I-I didn't do anything.. [+Saxon]

De jonge Apprentice deed bevend een paar passen in de richting van de stinkende grenslijn en schudde toen zijn kop rillerig. Nee. Hij kon het niet. Waarom had een Warrior hem naar deze grens gestuurd..? Waar waren de andere Warriors gebleven die hem moesten vergezellen. Beaverpaw zakte ineen op de grond en sloot zijn ogen terwijl hij verslagen zijn pootjes over zijn kop legde. Voorzichtig keek hij op, maar zag niets aan de kant van de Rogue gebieden. M-misschien kwamen er vandaag geen Rogues langs die ShadowClan gebied wilden terroriseren. Met een wat opgeluchter hart krabbelde de Apprentice overeind en keek een beetje uitdagend naar de overkant. Ha! Er kwam niemand. Maar toen hij het geritsel hoorde van struiken verstijfden zijn poten en kon hij geen kant op. Oh nee..

De grenzen boeide hem momenteel nog minder dan normaal. Hij hing graag rond bij de grenzen, clankatjes irriteren als ze hem zagen en hem probeerde aan te vallen. Het was bijna schattig om te zien. Zijn blauwe ogen staarde loom voor zich uit, terwijl Saxon zichzelf een ferme lik over zijn borst gaf. Hij had plaats genomen onder een grote boom, waar zijn grijs/bruine vacht bijna niet opviel, behalve als er echt goed licht op scheen, iets wat nu niet het geval was.
Zijn oren spitste zich toen hij gekraak van een takje hoorde en in de verder een jonge, ginger, katertje zag lopen. Saxon proefde de lucht voor een paar tellen, er waren geen andere warriors bij het katertje, een tè makkelijker prooi dus. Hij zuchtte zachtjes, zetten zijn gespierde lichaam in beweging en sloop in de richting van de Shadowclan apprentice.
"Wat moet dat hier," gromde hij zachtjes, terwijl de kater zichzelf zichtbaar maakte voor de apprentice. Er waren momenten dat hij blij was dat 'ie zijn Bloodclan halsband nog om had, ondanks dat hij zij rang als Commender nu al lang genoeg kwijt was. Het voelde goed. "Vertel op!" beval hij daarna, op een snauwerige, grommende toon.

I-I didn't do anything.. [+Saxon] HmCY3UZ

» Never trust anyone too much. Remember, The Devil was an Angel once «

Met een haperige ademhaling en twee gigantische ogen stond de Apprentice door. Angst hield hem als een ijzeren keten vast en zorgde ervoor dat hij geen kant op kon. "Wat moet dat hier," Een grommende stem kwam tot zijn oren en al snel zag hij een massieve tabby kater op hem af komen, zijn halsband was het eerste wat zijn aandacht trok. Oh nee.. Hij was er geweest. BloodClan katten stonden erover bekend dat ze Clankatten maar al te graag een kopje kleiner zouden maken. Beverig slikte Beaverpaw, probeerde iets te zeggen, maar zijn woorden leken allemaal uit zijn kop verdwenen te zijn. "Vertel op!" Trillend op zijn poten kneep hij zijn ogen dicht terwijl hij slikte, maar hij schudde enkel zijn kop langzaam. Hij kon niets zeggen, zoveel angst stroomde er momenteel door zijn lichaam.

Een grijns verscheen op zijn gezicht, toen de grijs/bruine kater opmerkte dat de jonge kater verstijfd van angst stond. En dat moest een Shadowclan warrior worden? Saxon had van die clan toch wel wat meer verwacht dan dit angsthazen gedrag. Op z'n vraag kreeg hij al helemaal geen antwoord, alleen maar dom geschud met zijn kop. Dear lord, wat moest het toch van die mannetje worden. Zelfs de huiskatten waren moediger dan dit onderdeurtje. "En jíj bent een Shadowclan kat?" miauwde Saxon met een verontwaardigde klank in zijn stem. "En Bloodclan is voor mietjes," bulderde hij er lachend achteraan. "Je stelt niets voor, uk. Ik heb moedigere huiskatten gezien." Toch maakte de oude Bloodclan Commender er niet meer woorden aan vuil, hij spande snel zijn spieren en wierp de ginger kater met een goed gemikte sprong omver, zonder zijn nagels uit te zetten. "Vecht terug dan, lafaard!" gromde hij in het oor van de apprentice, terwijl hij de kater tegen de grond aan hielt met zijn klauw en zijn nagels in diens vacht zetten. "Laat zien dat je Shadowclan waardig bent!" Er flikkerde een bijna krankzinnige blik in zijn ijsblauwe ogen, terwijl Saxon de kater in zijn nekvel greep en tegen de boom, waar hij net nog onder had gezeten, gooide.

» Never trust anyone too much. Remember, The Devil was an Angel once «

"En jíj bent een Shadowclan kat?" Beaverpaw drukte zijn oortjes nog dichter tegen zijn nek aan en keek nog maar naar beneden. Nee, nee.. Laat het snel gebeurd zijn, o StarClan! "En Bloodclan is voor mietjes," De lach deed nog meer rillingen over zijn lijf lopen en zijn ademhaling kwam nu in kleine snelle wolkjes eruit. "Je stelt niets voor, uk. Ik heb moedigere huiskatten gezien." Voordat Beaverpaw nog meer angst door zich heen kon laten voelen werd hij achterover geslagen door een plots gewicht. Een hoge piep kwam uit zijn mond toen hij met zijn kop op de grond terecht kwam. "Vecht terug dan, lafaard!" Hoorde hij de stem van de BloodClan kat in zijn oor en Beaverpaw voelde zijn ledematen weer trillen. Nee.. Dat kon hij niet, zijn Mentor had niet eens de moeite genomen hem deze dingen te leren en nu.. nu zou hij eraan sterven. Een pijnlijke scheut ging door zijn lijf toen er nagels in zijn vacht werden gezet en piepend probeerde Beaverpaw uit de greep te wurmen van de massieve kater. Maar tevergeefs. "Laat zien dat je Shadowclan waardig bent!" Hij werd opgepakt bij zijn nekvel en zijn poten verlieten de grond toen hij tegen de boom werd gegooid. De kater was er zeker van dat hij zijn achterpoot pijnlijk voelde landen, maar koos niet voor de weg die de kater van hem had gevraagd. In plaats daarvan probeerde hij zich te verbergen bij de wortels van de boom, die deels eronder uitstaken, maar hij zou zo gepakt worden. Er waren niet veel plekken om je te verbergen en zelfs als die er waren zou Beaverpaw geen enkele stap kunnen verzetten.