Life's a game made for everyone. [Dandelionpaw]

Lusteloos staarde Gingerpaw naar de prooistapel. Eigenlijk had hij geen honger, maar hij wist dat hij iets moest eten om op krachten te komen. Toen de roste kater een paar krijgers achter hem hoorde klagen omdat het zo lang duurde, ging hij zonder iets te nemen ergens aan de rand van de open plek zitten. Weer bleef hij gewoon voor zich uit staren. Sinds hij in de rivier was gevallen voelde hij zich niet goed, ook al was hij fysiek helemaal in orde. Het leek net of hij nergens meer zin in had. Gingerpaw stond nu al dagenlang voor dag en dauw op om te gaan jagen, en kwam pas laat op de dag terug. Meestal kwam hij wel terug met een paar muizen of soms een duif. Het was zijn manier om niet met anderen te hoeven spreken of zijn training uit te stellen. Hij was bang dat hij nu alles toch fout zou doen en zich nog slechter voelen. Plots zag hij een wit figuurtje op de open plek en in zijn hart flakkerde hoop op. Dandelionpaw. Hij had haar al die tijd niet meer gezien, waarschijnlijk omdat hij niet wilde kijken. 'Dandelionpaw!' Gingerpaw probeerde te roepen, maar zijn stem klonk schor en zacht omdat hij hem al dagen niet meer gebruikt had. Even schraapte hij zijn keel en probeerde het nog eens. 'Dandelionpaw!', riep hij, luider nu. Hij hoopte maar dat ze hem gehoord had. En het verbaasde hem hoe graag hij met haar wilde praten.

Life's a game made for everyone. [Dandelionpaw] C1761924-1376917386793797large

De vier leiders stonden op de Grote Rots. Het was een goede vergadering, en alles liep volgens plan. Katten uit alle Clans waren er, en geen problemen op komst. Ze vertelden nieuws vanuit de Clan. Maar plots, als een bliksemflits, gilde iemand. De leiders stopten met praten. Alle ogen waren op de gillende kat gericht. "H-hij is dood!" Een schokgolf ging door de menigte, toen er steeds meer katten dood neervielen. Reusachtige katten kropen door de menigte, bloed droop van hun tanden. Het waren er vier. Alle vier slopen ze naar de leiders. De katten gilden doodsangst. "Ren voor jullie le-" De leider kon zijn zin niet afmaken. Het was al gedaan.

Een schokgolf ging door de kleine zandkleurige leerling heen, en sprong op. Haar blauwe oogjes waren groot geworden. Ze schudde haar vacht en liep naar buiten. Het koude raakte haar tedere vacht. Het is maar een nare droom.. Ze liep naar de prooistapel. Een kleine muis was voor haar achtergebleven, en ze pakte hem op. Een humeurige stem klonk achter haar. "Wie zegt dat jij al gejaagd hebt? Andere katten verdienen die muis beter!" Angstig dropte ze de muis in de kuil en draaide zich angstig om. De kat die achter haar stond keek haar vragend aan. "Waarom laat je die muis vallen?" Dandelionpaw draaide zich om en rende weg. 'Dandelionpaw!' Hoorde ze. Ze keek om en zag Gingerpaw. Ze staarde hem aan.

Life's a game made for everyone. [Dandelionpaw] Peqh

Gingerpaw zag hoe het zandkleurige poesje zich omdraaide en hem bleef aanstaren. Er ging een kleine schok door hem heen. Nu hij Dandelionpaw weer zag, kwamen al zijn gevoelens weer los die hij zo zorgvuldig had proberen op te bergen. De angst, woede, vernedering, maar vooral schuldgevoel. Uit haar blik kon hij niet afleiden wat ze voelde. Was ze nog boos op hem? Zo ging hij het niet te weten komen. Even schraapte hij zijn keel en mauwde toen voorzichtig, 'Ik zou graag even met je praten.' Hij liet zijn zin meer als een vraag klinken, en bang voor het antwoord.

Sorry, geen inspi...

'Ik zou graag even met je praten.' Ze bleef staren, maar na een tijdje verzette ze een poot. Héél voorzichtig. Langzaam liep ze naar hem toe, tot ze een staartlengte voor hem stond. Haar blauwe oogjes stonden bezorgd, maar die probeerde ze haastig te onderdrukken. Ze zweeg voor een niet al te lange tijd. Ze wou spreken, maar haar kaken stonden als op elkaar geplakt.

-geen inspi

Gingerpaw kon de blauwe ogen van het poesje niet ontmoeten, dus staarde hij maar een beetje naar de grond. Toen hij weer opkeek zag hij dat ze pootje voor pootje naar hem toe liep en een staartlengte voor hem stopte. Nog steeds zei Dandelionpaw niets. Maar ze was naar hem toegekomen, dus moest dat betekenen dat ze met hem wilde spreken, toch? Hij liet een beverig zuchtje ontsnappen. Gingerpaw wist niet goed hoe te beginnen, hoe hij het weer goed kon maken met Dandelionpaw. Aarzelend stak hij van wal. 'Ik... Ik wil me verontschuldigen van bij de waterval.' De roste kater slikte nerveus. 'Ik meende het helemaal niet, en ik was gewoon te koppig om dat toe te geven. Het... Het spijt me. Maar ik was zo ongerust, wat er net had kunnen gebeuren...' Zijn stem stierf weg. Met een bijna wanhopige blik keek hij Dandelionpaw aan.

'Ik... Ik wil me verontschuldigen van bij de waterval.' De roste kater slikte nerveus. 'Ik meende het helemaal niet, en ik was gewoon te koppig om dat toe te geven. Het... Het spijt me. Maar ik was zo ongerust, wat er net had kunnen gebeuren...' Ze bleef staren, alle woorden opnemend. Ze deed haar mond een beetje open, maar sloot hem weer. Ze liep nog één stapje dichterbij. Kon ze haar gevoelens waarstellen aan deze kat? Ze waagde het er nog niet op, dalijk zou hij haar blazend weg jagen.. Ze slikte. Haar keel was droog en ze kon niet spreken. Ze liep wat dichterbij en wreef haar zandkleurige vacht tegen de zijne aan.

Toen Dandelionpaw zich tegen hem aan wreef, viel er een reusachtige last van zijn schouders. Gingerpaw had nog niet beseft hoeveel ze voor hem betekende. Hoewel hij het kleine poesje nog maar één keer ontmoet had, toch had hij het gevoel dat ze al vrienden waren. En toen had hij zich zo vreselijk gedragen... Hij verplichtte zichzelf niet te veel hoop te hebben. Misschien kwam ze hem gewoon vertellen dat... ze hem niet meer wilde spreken? Er lag een droevig glimlachje om zijn lippen. 'Dus... Dit betekent dat je me vergeeft?' Zijn stem klonk hoopvol, en hij haatte zichzelf erom. Want Dandelion kon die hoop weer helemaal de grond inboren.