bladeren over hun heen, voor warmte. Ze likte zijn en haar eigen van wat droog. Zo bleef ze daar liggen, wachten tot hij wakker werd. En stiekem hopend dat een Riverclan kat hun zou vinden en naar huis zou brengen.

In een halve roes voelde Pebblepaw hoe Dandelionpaw wegliep en hij was bang dat ze hem achterliet, maar al snel kwam ze terug en vertrok ze opnieuw. Hij voelde hoe hij werd opgetrokken en voelde onder zich zachte mos, daarna bladeren als deken en tenslotte kwam Dandelionpaw weer naast hem liggen. Ze verwarmden elkaar. Na wat voor hem manen leek, maar net zo goed enkele seconden kon geweest zijn, hief hij zijn kopje op en keek Dandelionpaw aan in haar blauwe oogjes. Hij zag achter haar hoe de zon al onder ging en verzamelde al zijn kracht om op te staan. 'We zouden maar beter terugkeren, ik denk niet dat er nog een warrior komt om ons te komen halen.' Probeerde hij moedig te doen, maar in werkelijkheid schreeuwde hij het vanbinnen uit van angst. Hij moest moedig zijn, voor Dandelionpaw, zodat ze hier de nacht niet moet doorbrengen met hun doorweekte vachtjes. Hij likte troostend haar oortje alsof hij zo wat moed in haar lijfje pompte om terug door het woud te rennen.

Ze voelde hoe hij opstond, en keek op. 'We zouden maar beter terugkeren, ik denk niet dat er nog een warrior komt om ons te komen halen.' Ze knikte langzaam, en zag dat het al zon ondergang was. Moeizaam stond ze op, en voelde dat Pebblepaw een liktje aan haar oor gaf. ˝W.. We gaan ervoor..˝ Probeerde ze even moedig als hem te zeggen. Ze draaide zich om, maar bleef Pebblepaw ankijken. Daarna draaide ze haar kop, en keek angstig naar de donkere struiken. Daarna moesten ze over de velden.. ˝K-komen we wel o-op tijd aan?˝ Vroeg ze met een bibberende stem. Ze had verhalen gehoord over dassen en vossen die in de nacht rondliepen. Als een van hun nou.. Nee! Ze dwong zichzelf moedig teblijven. Ze waren allebei zeg moons, samen was dat een Warrior. Ze konden dit! Ze zette haar eerste stap, en meteen volgde een ander. Ze keek achterover, naar Pebblepaw, met een blink van: Wij kunnen dit, samen.

Dandelionpaw stond ook op. 'W.. We gaan ervoor..' Zei ze zo moedig mogelijk. Pebblepaw zag ze kijken naar de donkere struiken en kon wel raden wat ze dacht, hij dacht namelijk precies het zelfde, maar probeerde moedig te blijven voor haar. 'K-komen we wel o-op tijd aan?' Vroeg ze met een bibberende stem. Pebblepaw merkte dat ze ondanks dat ze moedig probeerde te blijven, wel wat bang was om alleen door het bos te lopen nu het donker werd. Hij zelf was ook bang dat ze het misschien niet zouden halen, maar als ze met z'n tweetjes waren, hij en Dandelionpaw, konden ze alles aan. Laat en das of een vos zich maar durven tonen, die zou gewenst hebben hij ons nooit had proberen aanvallen. dacht de lapjeskater moedig terwijl hij naast Dandelionpaw liep. 'Tuurlijk halen we het, we zijn toch samen? Net zo goed als een krijger dus.' Probeerde hij haar wat moed in te spreken. Hun vachten raakten mekaar aan en Pebblepaw zou zo blijven lopen, ze was net bijna verdronken! Ze kon elk moment aan het eind van haar krachten zijn! Pebblepaw nam zich voor om haar te steunen als ze dat nodig zou hebben en als ze niet kon vechten of lopen zou hij vechten voor haar en bij haar blijven. Hij liet haar niet in de steek. Hij moest toegeven dat hij wel wat meer voelde dan gewoon vriendschap voor zijn holgenootje.

