We cannot deny it {Dogdance}

Ze maakte hem gek. Zelfs wanneer ze niet om hem heen was, dwaalden zijn gedachtes continu naar haar af. Steeds weer zag hij haar diepblauwe, wantrouwige ogen voor zich en hoorde hij haar vurige woorden. Dogdance. Ze had zijn hulp in de wind geslagen en hem gehaat, en toch liet ze zijn hoofd niet met rust. Silverfang vond het mateloos irritant. En hij wist ook dat hij niet meer zonder kon.

Die keren dat ze voor even haar masker had laten zakken en kleine delen van haarzelf had prijs gegeven, zonder dat werkelijk te willen, hielden hem nog het meest bezig. Hij was zich ervan bewust dat ze een verborgen kwetsbaarheid in zich schuil hield en hij maakte zich zorgen om haar. Hij wist ook dat hij haar zelf gekwetst had. Zijn opmerking over Senji was ver over de schreef gegaan en Silverfang schaamde zich dat hij die woorden had kunnen uitbrengen. Ze zou hem nu vast en zeker de rest van haar leven willen ontlopen, en hij kon haar geen ongelijk geven. Hij was een vreselijke lomperik geweest. Met een diepe zucht daalde de kater verder af naar beneden, zijn poten nog pijnlijk en stijf van de val in het ravijn. Het had dagen geduurd voordat de wonden op zijn kussentjes waren genezen. Misschien langer dan nodig was geweest, maar hij had het advies van de medicine cat genegeerd en was gewoon doorgegaan met het uitvoeren van zijn taken. Hij moest wel, wie zou er anders voor de clan zorgen? Duststar was nog niet volledig hersteld en Silverfang wilde niet dat hij zich meer zou inspannen dan nodig was. Zijn verdwijning van een enkele dag had al voor genoeg opschudding gezorgd. Zwijgend hield de zilverkleurige kater halt bij de rand van het meer en liet hij zijn blik vallen op de prachtige zonsondergang die het water in een gouden gloed omhulde. Het was een soort van gebruik geworden dat hij hier nog elke avond heen ging, voordat de nacht over het territorium viel en hij terug naar het kamp keerde. Het was één van zijn favoriete plekken.

Dit was de enige plek en het enige moment van de dag dat Silverfang even geen deputy hoefde te zijn. Niet dat hij dit niet wilde, maar vooral nu werd het soms even te druk en had hij een uitlaatklep nodig. Hier kon hij zijn gedachten de vrije loop laten gaan. En uiteraard gingen die gedachten op het moment dat hij het toestond weer naar Dogdance. Hij had de geruchten van de clan wel gehoord. Dat hij en Dogdance nu iets hadden, nadat ze een complete dag samen verdwenen waren. Iedere keer weer als iemand het hem vroeg probeerde hij het te ontkennen, maar op een gegeven moment had hij het opgegeven en wuifde hij het steeds weg op de Silverfang manier, met een sarcastische grap. Alleen Duststar wilde het echte verhaal horen en hij wist dat hij hem dat verschuldigd was nadat hij hem een dag in zorgen had laten zitten. Silverfang had zijn verhaal zo objectief mogelijk willen houden, maar de welwetende blik van zijn vriend had hem ervan bewust gemaakt dat zijn woorden lang niet zo over waren gekomen zoals hij gehoopt had. Bij Starclan, had ze ondertussen zoveel impact op hem dat de buitenwereld dit ook al ging merken?

De fluwele, spinnende stem die zijn naam riep leek op het eerste moment helemaal niet werkelijk. Hij dacht dat hij het zich verbeeld had, totdat hij op een zeker moment haar pootstappen hoorde en hij haar geurspoor opving. Het was echt, ze was hier. Met een ietwat verbaasde uitdrukking draaide hij zich naar haar om. Was ze hem gevolgd? Het blije gevoel in zijn onderbuik verwarde hem, eveneens haar gedrag die plotseling als het weer leek te zijn omgeslagen. Hij dacht dat ze nog altijd kwaad op hem zou zijn, of hem in ieder geval zou negeren. Dit was alles behalve wat hij verwacht had en bracht hem voor een ogenblik van zijn stuk. 'Hoe gaat het ermee?' vroeg ze en hij herkende de flirterige toon waarmee hij wel eens vaker was toegesproken. Alleen nog nooit door Dogdance. Compleet overdonderd volgde zijn ogen haar passen, totdat hij besefte dat hij nog steeds niks gezegd had en hij zich met alle macht weer terug in zijn rol van trotse deputy moest verplaatsen. "P-prima," miauwde hij, maar het was er niet echt uitgekomen zoals hij gewild had. Hij wou vragen wat ze hier kwam doen, maar zijn tong leek verloren.

Zijn bleekgroene ogen bleven haar maar volgen. Ze waren zo rond als de volle maan, de arme kater wist niet wat hij meemaakte. Ze was al haar charmes in de strijd aan het gooien en hij wist niet eens waarom. Echt logisch nadenken ging ook niet en dat was misschien te danken aan zijn mannelijke zwakte. Haar aanwezigheid gaf hem het gevoel alsof zijn normaal zo sterke poten plotseling als rubber aanvoelde. Dit werd nog erger toen haar staart onder zijn kin gleed, hij was zich sterk bewust van haar aanraking en zijn poten leken hier bijna onder te bezwijken. Hij schudde zijn kop om de tintelende warmte weg te krijgen. Deze katin was gevaarlijk, bedacht hij geamuseerd.

