[Evergreens ceremonie] It's time for a new star to shine

Het was vreemd een wake te houden zonder lichaam om over te waken. Vooral de volgende ochtend, wanneer de dode gewoonlijk begraven werd, viel de afwezigheid van een lichaam pijnlijk op. Hollystar was weg. Ze hadden haar enkele dagen voor het laatst gezien, zonder erbij stil te staan dat ze de rossige poes nooit meer zouden aanschouwen. Ze hadden geen kans gehad om afscheid te nemen.
"Brindle," zei ze tegen de medicine cat. "We gaan." Brindlepool moest voor zichzelf wel reiskruiden hebben, maar niet voor Evergreen. Die zou het zonder de krachtversterkende kruiden moeten doen. Ze vond het geen probleem. Ze kon echt wel even zonder eten. Ze liep naar de ingang van het kamp en bleef daar op de medicine cat wachten.
Ze merkte dat verschillende katten naar haar keken, dus zorgde ze ervoor dat ze er zeker en ontspannen uitzag. Totaal anders dan ze zich voelde...

"Ik ben klaar," zei Brindlepool en Evergreen knikte kort. Ze wierp nog even een blik op het kamp voor ze zich omdraaide en richting Highstones begon te lopen. De volgende keer dat ze het kamp zag zou het háár kamp zijn. Everstar... De naam klonk vreemd. Toen ze haar warriornaam kreeg had ze gedacht dat ze die tot haar dood zou dragen.
De lucht was helder en het was vrij warm. Ja zag overal dat nieuwblad weer aangebroken was: bloemetjes kwamen op, de lucht was weer gevuld met vogelgezang. Zo af en toe vloog er een troep ganzen over die naar het koude noorden vertrok.
Evergreen zweeg tijdens het lopen. Ze had het gevoel dat ze iets moest zeggen, maar ze zou niet weten wat. Ze zou de medicine cat wel willen vragen naar StarClan, maar die mocht daar toch geen details over geven, dus ze kon net zo goed niets vragen. Bovendien zou ze er die nacht wel achter komen.
Ze had geen idee wat haar te wachten stond en dat beangstigde haar. Voor rogues was ze niet bang, noch voor vossen of zelfs dassen. Maar StarClan, het grote onbekende, daar waar gewone katten niet van terugkeerden als ze het eenmaal gezien hadden... Ze wist niet wat er zou komen, dus ze kon zich niet voorbereiden. Dat gevoel van machteloosheid was wat haar bang maakte.
Ze liepen lang. Heuvel op, heuvel af, heuvel op, heuvel af, tot ze het donderpad over moesten steken. Slik.
Het donderpad. Weer een van die dingen waar Evergreen helemáál niet van hield. Één aanraking van zo'n monster en je was dood. Of dan tenminste zwaargewond en verminkt voor het leven. Ze had het donderpad twee keer in haar leven overgestoken: toen ze als apprentice naar Moedermuil was geweest en op te terugweg van diezelfde tocht. Het donderpad was in de manen daarna niet smaller geworden. Het leek zelfs bijna breder, al wist ze dat dat niet zo kon zijn.
Ze staarde naar het zwarte oppervlak. Ze hoorde zacht gerommel en even later kwam er een monster voorbij razen. Het was nog vrij rustig als je het vergeleek met andere dagen. Ze keek naar links, naar rechts en weer naar links. Geen monster te bekennen. De grond onder haar poten was stil en ze hoorde geen gebrul in de verte. Ze verzette geen poot. Het lukte gewoon niet. Ze had het gevoel dat er, zodra ze één poot op het harde, zwarte vlak zou zetten, er een monster aan zou komen razen. Ze keek met een schuin oog naar Brindlepool. De medicine cat moest haar angst wel opmerken, dat kon niet anders. Wat zou ze denken? En dat moet dan leider worden? Een kat die niet eens donderpaden over kan steken? Evergreen was blij dat ze verder geen warriors meegenomen had... Maar nu: het donderpad. Ze moest er overheen. Ze staarde ernaar en het leek wel groter te worden terwijl ze ernaar keek. Ze moest er overheen.