'Tuurlijk halen we het, we zijn toch samen? Net zo goed als een krijger dus.' Hun vachten raakten elkaar aan. Ze knikte, nog steeds een beetje bang, maar meer vertrouwd. Ze zette een paar stappen verder met haar tedere pootjes. "Als we renden zouden we misschien v-verder komen.." Zei ze langzaam. Ze keek ernaar uit om weer op zacht mos te liggen. Iets trok haar aandacht. Dikke wolken pakten samen, en boven zich zag ze witte korreltjes naar beneden dwarrelen. Hier hadden de Elders over verteld.. "Sneeuw.." Zei ze. Ze kreeg het koud. De wind woei door hun vachten, en het begon al Maan Opkomst te worden. Het rode vuur werd gedoofd door het donkere water. Ze deed haar ogen langzaam open en dicht, kijkend naar het prachtige spektakel in de lucht. Haar bekje hing open van verbazing. Ze wiebelde met haar oortjes. Ze hoopte dat Pebblepaw hier ook naar keek, want dit was iets dat je niet zomaar kon negeren. Haar bruine kijkers werd donkerder door de verandering die het woud zo net heeft meegemaakt.

"Als we renden zouden we misschien v-verder komen.." Bedacht Dandelionpaw snugger. Het werd al sneller donker en toen Pebblepaw naar boven keek had hij de zilverpels verwacht, maar in plaats daarvan zag hij donkere wolken. Onee, het zou nu toch niet gaan regenen? Pebblepaw zuchtte vermoeid, dat konden ze nu echt niet gebruiken. 'Sneeuw..' Hoorde hij het witte poesje naast zich zeggen. Pebblepaw keek haar vragend aan. Wat is sneeuw? Had hij haar willen vragen, maar nog voor de woorden uit zijn mond kwamen, voelde hij iets nats op zijn neusje. Het was geen regen dat was duidelijk. Geschrokken van het witte spul dat dus sneeuw moest voorstellen, schudde hij zijn kopje, maar al snel zaten er weer twintig vlokken op zijn vachtje. Hij zag Dandelionpaw naar boven kijken. Met haar mondje open en haar oortjes die wiebelden. Ze zag er echt mooi uit met die sneeuw overal, dacht Pebblepaw. Hij was verbaasd hoe al die kleine witte vlokjes heel het landschap konden bedekken. 'Brr, wat is sneeuw koud!' Piepte hij geschrokken toen hij in een hele hoop sneeuw viel. Hij wilde er weer uitspringen, maar zakte al meteen weer in de sneeuw. 'Ik denk dat we ons als konijnen zullen moeten gedragen om thuis te komen.' Probeerde hij Dandelionpaw aan het lachen te krijgen. Hij sprong terug naar haar om haar wat warmte te geven terwijl ze verder liepen/sprongen.

'Brr, wat is sneeuw koud!' Dandelionpaw glimlachte. 'Ik denk dat we ons als konijnen zullen moeten gedragen om thuis te komen.' Nu lachte ze, bijna alle angst uit haar lichaam. Ze deed Pebblepaw na, en sprong ook verder. Bij elke afzet vloog er sneeuw in de lucht en belande op haar rug. Dit was leuker dan ze had gedacht. Haar staart had ze recht in de lucht gestoken.
(Weinig inspi..)

Samen sprongen ze vooruit en ze gingen sneller dan Pebblepaw had verwacht. Ze waren al bijna aan de bosrand, vanaf daar moesten ze alleen nog over de velden en dat kon toch niet zo moeilijk zijn? Hij zag hoe Dandelionpaw verder sprong met haar staart in de lucht en Pebblepaw deed haar na. Ze konden net zo goed plezier hebben, dit was hun eerste sneeuw ooit! Toen ze aan de rand kwamen bleef de lapjeskater verbaasd en bewonderend staan. Wow, dacht het katertje verbluft. De velden waren net bedekt met een wit deken alsof een van de twolegs die af en toe eens in groenblad kwamen kamperen hun witte donsdeken hadden achtergelaten maar dan duizendmaal groter! Hij deed een stapje naar voren en merkte dat het nog altijd diezelfde koude sneeuw was. Pebblepaw keek even naar voren. Ze waren bijna thuis, ze konden net zo goed even in de sneeuw spelen. Hoe meer tijd hij had met Dandelionpaw hoe beter. Met zijn pootje schepte hij wat sneeuw op die hij daarna op Dandelionpaw's hoofdje strooide. Lachend deed hij enkele stapjes buiten haar bereik.

