Jacht

Een nieuwe dag was begonnen en Appletree stak haar hoofd uit de Den. Ze keek naar het midden van het kamp. Katten liepen druk heen en weer. Ze besloot om zelf ook maar iets te doen voor de Clan. Het zou niet eerlijk zijn dat iedereen hier rondliep en dat zij helemaal niks deed. Appletree verplaatste zich langzaam naar de ingang van het kamp toe. Ze wierp nog een blik naar achteren, naar de Nursery en naar alle katten die druk in de weer waren. Ze knikte en liep een beetje vooruit. Ze vond het een leuk leven hier, dat ze had. Alleen jammer dat ze nog niet echt veel Clanleden kende. Maar dat was dan ook het enige minpuntje. Vrienden kon ze tenslotte nog altijd maken. Appletree richtte haar blik op een grote boom voor zich. Het was een prachtige boom. Ze besloot de boom te bestuderen. Tenslotte hield ze van bomen. Dat kon je ook half opmaken aan de naam die ze droeg. Ze was trots op de naam van Appletree. Ze was trots op alles wat ze al bereikt had in haar leven. Na de boom even goed bestudeert te hebben, zette ze haar klauwen in het schors en klom een stukje omhoog. Pfoe... Dat was nog best zwaar! Toch zette Appletree door en niet veel later was ze bovenin de boom. Ze liet haar blik ronddwalen over het kamp, die vanaf deze positie ontzettend goed zichtbaar was. Wauw! Ze liet haar blik over het gehele gebied gaan. Een stuk met hoog gras trok haar aandacht. Ze was dol om in het hoge gras te lopen. Dat gaf haar altijd zo'n gevoel dat ze lekker onzichtbaar was voor andere katten. Ze klom het laatste stukje voorzichtig naar beneden. Dat deed ze niet al te simpel. Te laat kwam ze erachter dat ze ook gewoon van tak naar tak had kunnen springen. Ze had de moeilijke manier gekozen en had haar poten voor zich uit gezet en was toen zo half uit de boom geschoven. Ach ja, ze was er nu eenmaal uit, dus nu mocht ze ook niet klagen. Ze liet haar blik ronddwalen en ging naar het hoogstaande gras toe. Ze rook zachtjes aan het gras en snoof de frisse aroma in. Haar aderen stroomde krachtig haar bloed. Als ze eenmaal zo bezig was om de natuur te voelen en te beleven, voelde ze ook alle delen in haar lichaam die aan het werk waren om haar te laten leven. Om haar te laten wandelen en om haar te laten ruiken, horen, proeven, voelen en om haar te laten zien. Ze keek nogmaals rond en glimlachte. En dit leven behoorde tot haar. Appletree was trots dat ze mocht leven. Misschien was ze iets te trots, maar ze was in elk geval trots. De zon scheen fel op haar pels en de dauwdruppels gingen langzaam van de sprietjes af. Appletree verplaatste zich tussen het gras en kreeg een muis in het oog. Appletree boog zich langzaam, goed genoeg om te kunnen sluipen. Ze ging over de grond en toen ze dacht dat ze dicht genoeg was om de muis zeker niet mis te schieten, sprong ze. Ze doodde de muis en een glimlach verscheen over haar gezicht. Ze keek naar de muis. Ze begroef het ergens waar aarde was. Donkere wolken begonnen zich langzaam te verzamelen. Appletree's ogen keken richting de hemel. Maar ze ging niet weg. De wolken gingen al langzaam verder, een geheel andere kant uit. Een glimlach verscheen op Appletree's gezicht. Ze legde zich neer.

Swiftstorm was er weer eens op uit om te gaan jagen, hij was zojuist wakker geworden door het opstaan van de anderen. Zoals gewoonlijk was het eerste waar hij aan dacht zijn taak doen. Daarom was hij weer gaan jagen zoals hij bijna altijd s´ochtends deed. De wolken gingen langzaam door de lucht er waren er veel, goed weer voor jagen. Hij liep langzaam richting een hooggras veld. Er lagen nog dauwdruppels op het gras, de prooidieren snuffelde erdoor heen. Swiftstorm betrad het gras en wachtte telkens korte momenten af op bewegingen van prooi. Hij had geen succes tot dat er veel gras begon te bewegen. Swiftstorm sprong en greep zich vast in een muis, snel doodde hij de muis en ging verder nadat hij de muis had opgeborgen. Hij probeerde ditmaal meer te vangen dan enkele muizen, normaal ving hij er 2 tot 4 maar de laatste tijd telkens maar 2. Hij moest beter zijn best doen had hij zichzelf voorgenomen, hij was te ongeduldig zoals velen dat al hadden gezegd tegen hem. Hij kroop verder door het gras heen en zag iets bewegen door de geur van prooi die vlak bij hing rook hij niets anders. Swiftstorm zweeg en wachtte geduldig af op bewegingen, hij zag amper wat door het gras, maar hij wist het zeker. Daar lag iets, misschien prooi hij zou het moeten proberen, maar dan wel zonder zijn nagels uit te steken. Langzaam zette hij een stap en ging stap voor stap verder. Hij was stil en controleerde zijn ademhaling. Hij versnelde zijn pas en ging nog iets sneller na enkele seconden. Het moment was nu daar. Swiftstorm hield zijn adem in, zette zich af met zijn poten en sprong door de lucht. Hij belandde boven op een poes en hij sprong snel van haar af, zijn gezicht beschaamd naar beneden gericht zei hij "Oeps, emh..... sorry, ik had je niet gezien. Het spijt me als ik stoorde" Swiftstorm had een grootte blunder begaan en hij baalde nu heel erg. Hij keek weer op maar wel voorzichtig.

