In the end is so much better, why don't we just live forever [Polarbear]

Haar ogen gleden over haar omgeving heen. De maan verlichtte het kamp. Haar gevlekte vacht glom vel op door de maan. Ze liet haar ogen om hoog glijden en staarde naar de sterren hemel. Een brok zat vast in haar keel. Van verdriet en geluk. Ze had zo veel moeten overwinnen om dit te mogen bereiken. Hier zat ze dan, met de andere katten die net hun nieuwe rang hadden mogen accepteren. Brightpaw was verledentijd. Dit was een nieuw begin. waren jullie er maar bij geweest, mama, Nightpaw, en Darkwhisper, ik zal aan jullie blijven denken. Een zucht verliet haar bek, en een zachte glimlach vormde haar lippen. Dit was haar nieuwe leven, een leven als een warrior, een leven als Brightposts. Ik ben Brightspots…

De tijd ging langzaam, maar ze genoot van elke seconde die voorbij ging, ze hield het kamp nauwkeurig in de gaten, en hield haar oren gespitst. Deze prijs, het worden van een warrior had haar nieuwe moed en energie gegeven.

De maan ging onder, en een nieuw licht verlichtte het kamp, de licht van de zon. Brightspots liet haar ogen naar de apprentices den glijden waar ze de eerste tekenen van leven ontdekte, gevolgd door de nursery, warriors den, leaders den, medicine cat den, en elders den. Brightpaw glimlachte, en begroette de eerste katten die de open plek op wandelde. “Je mag weer praten,” hoorde ze de stem van een warrior zeggen. En een andere warrior adviseerde haar eerst even te slapen. En die advies volgde ze op.

Ze stapte naar de warriors den, en zag nog net de Dawnpatrol het kamp verlaten. Er waren al nieuwe nesten klaar gemaakt voor de nieuwe warriors, een warm welkom. Ze krulde zich op in haar nest en ontving met warmte de nieuwe geuren van haar nieuwe den. En het hoefde ook niet lang te duren of ze zonk in een diepe slaap, die haar naar een droom toe leidde.
Het woud was gevuld met verse greenleaf geuren. Mooie witte bloemen vulde de grote hoge bomen op, en mooie gouden zonnen stralen verlichtte haar omgeving. In de verte zag ze een mooie heldere witte vacht. De bekende geur van haar moeder vulde haar neus gaten. Brightspots knipperde een paar keer met haar ogen en spitste haar oren. Het duurde niet lang om ze zag de mooie felle ogen van haar moeder op haar gericht. Meteen zette ze af met haar achter poten en sprintte ze in de richting van haar moeder. “Mam!” Riep ze haar moeder toe. Haar moeder zij niks, maar haar warme ogen spraken boek delen, en die ontvingen haar met alle liefde. Brightspots drukte haar vacht tegen die van haar moeder. “Ik ben warrior,” murmelde ze. Weer zij haar moeder niks, maar ze voelde haar trots. “Ik mis je…” fluisterde ze toen. “Je had bij de ceremonie moeten zijn,” vervolgde ze toen met verdriet in haar stem. “Ik was er ook, ik ben er altijd geweest,” was de zachte warme stem die haar oren vulde, en toen verdween ze en liet ze haar achter in deze prachtige omgeving. Brightpaw ging zitten en genoot nog van de langzaam vervagende geur van haar moeder. Zo zoet, zo vertrouwd…

Geluiden uit het kamp maakte haar wakker. Haar groen/gele ogen vlogen open en ze staarde even verbaasd om zich heen. En het besef van wat er net was gebeurd drong tot haar door, het was maar een droom geweest. Een mooie droom. Een droom die haar weer liet weten dat haar moeder nooit weg was geweest, dat haar moeder altijd bij haar zou zijn, ook al kon ze haar niet zien.
Ze ging overeind zitten en begon de stukken mos in haar vacht te verwijderen uit haar vacht. Toen ze vond dat ze schoon en fris genoeg was, verliet ze haar nest en kroop ze de warriors den uit. Ze keek even het kamp rond. Ze kreeg als haar eerste warrior taak om te gaan jagen voor de clan. Brightpaw knikte en verliet op een snel tempo het kamp. De warme newleaf wind woedde door haar vacht heen en lieten kleine plukjes vacht heen en weer wapperen. Het woud was gevuld met een hoop verse prooi geuren. Geritsel in de bosjes trok haar aandacht. Ze spitste haar oren en liet haar staart langzaam op een neutrale hoogte zakken. Haar zichtzintuigen en haar geurzintuigen zochten naar de prooi. Haar geurzintuigen vertelde haar dat het een muis was. En niet veel later vertelde haar zichtzintuigen haar dat haar reukzintuigen het bij het juiste eind hadden gehad. Een kleine grijns sierde haar lippen. Ze zakte langzaam door haar poten heen, de eerste jacht techniek die ze had geleerd, jammer genoeg door de duistere kat die nu in Shadowclan leefde, genaamd Darkfire. Haar ogen verduisterde wat bij de gedachten aan die duistere kater die een groot deel van haar leven had verpest. Dit is een nieuw begin, laat het verleden achter je, waren de woorden die door haar kop heen gingen. Ze haalde diep adem en maakte zich klaar voor de sprong. Ze zwaaide haar rechter voorpoot naar voren toe en greep de muis bij zijn nek. Ze stak haar nagels uit die in de nek gleden en zo de slagader raakte. Ze gooide de muis op de grond en beet de nek van het muisje door die verslapte en stopte met bewegen. Haar eerste prooi van vandaag. Ze hield van deze periode van het jaar, al was Bareleaf ook een mooie periode met veel sneeuw, enkel een moeilijke periode om voldoende prooi te vinden.

