Frozen leafs {Dustheart}

» Met ruime pootstappen bewoog de kater zich voort. De sneeuw reikte tot halverwege zijn poten, maar verder geraakte het niet. Ietwat geïrriteerd hield hij halt en tilde de langharige kater even zijn linkervoorpoot op om te zien wat zich tussen zijn nageltjes had genesteld. Na enkele seconden geprutst te hebben wist hij een klein bevroren kiezelsteentje eruit te prutsen. Met een lang gezicht nam hij het beet met zijn hoektanden, en smeet hij de boosdoener de struiken in. Nu sneeuw zich als een dik wit deken over de grond had neergelegd kon je niet meer zien wat er op de aardbodem lag, iets wat hem serieus irriteerde gezien je dus ook nooit wist op wat je je pootkussens allemaal neerzette. Maar voor zijn Clan deed hij het wel. Iemand moest gaan jagen, de andere krijgers zaten samen lekker te bevriezen in het kamp. Dan kwamen ze af met het excuus dat ze een griepje hadden. Het was vast té koud voor hen. Gezien Graystripe een zeer dikke vacht meesleepte had hij minder last van de koude dan de andere. Maar dan nog. Een zucht verliet zijn bek en met zware poten van vermoeidheid liep hij verder richting de Snakerocks. Tijdens de warmere dagen van het jaar waren daar altijd slangen te zien, daaraan had de plek ook zijn naam te danken. Die beesten lagen dan altijd op de stenen te niksen, genietende van het zonnetje dan hen bescheen. Maar nu het wat kouder was hielden ze zich schuil in de warme hoekjes van het gebied. Dus er lag nu geen gevaar op de loer. Iedere kat kon er naartoe gaan zonder de schrik te hebben dat ze zouden terugkeren met een slangenbeet. Ietwat beduusd ging hij op een hoger gedeelte zitten waar de sneeuw bijna helemaal weg was, en met een ijzige blik in zijn amberkleurige ogen keek hij naar de bomen waarvan de bladeren bevroren waren. Haat aan Leaf-bare. «

Witte klontjes sneeuw hingen vast aan zijn rode poten en verzwaarde zijn passen. In de diepe gedeelte zakte hij weg tot aan de lange haren van zijn buik, waardoor hij de kille adem van de sneeuw tegen zijn lichaam aan voelde en tot z'n botten doordrong. Een huivering liep over zijn rug heen en liet zijn vacht zich nog verder uitzetten. Hij zuchtte zachtjes en wandelde verder. Dit weer was niet zo voor hem bestemd, ondanks dat zijn lange vacht ervoor zorgde dat hij weinig last zou hebben van de kou en de sneeuw.
Dustheart keek om zich heen, een paar voslengtes achter hem had hij een muis begraven en nu zocht hij naar een mogelijke nieuwe prooi. Zijn snorharen trilde toen hij het geurspoor van een vogel opmerkte, maar het was oud en waarschijnlijk zat de vogel al weer lekker warm in zijn of haar nestje. "Kon ik maar terug naar m'n nest," mompelde de kater met een warme stem en hij zuchtte nog een keertje.
Eenmaal bij de Snakerocks aangekomen, merkte hij een bekende grijze kater op die op een hoog punt was gaan zitten. "De sneeuw ook zo zat, Graystripe?" vroeg Dustheart met een vriendelijke, warme stem. Hij sprong op de dichtstbijzijnde steen en ging zitten. Zijn staart, of in ieder geval het stompje ervan, begoon schichtig heen en weer. De rode kater werd er nog altijd mee getreiterd en met de nek aangekijken omdat hij geen volledige staart had, terwijl zijn twee zussen dat wel hadden...