And feather down the hill

Als een op hol geslagen muisje rende hij het kamp uit, ja, hij wist het zeker, hij had een teken van witte vacht gezien. Leafstorm nog maar net ontlopen. Timberpaw nam een hap lucht en bleef door rennen, als de poes hem had gezien zou ze hem achterna zitten, of het al direct hebben opgeven. Hopeloos draaide hij zijn kopje naar achteren, maar zag de Warrior niet. Direct kwam hij tot stilstand. Nee. Hij was weer eens vrij. Maar dat betekende niet dat hij weer in het kamp kon luieren. Mompelde strompelde hij verder over de vlaktes en zijn blik vestigde zich op een heuvel die er wel amusant uitzag. Speels rende hij naar de top en kreeg het uitzicht te zien. "Wow.." Mompelde hij en deed even een pas opzij om het uitzicht beter uit te laten komen. Maar nee, hij had niet gemerkt dat de grond daar was weggevallen. In een klein moment lag hij op zijn zij en rolde hij met een grote vaart van de heuvel af. Een korte gil kwam uit zijn mond, maar dit stopte toen hij merkte dat het best grappig was. Zijn visie was een licht bruine blur en af en toe kreeg hij wat zand in zijn mond. Helaas was het einde van zijn reis wat minder plezierig, omdat hij aardig hard tegen een houten schutting aanknalde. "Ow.." Kreunde hij en rolde zich op tot een balletje. De pijn was onbeschrijfelijk en het voelde alsof zijn lichaam van binnen in brand stond. Moeizaam kwam hij overeind en wierp een furieuze blik op de schutting, maar wat hem verbaasde was het geluid dat er vanaf kwam. Verbaasd fronste hij en probeerde op het houten ding te klimmen, met zeer veel moeite en nog steeds een beetje pijn haakte hij zijn klauwen in de schutting en keek naar beneden. Talloze witte kippen sjokten voorbij zonder hem te zien. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht en net op het moment dat hij van de schutting wilde springen hoorde hij iets achter zich.

OOC; Voor 1 à 2 Apprentices

Het geluid van een gestruikelde kat die van de heuvel af rolde kwam hem maar al te bekend voor. Voorzichtig draaide de kater zich om en zag een zwarte Apprentice tot stilstand komen bij het hek. Hij grijnsde wat bij het gezicht ervan, zelf had hij er zojuist vast ook zo uitgezien. "Hoi," Klonk Crowpaw's stem en Timberpaw gaf een knikje om te laten zien dat hij het had gehoord. Even liet hij zijn blik weer naar de andere kant van het hek gaan, om er zeker van te zien dat de kippen er nog waren. En ja, de witte vogels sjokten nog over de grond, geen idee welk gevaar er boven hen uittorende. "Hey," Sprak Timber toen om Crowpaw niet in de stilte te laten vallen en keek de zwarte Apprentice weer aan. "Kom 'ns naar boven? Dan zie je pas iets." Grijnsde hij naar de poes. Hij had geen idee of ze van deze plek af wist, maar zo niet dan was het zeker een verrassing voor haar. Weer eens iets anders dan de hele dag naar preken van zijn stomme Mentor luisteren. Vandaag zou de naam Leafstorm niet eens door zijn kop gaan, zodra de lol zou beginnen dan.

Het duurde even, maar uiteindelijk was Crowpaw met succes op de schutting geklommen. Timberpaw grijnsde bij het zien van haar uitdrukking toen ze de kippen beneden zag. Het was vreemd om zoveel prooi bij elkaar te zien in dit seizoen, het was misschien wel wat té vreemd. Of misschien hielden alle vogels hier een soort winterslaap? En hadden de WindClan katten deze plek nooit gevonden? Timberpaw schudde even zijn kopje om bij de les te blijven en zag dat Crowpaw haar blik weer op hem had gericht. Snel gaf hij een likje over zijn borst en zwiepte wat enthousiast met zijn staart. "Heb jij ooit zulke dikke vogels gezien? Ik bedoel in dit seizoen? Als je die verenlaag weg zou halen heb je zelfs nog een dik laag vlees, stel je voor wat iedereen in het kamp ervan zou denken als wij met zulke prooien aan kwam lopen!" Grijnsde hij enthousiast en stond op. Zijn groene blik gleed naar de vogels die door zijn plotselinge beweging wat opkeken en wat van de schutting weg krabbelden. Maar waar konden ze heen vluchten dan? Ze werden omringd door de houten omheining. "Dus doe je mee?" Vroeg hij toen met een glimlach aan de zwarte poes en keek haar met een plezierige twinkeling in zijn ogen aan.