Haar keel werd droog. Ze moest eroverheen, ze moest eroverheen. Maar hoe harder ze het tegen zichzelf zei, hoe harder haar angst terugschreewde: Nee! Nee! Haar verstand zei haar dat als ze voorzichtig was, er echt niks zou gebeuren. Monsters verschenen niet zomaar uit het niets. Als ze overstak terwijl er geen monsters in zicht waren, kon haar niets gebeuren. Dat was wat haar verstand haar zei. Haar gevoel werkte haar echter met al haar kracht tegen en weerhield haar ervan haar poten op te tillen. Ze deed heel even haar ogen dicht. Toen ze ze weer opendeed keek ze snel naar links en naar rechts: geen monster te bekennen. Ze spitste haar oren: geen monster te horen. Ze zette zichzelf in beweging, voor ze zich weer kon bedenken. Ze rende het donderpad over. Terwijl haar poten over het harde oppervlak roffelde begon de paniek op te komen, en toen ze aan de overkant was, rende ze nog een eindje door om meteen bij het gruwelijke pad uit de buurt te zijn. Pas toen haalde ze opgelucht adem. Nu nog terug. Ze keek om om te zien of Brindlepool met haar was overgestoken. Toen richtte ze haar blik weer voor haar. Moedermuil. Het was niet ver meer, ze kon de ingang al zien, de donkere muil van de berg.

Brindlepool stond niet ver achter haar. Een monster brulde naar hen toen hij langs hen over het donderpad raasde. Evergreen was erg blij dat monsters nooit van dat pad af gingen.
Evergreen keerde zich weer naar Moedermuil. Het donkere, gapende gat in de rotswand zag er onheilspellend uit. Ze begon ernaartoe te lopen en onderwijl dwaalden haar gedachten weer vrij rond.
Hollystar was niet gevonden. Misschien, heel misschien, leefde ze nog wel. Die gedachte zou haar hoopvol moeten stemmen, maar in plaats daarvan maakte het haar nerveus. Natuurlijk wilde ze Hollystar terug, natuurlijk, net zoals iedereen. Maar zij had de clan hoogstpersoonlijk verteld dat Hollystar dood was. Hoe moest ze dat ooit uit gaan leggen als de vorige leider opeens nog bleek te leven? Die kans was zo goed als nul, maar toch...
Waarschijnlijk zou ze het zo meteen weten. Als Hollystar nog leefde, zou StarClan haar geen leidster laten worden, dus dan had ze meteen het antwoord.
De zon was al onder, maar de maan stond nog laag. Ze ging de grot binnen en keek even naar Brindlepool. Ging de medicine cat mee of zou ze alleen naar de Moonstone moeten gaan? Ze draaide zich weer om en liep verder. Het werd donkerder en donkerder, tot ze volledig op haar gevoel af moest gaan. Haar snorharen streken langs de rotswand, waardoor ze zich kon oriënteren. Ze liep voor haar gevoel een eeuwigheid. De gang splitste zich soms, maar Evergreen volgde gewoon het nog vaag te reuken geurspoor van de vele katten die haar voorgegaan waren.
De geur van heide kwam haar tegemoet, bijna vreemd, na die vochtige steengeur van de gang. Ze rook ook water, steen en talloze andere geuren die ze niet precies kon thuisbrengen. Aan het eind van de gang zag ze licht. Ze versnelde haar pas en ging de grot binnen.
In het midden van de grot stond de Moonstone. Het maanlicht scheen zacht op het gladde oppervlak van de steen. Evergreen had hem nog nooit gezien. Bij haar enige bezoek aan Highstones had ze niet mee de grot in gemogen. Ze was niet snel onder de indruk van iets, maar wat ze nu zag vond ze prachtig. Nu moest ze nog even wachten tot de maan precies op de steen zou schijnen.
Terwijl ze wachtte werd ze wat nerveus. Wat als er een wolk voor de maan kwam en het licht de rots niet kon bereiken? Kon het dan nog wel doorgaan?
Toen viel het licht op de steen en hij lichtte fel op. Evergreen kneep haar ogen tot spleetjes en liep naar de steen. Ze ging ernaast liggen, haalde diep adem en drukte haar neus tegen de steen.