Pray it won't fade way

Onderwerp: Pray it won't fade way ma 16 sep 2013 - 21:11

your heart beats fast

Ze knipperde enkele keren met haar heldere blauwe oogjes toen de eerste zonnestralen zich een weg binnen de nursery hadden weten te vechten. Nadat een kleine gaap uit haar bekje was ontsnapt draaide ze zich nog eens om in haar nest en legde ze haar pootjes over haar ogen in de hoop zo nog wat slaap te kunnen vatten. Maar na enkele minuten gaf ze op en hees ze zichzelf maar overeind. Ze was vannacht samen met Vixenkit op onderzoek gegaan toen de jongere kit een geluid buiten had gehoord. Ze hadden gegokt dat het misschien vijandelijke katten waren geweest of misschien zelfs een vos, maar uiteindelijk was het gewoon een ei dat uit een boom was gevallen. Maar door alle opwinding had ze bijna geen oog meer dicht gedaan. Gravelkit schudde haar blauwgrijze vacht door elkaar en wist zo de stukken mos eruit te krijgen en raspte nadien met haar roze tongetje de overeind staande plukken vacht weer glad. Hierna stond ze op en strekte ze één voor één haar pootjes uit, waarna ze eerst haar nest verliet maar vervolgens ook de nursery. Buiten waren vele katten al op, sommigen kwamen even langs om haar te begroeten, anderen gingen gewoon verder met hun taken en wierpen haar alleen een vriendelijke blik toe. In tegenstelling tot haar zusje Starlingkit zat ze er niets mee in om de dochter van Bluestar te zijn. Want ze wist dat ze alle aandacht niet alleen daardoor kreeg maar ook door het feit dat ze gewoon aardig was. Van het hele nestje was zij degene die het meest naar de elders toe ging om naar verhalen te horen. En vaak hielp ze zelfs de warriors als ze iets nodig hadden. Stiekem vroeg ze zich af hoe lang het nog zou duren voordat ze apprentice werd. Gezien de vorige ceremonie pas was geweest zou ze waarschijnlijk nog wel een tijdje moeten wachten. Zo had de nieuwsgierigheid die ze al zo'n lange tijd in haar onder controle had gehouden de kans om de overmacht te nemen. De neiging om te vragen wie haar mentor ging worden werd groter met de dag, maar om beleefd te blijven had ze maar besloten om geduldig af te wachten net zoals iedere andere kit. Firestar zou haar vast wel een goede geven. Toen het blauwgrijze poesje weer opstond om richting de prooistapel te lopen merkte ze in haar ooghoeken een bekende grijze vacht op. Nee, het kon niet waar zijn... Starlingkit!

[Starlingkit]

Haar ijzige groene ogen hadden zich geklemd om het figuur van haar afschuwelijke zuster, walging borrelde in haar maag op, als een vreselijk zuur. Het liefst had ze de kleine kitten hier gewoon getackeld en met een grote grijns toegekeken hoe ze op de grond zou liggen, maar nee, die haarbal van een Timefall kon om elke hoek luren, wachtend om haar bij d'r nek te grijpen en nog langer in de Nursery te werpen. Iedereen stond ook altijd aan Gravelkit's kant, alsof ze de Leader zelve was, deed kleine Gravelkit ooit iets fout? Nee, natuurlijk niet, ze doet toch ook altijd goede dingen. Gadver! Ze was veels te zoet, veels te lief. Starlingkit begroef haar grijze voorpootjes in de grond en voelde haar nekharen langzaamaan overeind springen. Nee. Zodra ze haar Apprenticenaam had gekregen zou ze veel vaker met Cinnamonkit optrekken, die zat tenminste in hetzelfde hoekje. Beide hadden ze siblings die smolten bij de gedachten aan hun moeder en niets durfden te doen wat normale kittens wel deden. Kattenkwaad uithalen, maar dan een tikkeltje erger. Niet zomaar het kamp uitglippen, nee, gewoon naar het uiterste gedeelte van het territorium! Niemand gaf toch iets om haar, niemand kwam haar ooit zoeken, dus waarom dan ook de regels blijven volgen? Ze had geen ouders die zich elke dag om haar bekommerden, dus wie kon het dan schelen als ze om kwam? Nee, daarom juist! Toen het mormel zich een weg baande naar de prooistapel, sprong Starlingkit uit haar 'schuilplaats' en richtte een vurige blik op de het kleine gedaante. En ja, het werkte. Gravelkit draaide haar kopje om en Starlingkit zag dit als en cue om op te komen. Haar gelaat stond strak, maar haar groene ogen spuwden vuur. Oh, wat walgde ze van dit mormel. "Wat moet jij hier?" Spuugde ze in de richting van Gravelkit, ze was niet het type dat zich wegtrok van haar vijanden, nee, zij pakte deze met beide poten aan en smeet ze het liefst op de grond, waar ze hoorden.