De zon scheen hier, op deze plaats, minder fel dan als ze ergens anders zou gaan liggen en Appletree richtte haar blik richting de hemel. Ze snorde zachtjes. Het gras waaide naast zich rustig, alsof het een eigen ritme had en het niet bepaald werd door de wind. Enkele druppels gingen van takken af, wat alleen maar kon wijzen op een regelval die nacht. Het was er ook het seizoen voor. Appletree keek naar de verschillende bomen voor haar. Geen enkele behoorde aan haar naam. Die waren vast bij tweebeenplaatsen te vinden. Als je zo diep in het gras zat, werd je goed geïsoleerd. Dit was bijna net zo warm als de Nursery, maar dat kon ook komen omdat de zon op haar vacht scheen. De poes snorde zachtjes. Haar poten gingen rustig over het gras. De wolken breidden zich steeds verder uit naar zuiden. De zon was al opgekomen en het was zo ongeveer rond de middag. Appletree snorde. Ze wachtte op het goede teken, dat het bos zelf ook zou gaan leven en dan ging ze pas op jacht. Appletree was nooit ongeduldig, wat het jagen betrof. Ze ging er altijd rustig voor zitten. Eerst liet zij zich dan opwarmen door de zon en dan pas ging ze aan de slag. Appletree richtte haar blik naar boven, proberend te onderscheiden of het vandaag ging regenen of niet. Het zag er niet naar uit. ze snorde lichtjes. Haar staartpunt sloeg nerveus heen en weer. Haar oren spreidde zich een beetje uit elkaar en haar poten zaten stevig tegen de grond. Dat was haar waarschuwing voor dat er iets aankwam. Ze hield haar zintuigen op scherp en kon vaag een pootstap onderscheiden. Maar meer ook niet. Iemand had het op haar gemunt, maar wie? Appletree keek rond, maar kon geen krijger onderscheiden, dus keek ze weer voor zich. Haar oren gingen alle kanten uit. Toen voelde ze opeens iets zwaars op haar rug en Appletree mauwde een keer. Appletree wou zich omdraaien om de kat een flinke optater te geven, maar die ging zelf al van haar rug en Appletree keek de kat met hoogstaande rug aan. Het was een kater van WindClan, zijn gezicht leek wel beschaamd en stond niet naar haar gericht, eerder naar de grond. Appletree probeerde zich de naam te herinneren. Swiftstorm! Die leek niet vijandig. Misschien dacht hij dat zij een prooi was of zo. Ze snorde lichtjes toen hij zijn excuses aanbood. De kater leek zich echt te schamen, want hij keek heel erg voorzichtig op. Appletree deed een paar stappen zijn richting in en liet haar hoofd toen rusten in zijn nek, waarna ze hem een lik over zijn schouder gaf. ''Het maakt helemaal niet uit, Swiftstorm. Ongelukjes kunnen gebeuren,'' sprak ze en ze gaf Swiftstorm nogmaals een lik, om te laten zien dat zij het echt niet erg vond. Ze vond helemaal niets erg van een WindClankat. Misschien zou ze er wel iets van gezegd hebben als hij zich omgedraaid had, zonder zijn excuses aan te bieden, maar dat leek niet in Swiftstorm's aard te liggen. Ze keek de kater glimlachend aan. ''Zullen we samen een eindje gaan jagen?'' vroeg ze. Het was goed voor haar band met hem en ze zou hem ook nog is beter leren kennen. Tenslotte hadden ze dan meer kans op prooi.

De poes kwam dichterbij en plaatste haar kop op zijn nek en gaf een lik over zijn schouder. ''Het maakt helemaal niet uit, Swiftstorm. Ongelukjes kunnen gebeuren,'' sprak ze. Toen herinnerde hij haar naam ´Appletree´ Appletree gaf hem nog een likje, blijkbaar vond ze het niet erg. Ze glimlachtte en vroeg ''Zullen we samen een eindje gaan jagen?''. Swiftstorm twijfelde en glimlachtte uiteindelijk "Dat lijkt me wel goed, Appletree" Hij gaf haar een lik terug. Alleen nu twijfelde hij waar naartoe, hij had zelf gewoon rond gelopen, maar je kan moeilijk met zijn twee simpel rond sluipen op zoek naar prooi. Swiftstorm keek Appletree aan en vroeg het dus maar "Welke kant op? Of wil je bij dit plekje nog even blijven?" Hij had die glimlach nog steeds op zijn gezicht. Dus veegde hij die een beetje weg straks liet hij de muizen schrikken. Hij keek terug naar de plek waar zijn eerste prooi van die dag lag en hij wist wat hij kon vragen aan haar. "zo.. Appletree al een goede jacht gehad?" Hij wou niet te haastig verder gaan, hij was nog een beetje beschaamd voor wat er net was gebeurd. Hij keek even naar de lucht, de wolken dreven voorbij in een langzaam tempo, ze zagen eruit als grootte zachtte hoopjes. ´zou je erop kunnen liggen´ vroeg hij zich af. Langzaam aan begon er een wind op te steken, het was gelukkig maar een koel briesje, maar koel was niet altijd fijn. Hij rilde even, het was nog wel warm alleen veel wind kon lastig zijn tijdens de jacht, ze zouden ontdekt kunnen worden door de prooidieren en zo zou hun jacht verpest worden door de wind. Hij keek naar Appletree en vroeg "Zullen we maar gaan" Swiftstorm rekte zich uit en spon even door het lekkere strek gevoel en was klaar om verder te jagen op muizen en de rest van de prooien.