Ze waren bij de bosrand, en de dikke deken van sneeuw verscheen. Pebblep bleef even staan, en zij ook. Daarna schepte hij wat sneeuw op en strooide het over haar hoofd. De kater deed een paar stapjes lachend naar achter. Dandelionpaw legde haar oren naar de zijkant en de sneeuw viel er een beetje af. Zij lachte ook. Ze bukte met het voorpoten, zette af en rende langs Pebblepaw heen, waardoor allemaal sneeuw in de lucht vloog en op hem belande. Ze lachte luid. Dit was leuk! Waarom dacht iedereen dat Leaf-Bare zo erg was? Nu was zij degene die een paar stapjes lachend achteruit deed. "Kom maar op, Pebblepaw!" Lachte ze, met een speels uitdagende blik in haar bruine ogen. Haar zandekleurige vachtje was in het donker niet al te goed te zien in de sneeuw, waar ze een voordeel aan had.

Pebblepaw werd bestrooid door de sneeuw die Dandelionpaw door de lucht liet vliegen, recht op hem. Lachend schudde hij de sneeuw van zich af en zocht naar Dandelionpaw die zo goed als niet opviel in de sneeuw, in de donker. 'Kom maar op, Pebblepaw!' Hoorde hij haar lachen. Toen hij rondkeek vanwaar het kwam zag hij haar bruine oogjes uitdagend blinken. 'Daar krijg je spijt van!' Lachte Pebblepaw. Waarom was iedereen toch zo bang als leaf-bear eraan kwam? Het is toch hartstikke leuk met al die sneeuw? Toen Pebblepaw weer sneeuw oppakte met zijn pootje bedacht hij zich. Hij kon haar net zo goed helemaal duwen in de sneeuw! Met een speelse blik sloop hij naar Dandelionpaw, ook al zag ze hem waarschijnlijk heel goed, met zijn donkere vachtje op die witte sneeuw, maar het ging om het spel. Toen de lapjeskater vond dat hij dichtbij genoeg was zette hij zich schrap en duwde Dandelionpaw omver. 'Haha, eet sneeuw!' Lachte de jonge kater triomfantelijk. Daarna liet hij haar weer los en keek even of hij haar niet had bezeerd met zijn duw.

'Daar krijg je spijt van!' Lachte Pebblepaw. Hij sloop op haar af, en even wist ze geen raad meer. Hij duwde haar omver, waarna hij haar losliet. 'Haha, eet sneeuw!' Lachte de jonge kater triomfantelijk. Ze plofte in de sneeuw en werd helemaal bedekt. Ze spuugde wat sneeuw uit. Ze keek Pebblepaw weer aan. Met arme oogjes keek ze hem aan, en stond rustig op. Ze keek hem aan met platte oren en hangende staart, en liep hem voorbij. Zielig stapte ze verder. Maar daar was de truc. Ze sprong op en duwde hém nu in de sneeuw. "Heb je!" Lachte ze.

Toen Pebblepaw haar losliet, kwam ze rustig recht en keek ze hem met arme oogjes aan. Pebblepaw's hartje brak om haar zo te zien met platte oren en hangende staart terwijl ze hem voorbij liep. Wat heb ik gedaan!! Dacht de kater in paniek. Plotseling sprong de zandkleurige poes op en duwde hem in de sneeuw. 'Heb je!' Lachte de poes. Pebblepaw krabbelde overeind en schudde de sneeuw van zich af. 'Dat is niet eerlijk! Ik dacht dat er echt iets met je was!' Lachte Pebblepaw mee. Hij keek van de bruine oogjes van Dandelionpaw, naar de hemel boven die al net zo mooi was met de eerste voorouders die tevoorschijn komen. 'Misschien moeten we terug keren naar het kamp, voor ze zich erge zorgen maken.' Stelde hij voor toen hij terug in haar stralende oogjes keek.