[OPEN] I've been ex-communicated

De geur van de plaats was walgelijk, maar het was de enige plek waar ze alleen gelaten zou worden. Weinig katten kwamen hier in hun vrije tijd, nou ja er was geen vrije tijd in de Clan, je moest gewoon werken, maar aangezien Perish geen enkel beetje vertrouwen in zichzelf had, noemde ze het haar vrije tijd. Maar goed, de poes zette voorzichtig een stap vooruit, maar toen ze het gekras hoorde van verschillende raven dook ze ineen. Haar lijf bibberde wat angstig en voorzichtig keek ze op. niets. Natuurlijk. Zo ging dat elke keer. Als ze maar een klein geluidje hoorde, was ze al de boom in gejaagd. Nog nooit had ze iets aangedurfd, het was al helemaal een wonder dat ze door haar assessment heen was gekomen. Met een zucht liet ze haar achterwerk op de grond vallen en keek ze naar haar pootjes. En nu nog de rest van de dag stilletjes hier blijven en dan weer terug naar het kamp. Zo ging het elke dag bij haar.

Adem in, adem uit. Perishblossom sloot haar ogen even om een beetje tot rust te komen, de stank was er helemaal niet meer voor haar. Goed, weer alleen zijn voor een hele dag, niets doen tot de zon een beetje begint onder te gaan. Maar nee, StarClan wilde haar blijkbaar geen plezier doen wat een plotseling geluid deed haar ogen openen en de haren op haar rug sprongen overeind toen er een kat naast haar ging zitten. Angstig keek ze naar de kat, maar toen deze haar naam noemde kalmeerde ze wat, een klein beetje. "Hallo Perishblossom," De poes slikte wat nerveus, ze was nooit goed met gesprekken, laat staan als ze die niet eens wilde. "Hey.." Sprak ze met een zeer onverwachte zachte stem en keek gelijk weg, ze kon het voor de honderdste keer weer niet. Normaal doen, dat was pas iets wat ze niet kon. Heel zacht zuchtte de Warrior en kneep haar ogen dicht. Lionpelt zou vast weggaan nu, nu hij inzag hoe raar zij was.

Ze hoorde het geluid van een kat die opstond en hoopte eigenlijk dat de kater maar weg zou gaan. Zo hoorde het in haar leven te gaan, gewoon alleen blijven, voor altijd. Maar nee, Lionpelt cirkelde half om haar heen en probeerde in haar blik te komen. Ze zag een glimlach, maar kneep haar ogen toch dicht. Straks was dit allemaal een grapje en zouden er straks meer katten uit de begroeiing springen die haar allemaal zouden uitlachen. Nee, ze moest zich even sterk houden, hier. "Wat is'r?" Klonk zijn stem en Perishblossom schudde een beetje koppig haar hoofd. Nee. Er was niets met haar aan de hand, ze was althans altijd zo geweest. "Niets." Sprak ze met een krakende stem die op het punt stond om schor te worden. Meestal sprak ze voor een hele dag niet, dus hier was haar stem niet aan gewend. Kon hij niet gewoon de hint oppakken en weggaan, niemand wilde toch haar vriend zijn..

"Waarom doe je zo terug getrokken..? Ik wil je geen pijn doen, ik wil je niet vernederen." Klonken de woorden en Perishblossom voelde zijn blik in haar vacht branden, maar nee, ze durfde weer eens niet op te kijken. Katten waren maar eng voor haar, sociaal contact leggen kon ze niet en geloven in haarzelf? Ha! Alsof ze dat deed. "Ik wil gewoon je vriend zijn." Heel voorzichtig, maar ook echt heel voorzichtig, opende ze haar ogen en hief haar kopje een beetje op. "E-echt?" Haar stem was bijna niet meer dan een fluistering en ze negeerde het eerste wat hij had gezegd, ze wilde niet over haar leven praten. Daar deed ze anderen alleen maar een last mee en dat kon ze zichzelf gewoon niet laten doen.

Er verscheen een glimlach op het gezicht van de kater voor haar. "Echt waar Perishblossom.. echt waar." De kater nam plaats naast haar en de poes onderdrukte een rilling. Ze was bang, bang dat dit allemaal nep was en dat hij straks met een wrede grijns haar zou aankijken. "Waarom ben je zo alleen..?" Klonk de vraag en Perishblossom's ogen werden even groot. Nee. Daar wilde ze absoluut niet over gaan praten, al helemaal niet met een vreemdeling. De poes slikte, kneep haar ogen even dicht en nam een grote hap lucht. Maar nee, er was geen lucht meer om in te ademen, een verstikkend gevoel greep haar bij de keel. "I-ik m-moet gaan.." Mompelde ze met een wat schorre stem en stond met een snelle beweging op. Zo snel als haar poten haar konden dragen vluchtte ze weg door een paar hopen Twoleg afval en verborg zichzelf achter een berg rottend fruit. De stank zou haar wel beschermen en het maakte haar niet uit of ze vies werd. Des te meer er geen katten haar konden aan spreken.