Het enthousiasme wat hij in Crowpaw's houding zag vervaagde wat na een paar momenten en de Apprentice fronste wat. Had hij iets verkeerds gezegd? Of dacht ze gewoon aan andere dingen? Om eerlijk te zijn wist de kater niet veel over zijn mede Apprentice, alleen dat ze iets jonger was dan hij. Geen familie die hij zou moeten kennen of wie dan ook. De kater draaide zich wat om in haar richting en toen hij de aarzeling in haar ogen zag besloot hij zijn aandacht even bij haar te houden. "Hé, is er soms iets?" Vroeg hij op een normale toon en hij hield zijn vroegere enthousiasme over de vette vogels even voor zich. Een afgeleide kat was geen betere jager, dus zou hij eerst even proberen de vrolijke Crowpaw weer naar boven te halen. "Je, erhm, wilt dit toch wel doen, toch? Ik dwing je toch nergens mee?" De tabby fronste wat bezorgd, straks lag de schuld bij hem en dan zou hij zich de rest van de dag niet meer goed voelen. "Want ik wil echt niet dat je iets doet wat je helemaal niet wilt." Besloot hij uiteindelijk wat mompelend te zeggen en bleef de poes strak aankijken.

"Nee," De toon was een beetje, tja, bot, maar Timberpaw fronste alleen maar wat lichtelijk. Nog steeds was zijn schuldgevoel nog niet echt opgeklaard, er was gewoon iets.. "Natuurlijk wil ik het wel! Een kitten kan zien dat die beesten de beste prooien ooit zijn," De glimlach op haar gezicht bewees echter wel dat ze zich niet dood en dood ongelukkig voelde, dus moest hij dat dan maar geloven? "Laten we ze nu maar gaan vangen," Timberpaw haalde zijn schouders wat op, en draaide zich weer om naar de dikke vogels. Zijn maag maakte een deels opgewonden en deels hongerig geluid en hij keek met een grote grijns naar Crowpaw. "Ready.." Mompelde hij en spande zijn achterpoten aan. Straks zouden alle Clankatten hen trots aankijken en Leafstorm zou dan zien dat ook al trainde ze hem niet, hij het wel kon. "Set.." Grijnzend bouwde hij de spanning op, maar concentreerde zich nu wel op een van de kippen. Een wat dikker vrouwtje pikte aan wat graankorrels. "Go!" Zijn uitroep was misschien wat hard, maar waar konden de kippen heen? Zijn poten verlieten de schutting en hij landde op de nog aardig zachte aarde. Snel wierp hij zijn blik op de kip die hij in zijn blik had gelegd. Grommend sloop hij naar voren, maar een paar kippen hadden zijn sprong natuurlijk wel opgemerkt. Veren vlogen aan hem voorbij, maar zijn doelwit was te veel bezig met haar maal. Zo snel mogelijk zette hij zich weer af van de grond en voelde het zachte verendek. Niets vergeleken met deze veren was zo.. zacht en donzig, alsof zijn nest poten had gekregen en nu leefde. Toch, het bleef een prooi en de Clan had nu honger. Snel duwde hij de kip op de grond en boorde zijn tanden in de nek. Uit zijn prooi sijpelde het laatste beetje leven en toen had hij de kip gevangen. Trots kwam zijn staartje omhoog en nieuwsgierig keek hij uit naar Crowpaw. Ondertussen hadden de kippen wel gezien wat deze beesten deden, dus begonnen ze paniekerig in het rond te rennen. Af en toe wilde een kip hem vervelend pikken op zijn poten, maar Timberpaw sloeg ze blazend met een poot weg. Vervelende beesten..

