{Littlepaw} Nightmares...

“..I've never been so death..”

»De wereld was gehuld in de duisternis van de nacht, het felle licht van de straatlantaarns overspoelde het zwakke licht van de maan en de sterren. Het licht, wat de twolegs hadden gemaakt, wat een kitten in een keer zou kunnen verblinden. Het duurde ook een tijdje voor ze er aan gewend was, maar daarna was het wel te houden. Telkens als ze onder zo'n paal door rende werd haar schaduw op de harde ondergrond getekend. Het leek precies op haar, alleen haar ijsblauwe ogen ontbraken. Ze rende een steegje in en bleef achter een stinkende vuilniscontainer zitten om uit te rusten. De stank was ondraaglijk, maar net toen ze op wilde staan kwam er een figuur het steegje in. De zwarte poes dook weer terug in de schaduw van de container en luisterde vol afschuw naar de prachtige stem van de poes. Ze kwam ze tevoorschijn uit de schaduw, de poes schrok, zag ze. 'Wat wil je?!' Jammerde de poes. De ijsblauwe ogen van de zwarte poes kwamen dichterbij. Ze knipperde even nijdig en zette haar klauw op de keel van de poes, er klonk een afgezaagde kreet van angst en de grond vulde zich met bloed.

Ze sperde haar ogen angstig open en sprong op, als ze een stem had gehad, had ze er ook nog eens bij gegild. Ze bekeek haar klauwen en ging met een plof zitten, het was maar een nachtmerrie. Ze slaakte een zucht, alles leek ook zo echt. Frozenpaw keek rond, de bekende Apprentices den, daar was ze. Niet in het vreemde land van de twolegs, ze was er nog nooit geweest, hoe wist ze dan hoe het eruit zag? Frozenpaw zwiepte even gauw met haar staart en stond op, ze stapte de open lucht in en snoof het op. Dat voelde al heel wat beter.

Stres, stres, stres... Dat was hetgeen dat door haar aderen én gedachten stroom heen gierde. Ze was nog maar eens enkele kruidennamen vergeten en Smokebreath had wel duidelijk aangetoond wat hij daarvan vond. Ze moést hier even weg, al was het maar voor twee seconden. Terwijl ze zich tegen de grond drukte om al sluipend onder de brommende kater zijn blik te kunnen ontsnappen kroop ze verder richting de uitgang van de den. Je zou hier nooit verdwaald kunnen geraken, want zodra je de uitgang terug wou vinden moest je gewoon op het enige stipje licht afgaan. Ze glimlachte de zon toe die meteen haar gelaat verwarmde en keek nadien wat rond in het kamp. Eigenlijk was er niet veel te zien want iedere dag zag er hetzelfde uit. Katten volgde steeds dezelfde routine, slapen, eten, jagen en dan weer slapen. Maar alsnog vroeg ze zich af hoe het eigenlijk was om krijger te zijn, maar ze wist dat ze daar nooit achter zou komen...

Toen ze even richting de leerlingen den keek merkte ze algauw de bekende zwarte vacht op van haar zusje. Frozenpaw! Met nieuwe energie spurtte ze richting het gestalte van haar sibling om vlak voor haar weer tot stilstand te glijden. "Hallo Frozenpaw," Snorde ze terwijl ze met haar sierlijke kopje langs de zijkant van haar zusters kaak streek. Het voelde goed om nog eens bij iemand te zijn die haar niet beoordeelde op het feit dat ze Medicine cat apprentice was geworden. "Dat is lang geleden! Ik hoop dat het goed met je gaat." Beaamde ze eerlijk.

»Er woei een warme wind door haar vacht heen, haar ogen stonden een beetje sip, ondanks het goede weer. Ze trok een grimas, maar die verdween als sneeuw voor de zon toen ze Littlepaw zag komen aanlopen. Het was fijn om haar weer eens te zien, het was moeilijk omdat ze allebei een andere training volgde. Bovendien vond ze het fijn om met Littlepaw te communiceren omdat ze ook iets mankeerde. Ze hoorde haar zuster spinnen toen ze haar bereikt had. "Hallo Frozenpaw," Zei Littlepaw. Frozenpaw knikte en gaf haar zus ook een kopje terug. "Dat is lang geleden! Ik hoop dat het goed met je gaat." Zei Littlepaw. Frozenpaw knikte opnieuw, ter bevestiging en maakte een soort vragend gebaar. Daarna wees ze met haar staart naar de Medicine Cat's den.