Do you know how I feel? [Irispaw]

Geëgerd keek de kater naar de uitgang van het kamp, nee, geen teken van Leafstorm. Moest hij het gokje wagen en gewoon vertrekken? Maar wat als hij haar tegen zou komen? Het laatste waar hij zin had was een heel gesprek met de poes omdat hij de afgelopen weken niet tevoorschijn was gekomen op een training. Timberpaw glimlachte even, ach, wat kon het hem ook schelen. Hij mocht doen wat hij wilde, dus nu ook. Meteen stond hij op en verliet het kamp. Zijn poten besloten hem naar de Heatherfields te leiden, waar hij zeker niet makkelijk gespot kon worden. Zijn tabby vacht zorgde voor goede camouflage, dus ooit zou dit dé plek voor hem worden om te gaan jagen. Nu stonden zijn gedachten er echter niet naar, dus sloop hij het hoge gras maar in. Vervolgens stampte hij wat rietstengels plat, zodat ze niet in zijn gezicht zouden slaan en legde zijn kop op zijn voorpoten. Nu had hij voor zichzelf een rustig plakje gemaakt waar geen irritante Clankatten hem zouden storen met vervelende vragen. Met een zucht sloot hij zijn ogen voor een paar momenten.

Timberpaw werd echter niet lang alleen gelaten. Voordat hij het wist voelde hij contact met een andere kat die niet goed uitkeek. Geïrriteerd stond de tabby op en keek de vreemdeling even wat kwaad aan. Waarom gebeurde dit steeds weer bij hem? Eerst die Leafheart en toen die betweter van een Justicekit. "Oeps, sorry Timberpaw!" Hij herkende het poesje meteen toen ze hem aankeek. Irispaw. En waarom was zij precies zo blij? "Ik lette niet echt op, eh.." Nors bleef hij haar aankijken, niet echt inziend wat de lol van dit alles was. En nee, hij klaarde niet op toen hij de vriendelijke blik van zijn zusje zag. "Dan moet je niet met je kop in de wolken lopen." Mompelde Timberpaw die even wat losgeraakte rietstengeltjes uit zijn vacht plukte en op de grond uitspuugde. "Nou? Moet je dan niet verder met je perfecte leventje?" Zie hij terwijl hij nog bezig was met zijn vacht.

OOC; Je krijgt nu een grumpy Timber x'D

"Haha, daar heb je wel gelijk in, maar ik had eventjes geen zin om op te letten. Nogmaals sorry." Nog steeds dat irritante über blije gezichtje. Toch zag hij dat ze even stil viel bij zijn volgende zegje. "Perfect leventje? Heb je soms aan het kattenkruid gezeten?" Wat beledigd keek hij op van zijn wasbeurt. "Mijn leven is echt niet perfect hoor, ik had het liefst blauwen ogen gehad, en een witte vacht... Dat heb ik toch ook niet, hmm?" Verward richtte hij een blik op zijn zusje, maar hield zijn mond nog even. "Er is toch niks mis hé?" Hij lachte, nee er niets mis volgens haar. "Dit duit er weer op dat je je niet eens meer bemoeit met wat er met je familie gebeurt, maar goed, je interesseert je blijkbaar dus niet in anderen, dus kan je beter ook niet vragen of er iets mis is, toch?" Hij vervolgde zijn wasbeurt toen weer en keek Irispaw af en toe nog eens aan, toch wel nieuwsgierig naar wat ze nu te zeggen zou hebben.

De grijns op haar gezicht hield aan en ze keek hem wat serieuzer aan. Begon het dan eindelijk te dagen dat zijn leven niet slechter kon? "Wat duid er op dat ik me niet eens meer bemoei met mijn familie? Ik heb niks verkeerds gedaan," Timberpaw liet dit argument gewoon achterwege, wat hij dacht kon niet of nauwelijks veranderd worden. "Je weet dat ik véél om je geef, dus daarom vroeg ik me af wat er mis is, ik ken je en normaal gezien doe je niet zo." Hij versmalde zijn groene ogen, maar weigerde nog om iets te zeggen. "Dus kop op! Ik probeer je alleen maar op te vrolijken hé?" Opvrolijken, eh? Nou dat was onmogelijk nu. "Als jij zoveel om me gaf, waar was je dan toen ik mijn Mentor niet eens te zien kreeg en ik dagen in het kamp opgesloten zat. Ik was gewoon nog een kitten terwijl jij met mama trainde. Ik zag je nooit een keer langskomen om iets met me te doen. Of had je toch te veel lol?"