Toen de drukte wat weg was en de kippen zich aan de andere kant hadden verzameld, kon Timberpaw Crowpaw weer vinden. Met een kleine grijns keek hij haar aan en zag dat zij ook een kip te pakken had gekregen. Maar iets zag er niet echt heel gelukkig uit aan haar. Was er iets? Timberpaw legde zijn oren wat tegen zijn nek, hij wilde haar weer niet zo ongemakkelijk maken, dus kon hij beter zijn mond houden. Anders zou hij hier straks weer alleen staan. De kater legde zijn kip in een wat beschut gedeelte, zodat hij straks niet onder de aarde zat of nog erger, onder de vieze modder. "Wil je een tweede ronde?" Vroeg de tabby uiteindelijk maar om geen stilte te behouden en keek Crowpaw met een kleine glimlach aan. "Want ik denk dat we beide geen drie stukken kunnen dragen, toch?" Hij hield zijn kopje even scheef. Als ze beide maar een vogel met zich mee droegen, dan zag dat er niet echt uit als een geniale vangst. Een Warrior kon evenveel prooi verzamelen als deze een hele dag gejaagd zou hebben. Dus dat zou niet echt professioneel overkomen en dat wilde de kater wel. Hij wilde een compliment krijgen van een Warrior en dat Leafstorm zou inzien dat zij helemaal geen goede Mentor was en dat Timberpaw zelfstandig door het leven kon gaan.

De andere Apprentice haalde haar schouders op en Timberpaw spande zijn spieren alvast wat meer aan. Hij zou een grotere kip vangen dit keer, want nu leek zijn prooi plots zo klein vergeleken met de vettere kippen die aan de andere kant stonden. Hoe zouden ze hen aankijken? Met angst? Of daagden de vogels hen nu nog meer aan? "Zullen we daar eens gaan kijken?" De tabby werd uit zijn concentratie gehaald en volgde Crowpaw's blik. Daar bevond zich een houten bouwwerk, ongeveer de hoogte van een Twoleg nest, maar die waren meestal gebouwd van steen. En er waren voor zover hij wist geen Twolegs in de buurt. Behoedzaam volgde hij Crowpaw en toen hij tot stilstand kwam, keek hij toch even achterom. De kippen hadden zich weer wat meer verspreid over het veld, omdat de katten zich tot een ander hoekje hadden gevestigd. "Bah, het stinkt." Hij schrok lichtelijk en wurmde zich naast de poes. De kippengeur was erg sterk, maar hij rook ook een sterke geur van uitwerpselen en uitgedroogde planten. Een zacht getok af aan dat er zich hier ook kippen bevonden. "Zullen we naar binnen gaan? Wie weet zitten hier de vette prooien! De luie vogels, die liever niet bewegen!" Riep hij enthousiast uit en zwiepte een keer met zijn staart en keek Crowpaw toen maar even aan.

Timber volgde de zwarte poes door een gat in een vreemd soort weefsel. Daar doorheen gekomen zag hij nog geen gevederde beesten, maar hoorde wel hun lokroep. Crowpaw verdween via een schuine plank in een gat, Timberpaw twijfelde even voordat hij haar volgde, maar goed, hun avontuur mocht nog niet voorbij zijn! De kater sprong met een paar sprongen de balk op en ging door een vierkant gat. Binnen was het veel donkerder dan zijn ogen gewend waren, maar het geluid was harder hier. Maar hier bevonden zich ook heel veel kippen, de luie misschien wel? Crowpaw maakte plaats voor hem en Timber sprong van het verhoogde stuk af. De grond was belegd met stro en een van de kippen begon luider te tokken. Timberpaw keek ongeïnteresseerd naar het prooidier en deed nog een paar passen naar voren. "Waarom zouden deze binnen zitten?" Vroeg hij zonder zijn blik af te houden van de vogels, hij vertrouwde ze niet, straks zouden ze hem aanvallen zodra hij zijn rug naar hen keerde..