Appletree keek glimlachend richting de kater. Ze herkende hem goed als Swiftstorm. Ze kende alle namen van de krijgers, echt waar, die kon ze zo allemaal opdreunen, maar ze kende hun karakter niet en dat zou storend kunnen zijn. De zon scheen gelukkig door de wolken heen. Appletree beschreef de wolken soms, als ze droomde, als vijanden die de zon probeerden te belemmeren. Wat ze ook meestal konden. Maar vandaag was de zon sterker. Net zoals Appletree. Appletree voelde de adrenaline door haar aderen suizen. Vandaag zou een mooie jacht worden. Als de zon op haar sterkst was, was Appletree ook op haar sterkst. Dan had zij het gevoel dat ze alles aankon. Heel de wereld waarmee ze ingedeeld zat. Bij alle katten. De zon was een soort inspiratiebron voor haar, een hulpbron, een energiebron. De druppels, die al inmiddels allemaal op de grond waren gevallen, verloren hun kracht van vochtigheid en droogde langzaam op. Daarmee verdween ook de vochtigheid van de grond. De planten zouden hiermee weer dorstig kunnen zijn, maar de zon zou niet altijd op haar sterkst blijven. Straks zou het weer regenen en dan waren de planten op hun sterkst. Dan zou haar vacht helemaal nat zijn en dan was zij minder sterk dan nu. Haar vacht werd goed verwarmd door de zon. Ze had niet zo'n dikke vacht, dus het was wel van als de zon een handje meehielp. Appletree luisterde naar de kater zijn woorden, terwijl ze opzoek ging met haar ogen naar prooi. Zo hadden ze meer tijd om na te denken en te sluipen en de prooi minder tijd om te ontsnappen. ''Laten we maar bij deze plek blijven. Onze vacht wordt goed gecamoufleerd door het hoge gras,'' snorde Appletree, wat eigenlijk ook deels waar was. Het hoge gras zorgde hier voor beschutting. Daarom zou deze plek ook heel erg zeldzaam zijn om prooi te kunnen vangen. In de winter zou het hier misschien kaal uitzien. In de winter zou er bijna geen gras zijn, maar in de zomer zou het snel aangroeien. Appletree keek naar de kater naast haar. ''Ja, laten we gaan,'' sprak ze en ze ging hem voor. Ze concentreerde zich op de kracht van de natuur. Ze rook een verse geur van planten. Ook hoorde ze de ademhaling van een muis, niet ver van hun vandaag. Appletree's jachttechniek was makkelijk. Ze probeerde gewoon de ademhaling van iemand op te vangen, of iets anders van het uiterlijk en dan pas ging ze eropaf. Ook nu probeerde ze meer dan de ademhaling van de muis op te vangen. Zo ving ze ook zijn geur op, zijn positie en wat hij deed. Hij knabbelde op een zaadje. Ongelooflijk hoeveel je in je oren kon horen van zo'n beestje. Nu was het tijd om hem te vangen. Appletree deed een teken met haar staart dat Swiftstorm stil moest zijn, sloop toen langzaam vooruit en sprong op de kansloze muis. Ze doodde het beest gauw en keer ernaar. Ze kreeg steeds meer honger als ze ernaar keek, werd ze hongerig, dus zocht ze vaste grond op en begroef het beestje. Het beestje had een kort leven gehad en Appletree bedankte StarClan diep in haar. Haar blik bleef hangen op een konijn en ze sloop zachtjes vooruit. Hoe was het toch mogelijk dat er nu zoveel prooi was? Het lag aan het seizoen, dat wist ze, maar toch was het speciaal om zoveel beestjes tegelijk te ontdekken. Appletree zette de achtervolging in. Ze had het konijn zo kunnen pakken, maar een achtervolging was grappiger. Lachend, omdat het konijn zo wegrende, rende Appletree er achterna. Ze sprong toen hij dacht genoeg bij haar was en doodde het beestje. Ze keek richting Swiftstorm. Had hij nog iets gevangen? ''Nou, bij mij gaat de jacht goed!'' snorde ze.

''Laten we maar bij deze plek blijven. Onze vacht wordt goed gecamoufleerd door het hoge gras,'' snorde Appletree. Swiftstorm respecteerde haar besluit en rekte zich even uit om zo te kunnen jagen. ''Ja, laten we gaan,'' sprak Appletree en ze ging voor. Swiftstorm sloop net als Appletree en na enkele momenten geslopen te hebben gebaarde Appletree dat Swiftstorm stil moest zijn. Swiftstorm gaf haar meer ruimte en rook toen een muis. Hij draaide zich om, een stukje terug waar hij zo net had gestaan. Hij wachtte even en Appletree sloeg toe achter hem, de muis schrok op en Swiftstorm sprong bovenop de muis. Swiftstorm greep zich vast aan de muis en doodde het zo snel mogelijk. Hij greep de muis vast en net toen hij wou omdraaien probeerde een kraai het uit zijn mond te trekken, de kraai wou de muis ook en hij zat ermee te worstelen om de muis uiteindelijk trokken ze de muis in twee en de kraai verdween. Swiftstorm baalde en legde de muis maar neer gelukkig had hij wel het grootste gedeelte, hij bergde de muis op zodat het niet gestolen zou worden door nog een ellendige kraai. Swiftstorm schrok toen hij Appletree achter zich hoorde. "bij mij gaat de jacht goed!'' snorde ze. Swiftstorm draaide zich om en pakte de muis en liet hem zien. "Een kraai heeft de andere helft los getrokken, terwijl ik die muis eerlijk had gevangen, Als ik dat beest tegenkom dan wil ik mijn muis terug, met of zonder kraaienkwijl."

(niet veel inspiraite sorry, Jij hebt hele goede posts!)

OEPS WAS NOG MET STEELFANG..... SORRY

Appletree's aandacht werd half en half getrokken door Swiftstorm, die een ruzie had met een kraai. Ze glimlachte en probeerde haar aandacht op andere dingen te richten. Haar wenkbrauwen trokken zich geïrriteerd op door het aantal geluid dat de kraai maakte. Zou ze helpen? Ze opende haar mond en rook dat er naast de kraai, ook een lijster ergens aanwezig was. Ondanks het storende geluid, probeerde Appletree zich te concentreren op dat geluid. Op een enige ademhaling van de lijster. Het maakte haar niets uit. Ze snoof een keer. De lucht van de kraai was ongelooflijk sterk en bedwelmde bijna al de andere geuren die hier aanwezig waren, zelfs die van Swiftstorm en die van zichzelf. Appletree keek geïrriteerd naar de kraai. Die vloog gelukkig weg en Appletree kon zich na een tijdje weer concentreren op andere geluiden. De lijster was weg, dankzij het gevecht en het lawaai. Appletree's spieren rekten geïrriteerd. Ze probeerde dit niet te laten zien aan Swiftstorm. Het gras kietelde aan haar poten en aan haar flank. Appletree keek opzij. Het gras was hier ook zo hoog! Soms vergat Appletree dat het gras hun half flankeerde. Alleen die kraai had hun gezien, maar vogels konden tegenwoordig alles zien aankomen. Haar pupillen verwijdde zich toen ze Swiftstorm's woorden hoorde en een glimlach verscheen over haar gezicht. Ze bekeek de muis. Enkele organen en bloed dropen van de muis af. Toen Appletree op de grond keek, zag ze iets roods liggen. Ze hield zichzelf tegen. Ze had het bijna willen oplikken. Eerst moest de Clan eten en dan zij pas. Die organen zou ze iemand anders laten opeten. Veel van de muis was er niet meer over. Alleen de flank. Misschien een goed speeltje voor de kits. ''Laten we dat maar als speeltje voor de kittens houden!'' riep ze lachend uit. Ze draaide haar oren en tegelijk ook haar blik opzij. De lijster zat er weer. Ze probeerde zich volledig te concentreren op het beest. Die leek zijn blik alleen maar naar andere geluiden, zoals een specht die op de boom zat te tikken, te laten glijden. Dat was goed nieuws voor Appletree. Appletree sloop over de grond. Ze stond voor een boom en zette zich schrap. Haar tanden ontblootte zich. Haar concentratie ging volledig over naar de lijster. Stilletjes zette ze haar klauwen in de schors en klom ze omhoog. De lijster had haar nog steeds niet in de gaten en zat vrolijk zijn lied te zingen. Appletree glimlachte en zette haar poten zachtjes op de tak neer. Een hoop lawaai deed haar opkijken en de lijster ook. Appletree zette zich af en sprong gauw naar de lijster. Haar tanden leken vleugels te voelen en Appletree drukte door. De lijster viel dood neer op de grond en Appletree keek geschrokken richting het lawaai. Iets zwarts kwam haar richting opvliegen. Appletree's ogen stonden open van schrik. Het was de kraai. En die kraai was van plan om haar van de tak af te duwen! ''Swiftstorm!''