Zijn blik ontmoette de hare en hij probeerde zich op haar blauwe ogen te concentreren. 'Ik had ook niks anders verwacht van zo'n mooie, sterke kater zoals jij,' spon ze. 'Het zal wel vermoeiend zijn, zo druk en nog zo taakgericht..' Vol ongeloof staarde hij haar aan, dit kon ze niet echt menen. Hij probeerde te peilen wat voor bedoelingen ze hier achter had, want ergens wist hij wel dat dit één groot spel was, maar het leek zo echt dat zijn hoofd tolde van de verwarring. Hij kon dit onmogelijk blijven toestaan. Ze had hem volledig in zijn macht en het ergste was, hij vond het niet eens erg. "Eh.. Waarom.. Wat ben je.." stamelde hij. Ergens in zijn achterhoofd klonk een klein stemmetje dat nog wel rationeel leek te kunnen denken. Verman jezelf een beetje! Hij schraapte zachtjes zijn keel. "... Wat kom je hier doen?" vroeg hij toen ietwat ontwijkend.

Ze kwam wel heel dichtbij. Silverfang kon haar warme ademhaling op zijn vacht voelen, terwijl ze zei dat ze hier was gekomen om hem te zien. "Ik eh.." reageerde hij nerveus en hij zette een paar passen naar achter, bang dat ze het snelle kloppen van zijn hart zou horen. Ondertussen dacht hij koortsachtig na. Hij was niet meer in staat om zichzelf nog goed in woorden uit te drukken en hij wist dat hij dit snel naar zijn eigen poot moest zetten, anders zou hij dit de rest van zijn leven nog te horen krijgen. Dat zou zijn eer niet echt ten goede doen. 'Hoe voel je je nu? Ik maak je toch niet... Benauwd..?' vroeg ze spinnend. Hij slikte. Benauwd. Verward. Dol. Het kwam op hetzelfde neer en hij wist niet wat hem bezielde. Normaal was hij degene die de dames in verlegenheid bracht, maar Dogdance draaide de rollen volledig om. Hij had haar nog nooit van deze kant gezien en hoe langer hij naar haar keek, des te meer hij ervan overtuigd was dat ze zijn gedachten nooit meer los zou laten.

Silverfang verstarde toen ze hem spinnend een kopje onder zijn kin gaf. Was hij al verbijsterd, werd dit effect nu alleen nog maar meer versterkt. Dogdance zou hem nooit uit vrije wil aanraken, dat was nog maar één keer eerder gebeurd en hij had niet gedacht dat hij dat ooit nog eens mee zou maken. Maar, het gebeurde wel degelijk, en daarmee had ze officieel het spel gewonnen. Silverfang had geen één beweging meer om tegen haar in te zetten. Schaakmat. En hij gaf zich maar al te graag gewonnen. 'Zeg Silverfang..' fluisterde ze aanlokkend. De kater keek haar schuin aan, het begin van een glimlach op zijn gezicht. Plots werd hij vol tegen zijn wang geslagen en kwam hij in één klap terug naar de werkelijkheid. Compleet verbouwereerd wreef hij met zijn poot over zijn wang, Dogdance beduusd aankijkend. Wat had hij nu weer gedaan? 'Als je je tong verloren bent. Dan ga ik je het zelf wel vragen, nu jij ook even weet hoe het is om je benauwd te voelen? Waar komen al die roddels vandaan en waarom hoor ik van katten dat je ze niet ontkent?!' riep ze op haar herkenbare toon. Het duurde even voordat de woorden tot hem waren doorgedrongen, en tegen die tijd begreep hij er nog niks van. "Huh, wat? Welke roddels?" vroeg hij verbaasd.

Dogdance kwam weer opmerkzaam dichtbij, maar dit keer waren haar ogen vernauwd. Het was weer serieus en Silverfang had even tijd nodig om om te schakelen. Gelukkig had de klap op zijn wang hierbij geholpen. 'Houd je niet van de domme,' siste Dogdance. 'Die roddels over ons tweeën, die jij niet eens ontkend als ik de katten van het kamp zo hoor.' Langzaam begon het kwartje bij hem te vallen. Silverfang had nooit gedacht dat Dogdance die roddels zo kwalijk zou nemen. Hij merkte op dat hij dit jammer vond en vroeg zich verbaasd af waarom. Wat had hij dan verwacht, dat ze blij zou zijn? 'Dus, verklaar jezelf maar, want je hebt net bewezen dat jij mijn nabijheid ook niet prettig vindt, aangezien je zo schrok.' Silverfang keek snel op toen hij zich realiseerde hoe Dogdance de situatie had opgevat en hij vond het plotseling veel belangrijker om dat te herstellen, dan zijn eer te redden. "Nee, dat is niet waar," miauwde hij ontsteld. Hij wìlde bij haar zijn, het liefst elke hartslag van elke dag. Hoe erg ze hem ook beoordeelde, haatte of behandelde. Dit begon zo langzamerhand door te dringen in het trotse, eigenwijze hoofd van hem. Maar, hoe kon hij haar daarvan overtuigen?

Ze geloofde hem niet. Silverfang trok zijn oren even naar achter toen ze naar hem siste, probeerde een zo onschuldig mogelijk indruk te creëren. En dat was hij feitelijk ook, hij had nooit gezegd dat hij en Dogdance een relatie hadden en hij snapte ook niet waarom anderen beweerde van wel. Dogdance was er in ieder geval niet blij mee en dat deed hem zeerder dan hij wilde erkennen. 'Blijf voortaan uit mijn buurt!' miauwde ze dreigend, waarna ze van hem weg beende en in de struiken verdween, Silverfang sprakeloos achter latend. De kater kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij had alles alleen nog maar erger gemaakt. Mousedung, hij leerde het ook nooit!