XX - At the Opera...

Onderwerp: XX - At the Opera... di 6 aug 2013 - 18:06

The Phantom of the Opera is here
Inside your mind

Een sneeuwwitte kater verhulde zichzelf in de schaduwen van de dikke bomen, zijn zilverkleurige ogen vernauwd tot dunne spleten. Een lichte glimlach stond op zijn lippen terwijl hij zwijgend een verlaten gebouw aan de horizon gadesloeg vanuit zijn plekje. Een verlaten boerderij waarvan het dak al half was ingestort, lag er maar spookachtig bij. Niet dat dat Phantom zou laten schrikken, de kater liet zijn mondhoeken alleen maar verder omhoog krullen in een grijns. Dit kon nog wel eens interessant worden... Hij kwam langzaam omhoog uit zijn verborgen positie in de schaduwen en liet zijn witte vacht zich blootstellen aan het zilverige maanlicht. Zijn poten knarsten zachtjes op het grind van het pad, terwijl hij de boerderij zwijgend betrad. Zelfverzekerd keek hij rond, terwijl hij dieper naar binnen liep. De planken knarsten onder zijn poten. Hierna ging hij rustig zitten op een wat meer verhulde plek, zijn oren spitsende. Als hij hier een andere kat tegen zou komen, zou het nog wel leuk kunnen worden. Voor hem dan.

XX - At the Opera... Phantom-1_zpsfbba978a

Onderwerp: Re: XX - At the Opera... di 6 aug 2013 - 18:16

_{Haar zwarte vacht werd beschenen door het zwakke licht dat de maan op haar afvuurde. Terwijl ze het geurspoor van een de Elite katten volgde, sloeg ze even met haar staart in de lucht en plaatste ze een sluwe lach op haar gelaat. Ze vond het altijd leuk om katten te bespioneren van de Bloodclan, al was ze er zelf een. Het verdreef haar verveeldheid, zo probeerde ze wanhopig tijd te doden. Haar kittens waren ondertussen al bijna klaar om de rang young-one achter zich te laten, en een Member te worden. Trots was ze niet echt. In tegenstelling tot de andere moederkatten had zij dat moederinstinct niet. Ze was niet zo, of toch niet meer. En zou ook nooit meer zo worden. Nieuwsgierig trippelde ze verder, de littekens op haar grote figuur staken goed af op haar zwarte vacht nu deze verlicht werd door het maanlicht. Nét toen ze een andere kat te pakken kreeg met haar bloedrode ogen, verdween deze weer. Ietwat onzeker bleef ze stilstaan, maar algauw schudde ze haar kop en liep ze de kater achterna, de schuur in.}

»People keep fighting about the same thing until it breaks them apart.

Onderwerp: Re: XX - At the Opera... di 6 aug 2013 - 18:28

Als zijn poten kraakten op de houten vloer, deden de poten van anderen katten dat zeker weten ook. Verhuld in de schaduwen was zelfs zijn witte vacht nauwelijks zichtbaar. Alleen zijn zilverkleurige ogen reflecteerden nog net iets meer licht, deze toch redelijk zichtbaar makende in de duisternis van de boerderij. Al lang geleden hadden de tweebenen deze locatie verlaten, lang geleden. Dat maakte deze plek een uitgelezen kans om er een speelterrein van de maken, een speelterrein voor hem. Niet dat hij daar op dit moment echt in het humeur voor was, maar dat kon altijd omslaan. Hij was altijd wel in het humeur te krijgen om te spelen... De kater spitste zijn oren toen hij inderdaad het gekraak van zachte kattenpootjes hoorde op de planken en keek met een lichte glimlach op. De lichte geur van bloodclan daalde als een dunne sluier over de ruimte neer. Een mede bloodclanner, wat een feest. "Piep zei de muis," Miauwde hij met zijn diepe stem, een licht geamuseerde klank. "Wie klopt er aan in dit huis?" Nu werd zijn toon toch iets onheilspellender, de lichte geamuseerde toon kwijtgescholden. De poes had hem gevolgd, hij was er zeker van. Anders was ze nooit zo snel hier op deze locatie geweest. Langzaam onthulde Phantom zich uit de schaduwen, zijn zilverkleurige ogen intens, maar nog steeds die geamuseerde glimlach op zijn knappe gelaat.

Onderwerp: Re: XX - At the Opera... di 6 aug 2013 - 18:39

_{Haar kraaizwarte vacht verraadde niets. De kleur van haar pels smolt samen met de duisternis die heerste in het gebouw waar ze zich momenteel in bevond. Ze voelde het oude hout onder haar pootkussens kraken door haar gewicht, maar daar ergerde ze zich niet echt aan. Al had de kater haar gehoord, het was onmogelijk zelfs voor de kat met het beste inschattingsvermogen om haar precieze locatie te bepalen. "Piep zei de muis," Hoorde ze de kater zeggen. Ze spitste haar oren, en vernauwde haar bloedrode ogen die intussen al aan de donkerte gewend waren. "Wie klopt er aan in dit huis?" Ze glimlachte even schuin, en ging zitten. "Het zou dom zijn mijn identiteit meteen weg te geven," Begon ze, haar eigen stem vervormende. Toen ze zich omdraaide en het zwakke maanlicht door de ingang van de schuur scheen, kon ze een bleekwitte kater onderscheiden van de zwarte plekken rondom haar heen. Echter reikte het licht haar maar net, zodat alleen haar gezicht zichtbaar was en haar rode ogen welke emotieloos schenen geen enkel teken van leven verraadde. "Phantom." Sprak ze kil. "Ik wist wel dat jij het was."}

»People keep fighting about the same thing until it breaks them apart.

Onderwerp: Re: XX - At the Opera... di 6 aug 2013 - 20:00

Phantom's zilverige ogen priemden door de duisternis heen, maar niet genoeg om de vorm van een andere kat te onderscheiden. Een kat met een donkere pels, bedacht hij zich, een mentale notitie maken. Hij was altijd bezig met inschatten, denken, focus! Hij zou zich er qua intellect niet onder laten drukken door welke kat dan ook. Zelfs Icy heeft moeten buigen, al gaf ze dat niet graag toe. Hij was niet van plan om het af te leggen tegen een normale Bloodclan kat. "Het zou dom zijn mijn identiteit meteen weg te geven," Miauwde de kat, met een ietwat vreemde stem. "Hoe erg je ook je identiteit verbergt, elke kat heeft een unieke geur," miauwde hij droogjes, al moest hij toegeven dat hij niet helemaal kon plaatsen van wie de geur was. Hij was nog steeds niet in de bui voor een gevecht, wat hemzelf nog aardig meeviel. Hij sprak dan ook op een nagenoeg verveelde toon. De kater zette een rustige pas naar voren, zichzelf onthullende aan het maanlicht. "Phantom." Sprak ze kil. "Ik wist wel dat jij het was." Phantom keek haar rustig aan. Nu kon hij ook zien wie de poes was. "Toevallig omdat je me gevolgd had, Ziva?" Miauwde hij kalm met zijn diepe, sonore stem, "Ik wist niet dat ik zo interessant was."