your heart beats fast

Ze probeerde haar blauwe blik van de poes af te slaan en haar op iets anders te focussen maar het leek wel alsof ze in een soort van trance zat. De blik die haar zus haar toewierp verkilde haar tot op het bot en alsof ze aan de grond vastgespijkerd stond begon ze ietwat stijfjes met haar oren te wiebelen. Ze wist één ding heel zeker: Zodra ze een apprentice was zou ze iedere dag haar uiterste best doen tijdens de trainingsessies. Ze was bang dat Starlingkit ooit sterker werd dan haar en haar dus ook ooit eens zou proberen te vermoorden. Gravelkit wist heus wel dat als ze deze gedachtes bij iemand kwijt kon die kat haar sowieso zou uitlachen. Want op wat voor een kitten zou ze dan wel niet lijken? Denkende dat je eigen zuster lief je een kopje kleiner zou willen maken. Nee, ze zou de gedachte voor haarzelf houden. Hij zou veilig en wel opgesloten zitten in haar hoofd, zodat niemand hem ooit te weten kwam. Toen ook de hatelijke stem van Starlingkit hoorbaar werd verstijfde ze weer en werd ze zonder mededogen uit haar gedachten gesleurd. "Wat moet jij hier?" Spuugde de grijze kitten in haar richting. Gravelkit schudde onopvallend haar kopje en wist uiteindelijk deze ook van haar zuster af te wenden. Nee, ze zou er niet op in gaan. Ze gunde de andere poes dat plezier niet. Nu niet, nooit niet. Alsof ze niets had gehoord bracht ze haar ledematen weer in beweging en trippelde ze terug naar de stapel van prooi toe. De drang om om te kijken en te zien wat Starlingkit nu aan het doen was of wat voor blik ze toegeworpen kreeg werd met de seconde groter. Maar ze wist haarzelf onder controle te houden en haar heldere blauwe ogen te focussen op een prooidier dat ze ging meepakken. Ze opende haar bekje en sleurde een kleine waterrat van de stapel mee terug tot aan de ingang van de nursery. Eenmaal daar aangekomen ging ze zitten en draaide ze haar rugje richting haar zus. Zou Starlingkit het echt wagen om haar nú te pesten? Waar alle katten bij waren? Vast niet, daar had haar zuster het lef niet voor. En als ze het alsnog deed dan kon ze gewoon Timefall erbij halen en dan zou hij de grijze poes toch gewoon straffen. Simpel als wat. Zolang ze haar zus bleef negeren was er niets aan de hand en kon er haar ook niets gebeuren. Zij tevreden, iedereen tevreden.

Oh, dus ze wilde het zo spelen? Wachten dat Starlingkit heftiger ging doen en dan als een kleine huilbaby naar Timefall snikken en dan ervoor zorgen dat ze haar niet meer kon pesten. Wat een watje, zeg! Starlingkit luisterde niet meer naar die zogenaamde regels, Kestrelwing zou haar toch wel het kamp uit leiden en dan zou ze alsnog dingen leren. Gravelkit dacht dan wel dat ze nu slim bezig was, maar zodra Starlingkit de kans had, zou ze de grijze kitten met zich meesleuren en ervoor zorgen dat ze er spijt van kreeg om uit deze oorlog met haar te starten. De grijze kitten pakte een stomme prooi en ging bij de Nursery zitten, haar niet aankijkend. De grijze kitten liet een valse glimlach zien op haar gelaat, voor een moment keek ze achterom, elke kat die haar aankeek uitdagend om haar te pakken, en liep toen op haar zus af. "Gaan we nu volwassen doen? Wat knap zeg, heeft je kleine vriendje je dit geleerd? Hm?" Siste ze vals en cirkelde om Gravelkit heen, wachtende tot de grijze poes een poging deed om weg te komen of om zichzelf te verdedigen. "Als je zo blijft doen zul je nooit een goede Warrior worden, dan wordt je in je eerste gevecht gewoon ingemaakt, maar als jij dat wilt, prima." Ze draaide zich met een ruk om en deed een paar passen van het mormel af en begon daar haar vacht wat te wassen, maar af en toe wierp een ze een uitdagende blik op Gravelkit's rug. Eén beweging en ze kreeg haar zusje weer op zich.