De zon was nu ver voorbij Sunhigh, en begon nu al langzaam te zakken. Brightspots glimlachte en keek tevreden naar haar vijf gevangen prooien. Drie muizen, één lijster, en een eekhoorn. Een prima aantal.
Het geluid van pootstappen achter haar kreeg haar aandacht. De Bengaalse poes vernauwde haar ogen en keek over haar schouder. De kat die in haar blik veld was gevallen kwam haar maar al te bekend voor, negatief was het niet. Ze was juist blij de kat te zien.

Na de warrior ceremonie, waarin hij geen apprentie had gekregen, maar dat maakte hem niet zo heel veel uit, wilde hij eigelijk opzoek gaan naar de nieuwe warrior Brightspots. Maar hij wist hoe het was om de hele nacht de wacht te houden en besloot het bezoek maar uit te stellen tot een wat redelijker tijdstip. Daarom was de kater na de ceremonie het kamp uit gegaan om wat te gaan jagen en een snelle ronde door het territorium te maken, als hij een buitenclanse kat tegen zou komen, zou hij zijn eentje niet veel kunnen doen, maar hij kon het wel rapporteren bij Firestar of Timefall. Eenmaal in het Thunderclan territorium, had hij al snel de geur van een vogel te pakken, hij dacht eventjes na en kwam uiteindelijk tot deconclusie dat het een ekster moest zijn. Een goede prooi voor de clan dus. De witte kater zakte door zijn poten, zijn witte vacht was verradelijk in deze groene tijden. In leafbare was hij bijna niet te zien, maar in de rest van de seizoenen, was hij een wandelende sneeuwvlok. Polarbear had de vogel in zijn blikveld zitten, het zwarte/witte beestje was zo dom om op een omgevallen boom te gaan zitten. De kater vernauwde zijn ogen en spande zijn achterpoten aan. Hij sprong, hapte de vogel van de boom af en pinde hem vast. Met een snelle beet, viel de vogel stil op de grond. Dat was zijn eerste prooi van vandaag, jammer genoeg werd het buiten al donker en moest hij terug naar het kamp toe. Hij pakte de vogel op en wandelde weer terug naar het kamp, waar hij de guards een knikte gaf en de vogel op de prooistapel gooide. Daarna liep hij door naar de warrior den en liet zichzelf in zijn nest zakken, rolde zich op tot een balletje en viel in een vredige slaap.

De volgende ochtend werd hij al vroeg wakker gemaakt voor de dawnpatrol. De witte kater rekte zich uit en geeuwde uitgebreid, dit ging een lange dag worden. Net toen hij de den uit stapte, kwam hij een bengaalse poes tegen. Hij voelde iets van een vonkje overspringen in zijn vacht, toen die van hem tegen haar korte vacht streek, maar Brightspots bleek het niet door te hebben. Waarschijnlijk was ze te moe om het door te hebben, he couldn't blame her.
De patrouille verliep rustig en voorspoedig, er waren geen problemen geconstateerd en de grenzen waren vernieuwd. Nu kon Polarbear eigenlijk gewoon terug zijn nest in kruipen, maar hij had eerst nog wat anders te doen, daarom draaide hij zich om en verdween in het territorium.

Al de hele dag hielt hij haar in de gate, zorgde ervoor dat ze hem niet zag, wat nog best moeilijk was met zijn vacht. Toch lukte het Polarbear om zich onzichtbaar te houden, totdat de zon begon te zakken. Toen besloot hij zichzelf maar een kenbaar te maken. Brightspots had hem blijkbaar al door, haar geel/groene ogen waren op hem gericht, toen hij uit het struikgewas kwam aanzetten. Polarbear kon het niet laten om zachtjes te snorren. ”Hey,” miauwde hij zachtjes, terwijl hij de poes, twijfelend, een kopje gaf. ”Hoe bevallen je warrior taken?” vroeg hij daarna, met een hint van nieuwsgierigheid in zijn stem, terwijl hij ging zitten en zijn staart over zijn poten sloeg.

Haar ogen helderde op, en een glimlach kwam terecht op haar gelaat. Polarbear was in haar zicht terecht gekomen, en zijn aanwezigheid deed haar altijd goed. ”Hey,” miauwde hij zachtjes ter begroeting. "Hey, Polarbear," snorde ze. Polarbear stapte naar haar toe, en gaf haar een kopje. Een vonkje sprong over in haar buik, en ze keek hem glimlachend aan, ze kon echt niet stoppen met glimlachen, en ze was blij dat een vacht haar gezicht bedekte. ”Hoe bevallen je warrior taken?” Vroeg Polarbear. "Goed, goed. Het voelt echt goed om een warrior te zijn, nu kan ik eindelijk meer voor de clan betekenen," snorde ze. Ze kon het nog steeds moeilijk geloven. Maar het maakte haar wel blij.
"En wat brengt jou hier?" Vroeg ze terwijl ze hem aan keek met sprankelende oogjes. Ze voelde zich echt gelukkig, eindelijk weer gelukkig, ondanks de nare gebeurtenis van enkele dagen geleden. Toch voelde ze zich gelukkig. Het voelde eindelijk weer als of ze mocht leven, leven zoals ze altijd had gewild, enkel miste er nog wat stukjes uit het leven zoals ze die wilde. Haar moeder, en haar overleden vrienden. Toch voelde ze zich beter dan ooit, en dat straalde ze uit.