Trying to forget..

De oudere kater bewoog zich soepel door het gras, terwijl hij zich probeerde te concentreren op het wuivende gras en het geruis van de wind. Hoewel er een zacht briesje stond, vervormde dat in zijn kop samen met zijn gedachten tot een allesvernietigende wervelstorm. Een orkaan die het gezond verstand ontwortelde en alle gissingen en speculaties met zich meesleurde in de eindeloze afgrond van zijn onmacht. Leopardstrike zuchtte en sloot zijn ogen een moment lang. Als er al prooi in de buurt was, merkte hij dat met geen mogelijkheid op. Zijn zintuigen waren verdoofd door alle gevoelens die als steken door zijn kop gierden. Die blauwe ogen die alle pijn die hij ooit gevoeld had uitspraken.. de zwakke stem die wegstierf terwijl het leven uit hem wegvloeide.. de zachte vacht die altijd geglansd had maar net als de blauwe poelen alle glans verloor en dof werd.. Dat alles, al die ellende.. het was zijn schuld. Leopardstrike opende zijn ogen weer en merkte dat hij stilzat, zijn staart sloeg onrustig achter hem op en neer. De grote kater begon weer te lopen en pikte nu wel degelijk geuren op. Mussen, muizen, spreeuwen.. prooi. Dieren die hij net zo gemakkelijk vermoordde als hij hem vermoordt had.. Waarom voelde hij dan nu de wroeging die hij nooit voelde als zijn klauwen door zacht vlees boorden, als zijn tanden een slagader vonden? Waarom voelde hij zich schuldig en ging er een steek door zijn hart iedere keer als het beeld van de moord voor zijn gedachten schoof en hem inwendig verlamde. Hij kon er niet tegen. Muis. Links. Drie staartlengtes. Rennen. Zijn poten gehoorzaamden aan het plotse impuls van zijn brein en zijn spieren spanden zich direct aan. Binnen een seconde rende hij naar de prooi toe, was hij van start. Een schaduw viel over het beestje dat te laat was, te laat reageerde, net als.. Hij bande de gedachte uit zijn kop voor het hem overnam en sprong. Zijn klauwen boorden zich voor een deel in de vacht die hulpeloos op en neer pompte om lucht te krijgen. Zijn tanden vonden de ader die het leven uit het diertje weg liet vloeien. Leopardstrike liet de muis geschrokken los. Was dit hoe hij hem vermoordt had? Nee.. woede had toen als vloeibaar vuur door zijn aderen gestroomd en hem tot wanhoop gedreven. Hij begroef het muisje alsof hij daarmee alle herinneringen aan.. het kon begraven. Hij durfde de naam niet uit te spreken, bang dat hij in zijn dromen achtervolgd zou worden door de kat. Verder jagen dan maar.. de Hooggras Velden waren nog lang, net als zijn kwelling.