Swiftstorm zag haar glimlach en moest er ook om lachen vooral toen ze over een speeltje voor de kittens begon. Ze sloop weg nadat ze was omgedraaid en hij zag al waarom, ze kroop richting de boom en sprong erin. Toen sloop ze richting de lijster, hij volgde van dichtbij zodat hij zou kunnen helpen als de lijster ontsnaptte. Hij zag hoe ze de lijster ving en wou haar even helpen door hem te pakken net voordat hij sprong hoorde hij zijn naam geroepen worden. Hij keek om en zag die ellendige kraai weer die haar eraf wou duwen. Swiftstorm ging snel en lichtvoetig naar een tak bij haar en sprong tegen de kraai aan om Appletree te redden. Alleen hij was vergeten zich vast te grijpen en stortte naar beneden met de kraai. Hij beet in de kraai´s nek en zag zijn leven voorbij flitsen in 1 seconde. Hij zag zichzelf als kitten, zijn vroegster herrinnering, kruipend naar zijn ouders. Toen zijn apprentice zijn, zijn eerste succesvolle jacht, zijn training. Zijn warrior ceremonie, manen van trouwe dienst aan de clan. Ontmoeting met Appletree, zijn domme fout. Toen besefte hij dat hij niet wou sterven en draaide om in de lucht. De kraai onder hem en hij boven de kraai. De kraai smakte hard op de grond en Swiftstorm schaafde hard door, hij had gezien hoe de kraai zijn nek brak door een steen. Hij zuchtte opgelucht maar het was niet voorbij voor hem. Hij stond op en voeldde de pijn in zijn voorpoten. "Rot kraai, dat verdiende je!" zei Swiftstorm toen hij weer ging liggen. Hij keek met vernauwde ogen naar de boom en zei met een wazig zicht "Appletree, ben je gevallen?" Hij had het niet gezien en hij kon het ook niet zien zolang hij daar lag. "Zeg me niet dat je bent gevallen want dan was dit helemaal voor niks." zuchtte Swiftstorm.

Appletree voelde haar ogen uit elkaar verwijden en haar poten trilden. De kraai had het op haar gemunt! Ze had de kracht niet meer om angstig om Swiftstorm's hulp te piepen. Ze keek richting Swiftstorm. Een kort moment en haar leven flitste even voorbij. Ze schudde haar kop. De zon scheen nog steeds fel op hun pelzen, maar Appletree voelde de warmte niet meer. Het bladerdek hinderde dat en er was een duisternis om haar heen gevallen, een ongezellige sfeer. Haar klauw klapte uit, maar op hetzelfde moment zag ze iets zilverkleurigs voor zich flitsen. Het zwarte verloor zijn kracht en Appletree's klauw zakte trillend neer. Ze zag Swiftstorm en hoopte dat hij niet verwond was. Ze rilde. De schaduw had een soort koude werking op haar. Appletree keek naar Swiftstorm. Ze viel bijna flauw toen ze iets rood zag kleuren. Was het Swiftstorm's pels? Ze hoopte van niet. Ze sprong trillend uit de boom, terwijl ze naar Swiftstorm's woorden luisterde. ''Nee, ik ben niet gevallen,'' zei ze licht trillend. Ze liep op Swiftstorm af. Ze had gevoel alsof haar poten haar elk moment niet meer konden dragen. Ze wierp een blik op de kraai. Ze kon zijn hersenen zien. De steen had hem geraakt, want er kleefde bloed aan de steen. Ze hoopte tenminste dat dat het bloed van de kraai was en niet die van Swiftstorm. De zon scheen hier weer. De boom was niet groot genoeg om de duisternis hier te laten blijven. De warmte kwam weer langzaam terug, maar dat kwam eerder door het benauwde gevoel dat ze had. ''Ik ben niet gevallen,'' bevestigde ze nogmaals op Swiftstorm's woorden. Het bladerdek liet langzaam zonnestralen binnenkomen. De duisternis leek zich langzaam te verwijderen, maar Appletree was nu alleen geconcentreerd op Swiftstorm. Zijzelf kon elk moment voor het oprapen liggen. Een ijzige kalmte kwam over op haar, dankzij de boom. De boom waarin ze bijna gestorven zou zijn. Ze keek naar de dode kraai. Zijn kraalogen keken richting boven, nietsziend en doods. Die had gekregen waarvoor hij bijna een leven had willen doden. Het was zijn eigen dood geweest. Ze keek verdrietig richting Swiftstorm. Ze hielp hem een beetje overeind. ''Gaat het?'' vroeg ze, terwijl ze richting Swiftstorm keek en hoopte dat hij dankzij haar niet te veel pijn had opgevangen. De kraai lag als een soort verduisterde versie van de schaduw tussen hun. Alsof hij hun pijn kon voelen. Zijn ogen waren doods. Niet levend. Niet ziend wat er rond hem heen gebeurde. Maar toch voelde het alsof hij alles kon horen wat zij zeiden. Alsof hij Swiftstorm's pijn zou voelen. Appletree keek een moment huiverend in die ogen. Zou ze die prooi wel willen meenemen? Waarom eigenlijk? Het was dan wel een mooie vangst, maar Appletree zou het niet langer willen zien. Ze schudde haar kopje. Als Swiftstorm te veel pijn had, zou deze jacht afgelopen zijn. Appletree keek steeds bezorger naar haar Clanlid.

