If starclan thinks it's time to go then it's time to go.

Met rustieke passen beende de gevlekte kater tussen het hoge gras door. Zonder enig doel op het moment ging Senji maar een kant op. Na een succesvolle jacht die de hele ochtend had geduurd vond hij het tijd om eens  te gaan verkennen in één van de bos territoriums. Misschien een clan katje pesten. Dat was altijd hilarisch om te zien hoe ze hem met alle macht van hun territorium wilde drijven vaak zonder ook maar énige resultaat. De enige keren dat hij ging was uit vrije wil en die wil was er bijna nooit. Langzaam aan ging het gras over in bos en dat bos ging weer over op het koude naaldwoud wat de smerige geur meebracht van ShadowClan. Voorzichtig stapte hij met zijn lange poten over de pijnlijke naalden heen die net zo agressief als de Shadow Clan katten zelf in zijn pootkussentjes staken. Bij het horen van een beekje draaide hij zich naar de bron van het geluid toe en liep hij in diens richting. Een slokje drinken was inderdaad niet verkeerd. De wind stond met hem mee dat betekende dat enige ShadowClan kat hem nu gemakkelijk kon ruiken. Zwijgend stapte hij tussen de bomen door wat menige kat een ongemakkelijk gevoel zou hebben gegeven. Het was er inderdaad doodstil. Bij het zien van iets wits in de verte krulde zijn mondhoeken om. Het was inderdaad zijn geluk dag. Met de meest nonchalante houding die hij maar kon aannemen stapte hij op hoge poten richting het water. Elk stapje zette hij gecontroleerd. Er klaar voor mocht het meteen serieus worden. Tegenover witje zakte hij door zijn poten en likte hij wat water op alsof hij dit iedere dag deed, zijn bleek groene ogen op het water gericht maar zijn aandacht op de kater.

^{Senji likte geduldig het water op. Slokje voor slokje. Deze beek kwam waarschijnlijk rechtstreeks uit de bergen .. het water was inderdaad ijskoud. Hij stopte voor een tel en keek geamuseerd toe hoe witje zijn rug rechtte en een duidelijk dreigende houding aannam. "Boos kijken helpt je niet" Zei hij feitelijk en hij dronk door. Zijn dorst stilde langzaam. Hij lekte zijn kin af van verloren druppels toen hij omhoog kwam en hij keel witje koeltjes aan. Toen er weinig reactie kwam zuchtte hij heel vermoeid. "Opwindend?" Rommelde Senji met twinkelde ogen. "Een onbekend indringer in je territorium? Wat gaan we daar aan doen? Óh wát gaan we daar aan doen, inderdaad?" Hij vroeg zich af hoe witje deze dans wilde gaan doen. Hij tilde één poot op, klauwen ontbloot en nonchalant begon hij zijn voorpoot te likken. "Mag ik je naam weten? Je hebt zo'n mooie witte vacht" Loog hij onbewogen tussen wat likken door.}

Senji trok een wenkbrauw op. Hij ging niets doen? Alleen daar dus maar staan terwijl hij hem bespotte? “Kom op, je moet toch wel iets doen? Staan jullie ShadowClan katten er niet om bekend voor hun lust naar overmacht en bloed?” Kaatste hij terug terwijl hij de moeheid in de ogen van de kater duidelijk zag. Het was geen uitdaging meer voor hem. Hij kon net zo goed omdraaien en weglopen- tot hij zich bedacht dat witje misschien familie had. Zijn groene ogen vernauwde zich en een flitsende, onvervalste glimlach. Als hij zijn geur aan zijn dode lichaam afzette dan zouden ze hem ruiken en hem opzoeken .. maar ze konden hem niet vinden. Misschien zou zijn geliefde zuster er misschien dan wel van horen .. Nee, hij zou niet te ver vooruit denken. Hij zou eerst hier beginnen. “Vertel me, vrind, hoe vind je het om je voorouders te ontmoeten?” Vroeg hij botweg. Bloedserieus.