this is real {& Timberpaw, Frostpaw, Irispaw // Spt}

_{Wildride's ambere blik keek rustig het bijna verlaten kamp rond. ze snoof even verveeld en sjokte naar een kleine open plek in de zon. onderweg ging ze eerst naar de prooi stapel ze graaide er een dik konijn uit. Wildride plofte neer in de zon en nam voorzichtig een hap. met haar mond vol mompelde ze in zich zelf "wat is het saai" haar ogen sloten bijna toen ze die zin uit kraamde, Wildride dwong haar zelf om wakker te blijven. toen haar konijn op was ging ze eventjes liggen, nog steeds bestudeerde ze het kamp.}

In the end, as we fade into the night,
Who will tell the story of your life?
I have fought,
And with flesh and blood, I commanded an army.
Through it all, I have given my heart for a moment of glory.

Met vrolijke passen stapte Frostpaw de apprentice den uit en keek zoekend om zich heen. Waar waren Timberpaw en Irispaw heen gegaan? Hij knauwde eventjes op zijn lip en spurtte daarna richting de prooistapel om ze te zoeken. Bijna botste hij tegen Wildride aan, maar week nog net op het laatste moment uit. "Sorry mevrouw!" Riep hij nog achterom, waarna hij weer zoekend rondkeek naar zijn broertje en zusje. Hij was allang blij dat hij de medicine cat den verlaten had.

this is real {& Timberpaw, Frostpaw, Irispaw // Spt} 5Z3r5kt

_{Vanaf de uitgang van de apprentice's den had de poes toegekeken hoe haar broertje bijna één van de krijgers omver liep. "Sinds wanneer ben jij blind geworden?" Plaagde ze hem waarna Iris naar haar broer toe liep om hem eventjes een liefdevol kopje te geven. Ze had hem gemist, maar Daisysong had zich druk bezig gehouden met haar trainingen. Ze had gewoon geen tijd meer gekregen om eventjes met haar familie te stoeien.}

this is real {& Timberpaw, Frostpaw, Irispaw // Spt} A2rk0m

Spoiler:

Doodop legde de tabby zijn kopje op de rand van zijn nest, zijn groengetinte ogen konden zich bijna niet openhouden. Maar nee, de zon had hem al wakker gemaakt en eenmaal wakker was ook echt wakker. Met tegenzin hief hij zichzelf op en hoorde gelijk een bekende stem. "Sinds wanneer ben jij blind geworden?" Irispaw? Maar nee, ze had het niet tegen hem. Langzaam verliet hij de Den en zag gelijk twee bekende katten en eentje waarvan hij de naam niet eens wist. Wat onzeker kwam hij op hen af en ging zitten, zonder ook maar een woord over zijn lippen te spreken.

[ Theme ]

this is real {& Timberpaw, Frostpaw, Irispaw // Spt} 2nc2dkx

You can feel the light start to tremble
Washing what you know out to sea
You can see your life out the window, tonight.

_{Wildride keek naar een zwarte apprentice die verontschuldigend bijna tegen haar aan stootte. ze kon enkel glimlachen en hem een knikje geven. ze keek even naar een andere apprentice die zich bij hem voegde. met een licht nerveuze blik keek ze van links naar rechts. Wildride probeerde haar gezichtsuitdrukking weg te proppen toen er nog een apprentice bij kwam. deze drie kende ze wel. het waren haar bloed eigen kittens, ze wisten het zelf niet en dat moest zo blijven. Wildride wou ze eerst niet ze was er nog niet klaar voor en nu was ze bang voor hun reactie dadelijk zouden ze haar haten. het was haar aardig gelukt ze te vermeiden maar deze keer zat het niet mee. Wildride keek even naar Timberpaw die voor haar ging zitten "goede morgen hoe gaan de trainingen?" ze probeerde een beetje normaal te lijken.}

In the end, as we fade into the night,
Who will tell the story of your life?
I have fought,
And with flesh and blood, I commanded an army.
Through it all, I have given my heart for a moment of glory.

Frostpaw keek vrolijk op toen hij zijn zusje aan zag komen. "Irispaw!" Riep hij vrolijk uit, terwijl zijn stem misschien een octaafje te hoog schoot van het enthousiasme. "Sinds wanneer ben jij blind geworden?" Vroeg de poes aan hem. "Ik ben niet blind!" Reageerde Frostpaw verontwaardigd, maar al snel werd hij afgeleid door de aanwezigheid van nog een bekende. "Bro!" Jubelde hij vrolijk, terwijl hij in de richting van Timberpaw porde. "Die moest je nog terug krijgen!" Miauwde hij iets strenger, al weer helemaal terugvallende in zijn rol van vrolijke kletskous. Hij keek echter wat verbaasd op toen de voor hem onbekende Warrior tegen hen begon te praten. Hij richtte zijn heldere blauwe ogen op de poes terwijl hij verbaasd knipperde. Zo vaak sprak een warrior niet tegen een groepje dolle, nou ja, groot en deels dolle, apprentices. "Goede morgen hoe gaan de trainingen?" Vroeg de poes. "Euh... goed hoor.. mevrouw." Miauwde Frostpaw, eventjes de woorden kwijt en licht ongemakkelijk.

_{Wildride keek een beetje nerveus naar Frostpaw die als eerste reageerde op haar vraag. "Euh... goed hoor.. mevrouw." mompelde hij ongemakkelijk. fijn dacht ze nu voelt hij zich ongemakkelijk en kom ik raar over. Wildride beet eventjes op haar lip ze schuifelde eventjes heen en weer en realiseerde zich toen iets. ze was zo ontzettend trots op haar kittens, van binnen was ze helemaal kapot haar eigen kittens mochten niet weten wie hun moeder was omdat ze dan waarschijnlijk behoorlijk boos werden.}

In the end, as we fade into the night,
Who will tell the story of your life?
I have fought,
And with flesh and blood, I commanded an army.
Through it all, I have given my heart for a moment of glory.