Swiftstorm lag met pijn op de grond, Appletree bevestigde gelukkig dat ze niet was gevallen. Swiftstorm keek haar aan en zei "Gelukkig." Ze hielp hem een beetje overeind en vroeg hoe het met hem ging. Swiftstorm keek haar aan, hij wou niet dat ze bezorgd zou worden en zei dus maar "Goed, zolang jij maar niet gewond bent geraakt door die rot vogel." Hij stond een beetje gammel en hinkte zo weinig mogelijk met zijn poot en ging naar de kraai. Hij pakte de kraai en zei "Dit zal ook wel wat voedsel zijn voor de clan." Hij wist niet of het kon, dit was de eerste kraai die hij ooit had gevangen. "Ik kan beter terug naar de clan gaan. Ik neem de prooi wel mee." zei Swiftstorm toen hij zijn prooi weer opzocht. Hij pakte zijn prooi op en keek naar Appletree, het maakte hem niet uit dat hij gewond was geraakt door die kraai voor haar weg te halen. Hij keek haar aan en ging even zitten zijn poot brandde namelijk ookal wou hij dat niet laten merken. Hij keek alsof er niets aan de hand was. Zachtjes stond hij weer op om zijn poot niet te belasten en vroeg "Kan je bij nader inzien even helpen met de prooi, het is nogal belastend." Hij was gewond, dat wist hij en zij natuurlijk nu ook. Hij keek naar Appletree en zuchtte. Die kraai was hem te snel af geweest en hij was dit keer te traag om het te lukken hij baalde erg.



(omg geen isnpiratie meer)

Een soort opluchting schoot door Appletree heen, maar ze was nog niet helemaal overtuigd, toen Swiftstorm sprak dat het wel ging. Alles om zich heen had een soort duistere betekenis gekregen. Alsof het vandaag het lot was dat Swiftstorm haar zou moeten beschermen tegen een kraai. Appletree keek naar de kraai alsof die de dood zelve was. Ze schudde haar kopje. Ze begon rare dingen te zeggen. Dadelijk zou ze nog gaan ijlen, met Swiftstorm in de buurt. Dat wou ze niet, dus probeerde zij zich te concentreren op leuke dingen. De zon deed verwoede pogingen om uit het wolkendek te komen, die was verschoven nadat Swifstorm's antwoord was gekomen. Appletree kreeg het gevoel dat ze hier niet mochten zijn. Dat iets of iemand op hun loerde. Iets gevaarlijks. Dit was natuurlijk allemaal schijn. Er was daar niks en er zou daar ook niks zijn. Nee, ze moest ophouden. Misschien zou ze Swiftstorm hier alleen maar bang mee maken. Ze snorde lichtjes. ''Ik denk dat ik jou nu net iets belangrijker vind dan mezelf, Swiftstorm,'' sprak ze, terwijl ze hem een bemoedigende lik tussen zijn schouderbladen gaf. Swiftstorm was nu echt een vriend. Ze wierp haar blik richting het wolkendek. Zou het gaan regenen? Appletree hoopte van niet. De bloemen hadden waarschijnlijk nog niet dorst en er zou geen reden zijn waarom het juist vandaag, op deze gezellige jacht, zou gaan regenen. Sindsdat die kraai de boel even flink kwam verpesten, is het allemaal duister geworden. Vanbinnen, bij Appletree dan. Ze keek naar Swiftstorm. Hij deed o zo stoer, maar Appletree had heus wel door dat hij pijn had. Sommige katers vonden zichzelf daar gewoon niet goed voor, om hun echte gevoelens te laten zien. Maar Appletree liet zich niet in de maling nemen. Felle stralen kwamen op hun pelzen terecht. Appletree keek richting het wolkendek, die langzaam zijn kracht begon te verliezen, omdat de zon een soort come back maakte. Appletree werd er even door gehypnotiseerd, maar richtte haar blik toen weer schuddend richting Swiftstorm. Het was geen tijd om over het weer te dromen. Dat kon ze nog altijd later doen, maar nu was er een Clanlid die aangaf dat hij hulp nodig had. In de benen! ''Tuurlijk help ik je! Doe niet zo stoer. Ik weet dat je pijn hebt, Swiftstorm!'' glimlachte ze, terwijl zij enkel prooi verzamelde die zij gevangen hadden. Ze keek bezorgd richting Swiftstorm en zwakte haar tempo af. Opeens schoot haar iets te binnen. ''Als je poot niet te erg brandt, weet ik een plek waar je heel gemakkelijk tot rust kan komen,'' glimlachte ze, terwijl ze hem een lik gaf.

''Tuurlijk help ik je! Doe niet zo stoer. Ik weet dat je pijn hebt, Swiftstorm!'' glimlachte Appletree, terwijl zij enkel prooi oppakte die ze had gevangen. Swiftstorm merkte dat ze haar tempo afzwakte. Natuurlijk baalde hij hiervan, snelheid vond hij altijd een van de mooiste dingen. ''Als je poot niet te erg brandt, weet ik een plek waar je heel gemakkelijk tot rust kan komen,'' glimlachte ze, terwijl ze hem een lik gaf. Zijn poot brandde wel maar niet gigantisch erg dus hij keek haar aan en zei "Laat die plek maar eens zien." Nog steeds rustig op zijn poot leunend liep hij door. ´Waarom zou ik het proberen om op mijn poot te staan´ bedacht hij zich. Hij tilde zijn linker voorpoot op en liep met zijn rechter voorpoot. Dit was wel lastiger maar minder pijnlijk. Het leek zelfs of hij een soort van huppelde. Samen met Appletree liep hij door het gras. De kraai beet en de halve muis in de poot van de kraai. ´STOP EENS EVEN´ riep zijn gedachte. ´dat is de andere helft van de muis´ ging zijn denkvermogen verder. Hij stopte een seconde, keek rond, haalde een halve muis te voorschijn en naam die mee. Met een glimlach keek hij naar Appletree en zei "Heb ik toch de hele muis," zei hij terwijl hij met zijn staart wees naar de andere helft vastgeklemd in de poot van de kraai. De wind waaide nog steeds niet heel hard. De zon was nog steeds geblokkeerd door de wolken. Een redelijk weertje voor zo´n snert dag. Het enige goede was dat ze beide nog leefde en wat prooi hadden voor de clan. Hoewel die kraai wel onwijs dik en zwaar was.

