Tнє Rαιηѕ Oƒ Cαѕтαмєяє

I Honeykit, Rootkit, Morningkit, Glovekit en Stormkit worden geboren. Enkele manen voor hun geboorte was hun vader Crookedstar overleden. Hij had met zijn kop vast gezeten in een vossenval en was bijna op slag dood. Honeykit haar vroege herinneringen waren vrij onschuldig. Ze had een vrij invasieve persoonlijkheid en bemoeide zich met alles en iedereen, maar ze bedoelde het goed. Ze ontmoette veel nest genootjes, omdat ondanks het recente verlies van hun leider, de clan veel kittens had. Het was new leaf en dus een perfect moment om kittens groot te brengen. Honeykit ontmoette Applekit, een kitten van dezelfde leeftijd, en na een iets moeizame start werden de twee vriendinnetjes. Ze zagen er allebei heel erg naar uit om samen leerling te worden en te kunnen trainen met elkaar.

Dreamheart, haar moeder, werd het kamp ingedragen door Stormstar, de huidige RiverClan leider na Crookestar. Hij had haar gevonden bij de grens, vermoord door de BloodClan leider Icy. Dit nieuws trof Honeykit enorm diep die eerst niet wilde geloven dat Dreamheart werkelijk dood was en haar probeerde wakker te maken.  Lostvoice en Stormstar probeerde haar beide te overtuigen dat haar moeder echt in StarClan was, en zelfs haar broertje Stormkit zei haar dit, maar ze wilde het niet geloven. Al snel begon ze iedereen in de clan, met name Stormstar, de schuld te geven van haar moeders dood. Hoewel hij Icy had weggejaagd had hij Dreamheart niet kunnen redden omdat hij te laat was geweest. Honeykit nu zes manen oud en oud genoeg om te weten dat ze Icy dood wilde, wraak voor haar moeder!

II De eerstvolgende ceremonie werd Honeykit benoemd als Honeypaw. Zij kreeg Lostvoice als mentor, samen met Applepaw zodat ze samen zouden kunnen trainen. Stormstar vond het een goed idee om de twee samen te plaatsen zodat Applepaw wat meer zelfvertrouwen kreeg en Honeypaw iemand had om mee op te trekken. De maan na de dood van haar moeder had Honeypaw niets anders gedaan dan zichzelf afzonderen, volledig verzwolgen door het verdriet. Het idee om samen met Applepaw te gaan trainen zou Honeypaw vol van blijdschap moeten maken, maar sinds Dreamheart was gedood was de kitten volledig verandert. Zij en haar oude zelf waren zo verschillend als de zon en de maan geworden.
Toen Honeypaw het hoorde dat zij samen met Applepaw moest trainen, nam ze dit helemaal verkeerd op. Ze dacht dat Stormstar haar het wilde inwrijven dat zij geen moeder meer had en Applepaw wel. Applepaw kon met Lostvoice trainen, en een speciale band tussen moeder en dochter opbouwen. Honeypaw kon dat allemaal niet. Ze nam het zelfs de arme Applepaw kwalijk en dreigde haar terug te pakken voor "wat zij wel niet had gedaan". Lostvoice kreeg te horen dat ze helemaal niet wilde trainen met haar. Vanaf dat punt werd het alleen maar erger.

Honeypaw had sinds Dreamheart haar dood nachtmerries, en ze leken met elke nacht erger te worden. De nacht na haar benaming had ze een bijzonder wrede droom die zo heftig was dat ze er wakker van schrok en snel het kamp uit glipte. In paniek met de naschokken van haar droom nog vers voor haar ogen begon ze te rennen. Bij puur toeval kwam ze Applepaw tegen die ze letterlijk in haar haast bijna omver was gelopen. Overrompeld door gevoelens die zo'n jonge kat onmogelijk kan begrijpen, kwamen alle emoties er uit in een wilde, krankzinnige manier. Applepaw kreeg alle beschuldigingen die Honeypaw maar bedenken kon over haar heen gesmeten, terwijl Applepaw misschien wel de meest onschuldige kat is in dit hele verhaal, en geen enkele connectie had met de dood van Dreamheart. Gek geworden van verdriet draaide ze zich om naar Applepaw en wilde haar aanvallen, misschien zelfs in haar kinderlijk eenvoudige impuls vermoorden. Maar toen ze Applepaw in de ogen keek kreeg ze in dat zelfde moment een flashack van toen de twee nog kittens waren geweest, en ze beide hadden afgesproken om 'vrienden te zijn'. Alles was zo verwarrend dat ze het gebroken toneel snel verliet en Applepaw voorgoed achter zich liet. Hun band zou nooit meer gerepareerd kunnen worden.

