[A]lone [A]gain {SPT}

» Haar oceaan getinte blik hield ze strak gericht op de uitgang van haar hol dat gemaakt was uit enkele takjes die ze slordig samen had gevlochten, en een luchtig bladerdak. Amper sterk genoeg om de eerste sneeuw dagen van de winter te overleven. Daarom zou ze binnenkort ook weer verhuizen, en ze zou pas terugkeren wanneer het koude seizoen bijna gedaan was om een nieuw nest te bouwen. Ze besloot maar eventjes op wandeling te gaan, gezien ze aan jagen toch geen nood had. Het stapeltje van prooi dat zich buiten bevond was nog altijd goed gevuld, en het zou pas enkele dagen duren voor deze weer helemaal leeg was. Echter wachtte ze bijna nooit tot de stapel helemaal leeg was, want na twee dagen veranderde het meeste voedsel naar kraaienvoer, dus dan had ze er ook weer niks aan.. Een zachte zucht verliet haar bek en met een rustige tred liep ze weg van de plek waar ze zojuist nog neer had gelegen en naar buiten had liggen staren. Een koude wind verkilde haar eventjes tot op her bot, en ze moest haar ogen vernauwen als bescherming tegen de scherpheid ervan. Maar dat weerhield haar er nog altijd niet van om haar passen te versnellen totdat ze op een iets wilder tempo begon te rennen. Pas na enkele minuten hield de donkergekleurde poes weer halt en begon ze zachtjes te hijgen, nog niet doorhebbende dat twee groene ogen op haar gericht waren. «

+Eriksen

» Ze snakte even naar zuurstof toen een kater plots over een struik heen sprong en vlak naast haar weer terug op zijn pootjes landde. De poes schoot even ingedoken naar achter met haar oortjes in haar nek, maar toen ze eenmaal de vriendelijke glans in zijn ogen zag nam ze weer een normale houding aan. "En jij bent?" Vroeg de onbekende. Ze gleed eerst even met haar oceaan blauwe blik over zijn gestalte heen, en aan zijn klauwen en halsbandloze nek kon ze afleiden dat hij niet tot de Bloodclan behoorde. Enkele dagen geleden was ze een kat tegen gekomen die beweerde dat hij een Elite kat was, en nog altijd kreeg ze rillingen wanneer ze terugdacht aan de ontmoeting met hem. "Nikita. En wat is jouw naam, als ik vragen mag?" Miauwde ze op een koele toon terug, echter scheen er wel een aardige blik in haar donkerblauwe ogen toen ze hem strak aankeek. Ondertussen had ze haar oortjes weer overeind gehesen en spitste ze die zodat ze aantoonde dat ze wel degelijk geïnteresseerd in hem was. «