Appletree keek bezorgd naar Swiftstorm, maar algauw dwaalden haar gedachten weer af naar de zon. Die leek een soort spelletje te spelen. Alsof hij tevoorschijn wou komen en ook weer niet. Een soort verstoppertje. Appletree keek weer een beetje geërgerd naar de zon, toen die verdween onder het wolkendek. Haar oren draaiden zich rond, sterk oplettend of er ook onweer of komende regen verderop aanwezig was. Ze hief haar hoofd omhoog en zag dat het wolkendek langzaam een andere kant opging, weg van WindClan. Appletree vermoedde richting SchaduwClan, maar meer wist zij ook niet. Ze snorde toen de zon weer volop op hun pelzen scheen. Haar pels gaf hierdoor een mooie, vlamachtige schittering. Bij Swiftstorm leek het wel zilvere schitteringen te geven. Een glimlach verscheen over haar gezicht en ze keek richting Swiftstorm. Die leek ergens in gedachten over, maar had ondertussen wel bevestigd dat ze de plek mocht laten zien. Appletree knikte respectvol en liep een richting in, terwijl ze haar aandacht naar de ritselende bladeren liet gaan. De bomen deinden zachtjes heen en weer. Hun takken leken gevaarlijke monsters die elk moment konden loslaten en op hun konden storten. Appletree keek met grote ogen naar een eik. De wind werd langzaam zachter. Appletree voelde dat aan het zachte ruisen van haar vacht. De bladeren hielden op met sterk ritselen en de takken namen een rustige positie aan. Appletree sloot genietend haar ogen. Ze wierp haar blik opzij en opende haar ogen toen Swiftstorm iets aangaf. Ze schoot in de lach toen ze de andere helft van de muis zag. Die moest vast losgelaten zijn door de kraai, toen die een aanval wou plegen. Appletree keek nog steeds bewonderend en dankbaar richting Swiftstorm. Ze vond het fijn dat hij haar had geholpen. Ze nam de kraai van Swiftstorm over, zover dat nog kon gaan. Ze had namelijk al iets in haar bek. Ze legde dat op de grond neer en gooide er toen een hoop aarde op. ''Die nemen we straks wel mee,'' snorde ze zachtjes. Ze liep een soort heuveltje op, checkte of Swiftstorm het kon halen en legde zich toen neer. Hier had je een prachtig uitzicht op een groot veld met bloemen. Bijen waren bij de bloemen te zien. Het was een kleurrijke omgeving en een verse aroma drong je neus binnen. Ze keek Swiftstorm glimlachend aan. ''Wat vind je ervan?''

Swiftstorm stond verbijsterd te kijken hij stond iets achter Appletree op een heuvel, voor hun strekte zich een prachtige bloemen weide. Vele geuren, vele kleuren waarbij de bijen zaten te leven. Het was prachtig. Swiftstorm keek naar links en zag Appletree glimlachen. ''Wat vind je ervan?'' vroeg ze. Swiftstorm had nog steeds een glimlach op en zei "Wonderschoon, zo veel geuren en kleuren. Het is gewoon magnifiek. Hij ging rustig liggen en zijn poot hing slap zodat er geen druk op lag. Het was gewoon beeldschoon. Swiftstorm keek naar Appletree en gaf haar een lik op haar schouder. "Dankjewel dat je me liever helpt dan doorgaan met jagen." Hij legde zijn kop op zijn poot en keek naar de bloemen. Het was heel mooi, de bijen gaven een rustieke sfeer in plaats van een doodse bewegingloze stilte. Hij vond het wel heel leuk dat Appletree deze plaats had laten zien. "Hoe ken je deze plaats eigenlijk?" Vroeg Swiftstorm. Het zou hem geweldig lijken om als hij zijn poot weer goed kon gebruiken door de bloemen weide te rennen. Niet wandelen, rennen. Snel langs die prachtige bloemen rennen terwijl alle geuren zich zouden versmelten tot een hemelse aroma. Dat zou geweldig zijn zolang hij maar niet op een bij ging staan, hij zag het al voor zich. Hij rennend met een glimlach, met honderden boze bijen achter hem aan. Dan zou hij er erger aan toe zijn dan nu. Hij zuchtte even zacht en begon te spinnen van blijdschap.

