My Mother Once Said .. [Lostvoice]

Met haar poten onder haar borst lag Honeyspots te dutten. De middag liep ten einde en de lucht was oranje gekleurd. Er lagen twee vissengraten voor haar die haar avondmaal waren geweest. Ze was nu meer dan voldaan. Het was lang geleden sinds ze zich zo rustig had gevoeld, zo .. één met zichzelf. Hoewel haar hart nog steeds ongenadig pijn deed als ze aan Cindersmoke zijn verraad dacht waren de dagen dragelijk geworden. Ze putte haar kracht uit haar liefde voor haar kits en het geloof dat ze er voor hen moest zijn. De wond was nog niet geheeld. Er had zich een korst over gevormd die nog niet zo heel erg dik was. Ze kwam abrupt overeind en wandelde terug naar de kraamkamer. Tijd om eens vroeg haar nest in te duiken .. halverwege bedacht ze zich. Haar ogen gingen naar de medicijn den. Lostvoice lag daar. Twijfelend keek ze naar de den. Haar gedachten gingen naar de kleine Honeykit die ongetwijfeld bij Dustcloud lag. Honeykit. Vernoemd naar haar. Haar poten droegen haar richting de medicijn den. Ze stak haar kop naar binnen en was opgelucht dat Nightstream er even niet was. In een beschut hoekje lag Lostvoice. Honeyspots zag dat ze niet sliep. Alles of niets! "Hey Lostvoice .. mag ik binnen komen?" Tijd om haar excuus eens aan te bieden.

De meeste tijd lag ze gewoon te slapen, nam haar gebruikelijke medicatie in en at ze af en toe wat. Toch leek het er niet op dat de witte kattin veel beter begon te worden. Ze was nog steeds eng mager en haar vacht en ogen waren dof. Ze had er geen puf meer voor om zichzelf goed te verzorgen en geen partner meer die voor haar zou kunnen zorgen, dus zag ze er nogal sjofel uit. Nu was ze weer eens een keertje wakker, opnieuw geplaagd door nachtmerries vol bloed en aanvallende katten. Nee, geen katten, Cinderfall. Haar ex partner, hij was diegene die haar kittens aanstuurde om haar aan te vallen. Lostvoice huiverde eventjes en keek naar de onaangeroerde muis voor haar neus. Haar maag keerde om bij het idee van eten en ze schoof het vol afschuw weg. Later misschien.
"Hey Lostvoice .. mag ik binnen komen?" Lostvoice keek op, haar oude apprentice, Honeyspots stond in de opening van de Den. De witte kattin glimlachte vermoeid en knikte voorzichtig. "Kom binnen, Nightstream is er eventjes niet," miauwde ze, met een iets wat schorre stem van het lange tijd niet praten. Zoals Lostvoice er nu bij lag, zag ze er eerder uit als een elder die aan het eind van haar leven was, dan die prachtige warrior die ze ooit was geweest.

Honeyspots spitste haar oren, nam een moment om heel eventjes diep adem te halen, en liep toen naar binnen met hernieuwde zelfvertrouwen dat namaten ze Lostvoice naderde steeds meer afbrokkelde. De schorre stem van haar vorige mentor was haar zeker opgevallen. Wie er ook luistert .. laat deze geweldige moeder niet sterven. Bad ze zacht. Boos dat ze geen eten had meegenomen voor Lostvoice liep ze toch maar door. Ze ging een beetje ongemakkelijk voor Lostvoice zitten. ".. Hoi .." Miauwde ze net zo schor als Lostvoice. Ze slikte en haalde diep adem. Hier gaan we dan .. "Ik eh .. ik wilde even kijken hoe het met je ging en .. ik wilde wat oude dingen recht zetten" Zei ze, een beetje beschaamd tegen de moederpoes. Ze sloeg haar staart om haar voorpoten en rechtte haar rug. Ze dwong zichzelf om Lostvoice recht aan te kijken maar toen er in eerste instantie geen geluid uit kwam zweeg ze dus maar eventjes.