III Honeypaw trainde niet veel en was vaak ook niet eens aanwezig bij trainingen. Haar haat voor iedereen in de wereld was iets minder sinds haar uitbarsting, maar nog steeds aanwezig. Ze had voornamelijk moeite om haar gevoelens een plekje te geven, en er mee om te gaan. Icy lag elke dag nog vers in haar geheugen, en ze wilde de poes vermoorden met haar eigen klauwen. Wraak nemen voor haar moeder. Ze ontmoette in die tijd een mede apprentice, Cinderpaw. Ondanks haar afgelegen aanraking met de realiteit vond ze een steun en een vriend in hem. Hij kon haar voor even laten vergeten hoe het was om verdrietig te zijn. De twee spendeerde veel tijd samen en door hem was ze soms zelfs weer een beetje de oude. Doch verliep haar training moeizaam, langzaam. Ze ontweek Applepaw helemaal sinds kort. Niet meer omdat ze de cyperse poes iets aan wilde doen, maar vanwege de spijt die ze voelde. Onbeschrijflijke spijt dat ze Applepaw zo'n pijn had gedaan, en bijna had willen doen. Honeypaw haar oplossing voor zulke situaties was er keihard weg van rennen en ontwijken zolang je maar kon. Door Cinderpaw stopte de nachtmerries en het rouwproces van haar niet helemaal, maar ze werden wel iets minder. Ze sliepen stiekem vaak samen in een nest en als er iets aan de hand was dan was hij altijd aanwezig om haar te troosten als het moest. Cinderpaw was de warmte die ze tot nu toe gemist had, en het leek er op dat ze kon beginnen aan haar rouwproces.

Haar leven nam nog een scherpe keerzijde toen Honeypaw op een middag langs de rivier liep in haar eentje. Ze keek over naar ThunderClan territory en merkte een kat op die over de steppingstones naar haar kant toe liep. Ze verwachtte dat het een thunderclanner was, maar zodra ze de geur van de kat rook wist ze dat het geen thunderclanner was. Diezelfde geur had aan Dreamheart gekleefd toen zij dood het kamp binnen gedragen was. Icy, de BloodClan leider, was teruggekeerd. De nachtmerrie die ze elke nacht herleefde was hier, en Honeypaw begreep dat ze dit niet ging overleven. Toen Icy met haar begon te spotten en grapjes maakte over Dreamheart begon Honeypaw haar gezonde verstand langzaam weg te ebben en wilde ze niets liever dan de wraak nemen die ze drie manen geleden gezworen had. Ze had exact geen enkele ervaring met vechten maar dat maakte haar niet uit. Op dat punt accepteerde ze haar lot, en maakte de kitten van 9 manen vrede er mee dat ze ging sterven vandaan. Zo lang ze Icy maar met zich mee kon nemen. Het gevecht was kort, maar krachtig. Honeypaw was geen enkele partij voor de oudere, ervaren bloodclanner. De eerste klap die de leider uitdeelde liet een dikke wond achter die van haar linker zij tot haar flank liep, Honeypaw werkte zichzelf steeds meer in de nesten door Icy uit te schelden en moedige dingen te roepen, waardoor Icy geen genade meer ging tonen. Ze werkte Honeypaw moeiteloos tegen de grond en spotte met haar. Honeypaw spuugde brutaal in Icypaw haar gezicht en accepteerde dat dit het einde zou betekenen. Op dat moment kwam Cinderpaw vooruit geschoten en viel Icy aan. De plotse aanval verraste Icy totaal maar ze herstelde zich en had nu hem tegen de grond gewerkt. Toen het er op leek dat ook hij zou sterven voor Honeypaw haar ogen kon ze het niet langer aanzien en sloot ze haar ogen, hopend dat ze hem en haar ouders zo weer zien kon in StarClan. Stormstar verscheen toen tonele en redde de twee leerlingen. Icy was gedwongen om zich terug te trekken en zowel Cinderpaw als Honeypaw werden naar de medicine den gebracht. Vanaf dat punt besloten ze om vriendje en vriendinnetje te worden.

IV Honeypaw herstelde en kon na een week de medicine den verlaten. Icy had een wond op haar linkerzijde nagelaten die diep was en een litteken werd. Ze zat met zichzelf in de knoop. Ze had zich altijd voorgesteld dat als het moment eenmaal daar was ze Icy zonder aarzeling zou kunnen vermoorden, maar toen dat moment echt aangebroken was had ze niets anders kunnen doen dan twijfelen, en vreselijk bang worden bij het idee dat Icy veel te sterk was voor haar. Het was pas na dat Icy haar begon te pesten en Dreamheart begon te bespotten dat ze haar aanviel. De sensatie die ze toen had gevoeld was iets waar ze vooral nu bang voor was geworden. Toen het eenmaal zover was en ze begon te vechten voelde het goed. Goed om haar pijn te doen. Om haar te verwonden. En voor dat schaamte ze zich. Ze wilde dat niet voelen en vroeg zich constant af hoe het was geweest als ze Icy wel had kunnen vermoorden. Ze schaamde zich voor zichzelf, zowel als voor het feit dat ze haar moeder niet had kunnen wreken en wederom zat ze met zichzelf in de knoop. Ze ontdekte in een gesprek met haar tante, Snowcrystal, dat haar kittens eigenlijk van een thunderclan warrior genaamd Moonstripe waren. Dit geheim heeft ze nooit aan iemand vertelt en draagt ze nog steeds bij zich.