Toen Appletree een glimlach op Swiftstorm's gezicht zag verschijnen, wist ze dat de plaats hem goed deed. Dat kon ook niet anders. Als je je neusgaten ver openspreidde, kon je de geur van honing onderschatten, waarmee de bijen hun lijfjes vol zogen. Er zaten allemaal pluisjes in de lucht, die schitterden in de zon. Het bloemenveld strekte zich ver uit en het was zo kleurrijk, dat je wel een stuk of veertien kleuren kon onderschatten. Geel, blauw, rood, wit, zwart. Allemaal even mooi. Ook de grootte van bloemen was verschillend en daarbij ook fascinerend. De ene was heel erg groot, de andere was klein en zat nog maar half in de grond. Doordat de zon op de bloemen scheen, leek alles nog veel mooier dan het was. Ja, dit was echt een plaats om te ontspannen en gewoon even niet te denken. Gewoon even weg van alle zaken in de Clan. Als je kittens had was dit de ideale plek. Appletree snorde zachtjes toen ze om zich heen keek. Ze snoof en rook een lekkere geur van een mengeling van honing en de bloemen zelf. Ze voelde de lik in haar schouder ondanks het dromen nog net aan en glimlachend hief ze haar kopje opzij, richting Swiftstorm. Haar ogen fonkelden. Je kon zien dat ze hier het allerliefste zat. Hier kwam ze ook veel om na te denken. Als zij een Apprentice had en ze hadden een vrij moment, zou ze hem of haar zeker hier mee naartoe nemen. Maar zover was het nog niet. Ze keek Swiftstorm aan en snorde bij zijn vraag. Die was overduidelijk nieuwsgierig geworden. ''Ik heb deze plaats ontdekt dat ik zelf nog een Apprentice was en ik me verveelde. Ik was weggelopen bij mijn mentor en had deze plek ontdekt. Alleen was het toen nog niet zo mooi en kleurrijk als dat het nu is,'' snorde ze en dat was een feit. Vroeger groeiden hier nog maar een paar bloemen, die waren wit. Alles was in een paar manen snel veranderd. Maar hoe zou deze plaats in de winter eruit zien? Dat vroeg ze zich wel af. Ze zou het jammer vinden als al die mooie bloemen, die zo uitnodigend leken om in te rennen, weg zouden gaan. Ze keek naar Swiftstorm en besloot toen iets te doen. Omdat ze zich half schuldig voelde dat hij zijn leven voor haar had geriskeert, mocht zij ook wel eens wat terug doen. Ze ging vlak naast hem staan, graaide met haar achterpoot onder zijn achterpoten door, zodat hij viel en ving hem gemakkelijk op door snel door haar poten te zakken, zodat hij op haar rug viel. Hij was niet erg zwaar vond ze. Hopelijk lag hij ook een beetje. Ze rende toen in volle vaart de heuvel af en minderde een beetje toen ze bij het bloemenveld was. Ze keek Swiftstorm aan. Zou hij hier een wandeling met haar kunnen maken? Het leek haar ook niks om hem de bloemen vanaf haar rug te laten zien. Misschien was dat juist ongemakkelijk voor hem. Ze zakte door haar poten en keek Swiftstorm vragend aan. ''Wat wil je dat ik doe?''

Het ene moment zat Swiftstorm te kijken, het volgende moment werd hij onderuit gehaald en opgevangen. Swiftstorm schrok en wou bijna schreeuwen. Hij zag Appletree onder hem en zei "Stop, stop, niet doen. Dit is eigenlijk best fijn." Hij lachte en was dankbaar dat ze hem wou helpen. Ze rende hard de heuvel af en toen het bloemen veld in. Hij gaf haar een lik en fluisterde "Dankje voor dit gebaar Appletree." even later vroeg ze ''Wat wil je dat ik doe?'' Swiftstorm stapte van haar af en zei "Rustig wandelen met me." In zijn gedachte werd er naar hem geschreeuwd ``Idioot! ´rustig´ en ´wandelen´. WAT DENK JE WEL.`` Swiftstorm negeerde zijn drang om te rennen en keek vriendelijk naar Appletree. Hij liep rustig met haar mee door het bloemen veld. Langzaam kreeg hij een warm gevoel. Hij keek haar aan en merkte dat hij een beetje had staan staren. "Ik vond het heel erg aardig en leuk dat je me wou helpen te rennen. Appletree, dit is misschien brutaal of zo alleen waarom doe je dit. Ik bedoel, je neemt me hier naartoe, je tilt me op en rent met me. Je gaat met me mee hoewel de clan voorgaat." Hij was in de war, hij had nog steeds het denkvermogen van een apprentice. Hij keek naar Appletree met een vragende blik. Swiftstorm stopte, hij ging zitten. Vanwege zijn poot en hij wou antwoord horen. Hij vond het heel leuk wat ze allemaal had gedaan, maar hij wou het niet verkeerd opvatten dus deed hij alsof hij het niet begreep. Hij zweeg en zijn ogen keken in die van Appletree. Zijn staart bewoog zachtjes heen en weer en zijn ogen stonden helder gericht. Het wolkendek brak open op een plaats en de zon scheen door de breuk op het bloemenveld. Het zonlicht raakte Appletree´s pels en gaf een mooie heldere kleur. Hij bleef kijken en wist dat zijn vacht ook schitterde in de zon. Een briesje wind liet de bloemen licht meewaaien. Ze zag er mooi uit zo, alleen hij ging niets zeggen over dat hij haar redelijk ziet staan, nog niet.

Appletree liet haar blik glijden naar Swiftstorm, terwijl de wolken de zon nog steeds tegenhielden. Dit vond Appletree alles behalve fijn. Ze had daarnet de duisternis al gevoel en die stond haar niet meer aan. Appletree hield meer van zon, dan van duisternis. De duisternis gaf je zo'n koud, eenzaam gevoel. Alsof je bekeken wordt en je alleen bent op de wereld. Appletree liet haar blik naar het wolkendek glijden. Mocht de zon niet meer stralen? De zon deed zijn volle best, zag ze, want enkele minimale stralen kwamen tussen het wolkendek. Appletree liet haar blik en haar gehoor naar het bos naast hun horen. Het hele bos was in leven. Eekhoorntjes kwamen uit hun hol en muizen gingen weer op zoek naar zaden, om lekker op te knabbelen. Misschien maakten die in hun mond wel zoveel geluid, dat ze daarom hun niet hoorden aankomen. In dat geval waren van die nootjes een betere oplossing. Appletree's oren bewogen heen en weer. Dat kwam, omdat ze al het geluid zorgvuldig opving die in haar oren terechtkwam. Zo hoorde ze ook dat een specht een eindje verderop bezig was om een hol te maken. Dat een konijntje dichtbij hun in de struiken zat. En zo nog meer dingen. Appletree luisterde onder al deze gedachten naar Swiftstorm. Ze voelde zich lichter worden en keek ondertussen naar Swiftstorm. Ze snorde zachtjes, knikte en liep zorgvuldig langs hem. Mocht zijn poot het opeens begeven, dan ving zij hem handig op. Goede zorg voor je Clanleden, heette dat. Appletree keek opzij naar Swiftstorm. Hoe zou het met gaan? Appletree keek omhoog en zag dat de zon nog steeds pogingen deed om hun te laten zien wie de baas was. Appletree keek nijdig met haar ogen naar het tegenhoudende wolkendek, alsof zij die hiermee kapot kon maken. Natuurlijk kon dat niet, maar het zou natuurlijk wel grappig zijn. Ze keek naar boven en een glimlach verscheen over haar gezicht. Enkele stralen vielen al naar buiten. Appletree opende haar mond en rook het konijn, die nu onwijs dichtbij hun stond. Met een snelle sprong en uitgeklapte klauwen zou ze dat konijn zo de nek om kunnen draaien. Maar ze deed het niet. Dat zou ongezellig tegenover Swiftstorm zijn. Hoe ging het trouwens met hem? Met een onopvallende, schuine blik, keek ze naar hem. Die keek naar haar. Al een hele tijd, was haar opgevallen. Was haar geur vreemd? Zag ze er vreemd uit? Zat er iets vies op haar neus? Toen Swiftstorm begon te spreken, keek ze opzij. Haar oren bewogen heen en weer, terwijl haar ogen gefixeerd bleven op Swiftstorm. Appletree wachtte even met antwoorden en richtte haar blik naar boven. De zon leek het langzaam voor elkaar te krijgen. Toen Swiftstorm ging zitten, ging Appletree tegenover hem zitten. Haar hoofd een beetje schuin. Dat deed ze vaker als ze nadacht. Net toen Appletree wou antwoorden, brak de hemel open en Appletree snorde van de zon, die Swiftstorm en haar pels mooi verlichtte. Ze snorde luid. Daarna keek ze naar Swiftstorm. ''Wel, omdat ik geen Clanleden in de steek wil laten. Jij bent toch ook Clan? Dus de Clan gaat voor, zoals je al zei,'' snorde ze, terwijl ze hem aankeek. Ze stond op en gaf hem een lik over zijn neusje. De zon had een zilverachtige werking op zijn pels. Ze voelde de wind. Die ruiste zacht. De bladeren ritselden en Appletree liet haar blik even opzij glijden. Ze hield haar tanden in haar mond. Ze was een beetje wantrouwig geworden. Haar staartpunt sloeg nerveus heen en weer, maar Appletree richtte haar blik weer op Swiftstorm. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Hopelijk was zijn vraag hiermee een beetje beantwoord. Haar staart sloeg heen en weer. Ze maakte aanstalten om weer op te staan en liep een stukje verder. Daar liet zij zich op haar rug zakken en stak haar pootjes in de lucht.

