[SPT] [OPEN] Snow white

Silverthorn boorde haar nagels in de tak van de boom. Tussen de met sneeuw bedekte naalden door zag ze een kat lopen. Zijn goudkleurige haarbos viel op in de parelwitte sneeuw. Plots bleef de kat staan. Silverthorn dook dieper ineen. Zou hij haar gezien of geroken hebben? Ze was hier gaan zitten omdat deze plek haar veilig en beschut leek, maar misschien had ze dat verkeerd gedacht? Toen viel haar blik op een zwart met witte kat die haar blikveld binnen kwam lopen. Beide katten waren nu misschien vier meter van de boom waarin zij zat verwijderd, maar ze zat hoog – erg hoog – dus de kans dat ze haar zouden zien was klein. Op die manier probeerde ze zichzelf gerust te stellen. Echt waar, dacht ze tegen zichzelf. Hier zat ze veilig.

Maar dat had ze verkeerd gedacht. Een winterse wind blies door de boomtakken heen en wist een klein takje los te rukken van de rest van de boom. Silverthorn, zo mogelijk nog banger voor takken dan voor katten, schrok hiervan en gleed van haar tak af. Met het nodige lawaai storte ze naar beneden. Ze wist haar nagels in een andere tak te zetten en zich zo op te vangen, maar voordat ze zich omhoog kon trekken moest ze loslaten. Haar nagels waren niet meer zo sterk als dat ze ooit geweest waren en deden bij dit soort inspanningen snel pijn. Nog verder tuimelde ze naar beneden, nog eens probeerde ze een tak vast te grijpen en nog eens was die poging tevergeefs, tot ze uiteindelijk op vier pootjes in de koude sneeuw terecht kwam. Met een luide “miauw!” zakte ze door haar pootjes heen. Bah, ze werd hier echt te oud voor.

En toen drong het pas weer tot haar door dat er twee katten in de buurt waren.

Dus. Er waren twee katten in de buurt en, nog erger, ze werd omgeven door afgebroken takjes. Ze had echter geen tijd om zich druk te maken om voorvallen uit het verleden, zelfs niet toen een klein twijgje vlak naast haar in de sneeuw belande. De katten hadden haar opgemerkt. Hoe kon het ook anders? Ze had zich niet bepaald geruisloos naar beneden begeven. Eh... Oke... Ze had zich überhaupt niet naar beneden begeven. Ze was domweg van een tak afgeblazen. Dat was... beschamend. Nog beschamender was het dat de langharige, zwartwitte kat haar zat uit te lachen. Grinniken. Same thing. Oké, hij had gevraagd of het wel goed ging met haar, maar het duurde even voordat dat tot Silverthorn doordrong. Ze was zo druk geweest met de sneeuw, de takken, de angsten. Silverthorn krabbelde overeind. Misschien nog wel beschamender dan uit een boom vallen, was dat ze niet fatsoenlijk op vier pootjes was beland, zoals een echte kat betaamde. Zoals ze had gekund in haar jongere jaren. Ja, ze was eventjes op vier poten beland, maar toen was ze er net zo hard doorheen gezakt, omdat haar botten de klap niet goed hadden kunnen dragen. Ze keek naar de zwartwitte kater. ‘Ik geloof dat ik nog heel ben,’ antwoordde ze, waarop ze haar poten één voor één strekte, hopend dat ze inderdaad alle vier nog intact waren. Ze deden pijn, maar voelden niet aan alsof ze er half af vielen of verbrijzeld waren. ‘Het spijt me dat ik zo onverwachts... eh... binnenviel.... Ik hoop dat ik jullie niet heb laten schrikken.’ Wat voor stomme opmerking was dat? Dat zij nou zo’n angsthaas was. Dit waren sterke, stoere katers, die lieten zich niet door een langharige opoe opschrikken.