[+Sparkshade]Still alone..

De poot stapjes van de seal point kleurige poes waren zacht op het staan. Haar hemelblauwe kijkers stonden wat afwezig. Haar staart raakte de grond bijna, en zo nu en dan bleef er een takje of blaadje in hangen, die ze dan zo snel mogelijk er weer van af zwiepte. De poes naderde de Highstones, hier hoorde ze niet te zijn, maar ze wilde alleen zijn. Weg van de drukte van het kamp, weg van alle problemen die ze met zich meedroeg. Het landschap was steenachtig, en deze voelde koud, zo aan het begin van de nacht. Misschien sliep ze wel hier, voor een keertje kon dat toch zeker geen kwaad. Ze had gewoon geen zin in alle katten die om haar heen hingen en haar standjes gaven, ze trok het gewoon niet meer.

Ze vond een rots die een wat platte steen wat leek te overhangen, hier kon ze slapen, en mocht het gaan redenen was ze nog droog ook. Ze had op de heenweg wat stukjes mos gevonden, en liet het bundeltje vallen. Er groeide ook al wat mos op de steen, en ze spreidde het zelf geplukte mos wat uit. Zo, nu lag ze nog lekker ook. De poes plofte neer en liet een opgeluchte zucht ontsnappen uit haar mond. Ze rolde zich op en legde haar op op haar poten, haar pluizige staart om haar lichaam heen krullend. Haar blauwe ogen waren gericht op de Zilverpels. Daarboven keken haar ouders op haar neer, daar keken haar siblings op haar neer. Daar keek hij op haar neer. Ze schudde die gedachten van zich af en keek naar de maan, die zo trots leek te schijnen alsof deze de koning van het heelal was. Een glimlachje sierde haar lippen toen ze hier aan dacht, maar dat kon toch helemaal niet. De maan leefde niet, dus zou deze ook geen koning kunnen zijn. Ze sloot haar ogen, hier lag ze veilig. Hier kwamen geen roofdieren en haar geur was wat verborgen door de wind, die haar geur over de Highstones heen blies. Ze dommelde wat weg, vol in die zachtaardige gedachten.

De poes dommelde steeds verder weg in haar droom. Het was geen vredige droom, maar ze werd er in mee gesleept. Een donkere gestalte, deze had haar vast en sleurde haar door een donker bos. Wittige katten zweefden om haar heen, en hun stemmen krijsten vals. De kattin bewoog zich een paar keer in haar slaap, zodat er wat mos naar beneden rolde. Onrustig bewoog ze heen en weer, want in haar droom probeerde ze los te komen uit de greep van de kat. Opeens werd het licht om haar heen. Ze zat bij een waterval, en keek naar haar spiegelbeeld. Haar blik stond vredig, en vooral erg kalm. Een kat kwam er nu ook bij, deze keek over haar schouder mee. Ze draaide haar kop een kwartslag en ze raakte zijn neus aan. Opeens flitste ze terug naar haar kitten tijd, een groepje kittens dolde samen in de Nursery met een balletje mos. Opeens was alles weg, poef, verdwenen. Een schrapend geluid had haar wakker gemaakt. Ze opende geschrokken haar ogen, en keek recht in de gele ogen van een ander wezen. Ze kwam langzaam overeind, met opgezette nekharen. Nu pas herkende ze de gestalte van een kat, een kater. En toen drong de geur van WindClan haar neusgaten binnen. De poes slikte moeizaam, wat nu?

De priemende, gele ogen van de kater waren haar niet ontgaan, en alsof ze aan de grond zat vastgenageld stond ze daar. Zijn blik hield haar vast, en ze durfde niet echt wat te zeggen. "Sinds wanneer slaapt de Skyclan buiten hun kamp? miauwde de kater koeltjes naar haar. De kattin opende haar mond, maar ze was totaal dichtgeklapt. Er kwam niet meer dan een zachte piep uit haar mond. Wat beschaamd keek ze naar beneden, ze wilde het liefste wegrennen, maar de kater blokkeerde haar weg. ''I-ik..'' stamelde ze en keek met een schichtige blik naar de forse kater. ''I-ik.. w-wilde e-eventjes g-g-geen druk-kte m-meer.'' Stotterde ze, aangezien ze was dichtgeklapt kwam er niet veel uit. Haar nekharen stonden nog steeds rechtovereind, en haar ogen hadden grote, zwarte pupillen gekregen.

Zijn blik stond nogal ongeduldig, maar daar lette de poes op dit moment niet op. "Ik weet niet wat je van Windclan gehoord hebt, maar we eten je niet op hoor," Miauwde hij droogjes. De poes keek hem nog steeds wantrouwend aan, waarom had ze nooit rust? Ze ademde eventjes diep in en keek de kater toen weer aan. ''Hoe moet ik nu weten of jij te vertrouwen bent?'' Kwam er wat aarzelend uit, maar dit keer zonder gestotter. Ze wilde niet zwak zijn, maar toch kwam ze zo over, altijd kwam ze zwak over. Maar zo was ze gewoon, ze was snel bang, ze was erg verlegen en ze klapte erg snel dicht, maar dat was haar innerlijk. Vroeger probeerde men haar te helpen, om er van af te komen, maar dat lukte niet, en ze had ermee leren leven. Hoe graag ze ook die plagerige poes wilde zijn, haar karakter liet haar dromen niet toe.