"Oh, als je er mee in zat dan had je dat moeten zeggen," Het poesje snoof, maar Timber bleef nors naar Irispaw kijken. "En dat jij jou mentor niet te zien kreeg, tja daar kan ik niks aan doen. En het is raar, ik heb je nóóit gezien in het kamp. Ik weet zelfs dat ik eens 'n keertje naar je heb gezocht, en zelfs toen was je niet te vinden. Je gaat onze vriendschap daar toch echt niet door latten verdorren hé? We zijn nog maar zeven moons oud, we beginnen pas met leven. Het zou zonde zijn dat we nu beide door een barre periode moeten gaan gewoon omdat we niet met elkaar kunnen opschieten." Ze vervolgde het door hem een leek te geven, die hij beantwoordde met wat zacht gegrom. "Keek je wel goed dan? Of rende je meteen achter mama aan als ze je weer eens meenam? Ik kreeg weer een moeder over me heen die haar eigen kittens niet eens in een ceremonie heeft gezien." Mompelde hij en keek naar zijn licht gekleurde voorpoten.

"Ik keek goed, ik zou je nóóit zomaar in de steek laten." Hij versmalde zijn blik weer wat, hoe moest hij er zeker van zijn dat ze de waarheid sprak? Met woorden kwam hij niet ver. "I'll give you my word." Hij keek haar aan, maar de serieuze glans in haar ogen gaf hem nog niet het overtuigende duwtje in de rug. "Misschien acteer je dit allemaal wel en sta ik zo weer in m'n eentje. Ik weet het nog niet.." Mompelde hij en scheurde zijn blik los van Irispaw en keek naar zijn eigen voorpootjes. Eerst had hij wel vertrouwen gehad in zijn familie en alleen omdat Leafstorm haar taken niet op zich kon nemen was er een gat ontstond tussen hem en zijn siblings. Dus wie moest hij hier nou de schuld van geven?

"Tegen mijn familie, tegen jou, zou ik nóóit liegen," Hij wilde wegtrekken van haar aanraking, maar kon zichzelf er niet toe zetten. Hij voelde zich inderdaad erg eenzaam, maar wist net niet hoe hij het moest behandelen. "Geloof me dan toch, alsjeblieft.." Timberpaw haalde even wat twijfelend zijn schouders op en waagde het om in haar blik te kijken. "Ik heb ook niks meer van Frostpaw vernomen, maar volgens mij zijn we gewoon allemaal druk bezig met onze trainingen." Hij versmalde zijn blik even, inderdaad, Frostpaw was ook al uit zijn leven verdwenen. Gaf dit dan aan dat hij een slechte broer was? Timberpaw liet wat verslagen zijn kop hangen. "Dat het met jou en je mentor misliep vind ik echt niet grappig hoor, maar gezien ik niet weet wat er precies aan de hand is, hou ik me er buiten." Nogmaals haalde hij zijn schouders wat op. "We hadden op z'n minst wat kunnen praten met elkaar.." Mompelde hij terwijl hij zijn kop nog wat liet hangen.

"Sorry, nogmaals." Nogmaals haalde hij zijn schouders op, excuses konden niets doen. het waren gewoon woorden. "Ik zal proberen om vanaf nu voldoende contact met je te houden, ok? We zouden zelfs een paar keer samen kunnen gaan jagen of dergelijke!" Hij waagde het om zijn kopje op te heffen en Irispaw aan te kijken. Maar hij was nog niet echt heel erg blij geworden door haar woorden. "En hoe zou dat moeten? Als mijn Mentor me niet eens wilt aankijken nu? Ik kan niet eens vechten laat staan jagen." Zuchtte hij, maar liet zijn kopje niet langer meer hangen. Dat had nu geen zin meer. "Dus ik denk dat dat plan pas in gang kan komen over Moons, want Leafstorm kan háár fouten ook blijkbaar niet toegeven."