''Wel, omdat ik geen Clanleden in de steek wil laten. Jij bent toch ook Clan? Dus de Clan gaat voor, zoals je al zei,'' snorde Appletree, terwijl ze hem aankeek. Ze stond op en gaf hem een lik over zijn neusje. Swiftstorm nieste daardoor toen ze weg was. Er was niks aan de hand, gewoon een vreemde reflex. Swiftstorm keek naar Appletree die een beetje rondliep en even later op haar rug draaide en haar poten in de lucht stak. "Pas op, het is lastig om een wolk te pakken, zelfs vanuit een boom lukt het niet en ik spreek uit ervaring," grapte hij. Het was dat hij last had van zijn poot anders was hij erbij gaan liggen op zijn rug. 'IDIOOT!!!! WAT ZEG IK TOCH, DAN GING JE RENNEN NIET LIGGEN! HANGT ER EEN MUIS DOOR JE STORT OFZO!,' riep de vertrouwde stem in zijn hoofd. Net als gewoonlijk negeerde hij die. 'Wil je niet luisteren? Dat is lekker,' sprak de stem. Swiftstorm keek naar Appletree en stond op. Hij liep naar haar toe en gaf haar toen een lik. "Clanlid of niet, heel erg bedankt dat je eigenwijs bent en me niet achterliet" Hij gaf haar nog een lik en ging toen op zijn buik liggen. Zijn ogen gesloten, rustig ademend. Hij zuchtte in gedachte en hij speelde al bijna een filmpje daar af. Hij liep door het veld met ogen open, zijn poot onbeschadigd en hij begon te rennen en toen nog sneller daar kwamen anderen aan. Toen deed hij zijn ogen open.... waar sloeg dat op. Hij had toch zo'n vage gedachtegang. "Appletree, welk moment van de dag verwacht Tallstar de krijgers weer in het kamp? want ik wil je taken echt niet ophouden, de clan gaat voor" Hij glimlachte naar Appletree en keek toen weer gewoon. Ditmaal keek hij ook naar de lucht "waar kijk je toch telkens naar?" vroeg hij toen maar.

''Dat weet ik niet. Maar toch vind ik jou belangrijker,'' zei Appletree, Swiftstorm draaide zijn hoofd van haar weg en kreeg een kleine glimlach weer terug op zijn gezicht. ''Naar de lucht. "Opzoek naar een wolkje,'' antwoordde ze daarna. Swiftstorm kreeg een grotere glimlach. Hij voelde even later hoe Appletree hem opzij duwde met haar neus, ze ging met haar kopje tegen zijn buik aan liggen. Hij sloot zijn ogen en spinde even door het gevoel. Hij voelde zich warm worden. Zijn poot was weggevaagd uit zijn gedachten en de gedachten aan rennen ook. Hij voelde zich echt heel fijn op dit moment, zelfs al zijn poot niet pijn deed was hij hier gebleven. Zijn ogen waren dicht en hij voelde Appletree op zijn buik. Zijn hartje begon iets sneller te kloppen net alsof hij een tijd had gerend maar vandaag had hij amper gerend. Hij keek voorzichtig naar Appletree. Soms was ze een beetje vreemd met dat kijken naar de lucht en de wolken. Hij vond het nu wel vreemd genoeg leuk en fijn. Swiftstorm kroop voorzichtig naar achter zodat hij dichterbij Appletree kwam en hij gaf haar een lik over haar hoofd. Zijn hartje klopte iets sneller en hij sloot zijn ogen weer. Hij vond dit een mooi moment en wou dit voor eeuwig blijven herinneren. Hij voelde zich warm en vreemd van binnen. Toen schoot het hem te binnen, hij was verslaafd aan rennen. Al die tijd!!! Al die tijd had hij niet geweten dat hij een kick kreeg van rennen. Hij vond het gewoon leuk maar hij kon nergens anders aan denken. Toen besefte hij ook, dat hij verliefd was geworden op Appletree. Hij kon het niet laten en gaf haar een kopje en hield zijn kop even bij haar en spinde nog enkele seconden. "Zelfs als mijn poot beter was zou ik niet weggaan bij dit moment, bij deze plaats, bij jou." het laatste zei hij echter wat zachter.