Ze lag heel erg met zichzelf in de knoop maar wist na een goed gesprek met Stormstar haar grip op de realiteit een beetje terug te krijgen. Haar training pakte ze op met meer inzet dan voorheen en ze nam het gretig aan om zich daarop te kunnen focussen en de gebeurtenissen van de afgelopen manen achter zich te laten. Zij en Cinderpaw werden steeds closer met elkaar, en ze waren nu bijna onafscheidelijk geworden.

V Haar harde werk werd beloont. Toen ze er eenmaal klaar voor was en haar training had voltooid, gaf Stormstar haar de naam Honeyspots. Het voelde als een soort afsluiting van een nare periode, al was ze nog steeds niet volledig herstelt mentaal. Dat zou een lange rit worden maar ze had nu haar partner, Cindersmoke, die haar daarbij helpen kon. Ze begon wat meer haar weg te vinden, en legde oude gevoelens voor clan genoten neer. Haar haat voor bloodclan bleef, en het wakkerde een gezonde vijandigheid naar buitenstaanders aan. Andere clans waren de vijand, en ze zou zichzelf en de clan keihard verdedigen tegen ze. Hierdoor volgde er vaak wat onenigheden bij grenzen. Ze moest haar emoties af en toe toch kwijt, en een ster in ermee om gaan was ze nou niet. Ze hield er een soort kinderlijke impulsiviteit aan over. Maar toch ging het beter met haar, beter dan in een lange tijd. Ze had nu een steun en een toeverlaat die haar nam zoals ze was en een oneindig geduld met haar had.  

Manen verstreken. In de late uurtjes van de nacht kwam Cindersmoke met een voorstel. Een voorstel om samen de meest logische en volgende stap te nemen in hun relatie. Kittens. In eerste instantie kwam dat voorstel als een grote schok voor Honeyspots, maar toen ze het idee begon te overdenken begon ze er al snel aan te wennen. Het stel was in de wolken toen ze een tijd later er achter kwamen dat ze zwanger was geworden. Tot vlak voor de bevalling leefde Honeyspots op een roze wolk. Euforisch en gelukkig. De zwangerschap was zwaar zoals dat voor iedere kersverse of ervaren moeders is, maar ze had steun van haar partner, zelfs van haar vrienden. Helaas werd die mooie droom versplinterd toen Cindersmoke verdween. Hij was er op een dag gewoon niet meer. Verdwenen uit zijn nes en niet terug gekeerd meer. Honeyspots vreesde het ergste maar bleef hoop houden. Elke dag sinds zijn verdwijning had ze gebeden naar haar goden om hem veilig thuis te brengen, om hem te terug naar huis te leidden en hem veilig en wel thuis terug te laten keren. Maar hij kwam niet en één maan later beviel Honeyspots van twee gezonde dochters. Eentje leek op haar en eentje leek op Cindersmoke. De calico noemde ze Quietkit en de zwart-witte noemde ze Flowkit.

Moederschap bekwam haar goed. Haar kittens waren haar rots geworden. Voor hen voelde ze een liefde die ongekend was voor haar en sterker dan wat dan ook. Voor hen hield ze zich sterk en wist ze zichzelf lang genoeg bij elkaar te houden tot Cindersmoke terugkeerde één maan na de geboorte van zijn kits, twee manen sinds zijn plotse vertrek. Ze was soms ziek van verdriet, maar nu was hij teruggekeerd en veranderde alles. Manen lang had ze gedroomd van zijn terugkeer, maar nu het werkelijkheid was voelde het meer als een nachtmerrie. Ze was dankbaar en gelukkig dat hij nog leefde en gebroken van binnen. Omwille van haar kits joeg ze hem de nursery uit en keerde ze hem de rug toe. Ze had het niet voor kunnen stellen toen, maar dat gebaar zou voorgoed zo blijven. Zelfs toen het voelde alsof haar hart uit elkaar gerukt werd.

? Na het gevecht met de BloodClan was Honeyspots verandert. Tijdens het gevecht had ze gevoeld wat ze ook gevoeld had toen ze met Icy had gevochten ó zo lang geleden. Tijdens het gevecht had veel katten verwond. Eindelijk had ze wat ze wilde, een voltallige strijd! In haar geest nam ze wraak voor haar moeder en probeerde ze zoveel mogelijk slachtoffers te maken. Beide kanten leidde hevig verlies maar de clans leken uiteindelijk de overhand te krijgen. Ze had alles gegeven om haar clan te beschermen die dag en om te overwinnen. In de hitte van de strijd had ze zelfs een bloodclanner vermoord. Een daad die ze nog nooit eerder begaan had en haar hele wezen wakker schudde. Sinds ze klein was had ze geprobeerd zich voor te stellen hoe dat moment zou zijn, er over gefantaseerd. De realiteit was alleen niet zoals in de verhalen altijd werd verteld. Niet machtig, niet heldhaftig en niet euforisch. In de verhalen versloeg de held het monster en kwam alles goed. De waarheid was niet gelukkig. De waarheid was zoals altijd alle waarheden. Luidruchtig, heftig, smartelijk en chaotisch.